เธอทำให้ฉันเห็นวันพรุ่งนี้ ตอนที่ 17 ไม่ใช่ว่าเจนจะมีสเปกเป็นผู้หญิงที่อายุมากกว่าเท่านั้น แต่เจนชอบผู้หญิงที่มีความเป็นธรรมชาติทั้งหน้าตาและพฤติกรรม เขาเองเคยจีบผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าหลายปีหรืออายุพอๆ กันมาแล้ว แต่ใจบอกว่าไม่ใช่สักที อย่างผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าสถานภาพนักศึกษา หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก เพื่อนของเจนเห็นเป็นต้องร้องว้าวกันทุกคน และพูดได้คำเดียวว่า “ออร่ากระจาย” แต่โลกของเธอเหมือนโลกของเด็กสาวที่ต้องการความสุขอย่างเดียว ไม่พร้อมรับความทุกข์ คบกันได้ไม่นานก็โบกมือลาเพราะไม่อยากวิ่งเล่นในทุ่งลาเวนเดอร์ เขาต้องทำงานต้องหาเงินเลี้ยงตัวเอง แต่เมื่อคบกับสาวน้อยคนนี้เหมือนเขากำลังดูแลลูกสาวมากกว่าดูแลคนรัก ขณะที่อีกคนเป็นผู้หญิงทำงานออฟฟิศรุ่นราวเดียวกัน เจอกันในสถานบันเทิง เธอสวยพอตัวด้วยการผ่านมีดหมอทั้งใบหน้ารวมถึงเรือนร่าง แน่นอนว่าเมื่อมีความสัมพันธ์กันลึกซึ้งแล้ว เขาถึงรู้ว่านอกจากภายนอกที่ไม่ได้สวยอย่างเป็นธรรมชาติแล้ว เธอก็ยังมีจริตที่ไม่ธรรมชาติอยู่ไม่น้อยเหมือนสองคนในร่างเดียว ร่างหนึ่งไว้แสดงต่อสังคม อีกร่างหนึ่งไว้แสดงกับเขา อยู่ต่อหน้าตาคนอื่นเธอจะพูดจาไพเราะใครๆ ก็อยากคุยด้วย แต่พออยู่ต่อหน้าเขากลับมีแต่คำพูดที่หยาบคาย และเสียดสีเขาตลอดโดยเฉพาะเรื่องของการศึกษาที่เขาเรียนไม่จบปริญญาตรี ซึ่งเป็นสิ่งที่บั่นทอนความสัมพันธ์และความรู้สึกของเขาเรื่อยมา จนเขาต้องขอแยกทางทั้งที่เกือบจะตกลงปลงใจร่วมหอลงโรงกันไปแล้ว และสาวคนสุดท้ายก่อนที่จะมาเจอกับระมิงค์ เป็นผู้หญิงอายุน้อยกว่าเจนนิดหน่อย ทำงานเป็นลูกจ้างร้านอาหารที่อยู่ใกล้ๆ กับร้านของเขา เธอเป็นผู้หญิงธรรมดาๆ หน้าตาไม่ถึงกับสวยแต่ก็ไม่ได้ขี้เหร่ เจนชอบที่เธอมีความเป็นธรรมชาติ ไม่ได้ดูโดดเด่นอะไรเป็นพิเศษ แต่เมื่อได้รู้จักกันเธอทำให้เจนยิ้มได้ เพราะนิสัยน่ารักแบบไม่ต้องพยายาม คำพูดคำจาดูจริงใจใสซื่อตามแบบฉบับสาวต่างจังหวัดที่การศึกษาไม่สูงเข้ามาทำงานในกรุง และมาจากครอบครัวที่ไม่ได้มีฐานะดีนัก แม้จะเป็นผู้หญิงแต่ก็เข้มแข็งมาก พ่อแม่ของเธอเสียไปหมดแล้ว เธอต้องอยู่คนเดียวด้วยความมุ่งมั่นอดทนทำงานเลี้ยงตนเองซึ่งไม่ค่อยเห็นในผู้หญิงคนอื่นๆ ที่มักต้องการการพึ่งพามากกว่าจะใช้ความพยายามฝ่าฟันอุปสรรค หลังจากได้รู้จักกันสองสามเดือน เจนสารภาพกับเธอตรงไปตรงมาว่าชอบ คำตอบที่ได้กลับมาคือ เธอไม่ได้ชอบเขา เธอไม่กล้าคบกับเจนเพราะเขาเป็นถึงเจ้าของกิจการ ขณะที่เธอเป็นเพียงลูกจ้างเงินเดือนน้อย เขาเองพยายามอธิบายว่าเขาก็ไม่ได้ดีเด่ไปกว่าเธอเลย แต่ฝ่ายหญิงปฏิเสธซ้ำจนทำให้เจนต้องถอยมาตั้งหลัก จากนั้นไม่นานเธอก็ออกจากงานไปโดยไม่ล่ำลา เจนได้ข่าวว่าเธอท้องกับนายจ้างที่เธอทำงานด้วย จนภรรยาของนายจ้างจับได้ จึงไล่เธอออก เขาสงสารเธอจับใจ อยากจะไปตามกลับมาอยู่ด้วยกัน แต่ก็ไม่รู้ว่าเธอหนีไปอยู่ที่ไหนแล้ว เจนร้อนรนอยู่พักหนึ่งไม่เป็นอันทำการทำงาน เพื่อนสนิทต้องเตือนเขาว่า “มึงมันบ้า ไปรักคนที่เขาไม่รักมึง แถมยังคิดจะเอาลูกคนอื่นมาเป็นลูกตัวเอง บ้าไปแล้ว” และสุดท้ายเขาต้องยุติความคิดที่จะตามหาและกลับมาอยู่ในจุดๆ เดิม ปล่อยหัวใจให้ว่างโดยไม่คิดว่าจะมีใครเข้ามาอีก เขาไม่อยากจะเล่าเรื่องแบบนี้ให้ระมิงค์ฟัง มันจะดูเหมือนเขาดูแคลนผู้หญิงหรือเจ้าชู้ ทั้งที่เขาเองก็ไม่ใช่ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบหรือชายในฝันของผู้หญิงเลย เขาอาจจะเท่สำหรับผู้หญิงที่ชอบรอยสัก เจาะหู มีซิกแพ็ก แต่นั่นเป็นเพียงรูปลักษณ์ภายนอกไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากจะให้ผู้หญิงสนใจเท่ากับสนใจความคิดหรือความรู้สึกข้างในของเขามากกว่า “พี่ถามเรื่องส่วนตัวได้มั้ยคะ” มิ้งโพล่งขึ้นมาลอยๆ ไม่มีที่มาที่ไปของคำถาม “ได้สิครับ จะถามเรื่องอะไรล่ะครับ” “ทำไมต้องสัก ต้องเจาะด้วยคะ” “อืม...” เขาไม่รู้จะตอบคำถามนี้อย่างไรดี “เอ่อ...คือพี่ไม่ได้ก้าวก่ายนะคะ ก็เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องรสนิยมส่วนตัว แต่พี่แค่อยากรู้ความคิดของคนที่ชอบแบบนี้ พี่สงสัยมานานแล้ว แต่พี่ไม่มีโอกาสถาม เพราะพี่ไม่เคยรู้จักใครที่เป็นแบบนี้มาก่อน” “อ๋อ ไม่เป็นไรครับ ผมกำลังคิดหาคำตอบให้ตัวเองอยู่ว่าจะตอบว่าไรดี ถ้าบอกว่าชอบ คงไม่เคลียร์อยู่ดี เอาเป็นว่า...นอกจากชอบแล้ว ชอบมองว่าการสักเป็นศิลปะครับ ผมสักมาห้าหกปีแล้ว ตอนนั้นอาจจะเพราะยังวัยรุ่นด้วยมั้ง อยากเท่ เจาะหูก็เหมือนกันครับ ถ้าผมเป็นผู้ชายเรียบร้อยผมคงไม่ทำ ผมจึงคิดว่าการเจาะหูมันเป็นการจัดประเภทให้ตัวเองว่าเป็นพวกแบดบอย ร้ายๆ หน่อยแต่ไม่เลวนะครับ และไม่ใช่เพลย์บอยด้วย” เขารีบออกตัว “เคยนึกจะลบมันออกมั้ยคะ” “ยังไม่เคยคิดนะครับ คุณมิ้งรู้สึกไม่ดีหรือครับ” เขาย้อนถามเธอ “อุ๊ย ไม่หรอกค่ะ แต่...ก็รู้สึกว่าคนแบบนี้น่าจะชอบความรุนแรง แฮ่ๆ” “ฮ่าๆๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ มีบริษัทหนึ่งขายสินค้าแบรนด์วัยรุ่นแนวสตรีท เขาก็จ้างพนักงานขายเป็นแนวนี้หมดเลย ยิ่งกว่าผมอีกครับ ของผมแค่แขนซ้ายแขนเดียว พนักงานที่นั่นสักไปทั้งตัว เจาะคิ้วเจาะจมูก เขาว่าบุคลิกภาพจะได้ตรงกับกลุ่มลูกค้า เวลาพูดก็จะเสียงดังๆ นักเลงๆ หน่อยแต่ลงท้ายด้วยครับทุกคำ ลูกค้ากับพนักงานขายจะคุยกันรู้เรื่อง คนอื่นอาจจะมองดูน่ากลัวเพราะอยู่ในห้าง ดูแตกต่างจากพนักงานห้างคนอื่นๆ แต่ผมว่าเป็นจุดขายที่น่าสนใจดีครับ” “สมัยนี้ต้องหาจุดขายแปลกๆ ใหม่ๆ นะคะ แล้วร้านคุณเจนมีจุดขายคืออะไรคะ” “ต้องถามลูกค้าอย่างคุณมิ้งแล้วล่ะครับ ว่าทำไมถึงเข้าร้านผม” เขาย้อนถามอีกแล้ว เธอยิ้มหวานก่อนตอบ “ของถูก!” “ฮ่าๆๆ ครับผม ผมไม่ได้เอากำไรเยอะ เพราะเฟอร์นิเจอร์เก่าๆ พวกนี้เก็บไว้นานไม่ดี เผลอๆ ปลวกจะขึ้นก่อนขายออก ต้องรีบขายตามสภาพไปก่อน ถ้าซ่อมบางทีช่างไทยกับช่างญี่ปุ่นฝีมือก็ไม่เหมือนกัน ใครที่รับสภาพได้ก็ซื้อ ถ้าลดได้ก็ลดครับ” “แล้วคิดจะทำอย่างอื่นอีกมั้ยคะ” “ตอนนี้ยังก่อนครับ เอาให้อันนี้อยู่ตัว หรือไปไม่รอดแล้วค่อยว่ากันใหม่ คุณมิ้งล่ะครับวางแผนอะไรไว้ เขียนแพลนเนอร์ยังไงบ้าง” “ตอนนี้ยังไม่ได้คิดค่ะ อยากรักษาตัวเองให้หายก่อน ถ้าป่วยๆ ทำงานอะไรก็ไม่สะดวก กะว่าถ้าหายแล้ว จะออกไปเที่ยวไกลๆ กรุงเทพฯ ให้รางวัลกับชีวิตสักครั้ง” “ผมก็อยากหายไวๆ ครับ ผมขอไปเที่ยวด้วยคนได้มั้ยครับ” เจนขอดื้อๆ “ห๊า จะไปด้วยกันเหรอคะ พี่ยังไม่รู้จะไปไหนเลยนะ” “คุณมิ้งไปไหน ผมก็ตามไปด้วย จะรังเกียจมั้ยครับ” หญิงสาวไม่กล้าตอบคำถาม ดูจะเร็วเกินไป ที่จะตอบตกลงหรือปฏิเสธ อีกอย่างเธอก็ไม่แน่ใจว่าหนุ่มรุ่นน้องพูดจริงหรือเล่น หรือพูดไปเรื่อยเปื่อย “เอาไว้ตอนที่หายแล้วค่อยตอบก็ได้ครับ ผมรอได้” เขารีบตัดบท เพราะกลัวว่าหญิงสาวจะอึดอัด Create Date : 01 เมษายน 2565 Last Update : 1 เมษายน 2565 10:29:13 น. 0 comments Counter : 483 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก