เธอทำให้ฉันเห็นวันพรุ่งนี้ ตอนที่ 13 ระมิงค์เก็บยาที่ได้รับมาใส่กระเป๋า แล้วหันมาถามชายหนุ่มที่ยืนรออยู่ “ดีขึ้นแล้วหรือคะ ไม่เห็นได้ยาเพิ่มเลย” “ครับ ดีครับ” เขาไม่กล้าเล่าว่าถูกหมอเอ็ดมา และไม่จ่ายยาเพิ่ม “พี่ก็ดี หมอลดยาลงแล้ว ค่อยยั่งชั่วหน่อย เบื่อกินยาเนอะ” “ใช่ครับ ผมก็ไม่ชอบ” “วันนี้พี่ต้องรีบกลับบ้านนะคะ พอดีแม่พี่ทำกับข้าวไว้รอแล้ว” เธอรีบพูดดักไว้ก่อน เพราะขืนไปกับชายหนุ่มบ่อยๆ อาจจะทำให้เขาไขว้เขว หรือพาลคิดไปได้ว่าเธอมีใจ “อ๋อ ครับ ไม่เป็นไรครับ” น้ำเสียงเขาดูผิดหวังเล็กน้อย “ไว้คราวหน้านะครับ ผมจองคิว” “เอางั้นเลยหรือคะ เดี๋ยวพี่เช็คคิวแป๊บนะ” เธอทำเป็นหยิบแพลนเนอร์เล่มใหม่ที่ยังไม่ได้เขียนอะไรขึ้นมาเปิดดู “ฮ่าๆๆ คุณมิ้งนี่...” เขาหัวเราะแล้วส่ายหน้าเบาๆ “อะไรเหรอ” เธอทำหน้าเป็นใส่ “ผมว่าคุณหายป่วยก่อนผมแน่ครับ คุณดูร่าเริงขึ้นเยอะเลย” “ฮ่าๆๆ ดีสิ เบื่อหาหมอจะแย่แล้ว อยากทำอย่างอื่นบ้าง” เจนฟังแล้วใจแป้วเมื่อเธอพูดว่าเบื่อ แสดงว่าเธออาจจะไม่อยากมาเจอหน้าเขาด้วย “เราก็ไม่ได้เจอกันสิครับ ถ้าคุณหายแล้ว” “อ้าว เราจะเป็นเพื่อนกันเฉพาะตอนป่วยหรือคะ” เธอตอบมาทำให้เขาใจชื้นขึ้นมาบ้าง “ครับ สัญญานะครับว่าหายแล้ว เราจะยังคุยกันอีก” “สัญญิงสัญญาอะไรคะคุณเจน มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตซีเรียสเลย คนรู้จักกันถ้าเรายังมีความปรารถนาดีให้กันอยู่เสมอๆ พี่ว่าเจอกันเมื่อไหร่ก็ได้ไม่ต้องทำสัญญากันหรอก แล้วอย่าลืมไปเขียนแผนชีวิตด้วยนะคุณ” “ครับผม เดินทางปลอดภัยนะครับ” “ขอบคุณค่ะ” ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับคนละทาง “เอ่อ...คุณมิ้งครับ” “ว่าไงคะ” เธอหันกลับตามเสียงเรียก “คราวหน้า ผมขอไปส่งคุณที่บ้านนะ” หญิงสาวอึ้งไปเล็กน้อย ไม่กล้าตกปากรับคำทันที “อืมมม....ขอดื้อๆ งี้เลยเหรอคะ พี่ดูคิวก่อนนะ ฮิๆๆๆๆ” แล้วเธอก็รีบเดินจากไปก่อนที่เขาจะพูดอะไรต่อ ............................... ตกค่ำของคืนนั้นระมิงค์ตัดสินใจส่งข้อความไปทางไลน์ถึงอ้อเพื่อนสนิท “ปรึกษาหน่อย” “ว่ามา” “มีผู้ชายคนนึง อายุน้อยกว่าฉันเกือบสิบปีทำท่าเหมือนมาจีบ” ระมิงค์พิมพ์ไปหาพร้อมกับส่งสติกเกอร์หน้ากลุ้มใจ อ้อ ตอบกลับมาด้วยสติกเกอร์ว้าว พร้อมกับข้อความ “ดีสิ กินเด็กเป็นอมตะ จะได้อายุยืนเป็นสาวสองพันปี” “บ้าสิ” “เขาเป็นใคร ทำท่ายังไง” “ก็เป็นคนไข้ที่เจอที่คลินิกนี่แหละ 555” “เวรละ” “ป่วยพอกัน เขาเคยชวนฉันกินข้าวทีนึงแล้ว คราวหน้าจะชวนอีก” “ไปเลยคิดไรมาก เปิดโอกาสให้ตัวเอง” “แต่ฉันแก่” “แก่บ้าอะไร เขาเรียกผู้มีประสบการณ์เยอะย่ะ ถ้าแก่จริง เขาไม่ชวนแกกินข้าวหรอก” “ฉันอายคน” “แกจะอายใคร ใครรู้จักแกเหรอ แกไม่ใช่อั้มพัชราภา ไม่มีใครสนใจแกหรอก” “ก็จริงแฮะ” “มีรูปไหมขอดูหน่อย” “ไม่มีอ่ะ” อ้อส่งสติกเกอร์เซ็งไปให้ระมิงค์ “ถ้าแกรับได้ ก็ไป จะได้มีเพื่อนใหม่ๆ บ้าง จะมากินข้าวกับฉันคนเดียว จนคนคิดว่าฉันเป็นทอม แกเป็นดี้ เป็นเบี้ยนกันทั้งคู่ ฉันเองก็พลอยไม่มีผัวไปด้วยแล้วเนี่ย” “5555 โทษทีเพื่อน” ระมิงค์หัวเราะออกมาจริงๆ “แกจะเอาไหม ฉันจะแนะนำให้แกรู้จัก” ระมิงค์เสนออ้อ “เขาชอบแก ไม่ได้ชอบฉัน” “เขาก็ไม่เคยบอกว่าชอบฉันนะ ฉันอาจจะคิดไปเอง” “คนไม่รู้จักกันมาก่อนชวนกินข้าวกันน่ะก็ต้องชอบแหละ นอกจากพวกแชร์ลูกโซ่ หรือหลอกขายป้ายยาให้มาซื้อของแล้ว ก็ไม่มีใครมาชวนให้เสียเวลาหรอกเว้ย” “หรือเขาอาจขาดความอบอุ่น เพราะแม่มีแฟนใหม่หลังพ่อตาย เลยชอบผู้หญิงแก่กว่า” ระมิงค์ตั้งสมมติฐาน “เออ ก็เป็นไปได้นะ เขาอาจต้องการความอบอุ่นจากแม่” “5555 อีบ้า” ตามด้วยสติกเกอร์หัวเราะส่งกลับไปให้เพื่อนรัก Create Date : 07 มีนาคม 2565 Last Update : 7 มีนาคม 2565 9:45:51 น. 1 comments Counter : 508 Pageviews.   Share Tweet โดย: สมาชิกหมายเลข 6903653 วันที่: 11 มีนาคม 2565 เวลา:11:29:08 น.   ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก