Bloggang.com : นายรถซุง : ต้นทางจากหมอชิต : รอดวิกฤติด้วยความปลอดภัย

ต้นทางจากหมอชิต : รอดวิกฤติด้วยความปลอดภัย

ประสบการณ์ตรงจากเหตุการณ์รถทัวร์พลิกคว่ำ
ที่หลักกิโลมเตรที่ ๘๘ อำเภอวชิรบารมี จังหวัดพิจิตร

ภาค ๑ บันทึกแห่งความทรงจำ

แสงสีแดง น้ำเงิน วาบพรายทอดทับดอกหญ้าริมทาง
ตามจังหวะการหมุนเป็นวงของไซแรน
ภาพที่เห็นคือท้องทุ่งที่มืดสนิทไร้แสงและสีใดใด
ผมนั่งอยู่หลังรถมูลนิธิ
ในเวลาประมาณตีสี่กว่าๆเกือบตีห้า

ในเวลาเช่นนี้ควรเป็นเวลาที่ทุกคนกำลังหลับสบาย
แล้วผม....มาทำอะไรที่นี่

ปลายปีที่แล้วเพื่อนผมคนหนึ่งชวนไปเที่ยวดอยภูแวด้วยกัน
ผมรีบตอบรับด้วยความยินดีเพราะกำลังอยากไปเที่ยว
จนกระทั่งถึงวันกำหนดนัด
๓๐ ธันวาคม ๒๕๕๑
ทุกคนมาพร้อมกันที่หมอชิต เพื่อออกเดินทางไปยังเป้าหมายที่ตั้งไว้
ซึ่งประกอบไปด้วย ผม..และเพื่อนๆอีกห้าคน

เวลา ๒๑.๐๐น. รถออกจากสถานีขนส่งหมอชิต
เพื่อเดินทางสู่เป้าหมายคือจังหวัดน่าน
เราเลือกที่จะใช้บริการของสมบัติทัวร์
เพราะเนื่องจากชื่อเสียงด้านการบริการและความปลอดภัย
อยู่ในระดับแนวหน้า
และรถที่เราไปนั้นเป็นม.๔ (ข) ซึ่งเป็นรถสองชั้น ๔๕ ที่นั่ง
การตกแต่งและเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน
ที่นั่งของเราทั้งหกอยู่ตอนหน้าของชั้นล่าง
การจราจรช่วงนี้หลายท่านคงทราบดีว่ามันค่อนข้างติดขัด
รถจึงแล่นได้ไม่เร็วมากนัก
ทำให้การเดินทางล่าช้าไปกว่ากำหนดเดิมมากทีเดียว

ระหว่างนั้น
เราทั้งหกก็สนุกสนานกันไปตามประสา...
พูดคุยหยอกล้อกันเฮฮา
จนเวลาล่วงเข้าครึ่งคืนจึงต่างคนต่างงีบหลับ

แสงจากนาฬิกาดิจิตอลที่ติดอยู่ที่คอนโซลรถตรงหน้าผมยังคงเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ
เพื่อบอกถึงเวลาที่มันผ่านไป
ผมปรับเบาะเอนลงเพื่อจะนอนหลับ....
เบาะโดยสารรถคันนี้ใหญ่รองรับตัวผมได้ดีทีเดียว
การเดินทางครั้งนี้ผมจึงคิดว่าน่าจะสบายไม่เหมือนครั้งอื่นๆ
ผมหลับตาแล้วเริ่มเข้าสู่ห้วงนิทรารมย์

ความรู้สึกของผมถูกปลุกให้ฟื้นจากภวังค์
เมื่อประสาทสัมผัสรับรู้ได้ว่า
มีสิ่งไม่ปกติเกิดขึ้นแล้ว

ผมรู้สึกว่ารถโค้งซ้าย และขวาสลับไปมา
แรกทีเดียว คิดว่าอยู่ระหว่างช่วงขึ้นเขา
แต่...เรายังไม่ได้หยุดพักที่พิษณุโลกอันเป็นจุดพักรถ
เพื่อเปลี่ยนพนักงานขับเลยนี่

เร็วกว่าความคิด
เสียงผิดปกติก็เกิดขึ้น
จากรถที่วิ่งบนถนนลาดยางเรียบ
กลับกลายเป็นพื้นผิวขรุขระ
และโยกโคลงไปมา
เพียงอึดใจเดียว
ไวกว่าประสาทสัมผัสใดจะรับรู้ได้
ผมรูสึกเหมือนตัวลอยและตกลงไปกระทบระไรบางอย่าง

แสงไฟภายในห้องโดยสารถูกเปิดขึ้น
ความมืดมนจางหายไป
และจากแสงไฟ...ทำให้เห็นความเสียหายของตัวรถจากการพลิกคว่ำครั้งนี้

ผมเหลียวมองซ้ายขวา....
เพื่อนผมหายไปไหนกันหมด....
แต่.....

อะไรนิ่มๆนะ...ที่ผมนอนทับอยู่

เบื้องล่างตัวผม
เป็นเพื่อร่วมเดินทางอีกสามคน
ที่นั่งอยู่แถวเดียวกัน
เนื่องจากรถพลิกตะแคงไปทางซ้าย
ตัวผมเองซึ่งอยู่ทางขวา
จึงหล่นลงไปทับเพื่อนๆที่อยู่ทางด้านซ้าย
หลังจากสำรวจร่างกายแล้ว
เบื้องต้นไม่มีใครบาดเจ็บสาหัส
เป็นเพียงสะเก็ดแผลเล็กน้อย......

หลังจากพลิกคว่ำได้เพียงอึดใจ
ก็มีคนมาช่วยพวกเรา....
พอออกจากรถได้ภาพที่ปรากฏต่อสายตาก็.........

อย่างที่เห็น....

หลังจากตรวจโดยละเอียดที่โรงพยาบาลแล้ว
เพื่อนทั้งหก้าที่ร่วมทางมาด้วยกันรวมกระทั่งผม
ปลอดภัยทุกคน ไม่มีใครเป็นอะไรสาหัส
เพียงแค่ฟกช้ำดำเขียว
เคล็ดขัดยอกกันเล็กน้อยถึงปานกลาง

หากแต่เพื่อนที่ร่วมทางมารถคันเดียวกันนั้น
เสียชีวิตในที่เกิดเหตุสองคน
และสามคนอาการค่อนข้างรุนแรงต้องพักดูอาการที่โรงพยาบาล

หลังจากสอบถามตำรวจและอาสาสมัครกู้ภัย
ได้ความว่า สถานที่นี้
อยู่ที่กิโลเมตรที่ ๘๘ เขตอำเภอวชิรบารมี
จังหวัดพิจิตร ห่างจากจุดพักรถเพื่อเปลี่ยนพนักงานขับเพียงไม่กี่สิบกิโลเมตร
ทำไม...เหตุการณ์เลวร้ายอย่างนี้ถึงเกิดขึ้น
ไม่โทษเขา...และไม่โทษใคร...
ไม่จำเป็นที่จะต้องหาผู้รับผิดชอบ
เพราะความสูญเสียที่เกิดขึ้นครั้งนี้...อะไรก็ไม่สามารถทดแทนได้

ซึ่งจากเหตุการณ์ครั้งนี้
ผมได้มองเห็นน้ำใจอันงดงามของพี่น้องชาวพิจิตร
ที่มาช่วยเหลือด้วยความจริงใจและรวดเร็ว
เต็มเปี่ยมด้วยมิตรไมตรี

สภาพรถที่กู้ออกมาจากที่เกิดเหตุ

เมื่อเมฆหมอกแห่งความเลวร้ายพัดผ่านไป
เรื่องราวดีดีคงผ่านเข้ามา
เหมือนท้องฟ้าที่งดงามยามเช้า
ของอำเภอวชีรบารมี

ทุกครั้งที่หลับตาลง...ผมยังรู้สึกได้ถึงความโคลงไหวและโยกโยนของรถทัวร์คันนั้นก่อนพลิกคว่ำ...
ซึ่งต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน...
กว่าความทรงจำอันเลวร้ายนี้จลบเลือน
แล้วอีกนานแค่ไหน..ผมถึงจะกล้า...เดินทางอีกครั้ง

ท้ายนี้
ขอขอบคุณพี่พี่อาสากู้ภัย...ตำรวจ หมอ...พยาบาล...
และที่ขาดไม่ได้ ท่านผู้ว่าราชการจังหวัดพิจิตร...
ที่ดูแลและช่วยเหลือพวกเรา อำนวยความสะดวกพร้อมทั้งช่วยปลอบขวัญ...
ขอบคุณจากใจจริงๆครับ...

และขอแสดงความเสียใจกับญาติของผู้เสียชีวิตจากเหตุการณ์นี้
ขอให้ดวงวิญญาณของทั้งสองท่านไปสู่สุขคติภูมิ
เดินทางสู่สุขแห่งสัมปรายภพ

ภาค ๒ เฮฮาประสาคนไร้สติ

แสงสีแดง น้ำเงิน วาบพรายทอดทับดอกหญ้าริมทาง
ตามจังหวะการหมุนเป็นวงของไซแรน
ภาพที่เห็นคือท้องทุ่งที่มืดสนิท
ผมนั่งอยู่หลังรถมูลนิธิ
ในเวลาประมาณตีสามกว่าๆเกือบตีสี่

ในเวลาเช่นนี้ควรเป็นเวลาที่ทุกคนกำลังหลับสบาย
แล้วผม....มาทำอะไรที่นี่

ตึ่ง....ตึง....ตึ๊งงงงง
“กราบสวัสดีท่านผู้โดยสารผู้มีอุปการะ คุณทุกท่าน”....(อ่านเสียงให้ผิวแผ่วออกแนวแหลติ๊ดดดดดดนึง)

“ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่การเดินทางอันสุนทรีและปลอดภัยไปกับ....(ละไว้ในฐานที่เข้าจาย....เด๋วโดนฟ้องกลับ)...
ดิฉัน...นางสาว..ตุ๊ด..ตุ๊ด...ตุ๊ด...(อันนี้มะได้เซ็นเซอร์...แต่จำชื่อมะได้)พนักงานบริการ
มี..นาย..ตุ๊ด..ตุ๊ด...ตุ๊ด (อันนี้ก็จำมะได้อีกเช่นกัน) พนักงานขับท่านที่ ๑
และมี..นาย..ตุ๊ด..ตุ๊ด...ตุ๊ด (อันนี้ไม่ใช่ว่าจำมะได้นะ แต่แว่ มะได้ตั้งใจฟัง) พนักงานขับท่านที่ ๒
ออกจากสถานีขนส่งหมอชิตแล้ว เราจะนำท่านผู้ทรงเกียรติเดินทางขึ้นเหนือสู่จังหวัดน่าน
โดยระหว่างทางจะแวะรับประทานอาหารที่ร้าน.....(อันนี้ก็ต้องละไว้..เดี๋ยวโดนเหมียนกัลลลล)

ซึ่งท่านผู้โดยสารสามารถนำหางตั๋วไปแลกรับประทานอาหารได้ฟรี (หากคิดจะกินแบบธรรมดา อยากหรูจ่ายตังค์เองเด้อ)
พร้อมกันนี้จะเปลี่ยนพนักงานขับรถเป็นท่านที่ ๒
ซึ่งในการนี้ ทางเราจะบริการท่านด้วยเบาะปรับเอนนอน
และเพิ่มความสำราญด้วยเบาะนวดไฟฟ้า
พร้อมความบันเทิงในรูปแบบวีซีดี
หลังจากนี้ดิฉันจะเสริฟอาหารว่าง...(ว่างเจงเจง...รสชาดเหมือนขนมปังปลาเลยครับพี่น้อง)
และเครื่องดื่ม”

เอาละครับพี่น้อง....เจ้าหล่อนพูดจบก็มุดเข้ามุดออกเอาน้ำเอาขนมเสริฟให้วุ่นไป.....
คณะผู้เดินทางอันมีผมและเพี่ยนๆรวมกันได้หกคนก็สรวญเสเฮฮาตามประสาวัยสะรุ่นละครับ
จนคนนั่งข้างๆเริ่มรำคาญ
แต่พอหยอดมุกไปสองสามแก๊ก....
จากหน้าบึ้งกลายเป็นตั้งใจฟังแทนเลยทีเดียว

พอเฮฮากันได้พอหอมปากหอมคอ
ก็แยกย้ายกันไปเฝ้าพระอินทร์ตามอัธยาศัย
จนกระทั่ง.........

ตึ่ง...ตึง....ตึ๊ง.......

“ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ....ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ....(ขณะอ่านทำเสียงเล็กเสียงน้อยไปด้วยจะดีมาก.....)
ขณะนี้รถที่ท่านผู้โดยสารนั่งมามีอาการโยกโยนเล็กน้อย
ไม่ใช่เกิดจากแรงเหวี่ยงในการเข้าโค้งแต่อย่างใด
หากแต่ขณะนี้ พขร..หลับใน...
ควบคุมสติสตังค์ไม่ได้...
ขอให้ท่านผู้โดยสารกรุณาเก็บคอ...งอเข่า...เท้าชิด
เพื่อความปลอดภัยในชีวิตของท่านเอง
และส่วนเรื่องทรัพย์สินของท่าน...ไม้ต้องห่วง....
ทางเราจะดูแลให้เป็นอย่างดี....(หากไม่เหลือบ่ากว่าแรง)
และเวลาต่อจากนี้ไปรถจะเหิรแล้วค่ะ.......”

ครึ่ด.....ครึ่ด......เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดด........โคร๊มมมมมมมม

ตึ่ง...ตึง....ตึ๊ง.......

“ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ....ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ....(ทำเสียงเล็กเสียงน้อยปนสั่นนิดๆแหบหน่อยๆแบบพี่หนุ่ยอำพล)

ท่านผู้โดยสารปลอดภัยมีลมหายใจอยู่ทุกท่านหรือป่าวคะ....
หากใครยังหายใจขอให้ยกมือขึ้นค่า

อะ.....ดีมากค่ะ....ยังมีลมหายใจกันอยู่นะคะ...
งั้นอีฉั๊นขอกรี๊ดซักยก......
ให้พอหายตื่นเต้นแล้วจะมาดูแลต่อนะคะ.....กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...”
สิ้นเสียงเธอก็น้ำหูน้ำตาไหล
โทรเข้าบริษัทละล่ำละลักบรรยายความตามเหตุ
ที่มีมาแต่เบื้องแรก
จับใจความได้ว่า

“ปี้เหย...น้องยะหยังบ่ถูกเลยเจ้า
บะเด๋วนี้น้องกะได้แต่ไห้อย่างเดว
บ่ฮู้จะยะจะใด คนขั๋บไปตางใดน้องกะบ่ฮู้
กำเดวเน้อ....น้องไปเสาะหาตางออกก่อนเน้อเจ้า”

กลับมาที่ไอ้กระผมดีกวั่วนอนทับอะไรนิ่มๆอยู่ว๊า

ปะติ๊โถ....
ป้าตา...ป้าบัว...น้องโบนี่ขวัญใจไทยแลนด์....มาทำอะไรอยู่ที่ใต้ก้นไอ้กระผมละเนี่ย...
แต่พอเหลียวมองรอบกาย...ป๊าดดดดดดด.....คนขับรถเดียวนี้เก่งเว้ย
ขับรถแนวตะแคงได้ด้วย...สุด...ยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
สงกาสัยจบการขับรถมาจากสำนักบู๊ลิ้ม

เอาล่ะครับพี่น้อง....
สำรวจตรวจตราร่างกายกันเสร็จสรรพ...
สมบูรณ์กันทั่วทุกตัวคน
ไม่มีใครหูแว่งจมูกวิ่น.....
ตะเกียกตะกายหาทางออกจากรถไฮโซนี้กันดี่กว่า...

เพียงแค่คิด...ก็สมหวัง
เสียงแว่วมาจากบนหัว
“มีใครเป็นอะไรไม๊ครับ”

อ่า........พระพุทธองค์ยังทรงไม่ทอดทิ้งคนดีอย่างพวกเรา

พี่ผู้ชายร่างกำยำทำท่างัดประตูฉุกเฉินเพื่อให้พวกเราออกกันได้....
จากนั้นก็สำรวจร่างกาย ใครเจ็บใครปวดตรงไหนก็ไปโรงพยามาร...เอ๊ย...โรงพยาบาลกัน

เบื้องต้น...น้องโบนี่ท่าทางอาการหนักสุด....เพราะ
โดนป้าตา...ป้าบัว....และควายตัวย่อมๆอย่างไอ้กระผมร่วงลงไปทับ
นมแฟบลงไปอย่างเห็นได้ชัด....

ป้าตา....แขนถลกถลอกเล็กน้อย
อาการโดยรวม...ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง

ป้าบัว...อาการภายนอกดีมาก...ปลอบคนโน้นคนนี้เป็นการใหญ่....
แล้วก็อาสาพาน้องโบนี่ไปเช็คเต้า....เอ๊ย...มะช่าย...เช็คร่างกาย ที่โรงพยาบาล

อ้าว....แล้วม่อนคุงกะเพี่ยนเอล่ะอยู่ที่ไหน....

ม่อนคุงสุดหล่อ ร่วงจากด้านซ้ายมากระเด้งไปมาอยู่สามสี่ตลบ...ก่อนหยุดนิ่ง...
อาการภายนอกหัวถลอกเล็กน้อย
หลักมีรอยช้ำเป็นปื้นพอประมาณ

เพี่ยนเอน๊านนนนนนนนนนน
ดูท่าจะไม่เป็นไร...
เพราะเป็นคนเดียวในกลุ่มพวกเราที่คาดเข็มขัดนิรภัย
แล้วก็คงจาเป็นคนเดียวในรถด้วยกระมัง
เลยห้อยต่องแต่งแกว่งเป็นลูกตุ้มนาฬิกาอยู่บนเบาะโดยสาร

ระหว่างที่น้องโบนี่ ป้าบัว ป้าตา และม่อนคุงสุดหล่อไปโรงพยาบาลกัน
ผมกับเพี่ยนเอ...ก็นั่งคอยเขายกรถเพื่อรอรับสัมภาระ....
ระหว่างคอย...ค๊อย.....คอย......

“เป็นไงมั่งครับพี่”......พร้อมเสียงป้อแป้...คุณพี่ท่านนึงก็เดินเข้ามาหาผมกับเพี่ยนเอ

“เป็นไงมั่งครับ...เจ็บตรงไหนกันรึป่าววววววววว”

น้ำเสียงพี่แกคลาสสิคแท้เว่ย....
โหพี่....กินละมุดมากี่แข่งกันล่ะเนี่ย
กลิ่นมันถึงได้โชยขนาดแน้...

แล้วพี่แกก็พูอะไรวนไปวนมาสามสิบแปดตลบ
จับความได้แค่ว่า...เป็นไรป่าว....แค่เนี๊ยะเจงเจง

แล้วพี่พี่อาสาก็เข้ามาพาเราไปสมทบกับเพื่อนที่โรงพยาบาล
เพราะดูท่าว่าจะยังยกรถไม่ได้ในเร็วๆนี้แน่นอน

ที่โรงพยาบาล

น้องโบนี่ตรวจเสร็จไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
เต้าที่ยุบไปหมอบอกว่านาจะเกิดจากการกระแทกอย่างแรง
ทำให้กล้ามเนื้อบริเวณนั้นหดตัว
คาดว่าอีกซักสองถึงสามสัปดาห์คงกลับมาอึ๋มเหมือนเดิม

ป้าตาก็อย่างที่เห็นครั้งแรก
ไม่เป็นไรมาก...ถลอกเล็กน้อย
เคล็ดขัดยอกนิดหน่อย

ม่อนคุง...ก็อาการไม่หนัก...เจ็บช้ำเท่าเดิม
อาจจะหนักตรงช้ำใจ
ที่นางแบบอวบอึ๋มที่หมายใจจะชักภาพมีอันต้องกลายเป็นจอแบน

อ้าว....แล้วป้าบัวไปไหนหว่า....
ไปปลอบใครอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย....

เดินหาอยู่พักใหญ่....อยู่นี่เอง.....

ซารุปแล้ว....
ป้าบัวที่ดูท่าทางว่าจะอาการปกติที่สุด
กลับเป็นคนที่หนักที่สุดไปซะง๊าน
สงกาสัย
อายุจาเยอะกว่า...เลยเจ็บกว่า....คริ...คริ...

จากน๊านนนนนนนนนนก็มารวมตัวกันที่โรงพยาบาลวชิรบารมี
เพื่อรอรถที่จะมาเปลี่ยนพาเราไปถึงจุดหมายปลายทาง

พอตะวันชายสายนิดหน่อย
รถก็มา....

แต่แว่......ไหงมันเป็นรถป. ๒ ว๊า....
ตอนจองตั๋วม. ๔ นั่งนิ่มตรูดยังไม่ทันได้ครึ่งทางเลยอ่ะ...
ตกชั้นหล่นวูบมาเป็นป. ๒ ซะงั้น
เพี่ยนเอเห็นบ่นว่ายังมะทันได้ใช้เบาะนวดเลย....
คว่ำซะแระ....

Create Date : 05 มกราคม 2552

Last Update : 6 มกราคม 2552 17:44:18 น.

32 comments

Counter : 1418 Pageviews.

โชคดีที่ปลอยภัยค่ะ

เรื่องร้ายผ่านไป เรื่องดีๆ จะเข้ามา

โดย: รันหณ์

วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:10:15:44 น.

ถือว่าฟาดเคราะห์เนอะ..นายรถซุง..

ปีใหม่นี้..จะมีแต่เรื่องดีๆ..

มีความสุข สนุกสนานกับการทำงานวันแรกคร๊าบ

โดย: Mega-Batt

วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:10:40:37 น.

โดย: pet.sp

วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:11:25:04 น.

รู้ข่าวตอนแรกใจหายวาบเลย
แต่พอได้คุย โทรศัพท์แล้ว เออ ปากยังใช้การได้ดีอยู่ 555

ดีใจที่กลับมาอัพบล็อกได้ ไม่โดนระเบิดรางรถไฟอีกนะซุงเอ้ยยยย

โดย: Ta Pling

วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:12:02:07 น.

ทำไมไม่ถ่ายเลขทะเบียนมาฟะ

นี่ฟาดเคราะห์อะนะ ยังไงกลับมาก็ถือว่าคลาดแคล้วแล้วไป

แล้วค่อยไปเที่ยวกันใหม่ด้วยรถไฟไปก่อนอะนะ

โดย: ซซ

วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:12:25:42 น.

ว้า เสียดายจัง

ฮี่ๆ

ล้อเล่นนะ
ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไร แต่จะเป็นตอนที่พี่ไปนั่งทับหัวชาวบ้านเค้าเนี่ยแหละ

โดย: butbbj

วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:12:26:08 น.

ฟาดเคราะห์ ไป แต่อย่าหาเรื่องไปฟาดกันบ่อยๆล่ะ มันอาจจะไม่โชคดีแบบนี้ทุกครั้ง ตั้งสติก่อนเที่ยว

โดย: kookkai IP: 124.121.55.103 วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:12:34:48 น.

ขวัญเอ๊ย ขวัญมา
แล้วเจ๊กรกนก จะตกใจขนาดไหนเนี่ย

ขอชื่นชม น้ำใจคนพิจิตรด้วยคนค่ะ

โดย: Shallow Grave

วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:14:06:39 น.

ปลอบภัยแล้ว

โดย: นางฟ้าตกสะพาน

วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:14:23:20 น.

แก้ข่าว...ช้านไม่ได้ไปโรงพยามาร..กะสามคนั่นนะ ตามไปทีหลังพร้อมๆกะตัวเอง ...ยังแย่งเสื้อกันหนาวมาใส่เลย...เค้าไปเดินหาเสื้อกันหนาวหน้ารถบัสจ้า...เลยไม่เจอคนมาวถามอาการ...555

โดย: ป้าคนงาม IP: 58.8.211.144 วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:15:01:22 น.

โชคดีที่ปลอดภัยกลับมานะพี่

แสดงว่าไม่เป็นอะไรมากจริงๆ
เพราะตอนเมจเสจไปคืนเคาน์ดาวน์ยังตอบกลับมาได้เลย

ไม่รู้เป็นยังไงเหมือนกันนะ
คืนวันที่ 30 นั้นตอนแรกว่าจะโทรหาแต่คิดว่า เออ พี่คงเฮเฮากับเพื่อนฝูงอย่ารบกวนเลย
ไม่นึกว่าจะเฮฮากันมากเพียงนี้

ขอให้คนที่เสียชีวิตไปสู่สูขคติด้วยนะคะ

ฟาดเคราะห์สงท้ายปีไปแล้วอีกหน่อยคงดีขึ้นนะพี่

ตัวน้องสบายดี เพราะวันๆอยู่แต่หน้าคอมพ์ ไฟไม่ช็อตไม่ดูด เหอๆ

โดย: มัยดีนาห์

วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:16:04:40 น.

ลืมๆๆ ส.ค.ส เดินทางมาถึงแล้วค่ะ
ขอบคุณมาก

โดย: มัยดีนาห์

วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:16:05:44 น.

..

ถือว่าฟาดเคราะห์ไปนะอาซุง ..

ทั้งปีนี้แกจะโชคดีเปนแน่แท้

ตอนรู้จากม่าตกใจแทบแย่
รีบโทรหาเลยนะนั่น
กลัวว่าไม่ทันไรพี่จะขาดเพื่อนกินเหล้าซะแระ ..

โดย: ทิ .. (Ka - Ti

) วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:16:27:41 น.

โอ๋ โอ๋ ...ขวัญมานะจ๊ะ คนโฉด

หนังเหนียวมิใช่น้อย สักอะไรไว้รอบสะดือป่าว?

ขอให้เรื่องร้ายหมดไปจ้า

โดย: เป๋อน้อย

วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:16:39:06 น.

โชคดีนะป้าตามะแปงอารายมากเนี้ย พระคุ้มครองสาธุ...ฟาดเคราะห์ไป

โดย: cherry IP: 203.114.105.114 วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:16:44:42 น.

ปาดติโท่..ดีแร้ว..ที่ไม่เป็นอะไรมาก..นะซุงซิง... ที่นั่งข้างล่างเน่เราก็ชอบนั่งประมาณตรงนี้หละ..

ปล.นึกว่านั่งรถไฟเหาะเนาะ..อิอิ..

แล้วปีหน้าจะกล้าเดินทางอีกไหมเนี่ยะ..น่ากัวจัง..มานั่งตู้ปลากะเราป่าวว...รับรองเราขับ น้ำไม่หกซักแอะ..อิอิ...

โดย: ทะลึ่งเบ่เบ๋

วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:17:49:30 น.

อ่านแล้วใจหายวาบเลยบีแอล
มีคนตายด้วยเหรอ
แย่จังเลยนะครับ

สมบัติทัวร์สมัยก่อนผมนั่ง
ก้เคยหลับในมาครั้งนึงครับ
ดีที่ว่าไม่มีใครเป็นอะไร

เฮ้อ....

โชคดีมากๆนะครับที่ไม่เป็นอะไร

โดย: กะก๋า ฮา 3 สายสะพาย (กะว่าก๋า

) วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:18:07:58 น.

โชคดีจริงๆ...ที่ปลอดภัย..แหม๊ช่วงล่างๆบรรยายซ๊า..ขำกลิ้ง ยังมีอารมณ์ขันนะน้องนะ...

โดย: Why England

วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:18:12:34 น.

อ่านแล้วใจหายวาบ
โชดดีมากๆ ที่ไม่เป็นอะไร
ถือว่าฟาดเคราะห์ส่งท้ายปีเก่า
ขอให้ปีใหม่เป็นที่มีแต่สิ่งดีเข้ามา
มีความสุข ตลอดปี ตลอดไปนะจ่ะ

โดย: ข้ามขอบฟ้า

วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:20:02:31 น.

โอ๊ะ เพิ่งรู้... วันที่ซุงส่ง เอสเอ็มเอสไปให้ผม ก็เกิดเรื่องแล้วซิ

แล้วไง ไม่เอ่ยเลย

ขอให้ลืมขวัญร้ายนี้ไวๆ อย่าจำติดตานานนัก จะได้นอนหลับสบายฝันดี

เมื่อไหร่มีเจอกันล่ะ

อ้อ รูปสุดท้ายนั่น.. โจ ชิมิ

โดย: yyswim

วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:21:06:50 น.

อืม...ปลอดภัยแล้วน่ะบิ๊ก

ขวัญเอ้ย มาม่ะ มาอยู่กับเนื้อกับตัวเด้อ

โดย: คนไม่เจียม..

วันที่: 6 มกราคม 2552 เวลา:8:27:26 น.

โชคดีนะที่ไม่เป็นอะไรมาก
พี่ก้ไปเหนือมา แต่ขับรถไปกันเอง

โดย: kai (aitai

) วันที่: 6 มกราคม 2552 เวลา:8:41:49 น.

โหย..หนังเหนียว กระดูกแข็ง โชคดีจริงๆ เฮ้อ...อันตรายเนาะ..อยู่ทำงานอย่าเราดีกว่า..เมาก็กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ในพื้นที่นี่แหละ อิอิอิ

โดย: pataramin

วันที่: 6 มกราคม 2552 เวลา:8:43:48 น.

ปลอดภัยก็ดีแล้วเจ้าค่ะ...
อ่านไปลุ้นไป...น่ากลัวจริง ๆ เลย....

โดย: แม่นู๋มี่

วันที่: 6 มกราคม 2552 เวลา:9:15:56 น.

เปิดมาเจอบล๊อกนี้โดยบังเอิญ และทำให้ได้ทราบความเป็นมาของเหตุการณ์อย่างชัดเจนยิ่งขึ้น ดีใจด้วยนะคะที่ปลอดภัย คนที่เสียชีวิตเป็นเพื่อนของเราเอง เสียใจมากค่ะ.. ขอให้เพื่อนไปสู่สุขติ...

โดย: mm IP: 202.91.23.4 วันที่: 6 มกราคม 2552 เวลา:17:12:10 น.

เสียใจกับคุณMM ด้วยครับที่ต้องสูญเสียเพื่อนไปจากเหตุการณ์ครั้งนี้
แรกทีเดียวผมก็ตั้งใจจะเล่าเหตุการณ์ให้ละเอียดกว่านี้ครับ
แต่....
ความระทึกและหวาดกลัวที่มันยังคาอยู่ทุกอนณูของประสาทสัมผัส
ผมอยากจะสลัดให้พ้นออกจากความทรงจำครับ
ผมอยากให้มันเป็นแค่ฝันร้าย
ไม่ใช่เรื่องจริงที่เกิดขึ้นจริง
และมีคนต้องจากไปจริงๆ

มากระทั่งวันนี้ผมยังหลับได้ไม่เต็มตา
และยังไม่กล้านั่งรถโดยสารเลยครับ...
ยังหวาดๆอยู่เลย...

โดย: นายรถซุง

วันที่: 6 มกราคม 2552 เวลา:17:31:29 น.

+ ตามมาอ่านย้อนหลัง เด๋วตกข่าว ... รอดปลอดภัยมาได้ก็บุญรักษาแล้วจ้า

โดย: บลูยอชท์

วันที่: 7 มกราคม 2552 เวลา:8:57:30 น.

นั่งยี่ห้อนี้กลับน่านทุกครั้ง ไม่นึกเลยว่าจะเคยคว่ำด้วย ยี่ห้ออื่นก็เคยคว่ำมาหมดแล้ว คงเหลือแต่ บขส. เสียแล้วล่ะมั่งครับ

ดีใจด้วยที่ปลอดภัยครับ หวังว่าคงไม่เข็ดที่จะมาน่านอีกนะครับ

โดย: ป้อจาย IP: 203.154.154.162 วันที่: 8 มกราคม 2552 เวลา:16:02:18 น.

อ่า นั่งรถกลับคันเดียวกันเลยง่า

แต่เรานั่งชั้นบนอ่าค่า

อัพเรื่องนี้เหมือนกัน เหอะๆๆๆ

โดย: moomoji

วันที่: 12 มกราคม 2552 เวลา:13:01:34 น.

ตอนแรกแวะมาดูรูปพระธาตุแช่แห้ง ... เลยหลงเข้ามาติดตามความระทึกใจมาถึง blog นี้

เพื่อนก้อไปรถคันนั้นเหมือนกัน และก็โชคดีมาก ๆ ที่ไม่เป็นอะไร

เป็นไงมั่งค่ะ เที่ยวน่าน
สนุก $ ประทับใจ หรือระทึกใจมากกว่ากัน

** รูปสวยมากค่ะ
- คนน่าน -

โดย: haning IP: 58.8.227.129 วันที่: 16 มกราคม 2552 เวลา:0:08:51 น.

มาเยี่ยมชม มาทักทายครับ

อ่านไปก็ขำไป โชคดีนะที่อิตาบิ๊กรอดมาได้ แคล้วคลาดจริง ๆ เลย หลังจากนี้คงจะเจอแต่โชคดีโดยตลอดแล้วล่ะ

ว่าแต่ว่า....

เคยไปดูหนังฝรั่งเรื่อง "โกงตาย...ต้องตาย" มาอ่ะยังล่ะ? เรื่องนี้สนุกนะ ไปลองหามาดูนะคร๊าบบ บ บ บ บ

ก๊าก ๆ ๆ ๆ ๆ

อิอิ

โดย: อาคุงกล่อง

วันที่: 9 ธันวาคม 2553 เวลา:20:09:08 น.

เรื่องที่ 3 โชคดีแล้ว

โดย: น้องใหม่ IP: 171.96.13.112 วันที่: 3 พฤศจิกายน 2554 เวลา:16:41:48 น.