All Blog
j41


SmileyJJY5800
พระจันทร์เริ่มโผล่มาให้เห็น
แสงนวลขาวน่าสดชื่นกว่ากลางวัน
ฝนตกลงมานิดๆ บรรยากาศเริ่มทำให้ฝันและอยากนอนเล่นเฉยๆ
ฟังเพลงเบามีไวน์แดงเคียงข้างจิบมันนิดนึง
เมื่อนึกอยาก
งดและไม่มีสิ่งใดทั้งสิ้นมากวน
อาจมีเธอซึ่งไม่กวนใจมาเคียงข้างบ้างไม่เป็นไร

ณ.บ้านอานองเตของคำคืนวันนี้
ตอนนี้ผมฟังเพลงของโชแปงอยู่
ขณะพิมพ์หนังสือสองนิ้วจิ้มด้วยมืออันนิ่มแต่เปื้อนดิน

มาที่ยาย ผมจำได้คิดอะไรได้ก็บอกออกมา ก่อนที่วันตายที่แท้จริงจะมาถึง

ยายบอกว่าเสือมากินควาย แกเห็นแล้วกลัวต้องวิ่งขึ้นบ้านปิดประตูลงกลอน
เมื่อสมัยที่มาสร้างตัวกันยุคก่อนที่สวนอานองเตเดิม

ผมฟังแล้วทำตาปริบๆ ไม่กล้าถามต่อ เพราะไม่รู้ว่าเสือมันตัวอย่างไร
สรุปแล้วมันต้องเป็นสิ่งที่น่ากลัว
ผมคิดอยู่ในใจตอนนั้น

แต่เมื่อ60ปีไปแล้ว
ยายก็ตายไป ตาก็ตายไป
แม่และพ่อก็ตายไปเรียบร้อยทุกคน
ฝังลงดินเรียบร้อยทุกคน


แต่ปัญหาหลังผมตายแล้วนี่
จะทำอย่างไรดี
ผมเป็นลูกคนเดียวของแม่และหลานคนโตของยายและตาในสายนี้
คาดว่าเมื่อการสืบค้นญาติในบล็อกที่ทำขึ้นมานี้จบลงด้วย
วิธีพงศาสาวลีพิสดารนี้แล้ว
คำตอบจะเกิดขึ้นตามมาว่า
ควรทำอย่างไรต่อไปโดยเฉพาะ


พ่อแม่และผม
จากเงื่อนไขที่ว่าต้องมีคนมาสานต่อหลังผมตาย
 แผนแรกมีว่าทำมูลนิธิจากทรัพย์สินทุกชนิด
ที่ผมใช้แล้วคงเหลือจากผมตาย
นี่คือความคิดของผม
ส่วนยายกับตานั้นอันที่จริงผมมีสิทธิท้วงติงว่า
น่าจะดูให้ด้วยเพราะว่า


ผมเป็นหลานคนโต
แต่บังเอิญเป็น
โชคของผมที่สุสานตาและยายฝังเรียบร้อยอยู่ในขอบเขตความรับผิดชอบ
ที่ไม่ได้อยู่ในอำนาจตที่ผมควรจะเข้าไปก้าวก่าย
จะมีประเด็นอันตรายที่น่าคิดเรื่องคือว่า
ทรัพย์สินชิ้นหนึ่งที่ศพตาตั้งอยู่นั้น
อยู่ในเขตที่แยกมรดกเดิมของตาไปแล้ว
แม้ว่าเงื่อนไขบางอย่างไม่ถูกต้องอยู่บ้างในแง่กฏหมาย


คือแม่ผมเป็นลูกสาว
คนโตการเงินความสามารถน่าเชื่อถือจึงได้รับความไว้วางใจ
และที่ทีบ้านอานองเต้ตั้งอยู่ปัจจุบัน
เป็นที่ดินที่แม่ซื้อมาเองด้วยทุนทรัพย์ของแม่เอง
ผลคือสมบัติที่แม่ได้และมีอยู่มิใช่สมบัติเก่าของตาและยาย
รวมถึงที่นาตื้นของที่แม่
ห่างจากบ้านอานองเตประมาณ 1.5 กม
ขายไปทำบุญสร้างเสาโบสถ์วัด
ที่แม่ซื้อมาด้วยมือแม่เอง

ยายมีสมบัติเดิมเป็นนาเช่นกันนาลึกอยู่ห่าง1 กมจากอานองเต
ขายไปรักษาตัวยายเมื่อตอนงูเห่ากัด
สรุปนาของบ้านอานองเต้ขายหมด
ก่อนที่ผมจะได้รับมรดกอสังหาริมทรัพย์จากแม่


มิใช่สมบัติเดิมของตาและยาย
สมบัติเดิมที่ตาและยาย
ร่วมกันทำนั้นอยู่ที่ที่บ้านอานองเต้เก่าตั้งอยู่ข้างเขา

แต่ตาและยายไว้ใจให้แม่ในฐานะลูกสาวคนโต
ให้ช่วยดูแลแจกจ่ายทรัพย์สินให้น้องทุกคนที่เป็นน้อง
ไม่ว่าตาและยายจะตายหรืออยู่
ป้องกันพี่น้องทะเลาะกัน

และเหตุผลอื่นอีกคือตาและยายกลัวว่า


สามีของน้องที่แต่งงานซึ่งไม่มีฐานะ
แล้วจะเข้ามา
มีอำนาจใช้จ่ายทรัพย์สิน
หรือยายให้คำนิยามว่า
"ถ้าปล่อยให้น้อง ๆ โดยมิให้แม่ผมถือเงินและทรัพย์สินตกทอดทันที
ผัวของลูกสาวยายที่เป็น
น้องแม่อาจจะพาสมบัติบิดามารดาไปผลาญกินเหล้ากันหมด


ยายต้องมาเดือดร้อนภายหลัง
ช่วงคิดแบบนี้หลังตาตายแล้ว
และบ้านอานองเต้มี เพราะเคยมีประวัติ
 เดือดร้อนให้ยายต้องไปปลดหนี้มา


เพราะยายห่วงว่าตนเองคือยายจะสูญเสียรายได้ขณะมีชีวิตอยู่(ขณะยายมีชีวิตอยู่
ลูกหลานยายยกเว้นผมซึ่งมีแม่และพ่อแข็งแรง
หลานอื่นที่เติบโตมาส่วนใหญ่ยายเลี้ยงดูส่งเสียให้เรียนทุกคน)


และถ้ายายตายลงลูกหลานในสายญาตินั้น
จะพลอยลำบากและใช้ชีวิตฃายขี้หน้าในสังคมได้
แม่จึงได้รับอำนาจและเป็นแม่ชีอยู่ในศีลธรรมตลอดเวลาและ
แม่ผมไม่แต่งงานเป็นหนสอง แม่ผมจึงได้รับความไว้วางใจเพราะเหตุนี้
ให้ได้เป็นประเด็นเช่นนี้
ในเพราะประเด็นดังกล่าว"

จึงให้แม่ผมที่มีฐานะการเงินความสามารถและสามีแม้แยกกันอยู่ชั่วคราวบ้าง
แต่มีความมั่นคงหากินเก่งกว่าทุกคนและมาเริ่มสร้างชีวิต
นับแต่ยุคเดิมด้วยกันกับตาและยาย
จนเห็นบ้านอานองเต้คงอยู่กระทั่งเก่าและใหม่
มาเรื่อยๆ  100กว่าปีจนถึงปัจจุบัน


และหลังจากการตายของตาและยายโดยปราศจาก
ที่ไม่ได้ทำพินัยกรรมเป็นเอกสารเมืองไว้
เชื่อว่ามีปัญหาแน่นอน
ถ้าไม่มอบหมายให้คนใดคนหนึ่งรับผิดชอบนำและดูแลก่อน
ทุกอย่างจะลงตัว
ดังที่เคยปรากฏมาแล้ว
การคาดการณ์นี้ชี้อนาคตว่า
ใครก็ตามที่เกิดมาในตระกูลตาและยายจะไม่ลำบากกัน
แนวคิดตายาย
ว่าทำนองนั้น

ทว่าแต่ช่วงก่อนแบ่งเรียบร้อยทางโฉนดนั้น
ยายและแม่ให้เอาโฉนดที่คาดว่าตาและยายจะแบ่งให้ทุกคน
เพื่อนำเงินไปลงทุนโดยการจำนองจำนำทรัพย์สินเกือบทั้งหมดที่มีอยู่


แต่ผลของการลงทุนคือขาดทุน
แม้ว่าในหนังสือทางการค้าจะระบุกำไร
มีแจ้งทางทะเบียนว่าจะปันผลให้ญาติใกล้ชิดทุกคนที่โฉนดคาดว่าจะได้นั้น
ถ้าการลงทุนนั้นไม่ขาดทุน


เมื่อขาดทุน
แม่ต้องรับผิดชอบ
ผลคือแม่ต้องสึกจากชีมาปลดหนี้ทั้งหมดให้ตระกูล
และปลดหนี้ได้สำเร็จ
จึงแจกโฉนดโอนให้ทุกคนที่มีสิทธิตามคำสั่งยายและตาที่ตกลงกันไว้


แต่ว่าการโอนโฉนดนั้นมีปัญหาชนิดหนึ่ง
ในประเด็นทรัพย์สินที่ติดจำนองและปลดหนี้ได้สำเร็จ
จะยังคงสภาพเหมือนนิติกรรมเดิม
เมื่อมิได้ท้วงติงจะทำได้สมบูรณ์หรือไม่
อันนี้ผมถือว่าเป็นแพ่งพิสดาร
และประวัติและพฤติกรรมทางกฎหมายและปรัชญา
หรือนิติปรัชญาอาจจะมาเกี่ยวในเรื่องนี้ขึ้นได้
ในอนาคต


ที่ผมเองไม่สามารถให้คำตอบอะไรได้
นอกจากขอให้ศาลตีความ
หรือขึ้นศาล
ถ้าหากมีปัญหาข้อข้องใจในทรัพย์สินนี้เกิดขึ้นแล้วให้ผมเข้ามาเกี่ยวข้องอีก

กล่าวคือความละเอียดอย่างย่อๆมีว่า
คือแม่เป็นหญิงมีสามีมีทะเบียนสมรส
การกระทำของหญิงที่มีสามีต้องให้สามีลงลายมือร่วมด้วย
นิติกรรมนั้นจึงสมบูรณ์ตามความเข้าใจของผม
ตามกฏหมายเท่าที่ทราบ


ในเอกสารสิทธิที่โอน
แต่พ่อไม่ได้ร่วมทำลงลายมือชื่อในฐานะผู้ชายที่เป็นคู่สมรส
และเพราะไม่รู้ภาษาไทย
จึงผมปล่อยไปไว้ค่อยพูดทีหลัง
เรื่องนี้มีปัญหากฎหมาย

และต่อมาการโอนผ่านไปได้ด้วยระบบใดผมไม่ทราบ
และผมก็ไม่ติดใจไปติดตาม


เพราะลำพังที่แม่ให้ไว้นี่ก็ดูจะไม่ไหวและดูแลไม่ทั่วถึง


คำถามมีว่า
เอกสารที่แม่ทำโอนไม่มีลายมือพ่ออยู่ด้วย
จะเป็นโมฆียกรรมหรือไม่
เพราะเงินที่ได้มาปลดหนี้ถือว่าเป็นสินสมรสของพ่อแม่ผม
ที่ปลดหนี้เดิมให้หมดจึงเป็นหนี้ใหม่
เป็นสมบัติใหม่

ผมขอยุติเรื่องนี้ให้เป็นเรื่องของศาล
ถ้ามีปัญหาเกิดขึ้น


การสืบค้น
นี่อาจจะเป็นประเด็นหนึ่งที่ทำให้
ญาติของผมฝ่ายแม่จึงเป็นลบไปอีกหนึ่งหัวข้อ
โดยสภาพ


เหมือนตาที่แพ้ความลูกพ่อเลี้ยงตา
หลังแม่ตาตายเป็ความเรื่องมรดก
พ่อจริงและพ่อเลี้ยงและแม่ต่อลูก
เพราะตาไม่มีเอกสารมายันศาลเมื่อศาลถาม เหตุผลคือตาทำเอกสารที่แม่ตาทำไว้ให้

ทำหาย
แม้แม่ได้ทำระบุไว้แล้วว่า
ชิ้นไหนเป็นของตา
ส่วนของพ่อจริงที่ตายไปก่อนตา
ก่อนที่แม่ตาจะได้ผัวอีกหนึ่งคนที่เรียกว่าพ่อเลี้ยงตา


และอาจจะเป็นสาเหตุนี้

ที่ตาได้ไปอยู่ที่ประเทศจีนตอนเป็นหนุ่ม
หลังพ่อจริงของตาตายเพราะแม้่ตามีผัวใหม่


แต่ผมไม่ได้ถามเรื่องนี้กับตา
แต่เท่าที่ทราบที่บ้านอานองเตไม่ค่อนนำเรื่องนี้มาพูดอีก
แม้ความหลังและสังคมชวนให้ถามถึงเสมอว่าญาติข้างพ่อของตาไปไหนหมด
มีจะกล่าวก็เพียงพี่น้องท้องเดียวกับตาเท่านั้นที่กล่าวถึงเพียง
เคยถูกถามท้วงติงถึงเรื่องนี้โดยเพื่อนบ้านคนหนึ่งกับผม
ผมบอกว่าไม่ทราบ
และผมไม่นำมาคิดอะไรอีก ยุติแค่นั้น
ถ้ามีอะไรให้ชวนคิดชวนทักทายค่อยว่ากันต่อไป
ตามความเหมาะสม
ด้วยเหตุผลทางสายเลือด
ที่ต้องนับว่าเป็ฯเรื่องหนึ่ง
ของการมีกตัญญู
ยกเว้นเรื่องเกียรติหรือเรื่องได้หน้าประการใดทั้งปวง

มันจึงจะอยู่ด้วยกันในสังคมอย่างร่วมสนุก
และไม่น่าสงสัยกันอีกต่อไป
เอาละจุดนี้เอาเท่านี้ก่อน

แต่ในพงศาวลีวิทย่านั้น
เรื่องเหล่านี้อาจนำมาคิดและทวบทวน
เพื่อให้รู้ว่าใครเป็นใครมาจากไหนและอย่างไรอย่างมาตรฐาน
ซึ่งมิจำเป็นว่าจะเป็นคนสำคัญหือไม่สำคัญเอาเพียงมนุษย์ที่เจริญแล้ว
ที่รู้จักทำพงสาวลีวิทยาได้เป็นพอ
สำหรับในสังคมมนุษย์ที่เจริญแล้ว
ผมคิดว่าอย่างนั้น


เหมือนที่นักมานุษยวิทยากล่าวอ้างว่าสมนุษย์มาจากลิงหรือมีเผ่าพันธ์ชนิดเดียวกับลิง
เอาละผมจะไม่ไปเหนือขอบเขตที่ผมจะกล่าวถึงในเรืองสืบค้นญาตินี้
ผมฝากเรื่องทางวิชาการมานุษยวิทยานี้ให้เป็นประเด็นรอง
ในบล็อกนี้
ยกเว้นเรื่องพ่อผมแม่ผมและผมเป็นประเด็นหลักในบล็อกเรื่องนี้

แต่อย่างไรก็ตามจะใช้ความคิดชั่วแล่นและความมักง่ายให้เกิดขึ้น
ในคนรุ่นต่อมาโดยทอดทิ้งสุสาน
ผลคือผู้รับผิดชอบดูแลทางเลือกกับผีอนาถาขาดการดูแล
คงจะย้ายไปทะเลหรือ
เผาศพไม่มีญาติของผีบรรพบุรุษนั้นๆ เท่าที่ปรากฏในตลาดผีอนาถาในสังคมปัจจุบัน
ผมไม่เห็นด้วย


เพราะตายายมิใช่ใครอื่น
จะต้องสานต่อในความรับผิดชอบเหมือน
ที่ผมพยายามจะสานต่อและรับผิดชอบ
และทำอย่างที่ผมทำอยู่ขณะนี้เพื่อพ่อแม่และผมในเรื่องชีวิตหลังความตายด้านวัตถุ
ก่อนที่ผมจะตายไปจากโลกนี้
เรื่องนี้ผมไม่ถนัดที่จะกล่าวอะไรอีกต่อไป


ขอวกกลับมาที่ประเด็นบ้านอานองเตแม่พ่อและผม
ก่อนอื่นเพราะผมเป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่และเป็นหลานคนโตของตาจริง
แต่ทว่าเมื่อทั้งหลายตายลงหมดแล้ว
และยายยังมีหลานอีกหลายคนที่


มีความสามารถที่จะจัดการตามขอบเขตที่ตนต้องรับผิดชอบ
ทั้งโดยศีลธรรมและคุณธรรมต่อบรรพบุรุษได้
ผมจึงตัดบทนี้ไปช่วงนี้


ส่วนผมนั้นแก่แล้วและรายได้เหมือนที่อานองเตมีเดี๋ยวนี้ไม่มี
อยู่ในเกณฑ์ที่จะมาดูแลบ้านอานองเตให้มีระดับเหมือนสมัยที่ตาอยู่ยายอยู่แม่อยู่พ่อยังมีชีวิตอยู่่อยู่

ผมงดทุกอย่าง
จากเหตุผลที่เกริ่นมาบ้างแล้ว
เพื่อให้ไม่ให้เป็นปัญหา(เหมือนมีรถขับแต่เดจ้าของรถไม่มีเงินเติมน้ำมันและรักษารถยนต์
ผลคือเจ้าขายรถเสียหรือรักษารถเอาไว้เฉยๆที่ต้องเลือกเอา)


ถ้าผมตัดสินใจไม่งดและและเชื่อว่าจะง่าย
ต่อผลให้เกิดการกระทบที่ขัดต่อศีลธรรมอันดีงามและความสงบเรียบร้อยขึ้นได้
จึงงดจนกว่าจะทุกอย่างบังเอิญกลับมาลงตัวอีก
ผมคิดว่าอย่างนั้น


หากผมยืนกรานเพื่อยกระดับสังคมอานองเตในส่วนที่ผม
น่าจะรับผิดชอบได้ให้เหมือนอดีตที่บ้านอานองเตเป็น

แม้ว่าโดยสิทธิแล้วตอนนี้ผม
ครอบครองบ้านอานองเต
และทรัพย์ของพ่อแม่ทุกชนิด
รวมในคำสั่งจัดการมรดกโดยศาล
นั้นตกเป็นของผมคนเดียว


แม้ว่ามีแต่วัตถุแต่แห้งเงิน
บ้านอานองเต้เหมือนตึกหรือสมบัติที่มีแต่อุดมการณ์ที่ไม่มีชีวิต
ผมก็พยายามรักษาระดับให้มันคงอยู่ต่อไป


จวบจนกว่าชีวิตผมจะหาไม่และทอดทิ้งไว้ให้ทนายจัดการให้ตามเจตนารมณ์
และกฏหมายและธรรมเนียมที่ถูกที่มีอยู่
แห่งวิญญูชนและความเป็นปัญญาชนของผมดำเนินการไปและพูดสานต่อแทน
เท่าที่บ้านอานองเต้มีโชคและหายใจได้สืบต่อวิญญาณของผมหลักจากตายแล้วต่อไป

เป็นอมตะ
แต่ผมจะไม่คิดเอาวิญญามาฝ้าสิงในสมบัติของผม
เพื่อตามหลอกหลอนผู้ทำผิดเจตนาที่ถูกของผม
เมื่อผมตายไปแล้ว
เพราะการตายคือการผักผ่อนถาวร
ในความคิดของผม


ผมมอบให้เป็นเรื่องกฏแห่งกระทำว่ากันต่อไป
เพราะความดีและความชั่วนั้นมีอยู่จริง
รวมทั้งผลแห่งการกระทำนั้นเช่นกันมันมีอยู่จริง
มันเป็นกฏแห่งการกระทำ มันเป็นวิทยาศาสตร์
สรุปตาแพ้ความเป็ฯผลให้ญาติฝ่ายตาข้างแม่และพ่อเลี้ยงตาจึงเป็นลบมาถึง150ปี


กลับมาที่เสือมากินควายยาย
ผมไม่กล้าถามเมื่อยายเล่า
เรื่องเสือกินควายคาโซ่ล่ามคอเอาไว้
 ผมสงสัย
  (ที่บ้านตามีควายเผือกมาเกิดหนึ่งตัวมันชื่อว่าอ้ายเผือก
ที่บ้านอานองเตไม่ล้มควายมากินและทำเอง)


เสือในที่นี้
ยายนิยามมันว่าเป็นเสือจริงหรือเสือคน
เพราะคนก็เรียกว่าเสือที่เป็นโจรที่มาลักขโมยควายและปล้น
แต่เสือโคร่งที่มากินคนกินควายก็มี
ในยุคนั้น

สมัยที่ยายมาสร้างตัวหรือมาตั้งตัวอยู่ที่นี่
หลังตามย่าทวดคือแม่ของยายมาอยู่ในถิ่นบ้านอานองเต
สรุปที่บ้านอานองเต้เดิมนั้นมีเสือทั้งสองชนิด


แต่ที่ยายเล่าให้เด็กและคนใหญ่ฟังว่า
เห็นเสือมากัดควายคาโซ่ที่ล่ามนั้น
ผมไม่มั่นใจว่าป็นเสือคนหรือเสือโคร่ง
สมัยก่อนมีควายไม่มีวัว
ที่นิยมที่สุดคือช้างสมัยนั้น
แต่ควายมีมากเพราะควายเลี้ยงง่าย
ควายใช้งานดี และราคาไม่แพงเท่าช้าง
ๆซึ่งโกงเลี้ยงยากน่ากลัวกว่าควาย

เมื่อ60ปีก่อน
บ้านญาติของผมห่างไปทางเหนือจากบ้านอานองเต  20 กม
ผมเคยไปเยี่ยมและเห็นท่านเลี้ยงล่อเป็นพาหนะด้วย
นอกจากควาย
ผมได้ไก่กระต็อกม1คู่จากญาติ
ถลุ่มนี้หลังจากที่ผมไปเยี่ยมกราบ
นอนหลังเดินทางกลับจากประเทศอังกฤษแล้ว

ไก่ชนิดนี้นอนสูงมาก
คือมันนอนปลายต้นหมากพร้าว แต่หากินกลางดิน
บินไกล  ผมชอบเพราะสวยดี
แต่เมื่อยายเห็นเขาผมโดนด่าว่าไปกวนญาติที่บ้านโน้น
บ้านนี้ทำไม


ตอนต่อมา

เรื่องเสือโคร่งมีจริง
และเสือคนก็มีจริง

ยายอาจจะเห็นเสือคนก็ได้
บางทียายอาจจะไม่กล้าเล่าให้เด็กได้ยินเพราะเด็กกลัว
จึงเน้นที่เสือมากินควายคาโซ่
อันนี้ผมเดาเอา
อันนี้ฝากไว้คืด

ช่วงผมเป็นเด็กที่บ้านอานองเตสิ่งที่กลัวที่สุดสำหรับผมมิใช่
งูและยุง
แต่ผมกลัวที่สุดคือผีครับ


ยายเคยรับจ้างโกยขึ้ช้างเมื่อขายยายตอนเป็นเด็ก
อนึ่งยายมีแม่หรือพ่อซึ่งมีแม่ของแม่หรือพ่อของ
ผมจำไม่ได้แน่นอน
เพระตาคนหนึ่งของผมเล่าให้ฟัง


นั้นประวัติเป็นบุคคลพลัดถิ่นมาจากพม่า
ซึ่งเป็นคนไทยอพยพมาจากกรุงศรีอยุธยา
สมัยไทยกินเมืองกว้าง
แล้วมาอยูที่มะริดเมืองประเทศพม่า


แล้วงอพยพเข้าไทยต่อมา


ขณะเข้าไปอยู่มะริด
เพราะสมัยก่อนที่ยายอพยพจากกรุงศรีอยุุธยามานั้น
มะริดเป็นเมืองของไทย
มะริดมาแยกตัวอิสระจากไทยเมื่อสมัยหลังนี้
ตามประวัติศาสตร์




อนุึ่งวัดที่ยายมีบ้านอานองเตอยู่ใกล้
ก็ชื่อว่าวัดเสือตายหนองเสือตาย
เสือในที่นี่ยังไม่พบแน่นอนว่า
เป็นเสือคนหนีมาตายหรือ
เสือโคร่งหนีมาตายที่หนอง
 เพราะหนองและวัดใกล้ทางรถไฟที่สร้างขึ้นสมัย ร.5
 อย่างไรก็ตามชื่อวัดข้างบ้านอานองเต้นี้
น่ากลัวและไม่เพราะ

ต่อมาขึ่่งเปลี่ยนเป็นชื่อที่เพราะมาก
เป็นชื่อของไม้ชนิดหนึ่งที่มีผีดุ
คือไม้ตะเคียนเป็นชื่อวัดปัจจุบัน(ปกปิด)





มาที่เผ่ากิยองติน
เท่าที่ทราบเผ่านี้ไม่มีจริง
แต่ป็นเผ่าเมื่อคิดมากมีจริง
มันเป็นมโนคติ
มันเหมือนคณิตศาาสตร์จินตภาพ




คนเผ่านี้จะมาในตอนดึกมาทำให้ผมตื่นขึ้น
ผมกำลังนอนหลับ และสดชื่อนจากอากาศของดอกกหระดังงาที่หอมกรุนช่วงเช้ามืด
เผ่านี้มาทำให้ผมตื่นขึ้นมา
ปและคล้ายจะมากระเทาะให้ผมขวัญเสียแลบะหลับน้อย
เผื้อุบัติภัยจะมีขึนและตายไปไวไว
เผื่อจะได้ทอดทิ้งให้บ้านอานองเตขาดความดูแลและอบอุ่นหรืออะไรไม่ชัดเจน
เขามาเรียกชื่อแม่ผม
เสียงรครวญครางเหมือนผี
ผมคิดกับตนเองว่า
ผมคิดมากไปหรือเปล่า
แต่ผมตื่นขึค้นเหมือนมีคนมาปลุก
บ้านอานองเตสาองชั้นยมีป่าละเมาะรอบข้าง1ไร่ เสียงนั้นดังมาจากป่าด้ายทีศตะวันตก





เมื่อิคทืนนี้
สาองปีะเด็น
ผมออกกหฏห้ามคมาเลี้ยงวัวในเขตสวนของแม่
ตามที่แม่แล
ะพ่อสั่ง
เพราะวัวและทำล
ายมิใช่วัชชพืชอย่างเดียว
จะทำลายสิ่งอื่นด้วย
ผมจัดการทำตามคำสั่งพ่อและแม่
เขาจึงไมใชอบ
และผมฉีดยาฆ่าหญ้า
สาเหคตุหนึ่งที่ผีอานองเตมา
ทำลายสมาธิหลับของผม
ผมฉวยปินได้จะยิงขึ้นฟ้า
แต่เกรงใจเพื่อนบ้านจะตื่นขึ้น
จึงนนกอดปผืนในที่นิอนต่อไป
และมีคนพยยามจะลักปิ่ผมเมื่อผไมอยู่และออกนอกบ้านเผ่านี้ใมีกุญแจเข้าย้านอานองวเตชของผม
ผเขื่ออย่างนั้น
แต่ตอนนี้ผมคอิดกล้องวงจรปิดเอาไว้ด้วย
เพื่อเป็นหลักฐานส่งตำรวจ
ว่าใครเป็นใครเมื่อมีเหตุร้ายเกิดขึ้นขณะที่ผมไม่อยู่


ผมพบว่าบ้านเกิดอันเป็นมาตุภูมิของพ่อนั้นใหญ่มาก
ยาวนาน ใหญ่จนเล่าไม่ได้หมด
พอๆกับบุญคุณของพ่อที่มีต่อผม
แม้สิ่งที่กินได้พ่อจะทิ้งไว้ให้น้อยนิด
หลังจากที่พ่อตาย



ประเด็นที่สอง
คิดว่าเผ่ากิยองตินมาข่มขวัญ
อีกกล่าวคือ
ผมคาดว่าสระมีกบมาอาศัยเมื่อฝนมา
เขาจะมาหากินจับกบตอนกลางคึน
ทั้งที่มิใช่สระสาธารณะ


ในสมัย
เมื่อผมฉีดยาฆ่าหญ้าแล้ว
เขากลัวว่ากบจะหายไปหมด
วัวเขาจะไม่สามารถมาขโมยเหยียบย่ำสวนของบ้านอานองเตได้
สะดวก

แต่ที่จริงไม่เกี่ยวกัน
(การเลี้ยงวัวนั้น จะเป็นเผ่ากิยองตินหรือไม่กิยองตินก็ตาม
เขาควรปลูกหญ้าจำเพาะขึ้นมาสำรองเพื่อเลี้ยงวัวมิใช่เลี้ยงแบบเร่ร่อนเหมือนสมัยก่อน
และคนเลี้ยงวัวควรทำเป็นรูปสหกรณ์มิฉะนั้นเป็นการทารุณสัตว์
คล้ายการใช้วัวบังหน้าขโมยหญ้าในสวนคนอื่นที่เขาหวงห้าม


ปกติผมรักสัตว์
ผมต้องกินเนื้อทุกวันแม้ไม่อยากทำบาปครั้งที่สอง
หมอบอกผมว่าผมต้องกินเนื้อ

ในจำนวนนั้นมีเนื้อวัวอยู่ด้วย
ผมไม่ชอบฆ่าสัตว์และเห็นเลือดตนเองมากนัก
ผมมีนิสัยเหมือนแม่ เมื่อเห็นสีเลือดแล้วจะหน้ามืดเป็นลมล้มลงทุกครั้ง



ที่บ้านปล่อยม100กว่าปี
ผ่อนปรน
เด็กหลายคนที่โตมีหน้ามีตาในหมู่บ้าน
เคยมาหามะพร้าวหล่นในสวนตาและยายและแม่ในตอนเช้าตรู่ที่อานองเตเดิมและใหม่ทุกวัน
เพื่อพาไปยังชีพ
ผมเห็นตอนเป็นเด็ก
ผมจำได้

เรื่องวัวและสัตว์เลี้ยงเพื่อนบ้าน
มีแต่จะทำลายทรัพย์สินของอานองเตให้เสียหายไปมาก
แม่และพ่อของผมบอกว่าให้ห้ามคนหรือผู้ใดก็ตาม
ที่ใคร่ที่จะบุกรุกโดยพลการเข้ามาในสวน
หลังจากที่พ่อแม่ผมท่านตายไปแล้ว

จะทำรั้วมาตรฐานทุนรอนนั้นผมไม่มี
ผมแจ้งให้  อบต (ปกปิด) ทราบไปแล้วเรื่องนี้



และเพราะยาฆ่าหญ้าทำลายสัตว์มีพิษได้ด้วย
เพราะฉะนั้นผมเลือกใช้
เพราะกลัวงูและยุง
แต่ใช้ตามที่เขาแนะนำให้ทำตาม


ผมไม่ได้ฉีดยาในสระน้ำที่สัตว์น้ำที่มีกบสัตว์กินได้อาศัยอยู่
แต่พบว่าคนไปหากบเหยียบบัวแดงของแม่
ที่ผมไปหามาและปลูกไว้ตายขาดตอนช่วง
ฝนมาน้ำขัง
ปริ่มน้ำขณะฝนตก
และยาฉีดผมไม่ชอบใช้เมื่อไม่จำเป็นเพราะอัตรายจากสารพิษที่มองไม่เห็น
ที่มองไม่เห็นด้วยตาและต้องคอยเสียเวลามากระวังมันมากเมื่อใช้

สระนี้ใช้เป็นสระขุดเพื่อใช้งานไว้ทุกจข์แม่พ่อเท่านั้น
มิใช่สระธรรมชาติ

เผ่ากิยองติน
คงจะขู่ขวัญให้ผมกลัวและขาดสมาธิ

การเสียสมาธิและเสียขวัญนี้
จะนำพาไปสู่่อุบัติเหตุ  และความตายได้

เผ่ากิยองตินเก่งในเรื่องนี้มาก
คือทำสงครามวิทยาไร้สูตรสำเร็จ


เขาอดนอนกลางคืนเก่ง
ทรหด

เผ่ากิยองติน
เขาไม่กลัวผีและความตาย





อักประเด็นหนึ่ง
เผ่ากิยองตินเขามีวิธีแนบเนียน
เช่นเมื่อเขามีเหยื่อเป้าหมาย
เขาจุะใช้โรศัพท์มือถือ
สื่อกันทั่วไปทีเดียวทั่วโลกก็ได้
เพื่อกวนกลุ่มเป้าหมาย

ทำให้กลุ่มเป้าหมายเสียหลัก
เช่น

เหยื่อเป้าหมายอาจจะเห็นที่บ้านอานองเต
ผู้แกล้งกันต่อเหยื่อเป้าหทมายอาจจะอยู่ข้างบ้านเราก็ได้
แล้วทำทีว่ามาแต่ไกลบใครไม่รู้
แต่เขาต้องการกวนสมาธิเหยื่อเป้าหมาย
แบบวงจรพิสดาร
ที่เราจับไม่ได้และรู้ไม่ทัน

เขาจะมือถือไปบอกสายของเขาที่กรุงเทพฯให้โทรกวนใจผมได้
แบบไม่มีแหล่งไม่มีที่มาที่ไป เป็นหุ่นยนต์ประหลาด
ผมเขื่อว่าอย่างนั้น
เขาสามารถสานต่อเป็นเนตเวิร์คได้
บางครั้งมาในแวร์ต่าง ๆ
แม้เขาจะเป็นแบบไม่มีองค์กรอะไร

มันอาาจะเป็นการคิดมากของผม
แต่ว่าเราสามารถวิเคราะห์ได้ด้วยตนเอง
และต้องสำรวมอารมณ์
และมีสติควบคุม
สถานการ์ให้ดี


ถ้ามีคนกวนทางมือถือเราปิดเครื่องเสีย
ถ้าเราเปิดเครื่องอาจเปลืองค่าโทรค่าไฟและถ่าน


โลกที่ผมกลัวสมัยยุคเดีเอ็นเอนี้อีกเรื่องหนึ่งคือ

คอมพิวเตอร์
เนต

การบริการมิใช่ว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ดี
ที่จริงมีดีมากมาย
ทั้งคอมทั้งเนต
อยู่ที่เรารู้จักเลือก
คอมก็ดีเนตก็ดี


แต่คนใช้มีปัญหาคือไม่ทันหรือ
เงินไม่พอ


สรุปคือ
เช่น คอมเสียง่าย
แพง
อ่อนเทคนิคโดยคนซื้อ
หรือคนขาย
ใช้ไม่เป็น
มือที่สามเข้ามาแทรกแซง

ในกรณีที่กล่าวถึง


กรณีเราเป็นคนดี
มิใช่เป็นคนชั่วนะครับ


คอมเสียหรือใช้ไม่เป็น หรือโดนหลอกหรืออ่อนเทคนิค
เสมือนเรื่องที่เราที่เคนเป็นในอดีต เช่น
วิทยุเสียพาไปซ่อมแต่ที่จริง
วิทยุไม่่มีอะไรเสียเลย
เพียงสายไฟขาดเท่านั้น
หรือบางที่สายไฟขาดจริง


เราต้องหัดทำให้ได้แบบทำด้วยตนเองได้
ใช้ช่างนะดี เพราะช่างชอบ
แต่ค่าช่างบางครั้งแพงเรานะสู้ไม่ไหว
ทางเลือกถ้ามีหรือไม่มีคือ
เลิกใช้


ผมจำได้ว่าตอนเรียนมหาลัย
 ผมใช้คอมเร็ว
เน็ตเร็ว
มา แรง
ไวและต่อเนื่อง
เพราะมหาลัยมีช่างมีสนธิกัน  สานต่อกัน  เอื้อต่อการเรียน
เพื่อให้งานคิดเดิน
เพื่อช่วยนักศึกษาตลอดเวลา  ให้อัฟทูเดท

แต่พอกลับมาถึงบ้าน
หรือสมัยอยู่นอกมหาลัยปิดแล้ว
เราต้องช่วยตนเองทุกอย่าง
เดือดร้อนแน่
ถ้าคิดใช้ช่างตลอดเวลา
ช่าง
เพราะช่างแพงและหายาก
ต่อมา
คำถามคือเงินเรามีมั้ย
มีน่ะมี
แต่ว่าพอมั้ย

เชื่อว่าถ้าเผ่ากิยองตินเข้าไปในคอมด้วย
คิดว่าทุกอย่างคงมีกิยองตินในรูปแบบใดแบบหนึ่ง
ที่เราไม่สามารถล่วงรู้ได้ด้วยตาสามัญ

เรื่องคอมอันซับซ้อน
ทางเดียวที่น่าจะนำมาคิด
คือทำเท่าที่ทำได้ไม่ฝืน
ใช้หลักว่าโง่แล้วอย่านอนเตียง
อันนี้มีส่วนนำมาใช้ให้กำลังใจเราได้
เวลาผมพบรายละเอียดขึ้นว่า
เผ่ากิยองติเข้ามาสิงสู้ในจิตใจผม

ผมจะมาเล่าให้ฟังอีก
เผื่อว่าจะได้
ทำเรื่องบล็อกที่เป็่นอยู่ให้สนุกยิ่งขึ้น
และทำให้เป้าหมายของผู้รับสื่อ
ได้เถึงจุดหมายปลายทางเร็วขึ้น
อย่างไรก็ตามปัจจุบันสิ่งสำคัญที่ผมพบคือ
คน
เงิน
การจัดการ
เวลา

หลายคนพยายามให้ผมเล่าเรื่องเผ่ากิยองตินเพิ่มขึ้น
แต่ผมลิมมันเกือบหมดแล้วและเขียนหนังสือดึงดูดให้คนติดตามไม่เป็น
ผมจะทำมันอีกอะไรก็ตาม
เมื่อผมคิดออกนึกมันออกเท่านั้น

ผมจะปฏิญญาณตนว่า
จะไม่เขียน
ไม่ทำ
ไม่คิด
ภายใต้กฏเสมือนหนึ่งกฎหมายยูไอดีของสหรัฐ  ยูไอดี    คือการขับรถภายใต้อิทธิพลบางอย่างเข้าไปแอบแฝง
เป็นความผิดกฏหมายสหรัฐ(เช่นเมาแล้วขับ)


ผมเขียนคิดทำ เมื่อใกล้วันตายเข้ามาทุกเมื่อแล้ว
ถ้าหากมีสิ่งใดมาแอบแฝงให้ผมทำอะไร

เช่น พลังสะกดจิตของเผ่ากิยองตินเข้ามาสู่  เข้ามาสิงโดยรูปแบบใดๆ
ที่ผมเชื่อว่ามีอยู่
หรือว่า
เพราะหิวเกิน
 อิ่มเกิน
 เพราะโรคไม่มีเมีย
หรือมีเมียน้อยมาก
 หรือโรคมีเมียแต่ในฝันหรือประการอื่นใด
หรือธาตุพิการ

ผมจะไม่ทำไม่คิดไมพูดไม่ทะเยอทะยานไม่แสดงออก
 ใครจะว่าผมขึ้เกียเพราะเหตุผลนี้
ผมไม่ถือ


เพราะว่าการกระทำเช่นนั้น
อะไรก็ตาม มีสิ่งหนึ่งมีอิทธิพลเหนือการกระทำได้
จิตขาดความเป็นอิสระ
เป็นแบบยูไอดี ที่กล่าวมาแล้ว

ผลคือมันจะเข้าตนเองเจ็บเองในที่สุด
และผมรู้ว่าต้อบรับผิดชอบในกฏแห่งการกระทำ
เพราะฉะนั้นจะไม่เป็นหุ่นกระบอกเมื่อตัดสินใจทำอะไร
โพดยสรุป

ปัจฉิมลิขิตใน บล็อกนี้มีว่า
อานองเตมิใช่ใช้อานองเต้ คำว่าอานองเต้นั้นผมเขียนเพี้ยนเป็นการออกเสียงไป
ที่ถูกที่ใช้คือบ้านอานองเต

ปัจฉิมลิขิตที่ตกหล่น

ตาผมเขียนป้ายไว้แผ่นหนึ่งในสวน
ปักเสาสูง5เมตร
กระดานขาวตัวหนัง
สือสีแดงตอกตาปู

ตอนท่านแก่แล้ว ผมจำข้อความนั้นได้
คือป้ายนั้นเขียนติดไว้กลางสวน
มีข้อความว่า

"มิให้ใครรังแกสัตว์ในสวนของข้าพเจ้า"
ท่านเขียนด้วยลายมือท่านเองตาผมท่านเก่งภาษาไทย
ไม่เก่งภาษาจีน
ไม่มีหนังสือต่างด้าวเหมือนพ่อ
แต่ท่านมีนามสกุลเดิมว่า แซ่บางหรือบ่าง
ผมจำไม่ชัด
ต่อมาเปลี่ยนนามสกุลเป็นไทยร้อยเปอร์เซ็นต์
(ปกปิด)

ปัจฉิมลิขิตที่สามมีว่า

ผมเคยเรียนภาษารัสเซีย
ด้วยร่วมรุ่นกับ
นายทหารท่านหนึ่ง(ปกปิด)และท่านเอคอักราชทูตท่านหนึ่ง(ปกปิด) แต่ท่านจบจากธรรมศาสตีร์

ผมเรียนที่ถนนสาธร ลืมแล้วไม่ทราบว่าเหนือหรือใต้
อยู่หน้า รพ หนึ่งในกามโรค ของหมอเพียร เวชบุลอุทิศ


ที่ท่านฑูตวัฒนธรรม  ผมเรียนฟภาษารัสเซีย
เพื่อจะได้นำมาอวดแม่ว่า
ผมขยันเรียนหนังสือ


ผมเรียนตำราเล่มสีชพู ปกแข็งแจกฟรี แห่มมรัสเซีย
อ้วนๆ สอน
ท่านสอนให้เรียนภาษานี้ไห้กับคนไทยที่สนใจ
โดยฝ่ายวัฒนธรรมรัสเซียตอนนั้นรัสเซียมีการฑูตกับไทยปกติเหมือนปัจจุบัน


ปรากฏว่าผมได้ลืมหมดไปหมดแล้ว
ได้เรียนอะไรมา
จำได้คำเดียวที่แม่นคือ  ดา แปลว่า  เยส ส่วนเงียด  แปลว่า ไม่
สนุกดี การเมืองไม่เกี่ยว ตอนนั้นเป็นยุคไฝ่คว้า
คนทุกคนต้องมุ่งสร้างอนาคตที่ไม่เจ็บ


เล่าเรื่องของผมเรียนโดยสรุป
ผมเรียนภาษาเยอรมันแม่ส่งเสียให้เรียน
ภาษาฝรั่งเศสเรียนเองทำงานเองด้วย
ส่วนภาษารัสเซีย   เรียนฟรีทั้งหมดทั้งปวง

ภาษาจีนกลางพ่อให้เรียนจ้างครูสอนเฉพาะที่ทางใต้ไทย
หนังสือเล่มนี้หน้าปกไปรษณ๊ย์กลางบางรักเป็นปก

จำได้คำเดียวตอนนี้" นี่ชีหนาลี่ไล้"คุณไปไหนมา
"ว่ออ้ายหนี่" ฉันรักคุณภาษาจีนกลาง

เยอรมัน    อิคเลเบอดิช  แปลว่า ผมรักคุณ

แต่ภ่าษารัสเซียคำว่าผมรักคุณไม่รู้ว่าพูดอย่างอะไร

ส่วนที่บริติชเคาซิลผมเรียนเพิ่มอังกฤษและ
นิยมยืมเพลงมาฟัง
ทั้งหมดนี้ผมเรียนก่อนไปนอก

เมื่อไปเมืองนอกเรียนภาษาละติน และสเปนอิตาเลียนบ้างเสียเงิน
จนจำไม่ได้ว่าเรียนอะไรไปบ้าง

วิชาเศรษฐศาสตร์และรัฐศาสตร์ที่ลอนดอนบ้างที่
 The Westminster college of  further  educationกลางใจเมืองมหานครลอนดอนที่ตั้งอยู่
ผมได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าห้องและเป็นสมาชิกสภานักศึกษาในชั้นเศรษฐศาสตร์
และสาขาวิชารัฐศาสตร์ดด้วยแต่สาขานี้ผมขอเป็นรองหัวหน้าชั้น
เพราะผมไม่มีเวลาที่จะรับทำทั้ง
สองอย่างในเวลาเดียวกัน
ที่นี่ผมจำได้ว่าไม่เจอเผ่ากิยองตินมาหลอกหลอนผม


นอกนั้นที่มหาลัยปิดผมเคยเรียนภาษาละตินสอบผ่านวิชานี้



เรื่องเผ่ากิยองตินนี้และนอกเรื่องของเผ่ากิยองติน

มีเรื่องอื่นอีกที่ผมพบ
ขณะเข้าไปในห้องน้ำของห้องสมุด
ผมพบหนังสือเล่มหนึ่งที่ห้องสมุดที่มาเลย์ในบริเวณศาสนสถาน
คือเรื่องในหนังสือของ
"ลุบซางรามพา" เคยพูดเรื่องจิตแบบ อี เอสพี
 extra -sensory perception
นี่มันเกี่ยวกับความนึกคิดสมาธิและกระแสจิตอย่างหนึ่ง
ผมเคยสนใจมัน แต่บัดนี้ผมลืมไปแล้วว่ามันคืออะไรบ้าง


การดักใจผู้อื่นการล่วงรู้ว่าคนเผ่ากิยองตินจะมาเอาหัวใจเราเก็บไว้ในผอบ
และเผ่านี้สามารถสะกดจิตและ
ปกครองใจเราได้
ผมคาดว่าคงไม่ผิดที่คาดว่าความคิดของท่านตาที่ผมเข้าใจ
มัเป็ฯฉบับบภาษาอังกฤษชนิดขนาดหนังสืออ่านเล่น


 ด้วยวิธีที่ใหม่กว่ากว่าที่ลุปซางรัมพากล่าวไว้หรือ
ผมไม่มีเวลาพอจะมาเทียบเคียง ละศึกษามันอีกแล้ว
เพราะความตายกำลังมาเยือนผมอยู่
ตอนนี้
ผมสลัดตำราทุกอย่างออกไป

เพราะผมไม่มีเวลาที่จะทำความเข้าใจมันมากกว่าเวลาใกล้จะตายสำหรับผม

ผมมองเห็นจิตของผมเป็นเหมือนปลากัด
ตัวผู้ตัวเดียวในขวดโหลใบหนึ่ง
ในขณะหนึ่ง

และอีกขณะหนึ่งผมเห็นจิตของผม
เหมือนปลากัดตัวผู้สองตัวอยู่ตัวละขวดโหล
และเทียบเคียงกันอยู่
และมันต่างๆฝ่างต่างพยายามจะกัดกันให้ได้เมื่อเจ้าของปล่อยมันลงสู่ขวดโหลเดียวกัน
และมันรอเวลานั้นอยู่

มะนจึงรำแพนเปล่งทุกอณูขนที่มันมี
มันแสดงให้เห็นความสวยงามของผิว
โชว์ส่วนสัดของร่างมันและความโกรธและสันดานปลากัดของมันออกมา
และดวงตาอันคมกริบ
เขียวครามแดงชัดเจน
และผมอยากดูความสวยของมันเท่านี้

แต่ไม่ต้องการเห็นปลามันกัดกัน

เพราะผมรู้ว่าเมื่อปล่อยให้มันกัดกันแล้ว
มันจะกลายเป็นปลามีแผลฉีกขาด
และมันเหมือนเศษปลาเน่าตัวหนึ่งที่ไม่น่าทัศนา

อีกต่อไปเลย
นี่คืออีกขณะจิตของผมที่
ผมพบในโครงสร้างแห่งจิตของผม
ในขณะที่ความใกล้จะตายของผม
กำลังคืบคลานเข้ามา


ถ้าสมมุติว่า
ปล่อยปลากัดสองตัวนี้ไว้ในขวดโหลเดียวกัน
มันจะกัดกันจนเกือบตายก็ได้
แน่นอนและมีอยู่จริง

ใช่นั่นคือสภาวะจิตของผมอีกมุมหนึ่ง
แต่ในความคิดผม
ผมพบว่าผมต้องออกห่างจากสองแบบที่เทียบเคียงเหมือนกับปลากัดสองชนิดที่กล่าวมาแล้ว
เพื่อค้นหาข้อยุถติใหม่ที่ดีกว่า
และลืมเรื่องเผ่ากิยองตินไปเสีย

เหมือนคนมีความสำเร็จในชีวิตขึ้นมาเพราะ
โกงเขามา
ปล้นเขามา
เพราะทำมาหากืนมา
เพราะโชคดีถูกรางวัลจากการเสี่ยงโชค
เพาะมรดกก้อนใหญ่่
หรือกลุ่มหนึ่งเขารวยมาเพราะความขยัน
ความขยันเกิดจาก
กระท่อม
กัญชา
ฝิ่น
ยาอี
กาแฟ
ชา
วิตามินบ12
หรือ่สิ่งอื่นอีก


ยาปลุกขยันชนิดอื่นๆที่ไม่ต้องไปอ้างถึง
แล้วได้ผลคือเขารวยสมความปรารถนา
คือมีความสำเร็จในชีวิต

แต่บางคนเขาทำมาหากินด้วยความขยัน
โดยปราศจากสิ่งล่อสิ่งกระตุ้นใดๆทั้งสิ้น
และประสบผล

สำเร็จในชีวิต

แม่ผมมาในหัวข้อหลังนี้
ผมอาจจะเดาเอาว่า
แม่ผมอาจจะโดนเผ่ากิยองติน
ที่เชื่อว่าคอยแกล้งแม่ผมนั้น นั่นอาจจะมีอยู่จริง
แต่แมผมชนะ
และเพราะไม่เคยคิดถึงมัน


ผมเห็นแม่ของผมในข้อนี้เป็นความดีสูงสุดที่แม่มี

นอกจากความดีที่แม่มีต่อผม
ที่มีก้อนเนื้อคือผมที่เกิดมาดูโลกในชีวิตนี้จากลำไส้และมดลูกของแม่แน่นอน
 เพราะเพศแม่ที่ทำให้ทำให้
ผมเป็นไปเกิดมาอย่างที่เห็น
ผมไม่สามารถลืมแม่ได้ลงในข้อนี้ ส่วนข้ออื่นผมค่อยนำมาคิดในยามว่างหรือผมอาจจะไม่มีบุญพอที่จะคิดว่าแม่
ท่านสามารถกำหนดจิตใจได้แข็งแรงถึงปานนี้ได้อย่างไง


หลยคนต้องฆ่าตัวตายเมื่อเป็นเหมือนอย่างที่แม่ผมเป็น
เท่าที่สังเกตพยายวัตถุ
เห็นคล้ายและทำเหมือนกันกับว่าเตรียมฆ่าตัวตาย
แต่ไม่เห็นแม่ทำ



ที่ผมพบ
แต่แม่ตายปกติหมดลมหายใจ
ตายสมบูรณ์ที่ รพ.
ผมอุ้มแม่ไปส่งด้วยมือและนั่งรอแพทย์ชันสูตร
ที่ห้องฉุกเฉนตอนดึก
ผมยังจำได้

สภาวะการตายของแม่
จนส่งส่งแม่เข้าสุสานและไว้ทุกข์แม่จนทุกข์วันนี้ให้ท่าน


และจิตผมต้องว่างเปล่าและสะอาดจากภาวะเช่นปลากัดที่กล่าวมาแล้ว
เมื่อผมได้ไว้ทุกข์แม่
และจิตผมปลอดจากภาวะที่เผ่ากิยองตินมากวสมาธิ
เมื่อผมพยายามตัดทุกสิ่งออกไปและท้องอิ่มที่อาศัยสมบูรณ์
โดยไม่มีอะไไรเกินและอะไรขาด
นั่นคือสิ่งที่ผมค้นพบตนเอง


เมื่อผมได้ไว้ทุกข์แม่แล้ว
และ

เมื่อนั้นผมสามารถทำงานได่้ดี
เขียนหนังสือได้ดี คิดอะไรได้ดีขึ้น
และสามารถทำอะไรก็ได้ที่ดี


กลับมานึกถึงตนเองว่าตนเองมีอะไรอยู่บ้างในความมึความคิด
และเท่าที่ผมคิดได้มีเท่านี้รึคือ

เคยเล่าให้แม่นับถือกัน
คนหนึ่งในอังกฤษ
ขณะผมใช้ชีวิตอยู่ในอังกฤษแม่ผู้บังเกิดเกล้าของผม
ตัวจริงผมตีตั่วให้เดินทางไปอังกฤษครั้งนี้ด้วยเที่ยวบินสายประหยัด

แม่นับถือที่ว่า
ท่านผู้นี้เป็นรัสเซียนยิว
จบมหาวิทยาลัยมอสโคว
สาขาเคมี แต่มาอยู่ในอังกฤษ
ชื่อ(ปกปิด)
มีลูกหลายคนเจบอ็อกฟอร์ด
ทุกคน

ท่านบอกว่า อย่าไปเชื่ออย่าไปเชื่อ
คือ
ท่านบอกว่า  ปผมคิดมากไปเอง
ผมเชื่อท่านว่า
ผมคิดมากไปเอง

แต่พอบอกย้ำกับท่าน
ว่ามันมีจริงเหมือนกันนะ


ท่านหัวเราะ
ผมฝากไว้เป็นความคิดแล้วกัน

คืออะไรที่มันดีเราก็คิดต่อไป
ถ้ามันไม่ดีและเป็นลบลบ
อย่านำมาคิดและทำเป็นอารมณ์เอาอย่างนั้นก็แล้วกัน


วันนี้ฝนไม่ตกหนัก 
น้ำไม่ท่วม
ฟ้าไม่ผ่าครับ
ที่บ้านอานอง


แต่อากาศร้อนอบอ้าว
ตอนยนี้แอร์ผมปั่นไม่ทันผมเย็น

แม้กระนั้น
คิดว่าเดือนนี้ค่าไฟขึ้นมาก
ที่ผมต้องชำระ
พอดีผมได้ค่ามะพร้าวมา1600  จากมูลค่าผลของหมากพร้าวที่แม่ปลูกไว้
 พอดีเป๊ะค่าไฟเลยว่าอย่างนั้น
ค่าหมากพร้าวเผ่ากิยองติน
ท่ี่มาฟ้องในทางโทรจิตว่า


คนขึ้นคนรับซื้อ
เขาขโย เข่นแอบยักยอก เขานับผลจำนวนผิด โดนโกง
คิดเงินผิด โง่
แต่ผมคิดว่าเอาบุญ
เอาคุณธรรมความดีพอแล้ว
อย่าไปคิดใส่ร้ายเขา
กล่าวคือให้คิดว่า
มีเท่าไหร่เอาเท่านั้น
เอาเท่าทีเหลืออยู่


ผมจึงได้เงินเท่านี้
พอค่าไฟสำหรับบ้านอานองดเต เดือนนี้

สำหรับการคิดมาก
ตามเผ่ากิยองตินป่ันสมองให่้เราคิด
ทำให้เราเป็นโรคประสาทหลอนตัวเองได้
คิดมากไปเองไม่ดี
มองโลกในแง่ลบ


แต่ว่าอะไรที่น่าจะคิดไม่นำมาคิดก็ถือว่าเราเป็นคนไร้คความสามารถได้
อันนี้การเป็นมนุษย์
 ผมสรุปว่ามันขึ้นอยู่กับการจัดการตนเองมากกว่า
การป้องกันคือปัญหารการจัดการขีวิตของผมต่อไป


การจัดการป้องกันตนเอง
ทำให้เราชนะตนเองจากเแผนของผ่ากิยองตินได้
ที่คาดว่ามีอยู่ภายนอกจิต
ให้เป็นสิ่งไม่มีจริงได้


แต่ปัญหาที่ตามมาคือ
เงินเพื่อซื้อหรือแสวงหาอุปหกรณ์การป้องกันตนเอง
คือปัญหาต่อไป




ปัจฉิมลิขิตอนสุดท้าย
คือเผ่ากิยองตินเอาหนูหลายชนิดมาปล้่อยและงูเขียวหางไหม้  มาปล่อยที่ข้างบ้านอานองเตที่มีบรรยากาศรองรับเจ้าสัตว์เหล่านี้อยู่แล้ว
คือ

หนูผีกัดผ้่าเก่ง
วิ่งเร็วเมื่อเห็นคน
หนูบางฃนิดกันสายไฟให้รั่วให้ช๊อตได่้
และต่อมาคือกระรอก กระจ้อน


มีแต่นกที่ผมเห็นว่ามันดีจริงๆ
มันเป็นมิตรและมันน่ารักจริงๆ
 แม้มันจะเคยถูกเห็นว่้ามันขโมยปลาทูแดดเดียวของแม่ไปบ้าง แต่มันยังน่ารักกว่าเพื่อน
ที่เผ่ากิยองตินำมาฝาก
สำหรับผม


และไม่ต้องเลี้ยงแมันิดเดียวสำหรับนก ไม่ต้องพามันไปอนามัยฉีดยา
และดูแลที่นอนให้มัน
นกบินมาเอง บินไปเอง
ถีงเวลามันมาให้ความสุขกับเราตามธรรมชาติ โดยธรรมชาติ ของธรรมชขาติ

นกจึงดีมากมันเป็นสัญลักษณ์แห่งความสันติภาพทางใจอย่างแท้จริง
สำหรับผม


ตัวกระจ้อนมันพยายามหาทางเข้าบ้านอานองเตให้ได้
เพื่อแอบขโมยของกิน 
มันเก่งมากเท่ากับยุงที่ยุงที่เก่งหาทางเล็ดลอดเข้ามาในมุ้งหรือห้องแอร์จนได้
เมื่อตอนที่ผมหลับสนิทแลเว


กระรอกนี้เสียงมันไต่ข้างบ้านฝาบ้านอานองเตกวนใจจริง
มันชอบไตสายไฟฟ้าที่เดินเส้นจากหม้อแรงสูงเข้าบ้านอานองเตอีกด้วย


ผมเอากล้วยโยนไปให้ไว้ที่หน้าต่างทุกวัน
เพื่อแก้ปัญหานี้
และเพื่อมันจะไม่ได้ไม่กวน
แต่มันก็อย่าเผลอ
บอกว่า
มันจะมากวนอีกจนได้


ผมก็ไม่้รู้ว่าจะทำอย่างไรดี
อานองเตที่รัก

มนุุษย์มีแมว
สงสัยคงมีไว้ป้องกันหนูของเผ่ากิยองตินแน่อน
นอกจากความเป็นเพื่อนแก้เหงา
มนุษย์ชอบมีหมาไว้ป้องกันขโมยเผ่ากิยองตินแน่นอน
นอกจากความเป็นเพื่อนแก้เหงา


เหมือนศาสนาหนึ่งที่พยายามบอกว่า
ทีไหนมีร้อนมีเย็นแก้ เมื่อมีร้อนมีหนาวแก้

ผมเคยทิ้งบ้านอานองเตเป็นปี

ปรากฏว่ามา
เมื่อกลับมาที่อานองเตหลังจากที่จากอานองเตไปนาน
ไม่เหลือเลยเผ่ากิยองตินจัดการเกลี้ยง
แม้แต่กระจตกรถยังทุบเอาเครื่องในเช่น
เท้ปวิทยุ แอร์รถเบตเตอรี่ ไปหฃมดด้วย
ผมเดาเอา
รถคันนั้นสีแดงผมจำได้
ยี่ห้อลืมไปแล้วแต่มาจากญี่ปุ่น
และที่มากไปกว่าๆนั้นคือ

หนูหรือกระจ้อนหรือกระรอกไม่ทราบได้ว่ามันเป็นสัตว์พลววัตรจริงๆ
มันทำอย่างไง
คือหนูหรือเจ้าอีกสองอย่างที่ว่ามันกัดเป็นรูฝาบ้านอานองเตก่อน
มันทำฝาไม้แดงให้เป็นรู


แล้วต่อมางูก็เลื้อยเข้ามาในบ้านอานองเตได้และทุกอย่างเข้ามาได้
สัตว์สามชนิดนี้ฟันมันคมเท่าเลื่อยฉลุทีเดียว

กดรณีเผ่ากิยองเขาแนบเนียนกว่านั้น เขาจะเอามอดชนิดพิเศษไปปล่อยที่กุญแจปะตูก่อน
ปล่อยทิ้งไว้หนึ่งระยะประตูกุญและแจจะพังให้เปิดบ้านอานองเตได้ทันที
คำตคอบชั่วคราวตอนนี


คือมีทางเดียวคือฉีดยาป้องกัน
แต่ยามันมันก็ลงไปโดนคนด้วย


ผมหาวิธีจัดการที่ดีให้กับตนเอง
จนกว่าจะได้มีอารมณ์ที่ดีกว่านี้มาทำบล็อก
แล้วจะบอก


แต่ไม่ขอรับความช่วยเหลือครับ
ถ้ามีตัวนี้เข้ามา
เสนอครับ

ปล่อยให้เป็นเรื่องของชีวิตและชะตากรรมสบายใจกว่า


คิดมันได้อย่างนี้
ก็ได้โดนใจตัวเอง
มันก็ไม่สามารถสร้างมโนภาพที่ไม่ดีอะไรได้อีกเลย
ปล่อยตามธรรชาติอย่างนี้ดีกว่า
ผมว่าแล้วทุกอย่างก็ลงตัว


โดนไม่ต้องเป็หนี้และเวรต่อกันดีกว่า
เดินไปตามกฏแห่งการกระทำเจริญที่สุด
ความพอดีคือไม้บรรทัดเพื่อวัดขีวิตว่าเราเกินหริอว่าเราขาด
ว่าอย่างั้นก็แล้วกัน

ผมจำได้ว่าครั้งหนึ่งผมเคยไปเที่ยวแม่สอดตาก
 ที่สำนักเพื่อนแม่ และผมข้ามแม่น้ำเมยไปเที่ยวฝั่งพม่าด้วยเรือแจว
ปรากกฏว่ทหารพม่าสั่งห้ามผมถ่ายรูป
และปล่อยผมไปเดินเที่ยวที่ชายแดนด่านผ่อนปรนได้ตามใจชอบ
ในขอบเขตเวลา
ผมจำได้ว่าตอนนั่งเรือจากฮ่องกงฝั่งเกาลูน
มาไทยเป็นเรือสินค้า
ขณะผ่านน่านน้ำเวียดนาม
มีเรือบินคล้ายเรือบิน  บี52 บินตรวจการ
ผ่านเหนือเรือที่ผมโดยสาร
มาทุกระยะ
และผมมาขึ้นที่เรือที่ท่าเรือคลองเตย
กรุงเทพฯอย่างปลอดภัย





วันนี้เมื่อเพื่อนคนหนึ่งเขาจะมารับไป
แต่บังเอิญติดนัดอื่นที่สำคัญกว่ากระนั้น
เขาจึงไม่ได้มาตามนัด นัดกันสามครั้งแล้ว
ผมไม่ถือเพราะเขาเป็นคนหนุ่ม


แต่ว่าวันนี้ผมเลยมีเวลาไปที่รีสอร์ทติดทะเลเงียบ
ชายหาดเงียบเหงาวังเวง
ธรรมดา
แต่แพงมากในระดับบริโภคค่าเข่าห้อง
เป็นรีสอร์ตของเพื่อนแม่สมัย
ทำการค้าในตลาด
ผัวเขาเป็นหมอม้าขี่วิ่งเร็วรักษษคนป่วยในชนบท
ตายไปแล้ว


ผมแนะนำให้เพื่อนทุกคนทั้งของผมและของพ่อแมญาติเชิงลบ
และ
เชิงบวกทุกคนท่าน
ที่จะมาร่วมไว้ทุกข์พ่อแม่ผม
ให้ไปพักที่รีซอร์ตนี้
 อย่ามาพักที่บ้านอานองเต
กับผม
และมันจะทำให้มอายุยืนขึ้นด้วย

อย่ามาร่วมกับผมและผมจะไปเยี่ยมที่รีสอร์ตชายทะเลนั้นเอง
(ปกปิด  สำหรับค่ใช้จ่ายออกกันเองครับ  เพราะทุกคนในแวดวงนี้พอมีจ่ายค่าห้องค่ารีซอร์ต
ส่วนซองจะมาร่วมไว้ทุกข์ผมงดไม่รับ)


ผมเลยจัดไปตามนันเผื่อว่ามาที่อานองเต
ได้ไม่เก้อ
บางทีที่อานองเตผมไม่อยู่


ส่วนที่รีสอร์ตก็เปิด24ชม.
แม้แพงแต่สะดวกที่สุดทั้งอาหารที่พักอากาศทะเลแม่บ้าน

ผมบอกเขาว่าจัดการให้ผมด้วย
และเรียกเก็บเงินตามธรรมเนียมรีซอร์ต
 และผมไม่รับค่านายหน้าอะไร
เพราะผมงดรับซองด้วย และเหตุผลที่สำคัญคือ
บ้านอานองเตรับรองใครไม่ได้
รับรองผมได้คนเดียวเท่านั้น

ไม่เป็นไรหามิได้  และขอโทษ
ดูแปลกแต่นี่เป็นวิธีการจัดการ
ที่ดีที่สุดที่ผมนำมาคิด


ทั้งปลวกทั้งมอดแม่ครัวและแม่บ้านอานองเตไม่เหมือนเหมือนแต่ก่อน
แม้รับได้ก็เป็นการสะเทือนใจคนในเพื่อนบ้านอานองเตอีกด้วย
เพราะว่า
บ้านอานองเตไม่ครบสำหรับ
ใครจะไปจะมาเอะอะโวยวาย หรือมีรายการพิเศษเหมือนแต่ก่อนนี้
ช่วงก่อนบ้านอานองวเตช่วงยกันชนิดงานหลวงไม่ขาดงานราษฎรน์ไม่เสีย
แต่อานองเตช่วงผมนี้ งานทุกอย่างงดหมด

มันไม่เหมาะ ผมเลยจัดเต็มในแบบของมันเองอย่างนี้

มีเพื่อนผมคนหนึ่งเคยลองดูแล้ว ปรากฏว่าลงตัว
ก็กราบขออภัยในความอาภัพอับโชตที่แปลกๆที่ผมได้รับบางอย่างอยู่
ทำให้อานองเตและสังคมบ้านอานองเตจืดชืดและต้องเปลี่ยนไป
ไม่มีเหตุผลและงดคอมเมนต์


แต่เชื่อเหลือเกินว่า
ปลวกมอดที่บ้านอานองเต
จะขอบคุณมากเป็นอย่างยิ่งด้วย


เพราะทุกครั้งอานองเตถูกเยือนในอดีต
จะมียาสเปรย์มาฉีดติดมือมา
เมื่อได้ยินเสียงนี้
มอดปลวกจะร้องให้
และงดแทะเล็มกัดไม้แดงและสักเนื้ออ่อนของบ้านอานองเตทุกครั้งไป
อย่างไม่สนุกและเพลิดเพลินเลย


อันนี้เท่ากับว่า
เราได้มีเมตตาปราณีกับเพื่อนสัตว์โลกไปในตัว
รอชาติหน้ามีจริงเราเกิดใหม่
ในอานองเต
หลังใหม่
คงพบกันได้สนุกและจุใจเป็นแน่นอนตามเคย
เชื่อว่าอย่างนั้น


ชาตินั้นและชาติต่อไปขอได้ไม่พบกับอมนุษญ์เผ่ากิยองตินอีกด้วย
ขอให้ได้เล่นคอมฟรีเนตฟรี  โทรศัพ์ฟรี   มือถือ
น้ำไฟฟรีในชาติต่อไปด้วย
หวังเอาไว้ก่อน


ถือว่าเป็นทัศนคติที่ดีของมนุษย์ปัจจุบันคนหนึ่งครับ
ผมเชื่ออย่างนั้น
จาก
จึงจือ หยาง
JJYSmiley



Create Date : 31 พฤษภาคม 2560
Last Update : 18 กันยายน 2560 21:42:45 น.
Counter : 851 Pageviews.

0 comments
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

สมาชิกหมายเลข 3538694
Location :
กรุงเทพฯ  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]



จึงจือหยาง
(jjy)
จบไฮสกูล
ได้ปริญญาสองใบในไทย เคยเป็นนักเรียนเก่าในอังกฤษและฝรั่งเศส
สอบได้ Dip-in-JourจากLondon School of Journalism,MIOJ.ในประเทศอังกฤษ
สอบได้นักวาด ว.อ.(แนวนามธรรม)...
เป็นสมาชิกสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย..มีสัญชาติไทย (แซ่แต้) พ่อมาจากมณฑลกวางตุ้ง ประเทศจีน
New Comments
MY VIP Friends