Group Blog |
มันก็จะว่างงานเกินไป สวัสดีค่ะ เขียนบล็อกครั้งนี้เป็นรอบที่สามแล้ว เพราะว่า เวลา Public มันไม่มีอะไรขึ้น อะรอบแรกผ่านไป อาจเป็นเพราะเราไม่ Save เองนี่นา แล้วก็ทำใหม่ครั้งที่สอง พิมพ์ได้ประมาณนึง เอะใจเซฟก่อนดีกว่า พอเซฟ นางขึ้นมาหน้าใหม่ โล้นๆๆไม่มีอะไรให้เลยจ้า อ่าว ตายล่ะ แล้วไอ้ที่ตรูพิมพ์ๆไปนั่น มรึงเอาไปไหว้ไหน เฮ้อ เพลียกะบล็อกแกงค์วันนี้ ไม่รู้เป็นอะไร งง ๆ อ่ะครั้งที่สามนี่ไม่พลาดแน่นอน เพราะอิชั้นพิมใน word เดี๋ยวจะ Copy แล้วไปใส่ดูสิ ว่าจะยังไง ถ้าครั้งนี้ไม่ได้ จบ เลิกกัน (โมโห หงุดหงิดจริงๆ) อ่ะมาเข้าเรื่องดีกว่าค่ะ สามเดือนในชีวิตที่เรียกว่าบ้านใหม่ ของอิชั้น ที่ห่างไกลอีกฝากนึงของประเทศแม่ เป็นยังไงน่ะหรอ หึๆๆ อยากจะบอกว่า จิตตก ค่ะ เพราะทุกๆอย่างที่นี่ อากาศ ภาษา อาหาร คน วัฒนธรรม โอ๊ย เหนื่อยใจ การมาถึงที่นี่มันก็มีอุปสรรคอยู่แล้ว แต่มันอยู่ที่เราจะอดทนได้ขนาดไหน นี่ขนาดเตรียมใจไว้เล้วนะคะว่ามันไม่ได้สวยหรูอย่างที่ทุกคนคิด การมาที่นี่ทุกคนต้องสู้ทั้งนั้น ไม่มีทางที่จะมาถึงเป็นมาดามได้เลย ( เป็นหมาดำงายกว่า 555 )เพราะเอาง่ายๆยังไงต้องหางานทำเพื่อเอาตัวเองให้รอดก่อนอยู่แล้ว การนั่งกินนอนกินรอสามีเลี้ยงอย่างเดียว มันใช้ไม่ได้กับสังคมปัจจุบัน ถ้าวันนึงอิสามีนี่ทิ้งเราขึ้มาละ งานงอกละค่ะ เพราะฉะนั้นต้องรีบหาลู่ทางการทำงานหากินเลี้ยงตัวเองให้รอด เป็นอันว่าผ่านบททดสอบขั้นที่หนึ่งของชีวิตที่นี่แล้วค่ะ เพื่อนๆของอิชั้นต่างพากันอิจฉาที่ได้มาต่างประทงประเทศ เป็นมาดงมาดาม นั่นโน่นนี่ อยากบอกว่าอย่าอิจฉาตรูเลย เป็นห่วงตรูดีกว่าไหมพวก ที่นี่ไมได้สุขสบายอย่างที่พวกเอ็งๆคิดนะ เป็นมาดาม มีขอหรูหรา แบรนด์เนม นั่นโน่นนี่ เฮ้อ (เผอิญอิชั้นไม่ได้บ้าแบรนด์เนมค่ะ แต่อิชั้นบ้าอะไรทุกสิ่งที่เป็นแฮนด์เมด บางอย่างงานแฮนด์เมดแพงกว่าแบรนด์เนม ตรูก็จะเอา จนตอนนี้ผันตัวเองมาทำเอง ทำแฮนด์เมดเอง ประหยัดไปมากโขอยู่นะคะ) อิชั้นปรับทัศนคติอิเพื่อนไปหลายคนว่าการที่มาเมืองนอกนั้น ไม่ได้หรูหราอย่างที่พวกเองๆคิดกันนนะ มันลำบาก ที่อิชั้นรู้และเตรียมใจมาอย่างดี ก็เพราะอิชั้นชอบอ่านบล็อกต่างๆที่เค้าเล่าที่เค้าบอกกันเกี่ยวกับการมาเมืองนอกเมืองนา อ่านทุกสิ่งที่มีคนเขียน สิ่งที่ดี สิ่งที่ไม่ดี อิชั้นก็พอจะทราบและเตรียมตัวมาบ้างแล้วตอนอยู่บ้านเกิด เพราะฉะนั้น อิชั้นก็ไม่ได้หวังอะไรมา ในเมื่อเราไม่ได้วาดภาพอย่างสวยหรู พอมาเจอของจริง เราก็เลยไม่ผิดหวัง อุปสรรคอย่างแรกที่ต้องเจอ คือเรื่อง ภาษา ที่นี่เค้าไม่พูดภาษาอังกฤษกันสักเท่าทไร คนที่นี่จะค่อนข้างยึดถือภาษาตัวเองเป็นหลัก ถึงแม้เราจะพยายามสื่อสารเป็นภาษาอังฤษ ( ก็เค้าพูดอิตาเลียนไม่ได้ง่ะ ) นางก็จะพูดอิตาเลียนใส่ พร้อมมองบนเบ้ปากใส่อิชั้น ( เอ้า อิหยังนี่) บางทีก็อยากจะรัวไทยใส่ซะเลยนะ แต่ก็นะ บ้านเค้าเราเป็นคนต่างด้าว ก็ต้องพยายามยกกำลังสอง เพื่อที่จะสื่อสารภาษาเค้า นี่อิชั้นถึงขนาดลงเรียนภาษาอิตาเลียนสองคอร์สเลยนะคะ แต่ก็ยังพูดไม่ได้ (เฮ้อ เพลียตัวเอง) นี่คือเรื่องใหญ่ที่ทำให้อิชั้นจิตตกวันละหลายๆรอบ อย่างที่สองคือ อาหาร อาหารที่นี่มีแต่เลี่ยนๆ คือทุกอย่างเลี่ยนหมด ยังไงล่ะ นมเนย แป้ง โหย น้ำหนักก้ขึ้นไปสิ มีความคิดถึงลาบ ส้มตำ หมูน้ำตก แต่ก็ได้แค่เก็บเอาไปฝันว่าได้กินส้มตำปูปลาร้า พอตื่นมา ก็เจอพาสต้า พิซซ่าอย่างเดิม แต่แล้วอิชั้นตามล่าหาปลาร้ามาจนได้ แต่ก็ไม่ได้อร่อยเท่าบ้านเรา (คิดถึงๆๆๆๆ) แต่ก็นะพอถูไถให้สมองมันรับรู้ว่านี่มีปลาร้ามาแล้วนะยะ อย่าเบลอเก็บไปฝันอีก (ถึงแม้ว่ารสชาติจะเอิ่มมมมมม แหะๆๆ) อาหารคือเรื่องที่รองมาจากภาษาของอิชั้นเละล่ะค่ะ เรื่องกินเรื่องใหญ่ แล้วอีกอย่าง ผัก แพงมากกกก เฮ้อ ต้องทนกินพาสต้าไปสิคะ เลือกเอง 555555 เรื่องคน วัฒนธรรม อากาศ ไม่ค่อยเป็นอุปสรรคกับอิชั้นเท่าไร เพราะอิชั้นเป็นประเภทที่ เข้าเมืองตาหลิ่วก็หลิ่วตาตาม ไม่ค่อยแตกแยกความคิดกับคนที่นี่เท่าไร อาจจะเป็นเพราะวัฒนธรรม ครอบครัวคนที่นี่คล้ายๆกับเอเชียมั้งคะ ก็เลยไม่ค่อยเป็นปัญหากับอิชั้น เรื่องใหญ่ที่สุดสำหรับอิชั้นก็คือภาษานั่นเอง หากใครมีเคล็ดลับ หรือคำแนะนำเกี่ยวกับการเรียนภาษาอิตาเลียน แนะนำมาได้นะคะ เพราะว่าต้องการคำแนะนำมาก ภาษานี้ไม้ใช่ง่ายๆเลย ค่อนไปทางยากด้วยซ้ำ เฮ้อ วันนี้พอแค่นี้ก่อน เอาไว้จะมาอัพเดตชีวิตใหม่บล็อกหน้านะคะ สวัสดีค่ะ 
|
piggy&catty
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] ***When I look back on my life, I see pain, mistakes, and heartache. When I look in the mirror, I see strength, learned lessons and pride in myself.*** INSTAGRAM : NA_WANMA FACEBOOK : NA WANMA YOUTUBE : Nam Diary, NAMIKE Journal | ||||||||||||
