เธอทำให้ฉันเห็นวันพรุ่งนี้ ตอนที่ 16 หญิงสาวรุ่นพี่และชายหนุ่มรุ่นน้องเดินออกมาจากคลินิกด้วยกันหลังจากพบหมอตามนัดเรียบร้อยแล้ว เจนตื่นเต้นอีกแล้วเมื่อจะได้ทานข้าวกับหญิงสาวรุ่นพี่ที่เขาแอบปลื้มแต่ยังไม่กล้าบอกความในใจ ขณะที่ระมิงค์ก็มีท่าทีเกร็งๆ ไปจากการทานข้าวด้วยกันครั้งแรก เพราะเธอไม่แน่ใจว่าหนุ่มรุ่นน้องคิดกับเธอเช่นไร ระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ เจนเปิดการสนทนาขึ้น “คุณมิ้งเป็นไงบ้างครับ” “ถามเหมือนคุณหมอเลยนะคะ” “นั่นสิครับ ผมก็ถูกหมอถามอย่างนี้เหมือนกัน” “แล้วคุณเจนตอบว่าไงคะ” “ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ ความคิดสับสนวุ่นวาย” “เป็นไรหรือคะ” ระมิงค์ถือโอกาสซักต่อ “ก็ตั้งแต่พ่อผมตาย แม่มีแฟนใหม่ ผมกับแม่มีปัญหากันจนผมออกจากบ้านมาอยู่คนเดียว ผมแทบไม่เคยสนใจชีวิตของเขาอีกเลย จนเมื่ออาทิตย์ก่อนถึงรู้ว่าแฟนใหม่ของแม่ตายแล้ว แม่ผมเสียใจมาก กลับไปอยู่ต่างจังหวัด ผมก็เกลียดตัวเองอยู่ที่ไม่สามารถเป็นลูกที่ดีของเขาได้สักครั้ง” หน้าตาของเขาดูเป็นทุกข์จริงๆ “แม่คงมีเหตุผลน่ะค่ะ อย่าเพิ่งโทษตัวเองเลย แม่ยังไม่ได้จากไปไหน คุณก็ยังมีโอกาสเป็นลูกที่ดีได้อยู่นะ” “ผมคิดไม่ออกว่าผมควรจะทำอย่างไร” “ใจเย็นๆ ค่ะ ค่อยๆ คิดและทบทวน เรื่องบางเรื่องมันต้องใช้เวลาหน่อย ยิ่งเป็นความขัดแย้งที่สั่งสมมานาน จะให้หายภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงคงเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ” “ผมอยากจะโทรหาคุณมิ้งตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องแล้ว” เขาสารภาพ “ทำไมไม่โทรล่ะ” “ผมกลัวว่าจะเป็นการรบกวนเกินไป มันคงไร้สาระสำหรับคุณ” “เอ้า เราสัญญากันแล้วนี่คะ เราจะช่วยกันฟันฝ่าเยียวยารักษาโรคไปด้วยกัน ถ้ามีอะไรที่พี่จะรับฟังได้ พี่ก็ยินดีค่ะ พี่อาจจะไม่ได้ให้คำปรึกษาที่ดี แต่พี่รับฟังได้นะคะ ความทุกข์ไม่ใช่เรื่องไร้สาระสำหรับคนป่วยอย่างเราหรอกนะ” “ครับ ขอบคุณครับ...เออว่าแต่คุณมิ้งสบายดีมั้ย ไม่ตอบผมเลย” “หึๆๆ สบายดีค่ะ นอนฝันเป็นตัวเลขทุกคืนเลย ซื้อแทบไม่ทัน เพราะเงินไม่มี ฮ่าๆๆ” “ฮ่าๆๆ ถ้าซื้อแล้วถูกก็ดีนะครับ” “ถูกครั้งล่าสุดก็ตอนที่ไปซื้อเก้าอี้ร้านคุณแจนนั่นแหละค่ะ หลังจากนั้นก็ไม่เลย ร้านไหนซื้อแล้วถูกบอกหน่อยนะคะจะไปซื้อบ้าง” “ถ้าผมรู้ ผมถูกไปนานแล้วครับ ฮ่าๆๆ” “เออก็จริง” “จะไม่บอกเลขผมสักตัวหรือครับ ผมก็อยากรวยเหมือนกัน” “ไม่ได้ค่ะ บอกแล้วเดี๋ยวเลขเคลื่อน” “ฮ่าๆๆๆ โอเคครับ” “ที่ซื้อลอตเตอรี่ทุกวันนี้ไม่ได้หวังถูกรางวัลแล้วนะคะ แต่เผอิญเจอพ่อค้าแซบค่ะ เลยไปดูหน้าให้สบายใจเป็นงวดๆ ไป” “ฮ่าๆๆ คุณมิ้งนี่สายฮาตัวจริงเลย ดีครับ อารมณ์ดีแบบนี้แสดงว่าต้องหายป่วยเร็วๆ นี้แน่นอน” “สาธุค่ะ เบื่อกินยาจะแย่แล้ว หมอก็คงเบื่อพี่เหมือนกัน” อาหารมาเสิร์ฟคั่นจังหวะพอดี แต่ละจานดูน่ากินไปหมด “เมื่อกี๊พูดถึงพ่อค้าแซบ...คุณมิ้งมีสเปกแบบไหนครับ” เจนถามอย่างจริงจัง “เอ้า นี่ยังจำได้หรือคะ นึกว่าฟังผ่านๆ ไป” “ผมฟังคุณมิ้งทุกประโยคล่ะครับ” “ฮิๆๆ” เธอหัวเราะคิก “ก็ชอบคนหล่อล่ะค่ะ ดูแล้วสบายหูสบายตาดี แต่ถ้าจะเอาสเปกเลย คงไม่มีวัยนี้แล้ว จะคาดหวังอะไรได้อีก” “ทำไมถึงชอบคิดว่าตัวเองแก่ล่ะครับ คุณยังไม่แก่เลยนะ” “พูดจาดี เดี๋ยวมื้อนี้พี่เลี้ยงเอง” “ฮ่าๆๆ ผมไม่ได้หวังให้คุณมิ้งเลี้ยงนะครับ ผมพูดจริงๆ ผู้หญิงที่แก่สำหรับผมก็คือคนที่ไม่ตามโลก ทิ้งตัวเองไว้กับอดีตต่างหากล่ะครับ แต่คุณมิ้งยังอยู่กับปัจจุบัน แม้ว่าเคยจมกับอดีตมาก็ตาม” “พี่สงสารคนรอบข้างพี่น่ะค่ะ สงสารแม่ สงสารเพื่อนที่มันคอยให้กำลังใจ ถ้าเราขืนทำตัวเหมือนเดิม คนรอบข้างเราก็พลอยจะแย่ไปด้วย อาจจะมาหาหมอด้วยกันแทน” “ว่าแต่คุณเจนเหอะ มีสเปกมั้ย” ระมิงค์ถามกลับ เล่นเอาชายหนุ่มอึ้งไป ไม่คิดว่าจะถูกย้อน “เอ่อ...” เขาลังเลที่จะตอบว่า สเปกของเขาคือผู้หญิงที่นั่งตรงหน้านี่แหละ ขณะที่ระมิงค์เองก็รู้สึกเหมือนทำปืนลั่น ไม่น่าถามออกไป “ขอโทษนะคะ” “ขอโทษทำไมครับ ผมแค่ยังนึกคำตอบที่เหมาะๆ ไม่ออกต่างหาก” “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องตอบก็ได้ พี่ก็ถามไปงั้นแหละ” เธอรีบบอกปัด “ครับ เอาไว้ผมพร้อมแล้ว ผมจะบอกคุณมิ้งอีกทีนะ” “โอเคค่ะ” Create Date : 28 มีนาคม 2565 Last Update : 28 มีนาคม 2565 14:55:09 น. 0 comments Counter : 501 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก