All Blog
j59




Smileyjjy5017

เมื่อเพลงของเบทอฟเฟนดังขึ้น(Beethoven - Moonlight Sonata - 2 Hours VersionPublished on Aug 5, 2015
Classical music: Ludwig van Beethoven - Moonlight Sonata - 2 Hour extended piano version.


Visual / Graphics was made by //www.my3dscene.com is licensed under a Creative Commons Attribution license (https://creativecommons.org/licenses/...)
Artist: //www.my3dscene.com/


Thank for watching! Have a great day!!! :)
Category
Music
License
Standard YouTube License
Created using
YouTube Video Editor
Source videos
View attributions)


ผมเริ่มเขียน
ผมไปเอาไฟกิ่งนอกให้แม่วันนี้
ไปกลับ160กมในกรเดินทาง เอามาทีหนึ่งแล้วไม่รู้ว่ามันหายไปไหน
พอจะติดให้แม่หาไม่เจอ
ราคาปานกลาง
มิใช่ใช้เงินเปลืองหรือเห่ออะไร
แต่เพื่อให้เทพแม่สบายใจ
ไฟกิ่งนอกได้มา
จะติดไว้ที่ประตูหน้าบ้านแม่ซึ่งเคยใช้เป็นครัว
ของบ้านอานองเต
หลังที่สอง

ผมนึกออกแล้วทำไมผมไม่แต่งงาน
เพราะว่าผมไม่พร้อมคิดว่าคนรักจะลำบาก
และตอนนี้ชีวิตจริงของแม่ไม่ได้อยู่กับผมแล้ว
ยิ่งลำบากถ้าผมมีคนรักอีก
จึงปล่อยเลยตามเลย

จะว่าเลือกคนไฝ่สูงเกินศักดิ์ก็ไม่ใช่จะว่าเลือกคนรักที่ไฝ่ต่ำเกินศักดิ์ก็ไม่เชิง
สรุปคือไม่ยอมมีคนรักเพื่อ
การแต่งาน
แล่ป่านนี้แล้ว
คงยุติเรื่องคนรัก
นอกจากมีในมโนทัศน์และมโนคติ
ต่อไปเรื่อยๆ
จนกว่าจะหมดลมหายใจ
ผมเชื่อว่าถูกและไม่ผิด สิ่งสำคัญคือเงิน
ถ้าเงินไม่พร้อมอย่างจริงจัง
ความรักคงไม่สนุก
และคงมีทุกข์ตามมา
เพาะความรักมันเป็นนามธรรมซึ่งอมตะ
แต่ในโลกแห่งความจริงความรัก
มีวัตถุนิยมเป็นตัวหนุน
ให้มีความสุขยิ่งขึ้น
ชาติหน้ามีจริงค่อยมีก็ได้

เทพแม่และเทพพ่อจึงไม่ได้มีโอกาสเห็นจากชีวิตจริงของผม
จะเห็นก็แต่คนรักในฝันและหลานในฝันเท่านั้น
อันนี้ต้องขออภัยเทพพ่อและเทพแม่ด้วย

แม้เป็นคนต้องมีเพศคู่มันจึงจะสนุก
และเหมือนเพื่อน
แต่วาสนาเรามีเพียงแค่นี้
เราก็พอใจแล้วที่เป็นอยู่
จึงใช้ชีวิตรักหลังเที่ยงหนึ่งงีบต่อไปเรื่อยๆ
อย่างเป็นสัจธรรรม
ซึ่งจะไม่ทิ้งไว้ให้ใครสบประมาท
ในอุดมการณ์ขอนี้ของผมได้
ในฐานะที่เป็นมนุษย์ด้วยกัน
ในโลกนี้

ผมจำได้ว่ายายเคยตีผมท่นใช้ก้านมะยม
เด็ดโดยตรงจากต้น
ที่มีมะยมแช่อิ่มกินได้
ผมจะร้องให้ตามประเพณีเมื่อถูกตี
ตาไม่ค่อยตี
วิธีตีของตาน้นจำไม่ได้ว่าท่านทำอย่างไร
แต่ว่าวิธีของท่านนั้นต้องขยาดทุกคนที่โดน
ผมเป็นหลานคนแรกและคนโตของท่าน
และใช้ชีวิตน้อยนิดอยู่กับท่านทั้งสอง

แม่ผมไม่เคยตีผมนับจากเกิดมาจนตาย
พ่อสำทับผมเสมอว่า
รักวัวให้ผูกรักลูกให้ตี
รักลูกรักกันที่ใจห้ามรักกันที่หน้านี่คือปรัชญาหลักของพ่อผม

ผมจำได้ว่าในหัวข้อบล็อกนี้เป็นซีรีส์ต่างประเทศ
เพราะฉะนั้นต้องหาเรื่องต่างประเทศหรือเกี่ยวกับต่างประเทศมาเสนอให้มากที่สุด
มิฉะนั้นจะผิดเจตนารมณ์ของบล็อก

พ่อผมเป็นคนจีนร้อยเปอร์เซ็นต์
ตาเป็นคนจีนโดยเชื้อชาติ แม่ก็เช่นกัน
แต่ยายเป็นเชื้อชาติไทยสัญชาติไทยร้อยเปอร์เซ็นต์
ผมควรจะเป็นอะไรดีเอ๋ย
ที่จริงตามที่ผมนับผมควรจะเป็นเชื้อชาติจีนเพราะมีพ่อเป็นจีนแต่สัญชาติไทยเพราะผมเกิดในเมืองไทย
แต่เวลากรอกในเอกสารทุกอย่าง
ทางราชการเขากรอกให้ผมเปฦ็นเชื้อชาติไทยสัญชาติไทยหมด
อันนี้เป็นเรื่องของเขา
เพราะเขาเป็นผู้กำหนดมิใช่ผม
ผมเป็นผู้รับกำหนดว่าอย่างงั้นก็แล้วกัน

พ่อผมเขาแปลกเหมือนกั
เขาตีผมเสียขาลายบวมแต่เสร็จแล้วท่านก็เอายาหม่องมาทาแผลบวมให้
ผมก็นึกขึ้นมาว่า
แล้วตีผมทำไมให้ขาบวมแดงรอยตีด้วยไม้เรียว
ไม้หวาย
ผมไม่่โกรธเพราะท่านเป็นพ่อ
มีสิทธิทำโทษลูก
ลูกมีหน้าหลักคือต้องเชื่อฟังพ่อแม่

มีญาติข้างเคียงฝ่ายพ่อและแม่เคยไปอยู่กับพ่อ
โดยการฝากฝังของญาติแต่ละฝ่ายส่งไป
เรียนการใช้ชีวิตและการค้าของพ่อ
เมื่อญาติเหล่านั้น
เห็นผมถูกตีและผมร้องให้
ญาติเหล่านั้นก็เข้าไปห้ามพ่อไว้และให้ตีเขาแทน

ผมนั้นซนเหมือนกันแต่ก็ซนอย่างเด็กวัยซน
จึงถูกพ่อตี
แต่เมื่อทนไม่ไหว
แทนที่จะทะเลาะกับพ่อ
ผมหนีพ่อไปเลย
หนีไปหาแม่
หนีครั้งแรกไม่รอดถูกตีแทบตาย
แต่ครั้งที่สองผมเอาตัวรอดพ่อตามไม่เจอ
ผมหนีไปบวชเณรน้อย
และเป็นเณรน้อยเจ้าปัญญาและมีปัญหาชีวิต
ไปอยู่กับยายพี่สาวตาคนหนึ่งทางใต้ของไทยแล้วย้ายมาหาแม่ทีหลังที่กรุงเทพฯ
ได้พบแม่สมใจแม่ยังมีชีวิตอยู่
แต่แม่เป็นแม่ชี
ผมเป็นสามเณรน้อยไม่กี่ปีก็เบื้่อจึงออกมาเป็นคนเฉยๆ
ต่อสู้ไปกับโลกภายนอก
มีแม่ให้กำลังใจ

อย่างไรฃก็ตาม
ผมยังคงรัพ่อและแม่เหมือนเดิม
เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
อดีตเป็นเพียงความทรงจำ
เมื่อท่านทั้งสองตายลงเรียบร้อยแล้ว
ท่านได้ทิ้งมรดกไว้หนึ่งเพื่อ
การอยู่รอดต่อไป
เพราะช่วงที่ท่านก่อนตาย
ผมยังอยู่ในสภาพเอาตัวไม่รอด
คือตั้งตัวยังไม่ติด
แม่มีปริญญาสองใบจาก
ระหว่างการแยกกันอยู่
และการเผชิญโลกกว้างภายนอกของผม
จะดำเนินไปอย่างสนุกมาก
ผมคิดว่าอย่างนั้น

ผมคิดว่ามันคงสนุกต่อไปอีกจนกว่าวาระหมดลมหายใจของผมจะมาถึง

ที่หลุมฝังศพพ่อและแม่ผมส่งแต่ใจไปถึง
แม่สั่งไว้เสมอว่าไม่พร้อมงดทำอะไรทั้งสิ้น
จนกว่าจะลงตัวตั้งตัวได้ค่อยทำ
เช่นทำบุญไว้ทุกข์ใท่านทั้งสองเป็นต้น
เพราะถ้าขนทำไปมีเสียมากกว่าได้

พ่อและแม่ได้เตรียมการนี้ไว้ล่วงหน้าว่า
หลังจากพ่อแม่ตายแล้ว
ชีวิตสังคมและการกุศลในส่วนที่ผมต้องมีกับพ่อและแม่จะมีปัญหาแน่นอน

แม่สั่งไว้ว่าพยามรักษาตัวรักษาเนื้อให้ดี
อย่าลืมตนเองจะลืมพ่อลืมแม่นั้นพ่อแม่ไม่ว่า
ที่ท่านพูดอย่างนี้ให้ผมไดยินก่อนตาย
ก็เพราะท่านทั้งสองยอมรับว่า
ท่านให้ความอบอุ่นกับผมไม่เพียงพอเพราะปัญหาชีวิต
สมรสและครอบครัวที่ท่านทั้งสองมี

ผมเห็นพ่อแม่คนอื่นเขาเลี้ยงดูซื้อตุก็ตาให้ลูกเมื่อลูกร้องขอ
ส่วนผมนั้นไม่รู้จะร้องให้ร้องขอกับใคร
ในเมื่อแม่ไม่ได้อยู่กับผมเมื่อผมวัยเด็ก
ที่กำลังติดแม่และพ่อ


เมื่อตอนที่น้องเขยแม่
มาพึ่งพิงแม่และยายอยู่มีลูกสามคน
ผมเคยมาอยู่ร่วมด้วยแต่ไม่ถนัดใจนัก
เห็นความอบอุ่นของลูกน้าเขยสนุกจริง
และบางครั้งแม่ก็แบ่งไปให้เขาด้วยทุกคนเพราะถือว่าเขาเป็นเด็ก
ผมรู้สึกเสียใจว่าเมื่อตอนผมเป็นเด็กไม่ได้รับยความอบอุ่นเช่นนี้บ้าง
รู้สึกว่าตนเองถูกแย่งความรักไป
ถึงแม้ผมฏโตพอที่จะมีความอบอุ่นในตนเองได้แล้วไม่ต้องอาศัยพ่อและแม่ตอนนั้น
ที่ผมประสบ
ทำให้ผมมีปมด้อยตลอดเวลาจนบัดนี้
และเผ่ากิยองตินได้ตระหน่ำหนักในชีวิตผมเข้าไปอีก

ผมไม่สามารถวาดภาพถ่ายนี้ให้ใครดู
ว่ามันควรจะเป็นภาพออะไร
ที่ผมควรจะแสาดงออกมา
สงครามครอบครัวเริ่มเกิดขึ้น
ในหัวข้อผมและพ่อแม่ถูกริดรอนเสรีภาพ

นี่มันเป็น
ที่อดีตเคยสร้างตราประทับเอาไว้บนความรู้สึกของผมอย่าตราตรึง
ทั้งเชิงบวกและเชิงลบ


ผมต่อมาเลยกลายเป็นลูกแหง่ของแม่ตลอดเวลาแม้ผมจะโตแล้ว
ด้วยเหตุนี้

ในโอกาสต่อมาที่ผมทิ้งบ้านอานองเตไป
ผมจึงถ่ายโอนความเสียใจอันนี้
ไปสู่พ่อและแม่บุญธรรมที่ผมไปใช้ชีวิตด้วยทั้งในและต่างประเทศในที่สุด
ก็มีความรักเหมือนๆกัน
แต่เป็นความรักอีกแบบหนึ่ง
และที่แน่นอนตอนนี้เขาเหล่้านั้นก็จบชีวิตลงหมดแล้ว
เหลือแต่สุสานให้ผมได้กลับไปพูดด้วย


และเขาเหล่านั้นก็มีเพลงชีวิตที่บรรเลงกันแบบคล้ายๆกับ
ชีวิตสมรสและครอบครัวเหมือนอย่างพ่อแม่ที่แท้จริงของผมเช่นกัน


เพื่อทดเทิดกับความรักที่เป็นวัตถุธรม
ที่ผมขาดไปจากแม่และพ่อในไส้ของตนเอง
ที่อยู่ด้วยกันบ้างไม่อยู่ด้วยกันบ้างตลอดมา
และตลอดมา

ต่อไปผมจะเล่าเรื่อกฏการชดใช้ค่าเสียหายทั้งที่เป็นมโนคติ
และความจริงที่หนีไม่พ้น
เพิ่มเข้ามา

เพื่อนำเริ่องในบล็อกนี้เข้าสู่ข้อยุติ
ในการสืบค้นญาติตามหัวข้อนี้ต่อไป
เมื่อผมคิดได้ว่า
มีอะไรอีกที่ผมยังไม่ได้พูดถึง
ขอจบแค่นี้คืนนี้ก่อน
ก่อนที่ลมจะหยุดพัดและฝนจะหยุดตกในค่ำคืนนี้
และก่อนที่เพลงของเบทอฟเฟนจะจบลงก่อน
ที่จะจบจริงซึ่งใช้เวลาสองชั่วโมงในการคีตะของเพลง
อันล้ำลึกและสนุกเกิน
ซึ่งงีบหลับหนึ่งผมจะทำมัน
จะได้หายเหนื่อยSmiley



Create Date : 27 มิถุนายน 2560
Last Update : 18 กันยายน 2560 21:52:38 น.
Counter : 690 Pageviews.

0 comments
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

สมาชิกหมายเลข 3538694
Location :
กรุงเทพฯ  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]



จึงจือหยาง
(jjy)
จบไฮสกูล
ได้ปริญญาสองใบในไทย เคยเป็นนักเรียนเก่าในอังกฤษและฝรั่งเศส
สอบได้ Dip-in-JourจากLondon School of Journalism,MIOJ.ในประเทศอังกฤษ
สอบได้นักวาด ว.อ.(แนวนามธรรม)...
เป็นสมาชิกสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย..มีสัญชาติไทย (แซ่แต้) พ่อมาจากมณฑลกวางตุ้ง ประเทศจีน
New Comments
MY VIP Friends