วันนี้ฉลองกลับบ้านเร็วมาก ในรอบหลายเดือน
ได้กลับมาเป็นสาวชาวกรุงอีกครั้งแล้ว หลังจากไปติดอยู่แปดริ้ว 555

เมื่อวันก่อน เฟินก็นั่งทำงานตามปกตินี่ล่ะค่ะ
พอพักสายตา ละจากจอคอม ก็เห็นหนุ่มหล่ออินเดียของเราคนเดิม
"อาชา" หรือพี่ม้าแขกของเราเดินมา

เฟินเลยโบกมือทักทายเค้า อาชาซังดูจะดีใจมาก(หรือเปล่า? 55)
เลยเดินมาหาที่โต๊ะ ถามคำถามสุดคลาสสิก

อาชา ...เฟินซัง ซาบายดีไหมคร้าบ (พูดไทยด้วยน้า)
เฟินเลยแกล้งถามกลับไป
เฟิน.....(Eng)จะกลับอินเดียแล้ว พูดไทยได้แค่นี้เองหรอออ
อาชา......(Eng)โอววว เพราะเฟินซังไม่สอน อินี่จะพูดยังไงล่ะจ๊ะนายย
เฟิน....ให้รุ่นน้องอีกคนสอนสิ (แล้วก็ชี้ไปทีน้อง)

น้องสอนให้อาชาคำว่า "ขอบคุณครับ"
หนุ่มหัวไวของเราก็รีบพูดตามทันที ขอบคุณคร้าบบบบ
พอดีว่าตรงที่คุยกัน มีนายญี่ปุ่นนั่งอยู่ด้วยอีก 2 คนค่ะ
พอ2 ยุ่นได้ยินอาชาซังพูด ก็หัวเราะกันใหญ่

ยุ่น.... (Eng) โห อ่อนอ่ะ ได้แค่สวัสดีคร้าบ ขอบคุณคร้าบ
เราอ่ะ สวัสดีคร้าบ ขอบคุณคร้าบ อะไรก็ด้ายยยย (ขอเขียนเพี้ยนนะคะ ตามเสียงพูดจ้า)

เฟิน ..... จ้ะ....แข่งกันน่ารักจริงๆเลย ได้มากกว่าเค้า 1คำ
มีการเกทับกันด้วย 555555

เลยหันไปถามอาชาต่อว่า เข้าใจไหม"อะไรก็ได้"เนี่ย
ปรากฏว่าไม่เข้าใจ นายญี่ปุ่นเลยได้โอกาสโชว์อธิบายความหมายซะ อิอิ


ส่วนคนไทยแบบเราๆ ก็ฟังไปขำไปล่ะค่าาา
ฟังภาษาไทยนานาชาติทุกวัน ฟังไปฟังมา มันก็สนุกดีเหมือนกัน


วันก่อนมีเวลาว่าง
เลยรื้อรูปที่เคยถ่ายไว้ขึ้นมาดู

คิดถึงที่นี่มาก เมื่อก่อนชอบไปนั่งเล่น ไปถ่ายรูปเล่นบ่อยๆ
นานๆที ก็อยากกลับไปญี่ปุ่นอีกซักทีเหมือนกัน