แว่วๆมาว่าครบตะพาบอีกแล้ว  ก็วันนี้วันพระเมื่อคืนวันโกนนินา  ถ้าวันโกนจะนอนไม่ค่อยหลับ  ต้องแผ่เมตตากันขนานใหญ่ค่อยหลับสบายหน่อย   ไม่ได้เขียนตะพาบนานแล้ว   

               ชุดนักเรียน  เข้ากับวันครู เลยนะเนี่ยะต้องเขียนแซงหน้า ภูลมโลสักหน่อยค่ะ   

                  เริ่มโม้ตามระเบียบ   ชุดนักเรียนชุดแรกของชีวิต  ที่จริงไม่ได้เข้าเรียนเป็นจริงเป็นจัง  พ่อเล่าว่าพี่ๆไปโรงเรียนหมด  พ่อและแม่ไปทำงานไม่มีใครดูแล  เอาไปฝากไว้ที่โรงเรียนเอกชนใกล้บ้าน  รร.บางซื่อวิทยา     ทั้งที่พี่ๆทุกคนเรียน อนุบาลปรินายก  โรงเรียนมีชื่อเสียงอย่างดี   พอถึงคราวเราบ้างลูกคนสุดท้อง  แม่ไปทำงานเสียแล้ว  ไม่มีใครดูแล   เอาไปฝากโรงเรียนไว้เหมือนกึ่งๆก่อนอนุบาลให้เล่นกินนอน   ภาพนี้น่าจะประมาณ สองขวบ  โรงเรียนอยู่ไม่ไกลจากบ้าน แต่ละวันมีรถโรงเรียนมารับ  เด็กแถวนั้นไปรร.นี้แทบทั้งนั้น   ยกเว้นพี่ๆของเรา  บ่ายๆก็มีรถมาส่ง  ไปทำอะไรที่โรงเรียนบ้างก็จำไม่ได้   จำได้แค่ว่าที่รร.นี้ ถูกเพื่อนกัดที่แขนขวาแย่งขนมตังเม  ที่รูปร่างยาวเหมือนไม้บรรทัดพลาสติก   ทำไมเพื่อนแย่งกินก็ไม่ทราบ  ทำไมไม่กัดตอบก็ไม่ทราบสมัยเด็กๆยังบื้อ    เพื่อนคนนั้นก็ไม่ค่อยกินเส้นกันทั้งบ้านล่ะ  เพราะเขาเป็นเด็กเกเร  พ่อแม่ไม่ค่อยดูแล  แต่ละวันที่บ้านไม่เคยทำกับข้าว   ให้ลูกออกไปซื้อกินเองทุกมื้อ     

                  ปีต่อมา  แม่ย้ายมาเป็นครูที่ รร.เอกชนใกล้บ้าน  พอดีกับที่ รร.บางซื่อวิทยา คุณครูบอกพ่อกับแม่ว่า  เราเก่งมากจะให้ข้ามชั้นขึ้นเรียน ป. 2 เลย  เพราะสอบได้คะแนนดีกว่าเด็กที่เรียนป.1 มาเสียอีก   พ่อกับแม่จึงให้ย้ายมาเรียน ป. 1 ที่รร.ของแม่แทน  เราจึงเข้าเรียน ป.1 เมื่ออายุเพียง 2 ขวบครึ่ง เป็นเด็กกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกันมาตลอด  วันที่ไปรร. พิริยะโยธินวันแรกนี้  เราจำได้ว่า เราใส่ชุดอนุบาลของพี่สาวไป เป็นชุดอนุบาลปรินายก  ชุดอนุบาลติดกระดุมที่หน้าอกเป็นกระโปรงยาวจากหน้าอกลงไปสีน้ำเงิน  และตราดอกบัวสีชมพูที่หน้าอกเสื้อ   ทำให้เรารู้สึกเด๋อเป็นตัวประหลาดที่ รร.ใหม่นี้  เพราะเขาไม่ได้ใส่เครื่องแบบนี้กัน   แม่ก็นะเป็นครูทำไมให้เราเด๋อมาได้  แม่คงพาเรามาถามครูใหญ่ก่อนว่าจะรับเรารึเปล่ามั้ง  ถ้ารับก็ค่อยไปซื้อเสื้อผ้า  หรือแม่รอเงินเดือนออกค่อยไปซื้อเสื้อให้รึเปล่า  ก็ไม่เคยถามแม่เลย  

               ชีวิตเมื่อครั้งยังใส่ชุดนักเรียน  จะว่าสนุกสนานดีก็จริง  มีเพื่อนมากมายดีใจทุกครั้งที่โรงเรียนเปิดไม่ว่าจะเป็นเปิดเทอม  หรือเปิดวันจันทร์  ได้ไปคุยไปเล่นกับเพื่อน    เสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย   เราไม่ค่อยได้สนใจ   สิ่งที่พ่อแม่เน้นคือต้องสะอาด   เก่าหรือใหม่ไม่ใช่ประเด็น   พี่น้องแต่ละคนมีชุดนักเรียนคนละ สามชุด ทุกคน  ซักทุกวัน  สามชุดสลับกันพอดีซักและแห้ง  

               เมื่ออยู่มัธยมปลายเพื่อนหลายคนอาจใช้เนื้อผ้าราคาแพง   แต่เราใช้เสื้อผ้าสำเร็จรูปจำได้ว่า  ซื้อจากร้าน Topson ที่บางลำพู  และ ต่อมาหาซื้อง่ายๆจาก ศึกษาภัณฑ์พานิช  อยู่หน้ารร.นี่เอง  สะดวกสบายง่ายมาก  พี่น้องแต่ละคนใส่กันจนเก่าหรือโตใส่ไม่ได้ให้ต่อกันไม่ได้    ถ้าใส่กันได้ก็ใส่     ในความคิดของเราเมื่อย้อนกลับไป  เราว่าเด็กๆไม่ได้เห็นความสำคัญของเสื้อผ้า  ว่าจะเก่าใหม่ถูกหรือแพง  ไม่เคยเป็นประเด็นในความสนใจของเด็กสักนิด      ส่วนชุดพิเศษชั่วคราวของโรงเรียนเช่นชุดยูโดขอพี่ๆในรร. ที่ตัวใกล้ๆกันที่ยินดีให้  ไม่เปลืองเงินซื้อเรียนจบแล้วก็ให้รุ่นน้องต่อไป   รวมทั้งชุดว่ายน้ำของเพื่อนพี่ที่ขนาดตัวเล็กใกล้ๆกับเราก็ให้ชุดเก่ามาหลายชุด  ไว้ใช้ชั่วคราว  ของเหล่านี้ราคาสูงใช้ชั่วคราวเท่านั้นเองค่ะ 

              เพลงนี้เป็นเพลงประกอบภาพยนตร์ที่เราไปดูกับก๊วนเพื่อนๆในโรงหนัง  เป็นภาพยนตร์เพียงไม่กี่เรื่องที่เรากับก๊วนเพื่อนไปดูด้วยกัน   ประทับใจนะ