ปรมาจารย์อี๋หลิง เว่ยอู๋เซียน สิ้นชีพ ณ เนินป่าช้าว่ากันว่ากายแหลกเหลว ไร้ร่างให้ดินกลบฝัง ทว่าด้วยพฤติกรรมเลวทรามต่ำช้าที่ระบือไกล ผู้คนจึงพากันยินดีที่เขามอดม้วย และไม่ว่าใครก็คงคาดไม่ถึง เวลาผ่านไปสิบกว่าปี จะมีใครบางคนใช้อาคมต้องห้าม ยอมอุทิศร่างให้เขาฟื้นคืน!

ด้วยมีศัตรูอยู่ทุกหัวระแหง เว่ยอู๋เซียนจำต้องปิดบังตัวตนสุดชีวิต แม้จะทำได้ยากเย็นเต็มที เมื่อต้องเผชิญหน้ากับภูตผีปีศาจร้ายกาจ และตระกูลเซียนที่เคยล้อมปราบ รวมถึงคู่รักคู่แค้นอย่าง หลานวั่งจี



คุยกันหลังอ่าน
จริงๆเรื่องนี้แอบคิดว่าคงไม่ต้องรีวิวแล้วมั้งคะ เพราะทุกคนคงอ่านหมดแล้ว เรานี่เรียกได้ว่าช้าสุดๆเลยจริงมั้ยคะ แต่ก็คิดว่าเขียนเอาไว้ถือเป็นบันทึกแล้วกัน 555

งานของโม่เซียงถงซิ่ว เราเคยอ่านเรื่องเดียวค่ะ คือ ตัวร้ายอย่างข้าจะเอาตัวรอดยังไงดี เราเคยรีวิวเอาไว้แล้ว ตอนนี้เขียนเอาไว้ค่อนข้างเฉยๆ ตอนอ่านปรมาจารย์เราก็คาดหวังประมาณหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ตื่นเต้นมาก เพราะเคยดูซีรีส์แล้วด้วยอะนะคะ ก็เรียกได้ว่ารู้เรื่องตั้งแต่ต้นจนจบ แถมยังถูกคนสปอยล์ส่วนที่แตกต่างระหว่างซีรีส์กับหนังสือในทวิตไปซะเยอะ ก็คิดว่าไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่

แต่พออ่านจริงๆ กลับชอบมากค่ะ (มากกว่าที่คิด) หนังสือค่อนข้างมีรายละเอียดเยอะกว่าซีรีส์ แล้วก็หวานกว่ามาก ซีรีส์เรียกว่าคลุมเครือไปเลย ถ้าหากว่าเอามาตรฐานของหลานจ้านกับเว่ยอิงในหนังสือเป็นเกณฑ์ เพราะสองคนนี้รักกันเปิดเผยจริงๆค่ะ เพียงแค่หลานจ้านตอนแรกไม่พูดเท่านั้นเอง 

การดำเนินเรื่องของซีรีส์กับหนังสือต่างกันมากอยู่ค่ะ คึอในซีรีส์จะย้อนอดีตให้จบรวดเดียวเลย ค่อยมาเล่าเรื่องปัจจุบันต่อจากตอนแรก แต่ในหนังสือจะเล่ากลับไปกลับมาบ่อยมาก เราคิดว่าแบบซีรีส์คิดถูกแล้วที่เล่าแบบนั้น เพราะไม่งั้นมันอาจจะงงได้ ฉบับหนังสือเราไม่แน่ใจว่าถ้าไม่เคยดูซีรีส์มาก่อนจะงงกับการตัดฉากแบบนี้มั้ย แต่คิดว่าถ้าตั้งใจอ่านไม่น่างง มีบางฉากที่ในหนังสือไม่มีเช่น ฉากที่หลานจ้านเว่ยอิงเผชิญหน้ากันในตอนที่เว่ยอิงช่วยเวินฉิงบุกไปพาเวินหนิงออกมา หรือแม้กระทั่งฉากที่เว่ยอิงตายในหนังสือกับซีรีส์แตกต่างกันเยอะเลย คือเรารู้สึกว่าในซีรีส์ขยี้ดราม่ามาก ไม่ว่าจะเป็นฉากสกุลเจียง ฉากศิษย์พี่หญิง ฉากฝนตก หรือฉากที่เว่ยอิงหล่นจากผา ทุกฉากขยี้ดราม่ามาก แล้วดราม่ามันยังแบบเรียงต่อๆๆกัน คนที่ดูก็ต้องอินมากแน่ๆ

แต่ในหนังสือจะมีความเบากว่า ความทรงจำของชาติก่อนค่อยๆกลับมาทีละส่วน หรือจะพูดว่าค่อยๆนึกถึงก็ได้ แต่ว่าตัดฉากกลับมาปัจจุบัน (หรือบางครั้งเป็นการลืมตาตื่น) จะมีหลานจ้านอยู่ข้างๆเสมออะ มันเหมือนเป็นการทอนความดราม่าของพาร์ทอดีต กับความกุ๊กกิ๊กของพาร์ทปัจจุบัน ทำให้ในหนังสือดราม่าไม่เท่า 

อีกส่วนที่ในหนังสือแตกต่างจากในซีรีส์คือ จินกวงเหยา ในซีรีส์จินกวงเหยาเป็นตัวร้ายแบบสีดำไปหน่อย แต่ในหนังสือไม่ได้ร้ายกาจขนาดนั้น ถึงขนาดชวนให้เห็นใจอยู่หลายส่วน และการฆ่าคนของเว่ยอิงยังเป็นการที่เว่ยอิงควบคุมไม่ได้เอง ไม่ใช่มีจินกวงเหยาคอยควบคุมศพอยู่อีกด้านแบบในซีรีส์ เรารู้สึกว่าตรงนี้ตัวละครจินกวงเหยาในหนังสือลึกกว่าในซีรีส์ 

อีกส่วนคือเมืองอี้ เป็นฉากที่ทำให้เราร้องไห้ได้เรื่อยๆจริงๆ รู้สึกว่าซีรีส์ขยี้กว่าเยอะมาก ในหนังสือไม่ได้ขยี้เท่าแต่ก็เศร้ามากนะคะ ในซีรีส์มีความทำให้คนดูเกลียดเซวียหยางไม่ลง แต่ในหนังสือไม่ได้เล่าในทางเซวียหยางถึงขนาดนั้น คือในซีรีส์มันเห็นความคลั่งของเซวียหยางที่มีต่อเสี่ยวชิงเฉินมากกว่าอะ

คนที่เรารู้สึกว่าคาแรกเตอร์ craft มาดีมาก คือเจียงเฉิง (เราพูดตั้งแต่ดูซีรีส์ใหม่ๆแล้วล่ะ) ว่าแบบคาแรกเตอร์นี่ดีมาก มีความอิจฉา มี ego มีความจมไม่ลง แต่จริงๆแล้วรักเว่ยอิงมาก คือตัวละครนี้ซับซ้อนมาก ในบรรดาตัวละครทั้งหมด ความสัมพันธ์ระหว่างเจียงเฉิงกับเว่ยอิงเป็นความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนที่สุดอันหนึ่ง มันเต็มไปด้วยความย้อนแย้งในตัวเอง ยิ่งอ่านเรายิ่งรู้สึกว่าเจียงเฉิงรักเว่ยอิงมากๆ โกรธมากที่เว่ยอิงยอมตัดจากสกุลเจียงเพื่อสกุลเวิน โกรธมากที่เว่ยอิงเลือกไปกับหลานจ้านมากกว่าจะอยู่ป้อมบงกช คือเป็นความรักที่ไม่ได้เป็นฉันชู้สาว แต่ว่าคอมพลิเคทสุดๆ คือชีวิตเจียงเฉิง คนที่อยู่กับเจียงเฉิงมาตั้งแต่เด็ก ตายไปทั้งหมดแล้วเหลือแค่เว่ยอิงเท่านั้น 
ตอนที่เว่ยอิงกลับมาครั้งแรก (ตอนกลับมาเป็นปรมาจารย์อี๋หลิง) เจียงเฉินก็ดีใจมากแบบเห็นได้ชัด

อีกความสัมพันธ์หนึ่งที่เราชอบคือเวินหนิงกับเว่ยอิง เรารู้สึกว่าเหตุผลที่เวินหนิงช่วยเว่ยอิงตอนแรก (ที่ช่วยเรื่องศพของประมุขเจียงกับอวี๋ฮูหยิน) เรียกได้ว่า เป็นการตอบแทนความซาบซึ้งที่จริงๆตัวเว่ยอิงก็พูดไปอย่างนั้นเอง แต่เวินหนิงไม่เคยมีใครพูดอย่างนี้กับตัวเองมาก่อน ก็เลยซาบซึ้งมากจริงๆ เรารู้สึกว่าเวินหนิงก็รักเว่ยอิงมากๆ ทั้งรักทั้งภักดี ชีวิตนี้ถวายให้แค่สองคนเท่านั้นคือพี่สาวกับเว่ยอิง ถวายให้แบบไม่มีข้อแม้ ไม่ต้องถามก่อนด้วยซ้ำว่าทำไม

ส่วนตัวเราคิดว่าต่อให้ดูซีรีส์มาแล้วก็อ่านหนังสือสนุก พออ่านแล้วจะรู้สึกว่าซีรีส์ทำดีมากจริงๆ โดยเฉพาะแคสติ้งทำมาดีมากๆ แต่การอ่านแน่นอนว่าให้อรรถรสไปอีกแบบนึง ส่วนตัวเราชอบมากๆเลยล่ะค่ะ คิดว่าอ่านซ้ำแน่นอนค่ะ :)

ตอนนี้อยากอ่านเทียนกวานมาก แต่กะว่าจะรอให้จบจริงๆก่อน
ปล. ปกโดยฉางหยาง เรื่องดราม่าหน้าปกก่อนหน้านี้ เราก็คิดว่าหน้าปกสวยดีนะคะ แล้วก็คิดว่ามันก็เข้ากับเนื้อเรื่องในตอนนั้นๆแล้วด้วย มันไม่ได้มีความจำเป็นจะต้องเป็นปกคู่นี่นา แต่ถ้าเรื่องปกเล่มพิเศษมันวอบแวบแบบดูไม่ค่อยเข้ากับปกอันนี้เราเห็นด้วย ความวอบแวบบนปกเล่มพิเศษนี่ประหลาดมาก 5555
ปล.2 เรื่องนี้ไม่มีอีบุ้คค่า