๑๓

“นักโทษทั้งหมดเป็นพวกโจรป่าที่อยู่นอกเมือง มีจิตใจเหี้ยมโหด เข่นฆ่าชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ไปมากมาย โทษหนักเช่นนี้ตามกฎหมายแคว้นจ้าวมีแค่สถานเดียวคือ...ประหารชีวิต”

นายกองของเมืองตงจินอ่านประกาศม้วนผ้าแพรต่อหน้าราษฎรจำนวนมากที่มารวมตัวกันหน้าตลาด โดยตั้งปะรำพิธีขึ้นชั่วคราวเพื่อใช้ประหารชีวิตนักโทษกลุ่มนี้ รอบสถานที่แห่งนี้มีทหารกว่าร้อยชีวิตยืนล้อมรอบ เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุไม่คาดฝัน

“โหดร้ายแบบนี้สมควรตายจริงๆ”

“ใช่ๆ ขืนปล่อยไว้ มีหวังได้ฆ่าคนอีกแน่”

“แบบนี้พวกเราก็ปลอดภัยขึ้นอีกหน่อย”

...

ประชาชนที่ยืนอยู่ดูห่างๆ พากันซุบซิบวิจารณ์อย่างสนุกปาก ยินดียิ่งที่เมืองนี้จะมีจำนวนคนชั่วลดน้อย ชีวิตของพวกเขาก็จะปลอดภัยมากขึ้น

พวกโจรร้ายที่กำลังจะโดนประหารแต่งชุดสีขาวเปรอะเปื้อนสกปรก นักโทษทุกคนสวมโซ่ตรวนเส้นใหญ่ทั้งข้อมือข้อเท้า ผมเผ้ารุงรัง มีผ้ามัดปาก เกือบทุกคนมีสีหน้าซีดขาว บางคนตัวสั่นหวาดกลัวความตาย แทบลืมไปสิ้นว่า ยามตนเข่นฆ่าเหยื่อ เหยื่อก็คงรู้สึกกลัวตายไม่ต่างกัน

“คุกเข่า!” เพชรฆาตตวาดสั่ง พร้อมกดไหล่พวกคนร้ายให้ทรุดตัวคุกเข่า เตรียมตัวโดนบั่นศีรษะ

ถ้าข้ารอดไปได้ ข้าสาบานจะกลับตัวเป็นคนดี ไม่ทำชั่วอีกตลอดชีวิต

โม่เจียรองหัวหน้าโจรคิดสาบานในใจ ก่อนโดนถีบขาพับให้คุกเข่าต่อหน้าเครื่องประหารชีวิต

“โอ๊ย!” มันหลุดร้องออกมาเสียงอู้อี้

“หุบปาก!” บุรุษคนเดิมตะคอกเสียงดัง

พวกนักโทษที่เหลือไม่กล้าจะปริปากร้องออกมา หลังโดนถีบให้คุกเข่าต่อหน้าเครื่องประหารที่วางเรียงไว้

โจรกลุ่มนี้ล้วนเป็นโจรมาหลายปี เข่นฆ่าคนจนเป็นเรื่องปกติ สองมือเปื้อนเลือดสังหารคนมานับไม่ถ้วน นึกกลัวว่าตนต้องได้ไปรับโทษทัณฑ์ต่อที่ปรโลก

...มาสำนึกตัวต่อหน้าเครื่องประหาร ก็สายไปเสียแล้ว

Create Date : 11 พฤษภาคม 2566
Last Update : 11 พฤษภาคม 2566 16:02:49 น.		0 comments
Counter : 264 Pageviews.
Share Tweet