เพิ่งได้มาอ่านผลงานของ อ.โยชิดะ มายูมิ เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ชื่อนี้นักอ่านการ์ตูน '80 '90 หลายคนอาจคุ้นชื่ออาจารย์เป็นอย่างดี  แต่เราเองเริ่มจากการ์ตูนเล่มเดียวจบเรื่อง “แล้วฉันก็เลือกที่จะเสี่ยง” (สยามสปอร์ต-ไพเรท) พออ่านจบก็ ว๊าว! ปิ๊งเลย ด้วยลายเส้นที่ดูมีสไตล์ มีกลิ่นอายตะวันตก การจัดวางช่องการ์ตูนที่ให้อารมณ์สตอรี่บอร์ด ผนวกกับเนื้อเรื่องที่กินใจ สะท้อนอารมณ์ของตัวละคร ชีวิตและสภาพสังคมได้ดีเยี่ยม สิ่งเหล่านี้เป็นจุดขายที่ชวนให้รู้สึกเหมือนได้ชมภาพยนตร์ดีดีเรื่องหนึ่งทีเดียว และเมื่อได้อ่านเรื่อง Happy Days วาดฝันที่เมืองมะกัน นี้ก็ทำให้เรารู้สึกประทับในผลงานอาจารย์เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว เอาล่ะเข้าเรื่องกัน..

(โครงการรีวิวการ์ตูนเก่าที่เรารัก >>> Happy Days : Yoshida Mayumi)

---

เรื่องย่อ
โคงูเระ ฮิโตมิ แพ็คกระเป๋าสู่อเมริกา ประเทศที่พ่อผู้ให้กำเนิดของเธอ (ซึ่งเป็นชาวญี่ปุ่น) เคยใช้ชีวิตที่นั่นจนถึงวาระสุดท้าย ความทรงจำเรื่องพ่อช่างเจือจางนัก เพราะท่านจากไปตั้งแต่เธอยังอายุไม่เต็ม2ขวบ ทันทีที่ไปถึงเธอก็ต้องพบกับเหตุไม่คาดฝัน เมื่อมิสซิสวัตสัน โฮสต์แฟมิลี่ที่เธอติดต่อจะไปพักด้วย ได้เสียชีวิตลงด้วยโรคหัวใจก่อนหน้าเธอมาถึงเพียงวันเดียว กว่าเธอจะอธิบายเรื่องราวของตัวเองและเจตจำนงที่เดินทางมา ให้ญาติผู้เสียชีวิตเข้าใจนั้น ก็แทบลากเลือดเลยทีเดียว

ในที่สุดเธอตัดสินใจเลือกมาอยู่หอพักที่เรย์มอนด์ คอลเลจ เพื่อใช้ชีวิตในอีก 6 เดือนในเมืองนี้ และที่นี่เธอได้รับมิตรภาพจากเพื่อนๆ ในหอพัก ไม่ว่าจะเป็น สาวคาสโนวี่เด็บบี้  แอนเน็ตเพื่อนสาวเลสเบี้ยน โทโกะเพื่อนสาวร่วมบ้านเกิด แถมที่นั่นยังมีหนุ่มไว้ให้ฮีลหัวใจอีกด้วย

 

ใครสักคนเคยบอกว่า “ชีวิตของเรานั้นถูกเบื้องบนลิขิตไว้แล้ว” จะใช้ได้กับชีวิตของฮิโตมิมั้ยนะ สาเหตุที่เธอตัดสินใจมาอเมริกานี้ ไม่ใช่แค่มาตามรอยชีวิตวัยหนุ่มของพ่อเท่านั้น แต่เพราะเธอรู้ว่าตัวเองไม่ใช่ลูกในไส้ของครอบครัวที่เลี้ยงดูจนเธอเติบโตมา คุณพ่อที่เลี้ยงเธอมาก็คือคุณลุงแท้ๆ ของเธอนั่นแหละ และถึงแม้ทุกคนในบ้านจะรักเธอเสมือนพี่น้องท้องเดียวกันเพียงไร แต่ฮิโตมิก็อยากยืนด้วยลำแข้งตนเอง เธอเองก็ไม่ได้ตัดขาดแต่ขอเลือกที่จะเริ่มรีเซ็ทชีวิตใหม่ที่บ้านเกิดของพ่อ และโชคชะตาก็พาให้เธอได้เปิดโลกใหม่ที่เกินความคาดหมาย...
.
.

วาดฝันที่เมืองมะกัน หรือ Happy days ผลงานในปี1988 ของ อ.มายูมิ โยชิดะ ซึ่งในช่วงนั้นถือเป็นยุคที่วัฒนธรรมอเมริกันเข้ามามีอิทธิพลในงานการ์ตูนญี่ปุ่นอย่างมากมาย มีกิมมิคหนึ่งที่ผู้เขียนน่าจะตั้งใจให้เป็นความพิเศษของการ์ตูนเรื่องนี้ คือ “ภาพหน้าเปิด” ในแต่ละตอน ที่หยิบไอเดียจากใบปิดภาพยนตร์ หรือช็อตภาพจำของเรื่องนั้นๆ มาแซว หากใครเป็นคอหนังมาเห็นเข้าคงร้องอ๋อทีเดียว แอบเสียดายนิดนึงที่เวอร์ชั่นไทยหั่นหน้าไตเติ้ลบางตอนออกไป จึงไม่ครบเหมือนต้นฉบับ  จึงถือโอกาสนี้นำบางส่วนมาให้ชมกันด้วย
หมายเหตุ : ชื่อไตเติ้ลคัดลอกจากต้นฉบับญี่ปุ่น


​​​​SCENE 2  ドミトリーの鍵あげます  I'll give you the dormitory key
หอพักยอดวุ่น   
ไตเติ้ล The Apartment (1960)

(cr. ภาพ : เวป mercari)

อีกประเด็นหนึ่งที่ขอหยิบมาพูดถึงในมุมมองความเห็นส่วนตัว คือเรื่องของภาพปกการ์ตูน ซึ่งปกการ์ตูนเวอร์ชั่นต้นฉบับ (ปกเหลืองนั่นแหละ) ส่วนตัวคิดว่าถ้าเวอร์ชั่นไทยในยุคนั้น (1988) ใช้รูปตามต้นฉบับขึ้นปกคงขายยากเอาการ เพราะ
หนึ่ง เพราะการ์ตูนกับคนญี่ปุ่นได้เชื่อมโยงกันเป็นเวลานาน(มากกว่าเรา) และแทรกซึมในทั้งเด็กและผู้ใหญ่ การตัดสินใจซื้ออาจขึ้นอยู่กับชื่อของนักเขียนมาเป็นอันดับแรก 
สอง  ดูทรงแล้ว อ. โยชิดะ มายูมิ ก็ดูจะเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียงพอสมควร และมีผลงานออกมาต่อเนื่องมากมายในช่วงนั้น
สาม ญี่ปุ่นเปิดรับเรื่องศิลปะกว้างกว่าบ้านเรา (ในขณะนั้น) ที่คิดแบบนี้เพราะเคยได้เห็นการ์ตูนอีกหลายเรื่อง ที่ปกต้นฉบับทำออกมาได้อาร์ตเอาเรื่อง ไม่ว่าภาพหรือการจัดองค์ประกอบ ชนิดที่ว่าเอาเรื่องความสวยหล่อของตัวการ์ตูนเป็นรองไปเลย เมื่อเทียบกับเวอร์ชั่นไทยในรุ่นนั้น ซึ่งนิยมปกที่ห่วงสวยเพื่อให้ขายได้ แหม ผู้ซื้ออย่างเราก็ด้วยแหละ ถ้าเค้าทำปกไม่สวยมาขาย เราจะซื้อเหรอ จริงมั้ยล่ะ!
แต่ปัจจุบันเห็นได้ว่านักอ่านชาวไทยและสำนักพิมพ์ในบ้านเราเปิดรับในเรื่องนี้ได้มากขึ้นมาก ตามที่สังเกตจากการ์ตูนที่บ้านเราซื้อลิขสิทธิ์มาจำหน่าย

---

Happy Days (1988)
วาดฝันที่เมืองมะกัน
เรื่องและภาพ : โยชิดะ มายูมิ
ความยาว : 2เล่มจบ
สนพ. : Kodansha
ยังไม่มีลิขสิทธิ์ภาษาไทย
.
ชวนอ่าน x Happy Days
https://www.facebook.com/comeonreading/photos