Group Blog All Blog
|
j52  jjy5011ผมฟังเพลงของบาช์คอยู่ตอนนี้ ผมเจ็บมือเมื่อตรากตรำทำงานด้วยมือ และจัดแจงทรัพย์สินพ่อแม่ไม่จ้างวานใครทั้งสิ้น เอาค่าแรงจ้างวานมาทดแทนกินใช้ตามใจชอบ แลกกับความเหนื่อยแต่ละวัน เหลือเท่าไหร่เอาเท่านั้น ทำเท่าไหร่เอาเท่านั้น คอยระวังอย่าให้มีการละเมิดสิทธ์เกิดขึ้นอย่างเดียว คอยระวังคอยดู เราไม่มีศัตรู เมื่อสติเรามีอยู่ เผ่ากิยองตินไม่มาแกล้'เราเมื่อมีสติ สิ่งที่ผิดเราถือว่ากฏธรรมชาติจะทำโทษให้ เราไม่ต้องไปติดใจใคร ที่มุ่งทำให้ แผนงานเราเสียไป ผมเจ็บอุ้งมือ ทำอะไรต้องใช้มือ มือคือเทพเจ้าของผม เมื่อผมเจ็บมือขึ้นมา มันร้ายแรงกว่า มะเร็งที่รังแกผมอยู้ทุกทิศทาง อาหารมีเท่าไหร่กินเข้าไป เราไม่มีทายาท เมื่อตายมูลนิธิเป็นทายาทที่ชอบด้วยกฏหมาย สานต่อใหก้ผม เรามีความอ้อนน้อมด้วยมือคือไหว้ อิทธิพลไม่มี ทำต่อไปจนกว่าจะหมดแรง จนมือยกไหว้ใครไม่ไหว และต่อไปจนกว่าจะหมดลมปราณ เราเห็นคนคอยจ้องจะเอาของที่เราทำ แต่นั้นเราคิดไปเอง คิดมากเสียเวลา นอนดีกว่า เมื่อเอนตัวลงนอน ถ้ายังไม่ตาย ยังตื่น เราจะตื่นขึ้นมา น้ำรดต้นไม้เป็นปฐม ตอนนี้ศัตรูที่สำคัญคือแมลง แมงกิยองตินมาปล่อยพาหะหรือมันเป็นของมันมาเอง มิได้ถูกเชิญ คือหนูคือยุงและตัวกระตจ้อน และกระรอก มันทำลายสมาธิ และการเพียรเพ่ง เพื่อให้สิ่งที่เราจะมีกินในวันพรุ่งนี้ ต้องเสียไป กับคนเราพูดรู้เรื่อง แต่กับยุงกับหนูกับแมลงเราพูดไม่รู้เรื่อง สัตว์ไม่มีความเป็นปัญญาชนเอาเสียเลย มิน่าคนที่ถูกประณามว่าเป็นสัตว์ เพราะพูดไม่รู้เรื่องเหมือนยุงและกระจ้อนนี่เอง มิได้หมายความไกลไปกว่านั้น มนุษย์ถูกสบประมาทด้วยคำว่าสัตว์นี้ โกรธมาก เพราะเหตุนี้นี่เอง ผมเริ่มเข้าใจชีวิตดีขึ้น เมื่อตอนใกล้จะตาย ใครก็ตามทำอะไรไรมีจุดมุ่งหมาย เขาย่อมดีย่อมรวยและเป็นไท หมด ต่อตนเองเสมอ ผมเข้าใจอย่างนี้ ฝนไม่ตกให้แล้ว น้ำไม่ีให้เราชื่นฉ่ำอีกแล้ว ต้นไม้เรียกหาน้ำ เราเอาไปให้มันกิน มันจะได้โตขึ้นและเลี้ยงเราในวันต่อไป เมื่อต้นไม้อิ่ม มันจะออกลูกมาให้เราฆ่าและดื่มกิน เพราะฉะนั้นเราต้องเลี้ยงมันก่อน พบว่าทุกอย่างต้องมีการลงทุน ถ้าไม่ลงุนก็่เหมือนเราไม่ได้ทำอะไรเลย การลงทุนแม้ด้วยใจก็ยังถือว่าลงทุน เราตัดสินใจลงทุนว่จะเดินไปหาซื้อของากิน เราได้ ซื้อได้ เพราะต้องเดินออกไปนอกบ้าน เจตนาว่าต้องคือการลงทุน เราได้ของกินมาสมใจ การได้ของมากินสมใจ คือผลจากการลงทุนของเรา เพราะฉะนั้นเหนื่อยสักนิด เพราะนั้นคือการลงทุน เชื่อว่าเหนื่อยวันนี้จะสบายพรุ่งนี้ ผมมองเห็นแล้วว่า สภาพของบ้านอานองเตที่แม่เคยทำเคยอยู่ นั้นมีอุปสรรคมากน้อยเพียงใด แต่แม่ไม่เคยปริปากพูกตัดพ้อสักคำว่า ว่ามีสิ่งกวนใจตลอดเวลา และปิดปากไม่บอกให้ผมรู้ เมื่อแม่ตายแล้วผมจึงรู้ว่า มันเหลือเกิน อย่างไรต่อชีวิตที่บ้านอานองเตเคยเป็นมา ความสุขคือเทพเจ้า เรากำลังแสวงหาความสุขจึงเท่า กับเรากำลังแสวงหหาเทพเจ้า แม่เคยทำยำแตงกว่าให้กิน มันอร่อยและชื่นในอกชื่นใจ แต่บัดนี้แม่ตายไปแล้วไม่ีใครทำให้กิน ไห้มี เราคนเดียวเราจึงต้ิองทำกินเอง ผมจำได้ว่าแม่ยำแตงกวาให้กิน แตงกวาแม่ปลูกเอง ผมปลูกไม่เป็นแม่ไม่เคยสอน เพราะเราพลัดพรากจากกันตลอดเวลา ยำแตงกวากินแล้วชื่นใจกับข้าวร้อน ผมจำได้ แม่หุงข้าวด้วยฟืนที่พ่อไปหามา เมื่อแม่ทำเสร็จเรียกเรามานั่งกิน เพราะแม่เห็นเราเหนื่อยที่ไปวิ่งเล่นมา ยำแตงกว่ามีแตงกวาสด ขูดด้วยมีดขูดปอกเปลืแก่อน แล้วใช้นิ้วมือยำใส่กะปินิดหนึ่งแล้าใส่น้ำตาลปึกหรือตาลทรายขาวนิดนึง ใส่น้ำไม่ต้องมากเพราพะแตงกว่ามีน้ำไหลออกแล้ว พริกขึ้หนูหั่นนิดนึ่ง สไลด์หอมแดงใส่นิดหนึ่ง แล้วขยำเข้าด้วยกิน แล้วเราก็กินทางปาก รู้สึกว่าชื่นใจ เมื่อมันตกถึงท้องผ่านทางคอและลำไส้ กินอิ่มง่วงนอน ตามระเบียบ เราไปงีบหลับ ตื่นขึ้นมาไปเล่นต่อ ส่วนแม่กินอิ่มอร่อยเสร็จก็งีบหลับเป็นเหมือนกัน หมาและแมวแมวของแม่ก็หลับไปด้วย หมาและแมวเวลามันตาหลับ หูมันไม่หลับตาม มันคอยฟังว่ามี ศัตรูมาแผ้วพาลบ้านอานองเและแม่หรือไม่ แต่แม่ตื่นมาเสร็จแม่ทำงานต่อ พ่อไปแต่เช้ามืดไม่ทราบไปไหน ไม่เห็นมารายงานให้ผมทราบ ถามแม่แม่บอกว่าไมรู้ แต่พ่อไปทำผีเข้าโลง เพราะเป็นหมอดอย ทำให้ฟรีไม่หวังผลตอบแทน ขากลับพ่อกลับมาด้วยลังสาดหนึ่งพวกใหญ่ เราพร้อมหน้ากินกันจนหมดพวง มืดพอดีถึงเวลานอนผมนอน แม่นอะพ่อนอน แยกกันนอนคนละห้อง ลืมบอกไปว่าก่อนกินข้าวค่ำก่อนอื่นผมเว้นไปนิดนึง ต้องอาบน้ำก่อนอาบน้ำด้วย มิฉะนั้นจะคันตาม เพราะเปลืองหน้ากระดาษ โทรทัศน์สมัยนั้นบ่ยังไม่มี เราจึงไม่ได้ดูโทรทัศน์ก่อนอน เหมือนสมัยนี้ เราดูหน้ากันเอง แล้วเหนื่อยหลับไปกันหมดในที่สุด กรนด้วยดังครอ๊อกๆๆ ไม่คิดว่าโลกจะเร็วและไวถึงขนาดนี้ ทุกคนคิดว่าจะต้องเอาควาย จูงเกวียนเดินทางเข้าหกรุงเมื่้อมีโอกาส ไม่เคยคิดว่าจะมีทาง กว้างกว่าบ้านอานองเต ตัดผ่านเป็นถนหลายพันไมล์ พอทำห้องแถวคูหาให้คนเช่าได้ สบายผึดเลย เดี๋ยวนี้ขอโทษที มีเรือบินไปโลกพระจันทร์ มีเนตมีคอมใช้หาอะไรได้ทันที มีของใช้ฟุ่มเฟือยมาก จนเรียกว่าไม่หมดว่ามันคืออะไรบ้าง เหมือนดั่งกับมากับและ มีเทพเจ้าตนใดใจดีนำมาให้มนุษย์ เห็นว่าดีและเหนื่อยทำพทางใหญ่และยาวเป็น เพราะคิดไม่ถึงว่า โลกมันจะเจริญแบบนี้ แบบเร็วกว่าเสียง เร็วจนมองเห็นความตายไม่เจอ คนรุ่นต่อไป คิดอะไรได้ทันที ทำอะไได้ทันที อะไรก็ทันทีไปหมด โลกต่อไปเป็นโลกแห่งทันที ผมเชื่อว่าอยย่างั้นเหม็ดแน่เลย แต่บัดนี้ผมเชื่อว่า พ่อและแม่ไปนิพพานแล้ว ที่เป็นโลกอมตะในศาสนาหนึ่ง ผมชักจะเหนื่อยขอหลับ หสับสักงีบแล้วจะว่ากันต่อไป เมื่อยังตื่นจขึ้นมาอีก พอดีเพลงของบาช์คจบลง ผมก็เลยจบไปด้วย ครับ 
|
สมาชิกหมายเลข 3538694
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] จึงจือหยาง (jjy) จบไฮสกูล ได้ปริญญาสองใบในไทย เคยเป็นนักเรียนเก่าในอังกฤษและฝรั่งเศส สอบได้ Dip-in-JourจากLondon School of Journalism,MIOJ.ในประเทศอังกฤษ สอบได้นักวาด ว.อ.(แนวนามธรรม)... เป็นสมาชิกสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย..มีสัญชาติไทย (แซ่แต้) พ่อมาจากมณฑลกวางตุ้ง ประเทศจีน
Friends Blog MY VIP Friends  |
|||||||||||||
