๗

ธัญวลัยทำหน้าบูดบึ้ง และไม่ยอมพูดดีๆ กับพิจิตราอยู่หลายวัน สถานการณ์ในบ้านไม่ต่างจากสงครามเย็น สร้างความอึดอัดใจให้กับทั้งสองฝ่าย แม้ลูกสาวจะพยายามง้อด้วยทุกวิธีที่เคยได้ผล แต่ครั้งนี้คนเป็นแม่กลับไม่ยอมง่ายๆ

เมื่อพิจิตรามืดแปดด้าน วิธีที่ใช้แก้ปัญหาแบบแรกที่คิดออก คือ การขอยืมสมองของเพื่อนรัก จึงเขียนเข้าไปในกลุ่มไลน์ เล่าสถานการณ์คร่าวๆ ออกไป เพื่อนทั้งสองคนเสนอความเห็นไปในทางเดียวกันคือ ให้ขอโทษและยอมรับผิดกับแม่

หลังอ่านจบ เธอวางมือถือ ทิ้งตัวลงบนเตียง จ้องเพดานอย่างไร้จุดหมาย และคิดค้านในใจ

ฉันไม่ได้ทำผิดสักหน่อย แค่อยากเป็นตัวของตัวเองบ้าง...ทีพี่ยะยังทำได้เลย

อดคิดเปรียบเทียบตัวเองกับพี่ชายไม่ได้ หญิงสาวแอบน้อยใจที่แม่มักตามใจพิชญะเสมอ ขออะไรก็ไม่ค่อยขัดใจ ผิดกับเธอที่ไม่ค่อยได้แบบพี่ชายนัก

เฮ้อ! ฉันก็อยากทำอะไรตามใจตัวเองเหมือนกันนะ

ติ๊ง!

เสียงข้อความเข้าดังขึ้น เธอจึงหลุดจากภวังค์ความคิด คว้ามือถือที่วางไว้มาอ่าน แม้จะเป็นข้อความสั้นๆ ทว่าทำให้ใบหน้าคมเผลอยกยิ้มอย่างไม่รู้ตัว

Queen : ถึงบ้านรึยังคะ คุยด้วยได้ไหม?

Pijittra : ได้ค่ะ

Queen : สบายดีรึเปล่าคะ?

Pijittra : ก็ดีเรื่อยๆ ค่ะ คุณสบายดีนะคะ

Queen : (สติกเกอร์ผู้หญิงยิ้ม) ถ้าพี่บอกไม่ดี น้องจิตจะช่วยพี่รึเปล่าคะ?”

ชอบพูดอะไรแปลกๆ

อาจารย์สาวคิดขำ แล้วเล่นตามน้ำ

Pijittra : ขึ้นอยู่ว่าจะให้ช่วยอะไรค่ะ

Queen : พี่อยากได้กำลังใจ

Pijittra : มีคนรอให้กำลังใจคุณเยอะอยู่แล้ว

Queen : เหรอคะ ทำไมพี่ไม่รู้สึก

Pijittra : ถ้ามองหา คุณจะมองเห็นค่ะ

เมทินีเงียบไปเป็นนาที ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับมา

Queen : แล้วน้องจิตเป็นหนึ่งในนั้น ด้วยรึเปล่าคะ?

ถามอะไรแบบนี้

พิจิตราอึ้งๆ กับคำถามที่ชวนใจสั่น ก่อนตอบเลี่ยงไป

Pijittra : เราเป็นเพื่อนกันค่ะ

Queen : ขอบคุณค่ะ ขอบคุณที่ให้เกียรติพี่

Pijittra : ทางนี้ต้องเป็นฝ่ายพูดมากกว่า คุณเป็นคนดัง ใครๆ ก็อยากรู้จักทั้งนั้น

Queen : ยกย่องเกินไปแล้ว พี่ก็เป็นคนเหมือนคนอื่นค่ะ

Pijittra : เป็นคน เพิ่มเติมคือสวย และรวยมากๆ

Queen : (ส่งสติกเกอร์ผู้หญิงเขินอาย) คืนนี้พี่ต้องฝันดีมากแน่ๆ น้องจิตชมพี่ รู้สึกตัวเบาๆ เหมือนลอยได้

เชื่อเขาเลย

เธอคิดหมั่นไส้ มั่นใจว่าหล่อนต้องได้ยินคำชมมานับไม่ถ้วน

Pijittra : เกินไปค่ะ

Queen : (สติกเกอร์หัวเราะ) แล้วน้องจิตได้คิด เรื่องย้ายไปอยู่คอนโดหรือยังคะ?

Pijittra : คิดค่ะ แต่แม่ไม่ยอม ตอนนี้งอนอยู่ ไม่คุยด้วยเลย

Queen : แย่จัง

Pijittra : ก็คงต้องพักไว้ก่อน ถ้ามีใครสนใจ คุณก็ปล่อยให้เช่าได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจฉัน

พิจิตราไม่อยากให้เมทินีต้องเสียโอกาส หากได้ลูกค้าก็จะได้เงินค่าเช่าเพิ่ม

Queen : พี่ไม่รีบค่ะ พี่รอได้

ขี้ตื้อจริงๆ แต่เงินแค่นี้คงไม่สะเทือนเศรษฐีนีอยู่แล้ว

Pijittra : งั้นก็แล้วแต่คุณ

Queen : ขอให้คืนดีกับคุณแม่ได้เร็วๆ นะคะ

Pijittra : หวังว่าจะเป็นแบบนั้น

...แม้จะโกรธลูก แต่แม่ก็คือแม่

ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ไม่คุยกัน ธัญวลัยคอยสังเกตว่า พิจิตราเป็นอย่างไรบ้าง กลับมาถึงบ้านกี่โมง ใจจริงเธอไม่อยากให้ลูกไปอยู่ที่อื่น แต่พอเห็นลูกต้องลำบากเหน็ดเหนื่อย ก็อดที่จะสงสารไม่ได้

เมื่อไม่รู้จะปรึกษาใครดี เธอจึงเลือกคุยกับแม่บ้านคนสนิท ขณะจะทานมื้อเที่ยง

“นิ่ม”

แม่บ้านที่กำลังจัดโต๊ะอาหารเงยหน้าขึ้น

“คะคุณท่าน?”

“เธอคิดว่า ฉันควรอนุญาตจิตไปเช่าคอนโดไหม?”

ป้านิ่มนิ่งไปอึดใจ แล้วตอบตรงๆ

“ควรค่ะ”

หืม?

แม่เธอคิ้วกระตุกกับคำตอบที่ไม่ถูกใจนัก

“เพราะอะไร?”

“คุณจิตเธอดูเหนื่อยมากๆ บางวันก็กลับซะดึกเชียว แถมต้องตื่นแต่เช้าไปทำงานอีก ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป อีกไม่นานคงไม่สบายแน่ นิ่มสงสารเธอค่ะ”

คำพูดของแม่บ้านทำให้ธัญวลัยคิดตาม และแอบรู้สึกผิด กับการเอาแต่ใจของตัวเอง

ฉันเป็นแม่ที่แย่มากสินะ

“คุณท่านไม่สงสารคุณจิตรึคะ?” นิ่มโยนคำถามแทงใจออกมา

ฉึก!

คนฟังชะงัก

“นั่นลูกฉันนะ ไม่สงสารได้ยังไง” แม่เธอพูดเสียงแข็ง

ท่ามากไม่มีใครเกิน

อีกคนคิดแบบรู้ทัน ก่อนถามต่อ

“หรือว่าคุณท่านกลัวเหงา?”

ฉึก!

ธัญวลัยแทบสำลักข้าว รีบคว้าน้ำดื่ม จากนั้นต่อว่าเสียงดุ

“เธอนี่มัน...พูดมากไปแล้วนะ”

แม่บ้านอาวุโสยกมือป้องปาก หัวเราะคิกคัก ไม่ได้กลัวเสียงดุ ของเจ้านายสักเท่าใด

“ไม่ต้องทำมาดุหรอกค่ะ คุณท่านใจดีจะตายไป” นิ่มกล่าวดักคอ รู้จักนิสัยของเจ้านายเป็นอย่างดี เพราะรับใช้กันมานาน

ชิส์

แม่เธอส่งค้อนให้แม่บ้าน

“เงียบไปเลย”

นิ่มหยุดพูด ปล่อยให้ธัญวลัยนั่งทานอาหารเงียบๆ รู้ว่าเจ้านายกำลังคิดหาวิธีแก้ปัญหาเรื่องพิจิตราอยู่

จริงๆ คุณท่านรักคุณจิตมาก รักยิ่งกว่าคุณยะซะอีก แต่ปากแข็งเกิน...คุณจิตคงรู้หรอก

แม่บ้านได้แต่ส่ายหน้า และดูต่อว่าธัญวลัยจะแก้ปัญหานี้อย่างไร

ตกเย็นพิจิตรากลับบ้านมาในสภาพเหนื่อยอ่อน หลังฝนตกทำให้การจราจรติดขัดหนักหนาสาหัสขึ้นไปอีก น้ำบนถนนรอระบายมากมาย โชคดีที่น้ำท่วมไม่สูงรถเก๋งยังวิ่งผ่านได้

เธอยกมือไหว้บุพการี ซึ่งนั่งอยู่ที่โซฟา

“สวัสดีค่ะแม่”

ธัญวลัยหรี่ตามองสภาพลูกสาวที่ดูโทรมมาก แถมเปียกปอนเป็นลูกหมาตกน้ำ ก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“มาทานข้าวกัน แล้วรีบไปอาบน้ำสระผม อย่าให้ไม่สบายล่ะ”

อาจารย์สาวทำหน้าสับสน ก่อนคลี่ยิ้ม ดีใจที่แม่ยอมพูดด้วยดีๆ หลังทำสงครามเย็นมากว่าหนึ่งอาทิตย์

“ค่ะแม่”

มื้อนั้นพิจิตรารู้สึกอิ่มท้อง และอิ่มอกอิ่มใจสุดๆ หลังมารดาบอกว่า อนุญาตให้ไปเช่าคอนโดได้ โดยมีเงื่อนไขคือเธอต้องกลับบ้านอาทิตย์ละครั้งเป็นอย่างน้อย

แม่กินยาผิดหรือเปล่า?

สาวหน้าคมนึกแปลกใจมาก อะไรนะที่ทำให้แม่จู่ๆ เกิดเปลี่ยนใจ ขึ้นมา แต่ไม่มีประโยชน์ที่จะไปซักไซ้หาเหตุผล เพราะอีกฝ่ายปากแข็งมาก

“จะเช่าแถวไหนล่ะ?” ธัญวลัยถาม

“ดูยัวร์คอนโดไว้ค่ะ เป็นคอนโดสร้างใหม่” เธอตอบตามตรง

“งั้นเหรอ” แม่เธอพึมพำ “ดูดีรึเปล่า?”

“จิตรู้จักคนที่นั่นค่ะ เคยขึ้นไปดูห้องแล้วค่ะ” แต่หญิงสาวไม่กล้าบอกว่าห้องของใคร กลัวจะโดนแม่ซักรายละเอียด

“มีคนรู้จักก็ดี” ผู้ใหญ่คลายใจลงได้บ้าง “แล้วเรื่องความปลอดภัยล่ะ ดีรึเปล่า?”

“เท่าที่ดูก็ตรวจเข้มพอสมควร มียามตลอดเวลา มีกล้องวงจรปิดติดไว้ทุกชั้น”

“อืม” ธัญวลัยพยักหน้ารับรู้

ระหว่างทานอาหารร่วมกัน มารดาซักอีกหลายคำถาม จนพอใจจึงหยุด พอลูกสาวทานอิ่มก็ไล่ไปอาบน้ำ

“อาบน้ำแล้วก็รีบนอนพักนะ ดูแลตัวเองด้วยสิ ไม่ใช่เด็กๆ แล้ว”

“ค่ะแม่” พิจิตราบอกกับอีกฝ่าย

พออาจารย์สาวลุกไปแล้ว แม่บ้านอาวุโสที่ฟังอยู่ตลอด ก็พูดชมออกมา

“คุณท่านสุดยอดเลยค่ะ”

“ใช่ค่ะป้านิ่ม คุณท่านเจ๋งมากๆ ใจดีที่สุดเลย” สาวใช้วัยรุ่นกล่าวเสริม พร้อมยกนิ้วโป้งให้เจ้านาย

ธัญวลัยค้อนประหลักประเหลือก หลังสองคนแปรพักตร์เข้าข้างลูกสาว

“ไม่ต้องมายอฉันเลย พวกเธอเข้าข้างยายจิต ลดเงินเดือนซะทีดีไหม” แม่เธอตวัดสายตามองอย่างดุๆ

“ไม่ต้องก็ได้ค่ะ นิ่มเกรงใจ” แม่บ้านอาวุโสบอกเสียงอ่อย

สองสาวต่างวัยยิ้มแหยๆ แล้วรีบเผ่นไปทำงานอย่างอื่นทันที

ติ๊ง!

เสียงโปรแกรมสนทนาเรียกเข้า พิจิตราหยิบมือถือมาอ่าน เป็นข้อความจากกลุ่มเพื่อนรัก

Sinard : เสาร์นี้ว่างรึเปล่า?

Kru In : ว่างค่ะ ที่ไหน กี่โมง

Pijittra : ไม่ว่างอ่ะ ว่าจะไปเซ็นสัญญาเช่าคอนโด

Sinard : คุณหญิงแม่อนุญาตแล้วเหรอ?

Pijittra : อือ เพิ่งอนุญาตเมื่อกี้นี้เอง

Kru In : ขนของเยอะไหม ให้ช่วยหรือเปล่า?

Pijittra : ขอบใจนะอิน ไม่เป็นไร มีแค่เสื้อผ้าไม่กี่ชุด

Sinard : เช่าเดือนละเท่าไหร่?

Pijittra : หมื่นห้า แต่หรูหยั่งกับห้าดาว เฟอร์นิเจอร์ทีวีพร้อม แค่เอาตัวกับเสื้อผ้าไป

Kru In : จริงอ่ะ ถ่ายรูปมาให้ดูหน่อยนะ อยากเห็น

Sinard : คอนโดชื่ออะไร อยู่ที่ไหน

Pijittra : ยัวร์คอนโด อยู่ใกล้ๆ มอน่ะ (แล้วส่ง Map พิกัดของคอนโด)

การสนทนาเงียบหายไปเกือบนาที

Kru In : สวยๆ น่าอยู่ทีเดียว

Pijittra : คุณเมแนะนำมาน่ะ

Sinard : เมไหน?

เวร! ไม่น่าหลุดเล่าเลยฉัน

พิจิตรานึกอยากเขกหัวตัวเอง ตอนแรกตั้งใจจะเก็บเรื่องที่รู้จักกับหล่อนเอาไว้ก่อน

Pijittra : เมทินี เจ้าของแบรนด์ควีน ที่เจอวันนั้นไง

Sinard : แกไปสนิทกับหล่อนได้ไง เล่ามาๆ

ว่าแล้วเชียว...

พิจิตราเล่าเรื่องที่เจอเมทินีโดยบังเอิญสองครั้ง รวมถึงแลกเบอร์โทรกับไลน์ แต่ไม่ได้เล่าถึงประโยคที่หล่อนหยอกล้อกับตน ด้วยเชื่อว่าเป็นการล้อเล่นเสียมากกว่า

...ไม่อยากให้เพื่อนรักมองสาวสวยไปในทางไม่ดี

เพื่อนทั้งสองก็ไม่ได้ซักอะไรมาก จากนั้นทั้งสามก็ยุติการสนทนา หลังอินทุอรขอตัวไปดูละครหลังข่าว

“เป็นอะไรคะพี่นาถ?” พิมพ์อัปสรถาม สังเกตเห็นคนรักใจลอย หลังเลิกคุยกับเพื่อนๆ จึงคว้ามือเรียวมาบีบเบาๆ

“พี่แค่สงสัยอะไรบางอย่าง” สินาถยอมพูด “แต่ไม่รู้จะหาหลักฐานมาพิสูจน์อย่างไร”

“ลองเล่าสิคะ เผื่อพิมพ์จะช่วยได้”

“จำคุณเมทินีได้ไหม?”

“ค่ะ เจ้าของแบรนด์ควีน”

“อือ” ผู้จัดการสาวพยักหน้า

“แล้ว?”

“พี่กำลังสงสัยว่าหล่อนจะเล็งจิต พี่กลัวว่าคุณเมทินีจะมาหลอกจิต”

คุณเมทินีกับอาจารย์จิต!

นางแบบสาวอ้าปากค้าง แล้วหัวเราะร่วนชอบใจ

“อาจารย์จิตนี่ ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง เชื่อเขาเลย” พิมพ์อัปสรเป็นลูกศิษย์พิจิตรา เคยโดยอีกคนต่อว่า เรื่องที่จะมาหลอกลวงสินาถ แต่เธอก็ได้พิสูจน์แล้วว่า ‘ไม่จริง’

...ใครจะไปคาดว่า พิจิตราจะโดนกรรมตามทัน รวดเร็วติดจรวดขนาดนี้

“น้องพิมพ์ขา พี่ไม่ได้พูดเล่นนะคะ พี่กำลังเป็นห่วงเพื่อนอยู่”

“เพราะหล่อนเคยแต่งงานแล้วเหรอคะ?” นางแบบสาวตั้งคำถาม

“ใช่” ผู้จัดการสาวพยักหน้า

อีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ

“แต่พิมพ์กลับมองว่า ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงสักนิด”

สินาถขมวดคิ้วเรียวแทบเป็นปม

“ขยายความหน่อยสิคะ พี่ไม่เข้าใจ”

“ครั้งหนึ่ง พิมพ์ได้ยินหล่อนคุยกับพี่วิว่า ‘ระหว่างเงินกับความสุข พี่วิจะเลือกอะไร?’ พี่วิเธอตอบว่าเลือกเงิน หล่อนหัวเราะมากๆ แล้วบอกว่า ‘ถ้าอย่างนั้นพี่วิควรอยู่เป็นโสดต่อไป’ ”

‘พี่วิ’ ที่พิมพ์อัปสรเอ่ยถึงคือ วิรากร เจ้าของบริษัท VK Models ที่ทั้งคู่ทำงานอยู่

“แล้ว?”

“หล่อนหันมาถามพิมพ์ พิมพ์ตอบไปว่าความรัก คุณเมยิ้มแล้วบอกว่า ‘ต่อไปพิมพ์จะมีความสุขมากขึ้น ถ้าอยากรวยก็จะรวยสมใจ’ ”

หืม?

ผู้จัดการสาวกระพริบตาถี่ๆ

“พูดคล้ายๆ พี่นางเลย หรือหล่อนจะเป็นพวกหมอดูด้วย”

“เรื่องนั้นไม่ทราบค่ะ” นางแบบสาวตอบยิ้ม “วันนั้นพิมพ์ได้ย้อนถามคุณเมด้วยว่า ‘แล้วคุณเมจะเลือกอะไรคะ?’ พี่นาถรู้ไหมคะว่าหล่อนตอบแบบไหน?”

“อืม น่าจะเงิน เพราะคุณเมเคยหย่า” สินาถตอบ โดยเอาข้อมูลที่รู้อยู่แล้วมาประกอบ

“หล่อนพูดว่า ‘ครั้งก่อนพี่เลือกผิด แต่คราวหน้าพี่จะเลือกให้ถูกค่ะ พี่จะไม่ทำผิดพลาดอีก’ ” คนอายุน้อยกว่าถ่ายทอดทุกคำพูดออกมาไม่ตกหล่น

สินาถเริ่มเข้าใจลางๆ

“น้องพิมพ์ก็เลยคิดว่า...”

“ถ้าคุณเมจะเลือกอาจารย์จิต ก็ต้องมาจากความรักจริงๆ ไม่ใช่เพราะเรื่องอื่น” พิมพ์อัปสรเฉลย “ดังนั้นเราจึงไม่ควรไปแทรกแซง ปล่อยให้สองคนนั้นได้ลองศึกษาดูใจกันก่อนค่ะ”

“แต่-” คนอายุมากกว่าจะพูดค้าน แต่โดนปลายนิ้วเรียวแตะลงที่เรียวปาก

“ชู่ว...เรื่องของเขาค่ะที่รัก” พิมพ์อัปสรเอ่ยเสียงหวาน “ตอนนี้พี่นาถควรจะสนใจคนรัก ที่กำลังอยากได้ความช่วยเหลือก่อนค่ะ”

เจ้าเล่ห์จริงๆ เด็กน้อย

สินาถคลี่ยิ้มบาง ยกนิ้วเรียวมาไล่จูบทีละนิ้ว นัยน์ตาจ้องใบหน้าสวยเขม็ง แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวในช่องท้อง

“อยากให้พี่ช่วยอะไรคะสาวน้อย?”

นางแบบสาวจ้องด้วยสายตาหวานเยิ้ม แล้วเอ่ยเป็นนัย

“พิมพ์กำลังจะอาบน้ำค่ะ แต่มีปัญหาตรงไม่มีคนช่วยถูหลัง...”

ช่างยั่วจริงๆ

คนฟังนัยน์ตาเป็นประกายวิบวับ

“เข้าใจแล้วค่ะ เดี๋ยวพี่ช่วยเอง พี่จะขัดทุกซอกทุกมุมให้สะอาดเลย รับรองได้” คนอายุมากกว่าประกบจูบเรียวปากสวย ขบเม้มเบาๆ เธอไม่ชอบทำรอยบนร่างสวย ยกเว้นแต่ใต้ร่มผ้า แค่ไม่กี่รอยเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ “รักนะคะ”

“รักพี่นาถค่ะ” พิมพ์อัปสรหน้าแดงจาง เขินอายทุกครั้งกับคำรักของคนตรงหน้า จากนั้นโดนดึงมือให้เดินเข้าไปห้องน้ำ เสื้อผ้าที่เกะกะถูกเปลื้องออกอย่างรวดเร็ว

สินาถจูบไปทั่วทั้งตัวนางแบบสาว ลืมสิ้นทุกอย่าง ยกเว้นผู้หญิงที่ตนกำลัง ‘ทำรัก’ ตรงหน้า

ไม่นานเสียงกรีดร้องแห่งความสุขก็ดังก้องห้องน้ำ

OoXoO

ในที่สุดคุณแม่ก็ใจอ่อนยอมให้ไปเช่าข้างนอก แต่ต้องมาลุ้นกันต่อว่า หลังพิจิตราย้ายมาอยู่ยัวร์คอนโด จะมีอะไรน่าตื่นเต้นเร้าใจบ้าง มาดูสิว่า เธอจะต้านทานเสน่ห์ของเมทินีได้สักแค่ไหน...แล้วหล่อนคิดอย่างไรกับพิจิตรากันแน่? 

เรื่องนี้ไรท์เขียนได้ครึ่งเล่มนิดๆ อาจไม่เร็วทันใจหลายคน แต่เร่งเต็มที่ค่ะ ยังไงเสร็จปีนี้แน่ๆ อดใจรอกันอีกหน่อยนะคะ 

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์ ทุกหัวใจ และขอบคุณที่กรุณาติดตาม

นาง ^^

OoXoO

Create Date : 18 กันยายน 2563
Last Update : 18 กันยายน 2563 17:05:14 น.		0 comments
Counter : 697 Pageviews.
Share Tweet