Last Promise บทที่ ๒ (YURI)
๒ ผ่านไปหลายวัน พิจิตราถูกธัญวลัยผู้เป็นมารดาชักชวนกึ่งบังคับให้ไปงานการกุศล โดยอ้างเรื่องออกงานสังคมบังหน้า ซึ่งอาจารย์สาวรู้เจตนาแอบแฝงของแม่ ว่าต้องการให้เธอเจอชายหนุ่มมากหน้า เพื่อจะได้ตกลงปลงใจกับใครสักคน “ไม่มีแฟนก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่คะ ผู้หญิงสมัยนี้เป็นโสดเยอะไป แค่เลี้ยงตัวเองรอด ก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่เหรอคะ” เธอไม่คิดกังวลกับความโสด เป็นโสด อิสระจะตายไป จะไปไหนก็ได้ “ฉันเป็นห่วงอนาคตของแกนะยายจิต อย่างน้อยแกจะได้มีเพื่อนคู่คิด ที่จะแก่ไปพร้อมๆ กับแก อยู่กับแกตลอดไป ไม่ดีกว่ารึไง” มารดาให้เหตุผล เชื่อได้ไหมเนี่ย ทีพ่อไม่เห็นแก่ไปกับแม่เลย ชิงตายไปก่อนตั้งหลายปี ลูกสาวเถียงในใจ แต่ไม่พูดออกมาดังๆ กลัวกบาลแยก เธอรู้ดีที่สุดว่า คุณธัญวลัยเผด็จการขนาดไหน ขนาดบิดาที่เสียไปยังไม่ค่อยกล้าขัดใจ พิชญะพี่ชายเธอก็ยอมแม่ตลอด มีแต่เธอเท่านั้นที่ยอมบ้างไม่ยอมบ้าง จึงเป็นไม้เบื่อไม้เมากัน พูดดีๆ ได้ไม่กี่คำ ก็เผลอขัดคอ ...ถ้าไม่ใช่ลูกแท้ๆ คงโดนเฉดหัวออกจากบ้านไปนานแล้ว บางเรื่องที่โอนอ่อนผ่อนตามได้ พิจิตราก็ไม่คิดขัดใจแม่ แต่เรื่องคนรัก...เป็นอะไรที่ยากจะฝืนใจที่สุด อาจารย์จึงได้แต่ถ่วงเวลา ผลัดผ่อนไปเรื่อยๆ เผื่อว่าจะโชคดีได้เจอตัวจริงของตน ก่อนโดนบังคับแต่งงาน “แล้วทำไมแม่ ไม่หาเมียให้พี่ยะสักคนล่ะคะ?” ลูกสาวถาม รู้สึกว่าแม่ไม่ค่อยยุติธรรมกับตน ธัญวลัยค้อนลูกสาว “คิดว่าไม่หาหรือไง ขืนรอแก ฉันก็ไม่ได้อุ้มหลานสักที” น้ำเสียงติดประชด “ตอนนี้พี่ยะของแก กำลังควงกับลูกสาวของผ.อ.โรงพยาบาลอยู่ย่ะ ตกข่าวล่ะสิ” “จริงอ่ะ” พิจิตราทำหน้าประหลาดใจ ถึงจะอยู่บ้านเดียวกัน แต่เธอไม่ค่อยเจอพี่ชายบ่อยนัก พิชญะเป็นหมออยู่โรงพยาบาลของรัฐ จึงต้องเข้าเวรดึกบ่อยๆ แทบจะกินนอนอยู่ที่ทำงานมากกว่าบ้านเสียอีก ...และอีกเหตุผลที่เธอเดาเอาเองคือ พี่ชายน่าจะรำคาญแม่ เลยไม่ค่อยกลับบ้าน “มือชั้นนี้แล้ว ไม่พลาดแน่” มารดาพูดอย่างมั่นใจ สงสัยช่วงนี้จะว่างมากเกินจริงๆ ...ให้ตายสิ! ลูกสาวกลอกตามองบน แล้วถอนใจเบาๆ “รีบแต่งตัวนะ อีกครึ่งชั่วโมงควรจะออกไปได้แล้ว” ธัญวลัยย้ำหลังมองเวลา เธออยากไปถึงงานเร็ว จะได้มีเวลาสนทนากับเพื่อนๆ และแนะนำลูกสาวกับคนอื่น “เอาสวยที่สุด” “รับทราบค่ะคุณหญิงแม่” พิจิตราสบตากับผู้หญิงในกระจก ที่แต่งตัวในชุดเดรสสีโอลด์โรส แต่งหน้าอ่อนๆ ก็คลี่ยิ้มบาง ดูๆ ไปฉันก็สวยเหมือนกันนะเนี่ย คิดชมตัวเอง พอยกลิปสติกป้ายเรียวปาก พลันคิดไปถึงผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาอีก เป็นจูบที่ไม่โรแมนติกเอาเสียเลย ไม่เห็นหวานเหมือนในนิยาย...สงสัยต้องลองใหม่ ความคิดแปลกๆ ผุดขึ้นมาในสมอง ใบหน้าคมเห่อร้อน แล้วรีบสะบัดความคิดพิเรนทร์ๆ ทิ้งไป จะบ้าเหรอพิจิตรา...เธอจะไปทดสอบจูบกับใคร! ...บางเรื่องไม่สามารถทำกับใครก็ได้ “นาถ!” พิจิตราเรียกชื่อเพื่อน ขณะอยู่ในงานที่จัดในห้างสรรพสินค้า มีเครื่องประดับมากมายแสดงในตู้กระจก สินค้าสวยๆ ของหลายแบรนด์ดัง ส่วนราคาไม่ต้องพูดถึงหลักหมื่นขึ้นทั้งนั้น เธอไม่คิดว่าจะได้เจออีกฝ่าย จึงไม่ได้นัดกันไว้ก่อน “มาด้วยเหรอ?” สินาถย้อนถามอย่างแปลกใจไม่แพ้กัน แล้วยกมือไหว้ธัญวลัยที่ตามมายืนข้างๆ เพื่อน ซึ่งแต่งตัวในชุดสวยจัดเต็ม มีเครื่องประดับเพชรเข้ากันทั้งชุด “สวัสดีค่ะคุณแม่” “สบายดีนะ?” ธัญวลัยทักทายเพื่อนลูก หลังรับไหว้ตามมารยาท มองคนตรงหน้าด้วยสายตานิ่งๆ แม่พิจิตราไม่ถึงกับถูกชะตาอีกฝ่าย ด้วยเหตุผลคบหาผู้หญิง ซึ่งเธอรับไม่ค่อยได้ จึงคิดจะรีบจับคู่ให้ลูกสาว กลัวจะเบี่ยงเบนผิดปกติแบบสินาถ “ค่ะ” ผู้จัดการสาวตอบสั้นๆ รู้สึกเกร็งทุกครั้งที่เจอธัญวลัย ออร่ากดดันไม่ต่างจากอาจารย์ฝ่ายปกครองเลยทีเดียว ถ้าฉันพูดผิด คงไม่โดนหักคอหรอกนะ “มาทำงาน?” “ค่ะ” “ขอให้ประสบความสำเร็จนะ” เอ่ยอวยพรในฐานะผู้ใหญ่ ข้อดีของสินาถคือ ขยันทำงาน และมีชื่อเสียงโด่งดังในสายอาชีพ ซึ่งนับว่าก้าวหน้ามากกว่าลูกสาวของตนมาก อาจารย์มหา’ ลัยมีโอกาสก้าวหน้าในอาชีพค่อนข้างต่ำ เงินเดือนจัดว่าน้อย ข้อดีคือไม่ต้องแข่งขันมาก เว้นแต่ทะยานอยากเป็นผู้บริหาร นั่นก็ต้องใช้กำลังภายในเยอะหน่อย ธัญวลัยรู้ดีว่า พิจิตราไม่คิดอยากได้อยากดีขนาดนั้น ลูกสาวเธอรักและสนุกกับการสอนเด็กๆ มากกว่า สิ่งที่แม่อย่างเธอเป็นห่วงก็คือ อาชีพอาจารย์อาจไม่มั่นคงยั่งยืนเหมือนสมัยก่อน หลังเด็กสมัยนี้เรียนระดับปริญญาน้อยลง มหาวิทยาลัยเอกชนปิดตัวไปหลายแห่งเพราะขาดทุน บางแห่งก็โดนคนต่างชาติซื้อไป ...อีกไม่นาน อาจารย์มหาวิทยาลัยก็อาจตกงานได้ “ขอบคุณค่ะ” สินาถพนมมือรับพรนั้น พอธัญวลัยเดินห่างออกไป เธอก็โน้มตัวไปกระซิบกับพิจิตรา “วันนี้แกแต่งตัวสวยมาก รับรองต้องมีคนตามจีบตรึม” “ขอบใจ ขอให้จริงเถอะ” อาจารย์สาวเอ่ยยิ้มๆ “ไปนะ แล้วค่อยคุยกัน” “บาย” สินาถหมุนตัวจะเดินไปหาคนรัก ที่แยกตัวไปแต่งหน้าก่อนขึ้นเวที สายตาพลันเห็นเมทินีในชุดเดรสสวย ยืนห่างไปไม่กี่เมตร ก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างงงๆ จ้องใครล่ะนั่น? เธอมองตามทิศทางสายตาของหล่อน จึงเผลอขมวดคิ้วเรียว นึกสังหรณ์ใจแปลกๆ อย่าบอกนะว่า มองจิตอยู่ “พี่นาถคะ” พิมพ์อัปสรเรียกชื่อคนรัก สินาถหมุนตัวไปหาต้นเสียง มองอีกฝ่ายคลี่ยิ้มกว้าง แล้วไม่ลืมที่จะเอ่ยชม “สวยมากค่ะ” นางแบบสาวยิ้มน้อยๆ หัวใจพองฟูทุกครั้ง ที่ได้ยินคำชื่นชมของคนรัก “ขอบคุณค่ะ “เหลืออีกกี่นาทีคะ?” ผู้จัดการสาวหันไปสนใจเรื่องงาน ทิ้งเรื่องอื่นออกจากหัวทันที “อีกสิบนาทีค่ะ” “งั้นไปกันเถอะค่ะ” ทั้งคู่เดินเคียงคู่กันไปหลังเวที เพื่อสมทบกับเพื่อนร่วมงาน “บูธเครื่องประดับยี่ห้อควีน อยู่ตรงไหนคะ?” ธัญวลัยถามผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินสวนมา มีผู้คนแวะเข้ามาชมงานค่อนข้างแน่นในวันหยุด จึงไม่สะดวกที่จะเดินหา “บูธของควีนอยู่ทางนี้ค่ะคุณหญิง” เจ้าของเสียงหวานๆ มาหยุดยืนอยู่ข้างๆ แม่เธอตอบแทน พออีกคนหันมอง เมทินีก็ยกมือไหว้ “สวัสดีค่ะท่าน” “คุณเมทินีนี่เอง สวัสดีค่ะ” หญิงสูงวัยทักตอบอย่างคุ้นเคย ไม่คิดว่าจะได้เจอเจ้าของบริษัทตรงนี้ “พี่กำลังหาอยู่เลย” รู้จักกันด้วยเหรอ? พิจิตรามองร่างบางที่แต่งชุดสวยหรูหรากว่าวันก่อน ดูสมฐานะเจ้าของบริษัทจิวเวอรี่ พลันทำหน้าสับสน คิดไม่ถึงว่าแม่จะรู้จักกับหล่อน ดูเหมือนจะสนิทกันมากอีกต่างหาก ...เป็นอะไรที่เหนือความคาดหมายมากๆ พอเมทินีหันมองมายังอาจารย์สาว ธัญวลัยก็รีบแนะนำ “นี่ลูกสาวพี่ พิจิตราค่ะ” “สวัสดีค่ะ” พิจิตรารีบทำความเคารพแบบรู้กาลเทศะ แต่ไม่รู้จะเรียกอีกฝ่ายด้วยสรรพนามไหนดี...พี่เมหรือน้าเม? หล่อนยกมือไหว้ตอบ แล้วยิ้มสวย “สวัสดีค่ะน้องจิต เจอกันอีกแล้วนะคะ” “รู้จักกันเหรอ?” แม่เธอนึกแปลกใจ “ค่ะ เจอกันอาทิตย์ที่แล้ว” เมทินีตอบสั้นๆ หลังเห็นสายตาวิตกกังวลของอาจารย์สาว จึงไม่พูดต่อว่าเจอกันที่ไหน คุณแม่คงไม่รู้ว่า ลูกสาวเป็นเมรีขี้เมา... “อ๋อ” หญิงอาวุโสพยักหน้ารับรู้ “เชิญทางนี้ค่ะ” สาวสวยผายมือเชื้อเชิญแขกคนสำคัญ ไปยังบูธสินค้าของบริษัทตน ที่ใหญ่โตอลังการตั้งอยู่ใจกลางของงานแสดง ไม่ห่างจากเวทีเดินแฟชั่นมากนัก ค่อยยังชั่วหน่อย พิจิตราถอนหายใจโล่งอก ที่หล่อนไม่เล่าเรื่องเจอกันให้แม่ฟัง ไม่งั้นคงหูชาแน่ เธอเดินตามหลังแม่กับหล่อนไปห่างๆ อดที่จะจ้องชุดเดรสสีชมพูสดของเมทินีไม่ได้ มีแหว่งเว้าโชว์แผ่นหลังเล็กน้อย แต่หรูหราและสวยสะดุดตา จนยากจะละสายตา กล่าวอีกอย่างคือ ระหว่างเดินก็สำรวจเรือนร่างของคนข้างหน้าไปด้วย...โดยเฉพาะเอวคอดรูปตัวเอส หุ่นเซ็กซี่ชะมัด ถ้าบอกว่าเป็นนางแบบก็เชื่อนะ...ไปยุ่งอะไรกับหล่อนเนี่ย บ้าจริง! เธอหน้าแดงร้อน รู้สึกว่าตัวเองเริ่มผิดปกติ ที่ไปจ้องทรวดทรงองเอวของผู้หญิง เหมือนเป็นพวกโรคจิต ทั้งที่ปกติไม่เคยเป็นแบบนี้ จึงเบนสายตามองไปทางอื่น เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจตัวเอง “ช่วยดูแลลูกค้า VIP ให้พี่ด้วยนะ” เมทินีฝากฝังกับพนักงานขายประจำบูธแสดงสินค้า เพื่อให้บริการธัญวลัยเป็นพิเศษ “ค่ะคุณเม” เอหัวหน้าฝ่ายขายรับคำหนักแน่น “ฝากด้วยนะ” “ขอบคุณนะคะ” แม่เธอบอกกับสาวสวย “ยินดีค่ะคุณหญิง” เมทินีตอบยิ้ม “ขอตัวก่อนนะคะ” “เชิญเถอะค่ะ” “สนใจแบบไหนคะท่าน?” พนักงานขายถามอย่างสุภาพ พร้อมให้บริการลูกค้าอย่างเต็มใจ ธัญวลัยชี้เครื่องเพชรชุดสวยในตู้กระจกตรงหน้า “นี่คอลเลคชั่นใหม่ใช่ไหม?” “ใช่ค่ะท่าน” “ขอดูต่างหูหน่อย” “ได้ค่ะ” เอเปิดตู้กระจก แล้วหยิบสิ่งที่ลูกค้า VIP ต้องการชมออกมา สงสัยวันนี้คงได้กลับบ้านหลายชิ้น...หาที่นั่งรอตรงไหนดี? พิจิตราส่ายหน้า ที่เห็นแม่หลงใหลในเครื่องประดับซะเหลือเกิน เห็นออกใหม่มักจะอดใจไม่ไหว ผิดกับเธอที่มีแต่ของแบกับดินราคาไม่กี่บาท ไม่คิดจะทุ่มเงินหมื่นเงินแสน กับเครื่องประดับที่มูลค่าจะด้อยราคาลงเรื่อยๆ ...เก็บเป็นเงินฝาก หรือเอาไปลงทุนหุ้นดีกว่า “บังเอิญได้เจอกันอีกแล้วนะคะ พี่รู้สึกถึงพรหมลิขิตเลยค่ะ” เสียงหวานๆ ของเมทินีกระซิบบอกข้างหู พรหมลิขิต...มาได้ไง? พิจิตรากระพริบตาถี่ๆ ไม่คิดว่าหล่อนจะเปิดบทสนทนาแบบนี้ “เหรอคะ” “ค่ะ” สาวสวยยิ้มกว้าง นัยน์ตาเป็นประกายวิบวับ ชวนให้คนมองต้องตาพร่าตะลึงค้าง ...ไม่เว้นแม้แต่อาจารย์สาว เอ่อ...ยิ้มสวยไปแล้ว “น้องจิตไม่ชอบเครื่องเพชรเหรอคะ?” เมทินีถาม หลังอีกฝ่ายดูจะไม่สนใจสินค้าของตนเท่าใด ผิดกับลูกค้าคนอื่นที่รุมทึ้งบูธ ราวกับเป็นของฟรีของแจก น้องเหรอ? อาจารย์สาวรู้สึกแปลกๆ ที่อีกฝ่ายเรียกตนแบบนั้น หล่อนเป็นไม่กี่คนที่ทำให้เธอรู้สึกว่า...ชื่อของตนไพเราะ “จริงๆ ก็ชอบค่ะ แต่ฉันกลัวต้องกินมาม่าสิ้นเดือน” พิจิตราตอบติดตลก แต่นั่นคือความจริง เธอไม่อยากก่อหนี้กับของฟุ่มเฟือย เพราะมีหนี้ค่ารถที่ยังผ่อนไม่หมดอยู่ ...แม้จะเงินเดือนไม่มาก แต่เธอมีเงินเก็บทุกเดือน ที่เหลือถึงจะนำมาใช้จ่าย “ขนาดนั้นเชียว” หล่อนทำเสียงสูง แล้วถามต่อ “ไม่ทราบว่าน้องจิต ทำงานอะไรเหรอคะ?” “อาจารย์มหา’ ลัยค่ะ สอนวิชาสถิติอยู่ที่ XXX” บอกชื่อมหา'ลัยออกไป คนอายุมากกว่ายิ้มมุมปาก “บังเอิญจริงๆ พี่เป็นศิษย์เก่าที่นั่นด้วย” “ปีไหนคะ?” อาจารย์สาวซักต่อ “จะหลอกถามอายุพี่เหรอ” หล่อนพูดเดาใจออกมา รู้ไปหมด ร่างสูงจึงหัวเราะเก้อๆ พอเมทินีตอบ เธอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย นับแล้วเป็นรุ่นพี่ตนเกือบสิบปีทีเดียว “ดูยังไง คุณก็ไม่เหมือนคนอายุ 40 เลยสักนิด” สาวสวยหัวเราะเบาๆ สบตาคู่สนทนา “ถือเป็นคำชมนะคะ” “ฉันไม่ได้ชมแต่พูดจริงๆ” อาจารย์สาวหลบสายตามองไปทางอื่น ไม่ชินกับสายตาหวานเชื่อมของหล่อน “พี่เชื่อค่ะ” เมทินีพูดยิ้ม “เรื่องวันก่อนขอโทษนะคะ” เธอบอกน้ำเสียงจริงใจ “เรื่องไหนคะ?” “เรื่องที่เรา...เอ่อ” พิจิตราพูดอ้ำๆ อึ้งๆ กระดากปากที่จะเอ่ยถึงเรื่องนั้น “อ๋อ!” หล่อนจ้องหน้าคม นัยน์ตาคู่สวยหวานเป็นประกาย “ไม่เป็นไรค่ะ ถือว่าเป็นอุบัติเหตุ แต่ถ้ามีอีกครั้ง พี่จะถือว่าน้องจิต...ตั้งใจ” “ใครจะไปทำแบบนั้นกัน” อาจารย์สาวรีบปฎิเสธ ไม่กล้าสบตาด้วย รู้สึกหน้าจะเห่อร้อนกว่าปกติ ไม่รู้จะเก็บมือไม้ไว้ตรงไหนดี “เหรอคะ” เมทินีผุดยิ้มสวย ขำกับท่าทางลุกลี้ลุกลนของเธอ พอเห็นสัญญาณมือของเลขาตัวเอง จึงบอกลากับอาจารย์สาว “ขอตัวก่อนนะคะ แล้วค่อยคุยกัน” “ค่ะ” พิจิตรามองตามแผ่นหลังบอบบาง ที่เดินหายไปในฝูงชน ให้รู้สึกใจหายแปลกๆ มาไวไปไวจริงๆ “ท่านผู้มีเกียรติคะ ต่อไปเป็นการแสดงแฟชั่นโชว์ คอลเลคชั่นใหม่ของควีนจิวเวอรี่ค่ะ ขอเชิญรับชมค่ะ” เสียงโฆษกดังก้องในฮอลล์แสดงสินค้า OoXoO สองคนเขาเจอกันอีกแล้ว จะเป็น 'พรหมลิขิตไหมนะ?' ต้องตามกันต่อไปค่ะ ฝากเรื่องใหม่ของไรท์ด้วยนะคะ ขอบคุณที่กรุณาติดตาม นาง ^^ OoXoO
| Create Date : 14 สิงหาคม 2563 |
| Last Update : 14 สิงหาคม 2563 17:59:44 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 593 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
