๑๑

“ตกลงหมอนั่นคือFuckMe?” รมยากรถามขึ้นด้วยความอยากรู้ และเบี่ยนเบนความสนใจของตัวเอง หลังนั่งอยู่ในโซนแต่งตัวด้านหลัง

หวังว่าคงไม่เป็นอะไรมาก

ตะวันนานั่งคุกเข่ากับพื้นเพื่อสำรวจว่ามีอะไรผิดปกติกับข้อเท้าและขาเรียวของนางแบบสาวหรือไม่ โดยมียุพาเฝ้ามองอยู่ใกล้ๆ อย่างเป็นห่วง

“น่าจะใช่ค่ะ”สาวเพรียวตอบ พลางขยับข้อเท้าของหล่อนเบาๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่บาดพลิกหรือซ้น“เจ็บไหมคะ?”

“ไม่”หญิงสาวส่ายหน้า

บอดี้การ์ดสาวเลื่อนขึ้นไปขยับตรงหัวเข่าและก็ได้รับคำตอบเดิม หลังสำรวจขาเรียวทั้งสองข้างไม่พบอะไรผิดปกติ

ดูแล้วน่าจะโอเคนะ

“เมื่อกี้น่าจะเข่าอ่อนเพราะตกใจค่ะ”

“ขอบคุณนะ”นางแบบสาวกล่าวอย่างจริงใจ พลางส่งยิ้มให้

“ยินดีค่ะ”ตะวันนาค้อมหัวเล็กน้อย แล้วลุกยืนเต็มความสูง

“ค่อยยังชั่วหน่อย”ผู้จัดการสาวโล่งอกมากมายกับคำตอบ กวาดตามองไปรอบๆ ที่ตอนนี้นางแบบทุกคนเดินเสร็จหมดแล้วทั้งสองรอบ

...โดยไม่มีรมยากร

ถึงวันนี้จะวุ่นวายไปสักหน่อยแต่รมไม่บาดเจ็บเลยก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว

ยุพาคิดในใจยึดคติประจำใจที่ว่า ‘ความปลอดภัยของคนต้องมาก่อน เรื่องอื่นมาทีหลัง’ เฉกเช่นเดียวกับวิรากรบอสใหญ่ของVK Models

“ขอโทษนะคะพี่ยุพาที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”รมยากรยอมรับผิดกับคนตรงหน้าเสียงอ่อยๆ

“ไม่ใช่ความผิดของรมนะอย่าโทษตัวเองเลย หมอนั่นต่างหากที่พังงาน” ผู้จัดการส่วนตัวรีบยกมือห้าม“เดี๋ยวพี่ไปอธิบายกับผู้จัดงานเอง ไม่ต้องห่วง”

“ขอบคุณนะคะ”หญิงสาวซาบซึ้งกับการดูแลเอาใจใส่และเข้าอกเข้าใจของยุพา หลังทำงานร่วมกันมานาน ก็รักผูกพันกันมากขึ้นเรื่อยๆสำหรับรมยากร เธอคนนี้เปรียบเสมือนพี่สาวและเพื่อนสนิทเลยทีเดียว

“ไม่เป็นไรหรอกเราก็นั่งรออยู่ที่นี่กับตะวันนานะ เดี๋ยวพี่มา”

“ค่ะ”หล่อนรับคำเบาๆ

หลังผู้จัดการส่วนตัวเดินหายไปร่างบางก็หันมาคุยกับอีกคน

“หลังจากนี้เขาจะเป็นยังไง?”สาวระหงหมายถึงสาวกของตนที่เพิ่งถูกลากตัวออกไป

“คงจะถูกขังที่สน.สักพักค่ะ” ตะวันนาตอบตามตรง “แต่อาจจะรับโทษไม่มากนัก”

“ทำไมล่ะ?”รมยากรเลิกคิ้วเรียวอย่างสงสัย

“งานวันนี้ถือว่ามาก่อกวน”สาวหน้านิ่งตอบเสียงเรียบ “เว้นแต่เขาจะยอมรับว่าเป็นเจ้าของพัสดุที่ส่งมาป่วนที่ VK หลายวันก่อนด้วย แบบนั้นอาจได้นอนเล่นในคุกเป็นเดือน หรือมากกว่านั้นค่ะ”

“หวังว่าเขาคงจะเข็ดนะ”หล่อนมองโลกในแง่ดี

“หวังว่าค่ะ”บอดี้การ์ดสาวได้แต่เออออตอบไปแบบนั้น แต่ในใจคิดตรงกันข้ามคุ้นเคยกับคนหลายประเภทที่ไม่เคยหลาบจำอะไรง่ายๆแต่ไม่คิดจะเล่าให้อีกคนขวัญผวาไปมากกว่านี้

ฉันกลัวแต่หมอนี่จะแค้นคุณหนักกว่าเดิมน่ะสิ

“แบบนี้ชีวิตฉันคงจะเงียบสงบได้สักพัก”

“ส่วนฉันก็หมดหน้าที่จะได้ไปทำอย่างอื่นบ้าง” อีกคนเปรยขึ้นลอยๆ

รมยากรนึกโล่งอกขึ้นเป็นครั้งแรกในรอบเดือนที่จับตัวคนป่วนได้ แต่ก็อดที่จะใจหายไม่ได้ หลังได้ยินประโยคเหมือนอำลากลายๆ ขององครักษ์สาว

“เธอคงไม่อยากดูแลฉันแล้วสินะ”ตัดพ้อออกมา

หืม!

ตะวันนาเอียงคอมองคนพูดด้วยสีหน้าแปลกใจ

“ฉันไม่เคยพูดอย่างนั้น”

“แต่เธอคิดใช่ไหม?” นางแบบสาวกอดอกปั้นหน้าบึ้ง เหมือนจะหาเรื่องชวนทะเลาะ

อะไรอีกล่ะเนี่ย?

สาวเพรียวบ่นในใจตามอารมณ์แปรปรวนของอีกคนไม่ทันเอาเสียเลย ว่ากำลังคิดอะไรอยู่?

“คนเอาแต่ใจอย่างฉันไม่มีใครอยากอยู่ใกล้นักหรอก” สาวสวยพึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง

ใครไม่อยากอยู่ใกล้คุณกัน?...หมอนั่นคงตาบอดแน่ๆ

“ฉันไม่เคยคิดว่าคุณไม่น่าอยู่ใกล้เลยนะคะ”เอ่ยความรู้สึกที่มีต่ออีกคนออกมา “ฉันคิดว่าคุณรมเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์มากต่างหากไม่งั้นคงไม่มีพวกโรคจิตไล่ตามไม่เลิกแบบนี้”

นี่ตกลงชมกันใช่ไหม?

สาวระหงพยายามแปลความหมายที่คนตรงหน้าพูดซึ่งมีความชื่นชมแฝงอยู่ในนั้น

“ให้มันจริงเถอะ”พูดสะบัดเสียง หันหน้ามองไปทางอื่น อดหน้าร้อนไม่ได้ที่ได้ยินคำชมจากปากชัดๆเป็นครั้งแรกจากตะวันนา ทั้งที่ได้ยินคนอื่นชมมานับครั้งไม่ถ้วนจนแทบจะเป็นความเคยชิน

...ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องเขินด้วย?

ก่อนหน้านั้นหล่อนไม่อยากให้เธออยู่ข้างกายทว่าผ่านไปเกือบเดือนที่อยู่ใกล้ชิดกัน ความคิดก็แปรเปลี่ยน...รวมถึงความรู้สึกบางอย่างในใจด้วย

...ไม่ชอบทุกครั้งที่เธอคนนี้สนใจใครมากกว่า

...ไม่ชอบที่รู้ว่าพี่ชายโทรหาอีกฝ่ายเกือบทุกวันแถมยังใช้หล่อนบังหน้าเป็นหัวข้อสนทนา

...หงุดหงิดยามเห็นสนธิผู้จัดการหนุ่มของ VKModels เอ่ยชัก ชวนให้การ์ดสาวมาเป็นนางแบบหล่อนไม่ได้อิจฉาหรือกลัวมาเป็นคู่แข่งเลย แค่เป็นห่วงสวัสดิภาพของตะวันนาต่างหาก

ทำไมฉันต้องเป็นห่วงด้วยยายอาทิตย์อับแสงเก่งจะตายไป

รมยากรถามตัวเองก่อนตอบคำถามนั้นอย่างเร็วว่า

ฉันไม่อยากเห็นเพื่อนร่วมโลกต้องเคราะห์ร้ายก็แค่นั้น...ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย

“ทำหน้าหงิกแบบนี้บ่อยๆระวังจะแก่เร็วนะคะ” ตะวันนาเอ่ยล้อขึ้น หลังเห็นสาวสวยเหม่อลอยเหมือนคิดอะไรอยู่

“บ้า!”

ค้อนเก่งชะมัด

เธอนึกขำคนขี้งอนแต่ก็อดที่จะต่อปากต่อคำด้วยไม่ได้

“ขอโทษค่ะฉันแค่เป็นห่วง อยากให้คุณรมสวยนานๆ ต่างหาก” สาวแกร่งพยายามกลั้นหัวเราะเต็มที่

มันน่านัก

รมยากรนึกหมั่นไส้ตะวันนาเหลือเกินจึงเอื้อมมือไปประทุษร้ายคนตรงหน้า

“โอ๊ย!” บอดี้การ์ดสาวร้องลั่น รีบคว้าข้อมืออีกฝ่ายไว้ทันทีก่อนจะทำให้เจ็บกว่าเดิม “มือไวเกินไปนะคะ”

“ก็เธอชอบปากไม่ดีพูดแต่ละอย่างกวนประสาทตลอด สมควรโดนแล้วนี่” นางแบบสาวต่อว่าต่อขานแล้วยักไหล่เหมือนไม่ใช่ความผิดของตนสักนิด

โยนความผิดหน้าตาเฉยเลย...เยี่ยมมาก!

สาวหน้านิ่งส่ายหน้ายกยิ้มมุมปากกับอุปนิสัยของรมยากรที่คนส่วนใหญ่ไม่มีโอกาสได้เห็น

“ยิ้มทำไม!” หล่อนอดที่จะตวาดแหวออกมาไม่ได้

“ฉันกำลังคิดว่านอกจากกวนประสาทคุณแล้ว ฉันอาจจะกวนอย่างอื่นคุณด้วย?” ตะวันนาแกล้งพูดลอยๆ

“กวนอะไร?”นางแบบสาวคิดตามไม่ทัน

กวนอะไรดีนะ?

เธอกลอกตาไปมาเหมือนครุ่นคิดก่อนโน้มหน้าไปกระซิบเบาๆ ข้างหูของหล่อน เหมือนจะบอกเรื่องสำคัญยิ่ง

“กวนหัวใจค่ะ” พูดจบก็รีบถอยห่างเว้นระยะเท่าเดิมกลัวจะโดนประทุษร้ายอีกรอบ

เฮ้ย!

รมยากรสะดุ้งกับคำตอบหน้าสวยขึ้นสีเรื่อ ก้อนเนื้อในอกเต้นรัวเร็วแบบไม่มีสาเหตุ

“ทะลึ่ง!” หญิงสาวถลึงตา และส่งค้อนวงใหญ่ให้ตะวันนาเม้มริมฝีปากได้รูปจนแทบเป็นเส้นตรง

ไม่มีทาง

บอดี้การ์ดสาวยักไหล่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้กับคำต่อว่าต่อขาน แอบปรายตาชื่นชมวงหน้าสวยของนางแบบสาว ที่แทบทำให้เธอละสายตาไปไหนไม่ได้

ดูดุๆแบบนี้ ก็น่ารักไปอีกแบบ

แต่ก่อนที่สองสาวจะปะทะคารมกันอีกรอบยุพาก็เดินกลับมา

“เรียบร้อยแล้วค่ะกลับกันเถอะ”

“ค่ะ”รมยากรรับคำอย่างว่าง่าย

เมื่อจะลุกขึ้นยืนสาวสวยเกิดอาการเข่าทรุดอีกรอบโชคดีที่การ์ดสาวระวังอยู่ก่อน รั้งเอวคอดอีกคนมาประคองไว้ทัน จนร่างกายส่วนหน้าสัมผัสกันเต็มๆ

“ระวังหน่อยค่ะ”เตือนเสียงนุ่มอย่างเป็นห่วง

“ขอบคุณ” หล่อนพึมพำหัวใจดวงน้อยของนางแบบสาวสูบฉีดอย่างหนัก ใบหน้าสวยแดงซ่าน ร้อนผ่าวไปทั้งตัว

ไม่สบายหรือเปล่า...ทำไมหน้าแดงจัง?

องครักษ์สาวนึกสงสัยเผลอสูดดมกลิ่นเครื่องหอมของหล่อนเข้าไปเต็มปอด

“ตะวันนาช่วยประคองรมไปให้ถึงรถเลยนะ”ยุพากำชับ ไม่ไว้ใจให้ร่างบางเดินด้วยตนเอง ไม่อยากให้ล้มหรือบาดเจ็บ

“ค่ะพี่ยุพา” บอดี้การ์ดสาวรับคำสั่งโอบแขนกอดเอวพยุงร่างบางไปโดยไม่ก้าวเท้าช้าหรือเร็วเกินไป เพื่อก้าวไปพร้อมๆ กัน“เดินช้าๆ นะคะ ไม่ต้องรีบ”

นี่ฉันเป็นอะไร...ทำไมถึงได้ใจสั่นแบบนี้?

รมยากรไม่เข้าใจความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นของตัวเอง เป็นครั้งที่สองของวันที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับตะวันนาขนาดนี้ จนได้กลิ่นแป้งที่อีกฝ่ายใช้...แป้งเด็ก

...ครั้งแรกโดนอุ้มต่อหน้าคนไม่เยอะเท่าไหร่แค่เกือบพันคน

...ครั้งนี้โดนประคับประคองเพื่อไปที่รถ

หวังว่าครั้งต่อไปคงไม่กอดหรือจูบหรอกนะ

หล่อนคิดประชดในใจฝืนยิ้มให้กับสายตาหลายคู่ของผู้คนที่มองมาอย่างเป็นห่วงตลอดทางจนถึงลานจอดรถ

ยุพานำนางแบบสาวไปเช็คขาที่โรงพยาบาลแล้วก็โล่งใจที่ไม่ได้บาดเจ็บอะไร โดยได้ยาทานวดมาหนึ่งหลอดพร้อมกับยาแก้ปวดจากนั้นเธอพาสองสาวไปส่งที่บ้านของโยธิน โดยวันนี้เข้าไปจอดในบ้านเพื่อไม่ให้คนเจ็บต้องเดินไกล

“โชคดีที่พรุ่งนี้ไม่มีงานรมก็พักผ่อนอยู่บ้านวันหนึ่งนะ” ผู้จัดการสาวบอกอย่างเป็นห่วงสุขภาพของอีกฝ่าย“ถ้ามะรืนไม่ไหวก็โทรมาบอกนะ พี่จะยกเลิกงานให้”

แม้ภายนอกเธอดูเป็นคนเย็นชาคล้ายแล้งน้ำใจแต่ทว่ายุพาใจดีเอื้อเฟื้อกับนางแบบของตัวเองเสมอพร้อมยื่นมือเข้าช่วยเหลือหากอีกฝ่ายต้องการ...โดยเฉพาะเรื่องสุขภาพอนามัย

เธอให้ความสำคัญกับโรคภัยไข้เจ็บยิ่งกว่าเรื่องงานหรือเงินเสียอีก รู้ดีว่า ถึงมีเงินท่วมหัวแต่เจ็บออดๆ แอดๆก็ไม่ใช่เรื่องดี

...ร่ำรวยสุขภาพประเสริฐยิ่งกว่าร่ำรวยทรัพย์สินใดๆ เสียอีก

“ค่ะพี่ยุพาสวัสดีค่ะ” หล่อนทำความเคารพผู้จัดการส่วนตัว ก่อนก้าวลงจากรถญี่ปุ่นของอีกฝ่ายพร้อมกับสาวผมสั้น ยืนรอส่งจนรถของอีกฝ่ายพ้นรั้วและประตูอัลลอยด์ปิดสนิทลงตะวันนาจึงประคองพาเข้าไปนั่งที่โซฟาภายในบ้าน ที่ยามนี้ผู้ชายสองคนยังไม่กลับบ้านมีแค่สาวใช้อยู่อีกคนเท่านั้น

กริ๊ง! กริ๊ง!

มือถือของบอดี้การ์ดสาวดังขึ้นเธอมองชื่อของคนโทรเข้ามา...‘เจนจิรา’ ก่อนตัดสินใจกดรับ

พี่เจนมีอะไรหรือเปล่า?

“ตะวันค่ะ”สาวเพรียวพูดกรอกเข้าไปในสายและรอฟังอย่างตั้งใจด้วยรู้ว่าการที่รุ่นพี่โทรมาต้องมีข่าวสำคัญ หลังฟังไม่กี่คำก็พูดไป“เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะพี่เจน” แล้วกดวางสาย

เธอเงยหน้าสบตากับนางแบบสาวที่มองอยู่ก่อนสายตาคู่สวยเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น จนทำให้อดที่จะแซวในใจไม่ได้

ตาแป๋วเชียว...เหมือนเด็กจริงๆ

“ผู้กองเจนจิราโทรมาค่ะ”

“ว่าไง?”หญิงสาวจำชื่อและหน้าตาของตำรวจสาวคนดังได้อย่างแม่นยำ

“ผู้ชายที่ก่อกวนในงานวันนี้สารภาพว่าเขาเป็น FuckMe จริงๆ ค่ะ และรู้เห็นเรื่องกล่องพัสดุควันด้วยค่ะ”

“จริงเหรอ!” หล่อนยิ้มกว้างสวยออกมา

“คงโดนขังคุกเป็นเดือนเว้นแต่จะมีข้อหาอื่นเพิ่มอีก” เธอบอกข่าวกับสาวระหงตามที่รู้เมื่อกี้จากเจนจิรา

จบแล้วสินะ

รมยากรถอนหายใจยาวประหนึ่งยกภูเขาออกจากอก หลังต้องประสาทเสียกับกล่องพัสดุจากแฟนคลับมานานเป็นเดือน

“ส่วนฉันก็คงจะทำงานจนกว่าจะครบสัญญาแล้วค่อยไปค่ะ” สาวเพรียวพูดเสียงเรียบ แต่ในใจนึกหวั่นไหวแบบแปลกๆปกติอาชีพอย่างเธอไม่ควรมีความผูกพันหรือเยื่อใยกับใคร โดยเฉพาะกับลูกค้าเพราะนั่นอาจทำให้เสียสมาธิ และนำไปสู่ความผิดพลาดได้ง่ายๆ

แม้จะเตือนตัวเองแบบนั้นอยู่บ่อยๆทว่ายิ่งนานวันที่ได้เจอกัน ไม่รู้ทำไมตะวันนาถึงได้รู้สึกต้องชะตากับรมยากรเป็นพิเศษแม้การเจอกันครั้งแรกจะไม่น่าประทับใจนักก็ตาม

แต่ตอนนี้อยากอารักขาหล่อนให้พ้นจากทุกปัญหาตราบนานเท่านาน...แต่มันคงจะเป็นไปไม่ได้

ก็แค่ลูกค้าอย่าฟุ้งซ่านนักตะวัน...ทนอีกแค่อาทิตย์เดียวเอง

หญิงสาวเตือนตัวเองในใจไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ของวันนี้หลังจับคนก่อกวนได้ ลึกๆ ในใจแอบหวังว่า ผู้ชายคนนี้จะไม่ใช่คนร้ายที่ตามหาอยู่เธอยังไม่อยากให้เวลาของเราหมดไปเร็วนัก

หล่อนหุบยิ้มแทบจะทันทีที่ได้ยินแบบนั้นหน้าสวยนิ่งขรึม ในใจไม่อยากให้ถึงวันนั้นเร็วนักรู้สึกเหมือนใจหายที่จะไม่ได้เห็นหน้าคมแสนกวนประสาทของบอดี้การ์ดสาวอีก

เธอต้องไปจริงๆเหรอตะวันนา?

OoXoO

E-book ทุกเรื่องของนิ้วนาง ซื้อได้ที่ลิงค์ขวามือนะคะ

หนังสือจองได้ถึง 13 สิงหาคมค่ะ ไรท์พิมพ์เผื่อไม่มาก ช้าอาจหมดได้ค่ะ

ขอบคุณที่กรุณาติดตาม

นาง

OoXoO

Create Date : 10 สิงหาคม 2560
Last Update : 10 สิงหาคม 2560 21:46:43 น.		1 comments
Counter : 727 Pageviews.
Share Tweet