เริ่องของหนุ่มคนนั้น

การที่ได้เรียนรุ้กับหนุ่มคนนี้ มันเหมือนเป็นพรหมลิขิต ที่ได้กำหนดไว้ให้เราต้องมาเจอกัน เหมือนจะหลีกหนียังไงก็หนีไม่พ้น เรื่องมันมีอยู่ว่า หนุ่มคนนี้เป็นลูกชายของแฟนน้าที่ ได้เสียชีวิตไปแล้ว และจากการที่น้า ไม่ค่อยรู้เรื่องข้อมูลต่างๆเกี่ยวกับการศึกษาต่อที่นี่ เราจึงมีหนุ่มคนนี้คอยช่วยเหลือตลอดเพราะเค้าก็เป็นนักศึกษา เหมือนกัน.

ตอนช่วงนั้น พ่อเค้าเพิ่งชีวิตไม่นาน เค้าเลยมาบ้านน้าบ่อย แต่ไม่ใช่มาหาเรานะ  เค้าต้องมาจัดการเรื่องเอกสารหลายๆอย่างของพ่อเค้า ตอนแรกๆๆก็ได้แค่คุยกัน คำสองคำ ถามคำตอบคำ คือเราก็ไม่ได้คิดอะไรเลย แต่เรารู้ว่าสายตาที่เค้ามองเราคือมันแบบ.........มันมีอะไรสักอย่างซ่อนอยู่ แต่ก็เข้าใจเค้า ผู้ชายคนนี้เค้าเยอะ ขี้อาย พูดน้อย แต่เป็นคนน่ารัก เท่าที่จำได้มาอยู่ที่นี่ได้ประมาณเดือนกว่าๆ เอง ภาษาก็ยังงูๆปลาๆ แต่เราพยายามที่จะฝึก ทุกอย่างเท่าที่จะทำได้เพื่อให้พูดได้เก่งเร็วๆขึ้น แต่ไม่ใช่เพราะผู้ชายนะ  กับผู้ชายอะสื่อสารภาษาอังกฤษได้ แต่เพราะว่าเราต้องที่พยายามทำทุกอย่างให้ได้ด้วยตัวเอง จะได้ไม่ต้องอาศัยคนโน้นคนนี้ตลอดเวลาจะไปไหนมาไหนจะได้ช่วยเหลือตัวเองได้ 

เราสองคนเริ่มสนิทกันมากขึ้นในระดับนึง แต่ก็แค่เพื่อนเริ่มคุยกันบ่อยมากขึ้น เท่าที่จำได้ ตอนนั้นกลางๆเดือนมกราคม เราเริ่มเรียนภาษาคอร์แรก แต่มันต้องเรียนตอนเย็น จากโรงเรียนไปบ้านน้า ระยะทางค่อนข้างไกลนิดหน่อย กว่าจะเลิกเรียนก็เกือบจะ 22.00 น. พี่แกเลยอาสา จะไปรับไปส่ง( เราก็นึกในใจว่า ฮั่นแน่ คิดอะไรอยู่รู้นะ) ทั้งๆที่ตัวเองก็ยุ่งนะแต่ก็ยังอาสาจะมารับทุกวัน ตัวเราเองก็ดีใจที่ไม่ต้องขี่ จกย. กลับบ้านเอง เพราะเค้าจะมารับ เอาจริงๆๆเลยนะตอนนั้น ไม่เคยรู้สึกไรเลยกับหนุ่มน้อยผู้นี้ ไม่ใช่เพราะสวยเลือกได้เลยนะ ขี้เหร่จะตาย แต่คือแบบ ถัาไม่เจอกับตัวเองจะไม่เข้าใจคำว่า "รักแท้แพ้ใกล้ชิด" จริงๆ คือวันเวลามันก็ผ่านไปเรื่อยๆ เราก็สนิทสนมกันมากขี้น คือแบบเค้าเป็นคนน่ารักอะ ถึงจะพูดน้อยและขี้อายมากๆๆแต่เค้าก็พยายาม หาเรื่องโน้นเรื่องนี้มาคุยกับเรา ละเวลาก็ผ่านไปสักพัก เรารู้สึกอยากไป เด้นซ์มากๆๆ เราเลยถามเค้าว่าเราไปเที่ยวกันไหม ก็ไม่มีเพื่อนอะเนอะ ไม่รู้จะถามใครก็มีอยู่คนเดียวนี่หละ ที่จะไปด้วยได้หรือพาไปได้  เคยชวนน้าไป น้าบอก กูไม่ไปกับมึงหรอกกูแก่แล้วไปให้เด็กมันขำไง 
เราก็เลยชวนหนุ่มคนนี้ไป เค้าก็บอกตกลงทันที ไม่คิดไตร่ตรองเลยว่าว่างเปล่า คือมองจากสีหน้าเค้าตอนที่เราชวนไปเที่ยวคือรู้เลยว่า พี่แกดีใจมากๆๆ ที่ถูกถาม เราก็นัดกัน อะไรยังไงที่ไหน 
และวันที่เรานัดกันก็มาถึง เค้าก็มารับจากบ้านน้าแก แล้วเอารถไปจอดที่บ้านเค้า เค้าบอกเราว่าเด๋วเราไปเริ่มดื่มกันที่บ้านเพื่อนเค้าก่อน ละหลังจากนั้นเราค่อยไปต่อ
(ลืมเล่าไป คือส่วนใหญ่ฝรั่ง ก่อนที่เค้าจะเข้าผับ เค้าจะเริ่มดื่ม หรือเริ่มสตาร์ทเครื่องที่บ้านก่อน เพราะในผับของเค้าส่วนมากจะไม่มีโต๊ะ ให้เปิดเหล้า หรือให้ดื่มเหล้าเหมือนบ้านเรา ต้องเดินไปที่บาร์อย่างเดียว ดังนั้นส่วนใหญ่เค้าจึงเริ่มกันจากที่บ้าน)
ตอนเย็นวันนั้นเค้าก็ถามเธอ ดื่มอะไร แบบไหนฉันจะได้ไปซื้อเตรียมไว้ ตอนที่ไปถึงบ้านเพื่อนเค้า ก็มีกันอยู่ 3-4 คน ก็คือเพื่อนสนิทของเค้านั่นเอง เราก็ดื่มก็คุยกันเฮฮาสนุกสนาน จากนั้นเราก็ไปต่อกันที่ผับ ผับที่ไปวันนั้นคือคนเยอะมากๆๆๆๆๆๆ เค้าก็พาเราเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง ไม่ให้พลาดจากกัน เค้าบอกให้จับมือเค้าไว้ จะได้ไม่หลงกัน อย่าปล่อยมือเค้า เด๋วหลงกันจะหาไม่เจอ นึกละก็ตลกดี คือ นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นแฟนกันนะ เราอะคิดอยู่ตลอดว่าถัาชอบก็บอก ทำไมมมมมจะต้องกลัวจะต้องอาย  ตอนที่อยู่ในผับคือเค้าอยู่กับเราไม่เคยห่าง เทคแคร์ทุกๆๆอย่าง คือดีเวอร์ พาไปแนะนำคนโน้นคนนี้ให้รู้จัก หลังจากนั้นแต่ละคนก็เริ่ม กรึ่มจาดแอลกอฮอล์กันแล้ว ก็เริ่มแยกย้ายกันกลับบ้าน เราก็รอ แท็กซี่กันนนานมากๆๆก็ไม่มีโผล่มาสักคัน เค้าก็เลยถามเราว่าวันนี้เธอค้างบ้านฉันได้ไหม?????????? 
เราก็แบบ อะไรนะ!!!!!!!!! เค้าก็บอกว่าเค้ารู้ว่าเรายืนรอเป็นชาติ แท๊กซี่ก็ไม่มา ละอีกอย่างเค้าขับรถไม่ได้แล้ว ไอ้เราก็นึก เฮ้ยยยยนี่มันยังๆๆละนะ นี่เธอเมาหรือฉันเมาหว่าาา แต่เราก็นึกว่าระยะเวลาที่รู้จักกัน เค้าเป็น Gentlemen ตลอด และอยากลองใจคนด้วยเลยตัดสินใจไปค้างบ้านเค้า อย่าเพิ่งคิดไรกันมันไม่มีไรในก่อไผ่เกิดขึ้นเลย เราบอกกับเค้าก่อนที่จะไปค้างบ้านเค้าว่า ถ้าฉันไปค้างบ้านเธอไม่ใช่เธอคิดว่าฉันง่ายนะ แต่ฉันไว้ใจเธอฉันจึงกล้าไปค้างบ้านเธอ เค้าก็ยิ้มละบอกว่าฉันรู้ ณ ตอนนั้นไม่รู้ว่า เมาหรืออะไรมาสกดจิตว่า เฮ้ยทำไมตรูถึงไม่เห็นความน่ารักของเค้า เวลาเค้ายื้มนั้นมีเสน่ห์เหลือหลาย หลงเสน่ห์เค้าละตรู............

Create Date : 18 กุมภาพันธ์ 2563 Last Update : 19 กุมภาพันธ์ 2563 2:50:19 น. Counter : 370 Pageviews.		2 comments
Share Tweet