อ๋องน้อย เจ้าสำราญ - บทที่ ๙ (YURI)
๙ ปัง! เสียงฝ่ามือกระทบโต๊ะจนแหลกเป็นชิ้นๆ ด้วยโทสะของคุณชายหนานกง หลังได้ฟังคำบอกเล่าของลูกน้องสองคนที่ไปสืบข่าวจากจวนอ๋องน้อย ...เรื่องบัดสีบัดเถลิงของทั้งคู่ ไม่ต่างจากการสวมเขาให้บุรุษ ชายใดจะทนได้ บ่าวไพร่ในห้องโถงที่ได้ฟังล้วนแล้วแต่ตกตะลึง นี่เป็นการหยามเกียรติตระกูลแม่ทัพอย่างยิ่ง “สตรีผู้นี้ไร้ยางอายยิ่ง!” หนานกงอวี้ต่อว่าอย่างรุนแรง ใบหน้าหงิกงอยิ่งกว่าจวักตักแกง ก่อนพูดต่อ “โชคดีที่พี่รองไม่ยอมรับปากแต่งงานกับนาง ไม่เช่นนั้นไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด” ที่แท้เจ้าก็ชอบอ๋องน้อยนั่น ข้าสู้เจ้านั่นไม่ได้ตรงไหน หนานกงเหวยหรี่ตาลง ใบหน้ากระตุกแรง รู้สึกเหมือนโดนหยามเกียรติร้ายแรงแบบที่ไม่เคยมีใครกล้าทำมาก่อน ลุกยืนเต็มความสูง แต่ไม่ทันก้าว “พี่ชายจะไปไหน” คุณหนูหนานกงถาม “ข้าจะไปท่องตำรา” อีกฝ่ายตอบเสียงเย็นเยือก น้องสาวขมวดคิ้วเรียวเล็กน้อย “ถ้าท่านชนะ จะยกเลิกการหมั้นกับสตรีผู้นั้นหรือไม่” เขากำหมัดข้างตัวแน่น โทสะลุกโชนอีกครั้ง ก่อนตอบโดยไม่หันมองหน้าคนถาม “คงต้องเป็นเช่นนั้น” หนานกงอวี้มองแผ่นหลังสง่าผ่าเผยของพี่ชาย ที่หายไปห้องด้านใน นัยน์ตาฉายแววประหนึ่งมีเพลิงลุกโชนอยู่ในนั้น ไม่คิดปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปง่ายๆ มู่หรง-เหลียน-ซิง นางท่องชื่อของศัตรูคู่แค้นในใจ “ส่งคนไปสืบที่จวนนั้นอีก ข้าอยากรู้ทุกเรื่องของชายโฉดหญิงชั่วคู่นั้น” สองบุรุษชะงักไปเล็กน้อย คำสั่งนี้ช่างเหนือความคาดหมาย เดาว่าคุณหนูคงต้องการแก้แค้นอ๋องน้อยผู้นั้น ชายที่อายุมากกว่าถอนใจเบาๆ กับความอาฆาตพยาบาทกัดไม่ปล่อยของคุณหนูหนานกง ก่อนประสานมือขึ้น “ขอรับ” มีผู้กล่าวว่า ‘เรื่องร้ายมักไปเร็วกว่าเรื่องดี’ ข่าวลือเรื่องชู้สาวของมู่หรงเหลียนซิงกับเยี่ยหยุนจือ แพร่สะพัดออกไปนอกจวนแม่ทัพอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่ามีการแต่งเติมเสริมแต่งต่ออีกมากมาย “อ๋องน้อยช่างกำเริบเสิบสานยิ่ง หน้าด้านสุดๆ กล้าแย่งได้แม้กระทั่งคู่หมั้นหมายของคุณชายหนานกง คงไม่อยากมีชีวิตอีกแล้วกระมัง” “อ๋องน้อยผู้นั้นเลวทรามต่ำช้า มักมากในตัณหายิ่งนัก ในจวนมีสาวงามจำนวนไม่น้อย ยังไม่พอใจอีก” “สตรีนางนั้นต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ ที่เลือกโจรราคะ แทนที่จะเลือกสุภาพบุรุษผู้เพียบพร้อมเช่นคุณชายหนานกง” “ผู้ชายหน้าด้าน ผู้หญิงไร้ยางอาย” ฯลฯ ชาวบ้านร้านตลาดล้วนซุบซิบเรื่องราวเหล่านี้ ประกอบกับข่าวที่ว่าหนานกงเหวยมีโทสะ ทำให้ราคาพนันขันต่อระหว่างเขากับอ๋องน้อยพุ่งพรวดไปอีก บ่อนทั่วทั้งเมืองหลวงแต่เดิมตั้งราคาต่อรองไว้ว่า หากมู่หรงเหลียนซิงเป็นฝ่ายชนะจ่ายหนึ่งต่อสิบ กลายเป็นจ่ายหนึ่งต่อยี่สิบ แต่ผู้คนส่วนใหญ่ก็ไม่กล้าพนันข้างอ๋องน้อย ด้วยมองว่าคุณชายหนานกงต้องชนะใส ...ใครจะเลือกข้างผู้แพ้ก้น “ท่านพ่อบ้าน” ซิงหุนก้าวไปหาชายอาวุโสอย่างรีบร้อน มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก “มีอะไร” “มีข่าวลือไม่ดีเกี่ยวกับคุณชายขอรับ” “เรื่องอะไร” องครักษ์หนุ่มรายงานเรื่องข่าวลือเชิงชู้สาวที่แพร่สะพัดไปทั่วทั้งเมืองหลวง พร้อมเรื่องที่บ่อนเปิดรับเดิมพันการสอบระหว่างคุณชายหนานกงกับอ๋องน้อย นี่มันเรื่องบ้าอะไร! เฉินอี้ปวดหัวตุ๊บ ยามกะทันหันคิดไม่ออกว่าจะแก้ปัญหานี้ได้อย่างไร จึงได้แต่ปล่อยไปก่อน “ช่างเถอะ เจ้าอย่าเพิ่งเรียนคุณชาย ข้าไม่อยากให้คุณชายเสียสมาธิในการท่องตำรา” ชายสูงวัยมองว่ายามนี้ การสอบสำคัญเป็นอันดับหนึ่ง เพื่อเป็นการกอบกู้ชื่อเสียงของตระกูลมู่หรงให้ประจักษ์ ว่ามีทายาทเอาถ่าน ไม่ได้เหลวไหลงี่เง่า ดั่งที่ผู้คนทั่วไปเข้าใจ แม้ว่านี่ไม่เพียงพอที่จะลบล้างชื่อเสียงโสมมของอ๋องน้อยที่สะสมมาหลายปี แต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย “ขอรับ” ซิงหุนได้แต่รับคำ “แล้วเรื่องตัวยาล่ะ” “พิราบสื่อสารแจ้งว่าซื้อได้แล้วขอรับ น่าจะมาถึงพรุ่งนี้” “ดี” พ่อบ้านเฉินถอนใจเบาๆ แม้นี่จะเป็นแค่ตัวยาบรรเทาอาการปวด ไม่มีฤทธิ์ชะลอพิษกำเริบของอ๋องน้อย แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้ เหลือแค่รบกวนแม่นางหยุนจือให้ช่วยปรุงยาให้ เฉินอี้ไม่สบายใจนักที่ต้องรบกวนแขกของคุณชาย ได้แต่รับรองอย่างดีไม่ให้ขาดตกบกพร่อง อาหารกับผลไม้ทุกมื้อล้วนแล้วเป็นของชั้นเลิศ พอคิดแบบนี้ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ หลายวันที่ผ่านมาแขกผู้หนึ่งแทบไม่อยู่ในจวน หายไปแต่เช้ากว่าจะกลับมาก็ย่ำค่ำ “เจ้ารู้หรือไม่ว่า หลายวันนี้คุณชายซูเหิงไปที่ใด” “ไปร้านขายยาขอรับ สอบถามตัวยาวิเศษหลายอย่าง แต่หาไม่ได้ เมื่อเช้าคนของเราบอกว่า เขาควบม้าออกไปนอกเมือง” “อืม” พ่อบ้านพยักหน้ารับรู้ “ส่งคนคอยอารักขาเขา อย่าให้มีอันตราย ถ้าเขาต้องการอะไรก็จัดหาให้ด้วย” “ทราบแล้วขอรับ” ซิงหุนรับคำแล้วล่าถอยออกไป “เจ้าเก่งมาก” เยี่ยหยุนจือเอ่ยชมลูกศิษย์ตัวโต ในหลายวันที่ผ่านมา มู่หลงเหลียนซิงตั้งใจร่ำเรียนตำรามาก ตอบคำถามผิดน้อยลง นางถามสิบข้อ อีกฝ่ายตอบถูกแปดข้อ นับว่ามีสติปัญญาเฉลียวฉลาดไม่น้อย กองหนังสือที่จะใช้สอบนั้น นางอ่านให้อีกฝ่ายฟังไปเก้าในสิบส่วน เหลือเวลาอีกสองวันจะเป็นวันสอบ หยุนจือชมข้าแล้ว ดีใจจัง! อ๋องน้อยคลี่ยิ้มกว้าง แต่ไม่ลืมที่จะกล่าวถ้อยคำระรื่นหูที่มักใช้ได้ผลเสมอ “เจ้าชมข้ามากไปแล้ว อันที่จริงข้าไม่ได้เก่งเลย ทั้งหมดต้องยกความดีความชอบให้หยุนจือ ที่ไม่รำคาญข้าเสียก่อน” สตรีในชุดเขียวกลอกตา ไม่ได้เคลิบเคลิ้มไปกับคำหวานหูของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย ...แต่นางก็ไม่ได้รำคาญที่จะฟัง เยี่ยหยุนจือยกน้ำชาขึ้นจิบดับกระหาย หลังท่องตำราให้อีกคนฟังนานกว่าหนึ่งชั่วยาม “ยาของเจ้าวิเศษมากเลยนะ ทาแล้วนิ้วข้าไม่ค่อยบวมแล้วล่ะ” คนในชุดหรูหราบอกยิ้ม วันก่อนเยี่ยหยุนจือสังเกตเห็นนิ้วอ๋องน้อยบวมมากด้วยฝีมือดีดของนาง นึกสงสารจึงส่งยาให้เขาหนึ่งขวด “ถ้าเจ้าตอบถูกทั้งหมด รับรองว่านิ้วของเจ้าจะไม่เจ็บอีก” สตรีชุดเขียวพูดเสียงเรียบ เจ้าก็พูดง่าย! มู่หรงเหลียนซิงทำหน้าแหย ก่อนตอบกึ่งรับกึ่งสู้ “ข้าน้อยจะพยายาม” เจ้านี่ช่างกวนประสาทเสียจริง! เยี่ยหยุนจือกลอกตาเหมือนค้อนน้อยๆ ให้คนช่างพูด ที่กล้าใช้คำว่า ‘ข้าน้อย’ ยศถาบรรดาศักดิ์ของอีกฝ่าย ดูอย่างไรก็ไม่น้อย หงซิ่วที่อยู่คอยปรนนิบัติกลั้นยิ้มเต็มที่ หลังเห็นเจ้านายของตนดูจะเกรงอกเกรงใจแขกสาวผู้นี้มาก นางรู้สึกว่าเยี่ยหยุนจือวางตัวได้ค่อนข้างเหมาะสม มีมารยาทตามประสาชาวยุทธไม่มากไม่น้อยจนเกินงาม นอกจากใบหน้าสวยงดงามโดดเด่น ยังมีความสามารถที่ไม่ธรรมดา เชี่ยวชาญทั้งวรยุทธและโอสถ ...สตรีแบบนี้ทั่วหล้าหาได้ยากนัก คุณชายหนานกงพลาดอย่างมาก ที่ไม่เลือกแม่นางหยุนจือเป็นภรรยา ใครได้นางไปย่อมนับว่าโชคดียิ่ง “เหลือเวลาอีกไม่มาก มาต่อกันเลย” สตรีในชุดเขียวเอ่ยขึ้น “อือ” วันถัดมาการติวสอบก็เสร็จสิ้น ท่ามกลางความไชโยโห่ร้องของอ๋องน้อย “ข้าเรียนจบแล้ว ข้าเก่งมากๆ ใช่ไหมหยุนจือ” เจ้านี่มันนิสัยเด็กจริงๆ คนถูกถามยกมุมปากเล็กน้อยจนแทบมองไม่เห็น ในใจคิดเอ็นดูความพยายามของอีกฝ่ายไม่น้อย “เจ้าพักไปนะ พรุ่งนี้ทบทวนอีกครั้ง จะได้ไม่ลืม” “อือ” มู่หรงเหลียนซิงพยักหน้าไวๆ พอนางขยับตัวลุก ก็อดถามไม่ได้ “เจ้าจะไปไหน” “ข้าจะไปปรุงยาไร้รู้สึกให้เจ้า เจ้าต้องสอบขี่ม้ากับยิงธนู เจ้าจะได้ไม่เจ็บมาก” นางตอบเสียงเรียบ ‘ยาไร้รู้สึก’ เป็นยาชามีผลให้ผู้ทานไม่เจ็บปวดหนึ่งชั่วยาม แต่หลังจากหมดฤทธิ์ก็จะเจ็บปวดตามเดิม หรือเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม ถ้าไม่คอขาดบาดตายจริงๆ ชาวยุทธจะไม่เลือกใช้ยาชนิดนี้ ตอนแรกที่มู่หรงเหลียนซิงร้องขอ เยี่ยหยุนจือจ้องหน้าเขม็ง พอฟังความจำเป็นจึงเข้าใจ นางขอให้พ่อบ้านเฉินกับเฉียนซูเหิงจัดหาตัวยามาให้จนครบถ้วนกินเวลาไปหลายวัน จนตอนแรกคิดว่าจะปรุงยาไม่ทันสอบเสียอีก “ขอบคุณหยุนจือ” มู่หรงเหลียนซิงพูดอย่างซาบซึ้ง หลายวันที่ผ่านมา แม่นางผู้นี้ต้องเหน็ดเหนื่อยเสียงแหบแห้งเคี่ยวเข็ญตนให้ท่องตำรา นี่ยังต้องมาปรุงยาให้ตนอีก เจ้าใจดีกับข้ามาก “ข้าต่างหากที่ต้องขอบคุณเจ้า” สตรีใบหน้างดงามตอบ แววตาที่เคยเย็นชาดูอ่อนโยนลงกว่าเดิมหลายส่วน เยี่ยหยุนจือคิดกังวลกลัวว่าพิษคร่าวิญญาณของอีกฝ่ายจะกำเริบเร็วกว่ากำหนด “เพราะข้า เจ้าต้องเจ็บปวดไม่น้อย” “เจ้าอย่าคิดมากสิ ข้ามันพวกดวงแข็ง ไม่ตายง่ายๆ หรอก” “ให้มันจริงเถอะ” นางพูดเหมือนไม่เชื่อ ก่อนเดินออกจากห้องหนังสือไป มู่หรงเหลียนซิงยิ้มในหน้า มองตามแผ่นหลังบอบบางจนกระทั่งลับสายตา ก่อนหยิบขนมเปี๊ยะตรงหน้ากัดไปหนึ่งคำ กลืนเสร็จก็ชมขึ้น “อร่อยมากพี่หงซิ่ว” “ขอบคุณค่ะคุณชาย ถ้าชอบก็ทานเยอะๆ” หงซิ่วยิ้มบาง นางเป็นคนช่างสังเกต รับรู้ได้ถึงบางอย่างที่แปลกไปของเจ้านาย ได้แต่เงียบเอาไว้ในใจ “ไหนเจ้าบอกว่ามันตายแน่ไง” เสียงหนึ่งตวาดอย่างขุ่นเคือง หลังได้ข่าวว่ามู่หรงเหลียนซิงยังคงมีชีวิตอยู่ หลังผ่านงานประมูลสาวที่หอสุขสันต์มาเกือบสิบราตรี “ข้า ข้าก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน” บุรุษผู้หนึ่งก้มหน้าต่ำ เขาเป็นนักฆ่าที่ยิงธนูใส่อ๋องน้อยในคืนนั้น “ปกติไม่เคยมีใครทนพิษคร่าวิญญาณได้เกินสามวัน” “บัดซบ!” เจ้าของเสียงคนแรกสบถอย่างหัวเสีย “เจ้านี่มันเลี้ยงเปลืองข้าวเสียจริง กี่ครั้งแล้วที่เจ้าพลาด” “ข้าจะแก้ตัวอีกครั้ง” “ไม่ต้องแล้ว” ผู้เป็นนายบอกปัด ไม่เชื่อในความสามารถของอีกฝ่าย “ข้าจะใช้วิธีอื่น เจ้าไปได้แล้ว ถ้าข้าไม่เรียกก็ไม่ต้องโผล่มาให้ข้าเห็นหน้า” “ขอรับ” นักฆ่าผู้นั้นใช้วิชาตัวเบาเผ่นหายไปในชั่วพริบตา ชายผู้เป็นเจ้านายยืนลูบเคราสีขาวของตน ใบหน้าผ่านวัยกลางคนเต็มไปด้วยร่องรอย บนศีรษะมีปิ่นทอง บ่งบอกว่าเขาไม่ใช่คนทั่วไป แต่เป็นผู้มีอำนาจในราชสำนัก ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าจะเป็นแมวเก้าชีวิต “หวางกุ้ยเฟย” เสียงหวานใสเรียกสนมคนโปรดของฮ่องเต้อย่างสนิทสนม “ถวายพระพรองค์หญิงเพคะ” หวางกุ้ยเฟยแม่ขององค์ชายสี่ย่อตัวให้กับจ้าวหลิงหลง “ไม่ต้องมากพิธี” องค์หญิงรีบบอก พร้อมประคองสตรีคราวแม่อย่างอ่อนโยน พอนั่งยังแท่นกลางห้องก็ถามขึ้น “ข้าได้ข่าวไม่ดีของเหลียนซิงมา ไม่ทราบว่าเรื่องนี้จริงเท็จแค่ไหน” “เรื่องอะไรเหรอเพคะ” “เรื่องที่เขาไปแย่งคู่หมายของคุณชายหนานกงเหวย” หา! หวางกุ้ยเฟยทำหน้าตื่นตระหนก ก่อนกลับมาเป็นปกติในชั่วพริบตา “องค์หญิงทราบมาจากไหนเพคะ” “พวกนางกำนัลนำมาเล่าให้ข้าฟัง” “ข้ายังไม่เจอเขาเลย จิงเฉิงบอกว่าเหลียนซิงกำลังอ่านตำราเตรียมสอบ” “เหลียนซิงอ่านตำรา” จ้าวหลิงหลงทวนคำอย่างไม่อยากเชื่อ ที่ผ่านมาอ๋องน้อยผู้นั้นมีพฤติกรรมเกเรเหลวไหลยิ่ง ขาดเรียนบ่อยครั้ง แต่ที่ไม่ซ้ำชั้นเป็นเพราะเหล่าอาจารย์เกรงว่าเขาจะเล่นงาน เขาไม่สบายรึเปล่า “เพคะ” หวางกุ้ยเฟยยืนยัน นางรู้เหตุผลว่าทำไมหลานชายถึงได้ตั้งใจ เหตุผลมาจากเรื่องเงินเดิมพันล้วนๆ จึงไม่คิดรบกวน สนมคนโปรดของฮ่องเต้ยิ้มบาง “องค์หญิงไม่ต้องคิดมากหรอกเพคะ ข่าวลือมักเชื่อถือไม่ค่อยได้” นางรู้ว่าองค์หญิงผู้นี้ปักใจในหลานชายของตน ประกอบกับจ้าวหลิงหลงมีนิสัยอ่อนโยนอ่อนหวาน จึงเอ็นดูเป็นพิเศษ คิดส่งเสริมให้หนุ่มสาวสมรัก เป็นทองแผ่นเดียวกัน ...แต่เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ฮ่องเต้คงไม่โปรดเห็นชอบด้วยแน่ ตระกูลมู่หรงยิ่งใหญ่เกรียงไกรอยู่ทางใต้ ปกครองหลายหัวเมือง มีอำนาจกองทัพในมือไม่น้อย อำนาจยิ่งใหญ่เป็นรองแค่ฮ่องเต้ ฝ่าบาทมองเป็นศัตรูมากกว่ามิตร แต่จำต้องประทานยศอ๋องให้ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายคิดทรยศแปรพักตร์ก่อกบฎ พร้อมสืบทอดอำนาจต่อให้ลูกหลาน หากจ้าวหลิวหลงแต่งงานกับมู่หรงเหลียนซิง คงไม่ต่างจากพยัคฆ์ติดปีก อาจทำให้ขุนนางปันใจไปส่งเสริมสนับสนุน ราชสำนักคงระส่ำระส่ายอย่างหนัก ซึ่งเป็นเรื่องที่เจ้าเหนือหัวย่อมไม่ปรารถนาให้เกิดขึ้นแน่ “มันก็จริง” องค์หญิงคลายความกังวลลงหลายส่วน “หวังว่าเขาจะทำข้อสอบได้” “เพคะ” หวางกุ้ยเฟยยิ้ม ก่อนเปลี่ยนเรื่องคุย “หม่อมฉันเพิ่งทำขนมกุ้ยฮวาเสร็จใหม่ๆ ลองชิมดูไหมเพคะ” “เอาสิ” จ้าวหลิงหลงพูดอย่างยินดี หลังกุ้ยเฟยผู้นี้มีฝีมือในการทำขนมอย่างมาก มารดาขององค์ชายสี่จึงสั่งนางกำนัลให้นำขนมมาถวาย แล้วนั่งจิบชาคุยกับอีกฝ่าย หวังว่าเจ้าคงไม่ทำให้ข้ากับองค์หญิงผิดหวังนะ เหลียนซิง OoXoO อ๋องน้อยมีทั้งคนรักและคนเกลียดเยอะค่ะ จะเป็นอย่างไรก็ต้องติดตามต่อ ขอบคุณทุกหัวใจ ทุกคอมเมนท์ และทุกการติดตามค่ะ นาง ^^ OoXoO
| Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2565 |
| Last Update : 16 กุมภาพันธ์ 2565 22:28:38 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 454 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
