Bloggang.com : แม่ไก่ - ~ แห่งการงานอันเบิกบาน ~ ตาร์ถัง ตุลกู / แปลโดย โสรีช์ โพธิแก้ว

ขอบคุณครับ ได้ข้อคิดนี้มาในจังหวะที่เหมาะกับความต้องการอยู่เหมือนกัน

คุณแม่ไก่เรามาคุยนอกรอบ - เรื่องส่วนตัว(ของผม)กันครับ
อาจจะไม่ใช่เรื่อง(ธุระ) หรือมีความน่าสนใจอะไร แต่ผมคิดได้ตอนอ่านรีวิวนี้พอดี

เกี่ยวกับงานของผมน่ะครับ
โดยส่วนตัวแล้วผมทำงานที่ทางบ้านสร้างไว้ให้ แม้มันจะไม่ได้มีกำไรอะไรมาก(ขาดทุนก็มี)
แต่มันก็มั่นคงในระดับนึง ผมไม่ต้องทำอะไรมาก แค่ดูแลมันไปเรื่อยๆ
ถ้าไม่กระตือรือร้นอะไรมากก็ยังคงตัวต่อไปได้

ผมทำอยู่ 1 ปีได้มั้งครับ ก็รู้สึกตัวเองไร้ค่าพอสมควร ตื่นมาทำอะไรเดิมๆและไม่ได้มีความหมายกับอะไร
ผมเลยหาทางเพิ่มคุณค่าในตัวเอง(จากสายตาของตัวเอง) ด้วยการเขียนงานวิจารณ์หนังไปส่งหนังสือ
เขียนไปก็ได้ลงบ้างในหน้ากระดาษที่นิตยสารเขาเปิดกว้างให้คนอ่านส่งผลงานไปร่วมสนุก

ผ่านไป 11 เดือนผมก็ได้รับการทาบทามให้ไปเขียนชนิดได้เงินแทนของรางวัล
(ในช่วงระหว่างนั้นมีผลงานได้ลงชิงตีพิมพ์และรับรางวัล(ตั๋วหนัง)อยู่ 3 ชิ้น)
พอได้มาเขียนงานลงนิตยสารก็...ว้าวววว...เขียนได้เงินด้วยแฮะ หรูหรามาก 555+
มีงวดเวลาส่งต้นฉบับ มีเงินเข้าบัญชี และรู้สึกว่าตัวเองมีค่าขึ้นมาก(แน่นอน...ว่าในสายตาตัวเองนะ)

แต่เหมือนอยู่ในโลกแห่งความฝันของตัวเอง มันเหมือนความฝันที่เป็นจริงแล้ว
แต่ก็ยังไม่เป็นจริงด้วย(?) เพราะทางบ้านหรือคนรอบข้าง(พนักงานในร้าน)
ไม่มีใครเข้าใจความหมายหรือคุณค่าของงานเขียนที่เงินน้อยแต่มีความสุขเลย
ที่บ้านพอได้ยินว่าเขียนงานส่ง ก็บอกว่าให้เลิกเสียแล้วจะให้เงินในส่วนของค่าต้นฉบับแทน (ให้2 เท่าด้วย!)
พอได้ลงก็ไม่มีใครตื่นเต้นไปด้วย เด็กที่ร้านไม่เคยอ่านนิตยสารอะไรนอกจากหนังสือดารา
บางคนอ่านภาษาไทยยังไม่ออกด้วยซ้ำ ผมเลยขาดแคลนกำลังใจ การสนับสนุนและความเข้าใจสุดๆ

และอันธรรมชาติงานเขียนนั้น มันเงียบมาก...
การต่อสู้กับความเงียบจึงต้องอาศัยการตอบรับและความเข้าใจมากกว่างานปกติมากๆ
แต่ผมไม่มีอะไรที่ว่าเลย ประกอบกับงานที่เขียนเริ่มได้รับคำสั่งที่ไม่เหมาะกับความถนัดของผม
(ผมได้รับงานเป็นคอลัมน์ที่ต้องเขียนทำเดินบทความด้วย “บทสนทนา” ที่ผมไม่ถนัดเอาเสียเลย
ผมชอบการบรรยายไปเรื่อยๆมากกว่า) ผมจึงพ่ายแพ้ ขอลาออก และหันมาเขียน Blog

เพราะถึงจะเขียนนิตยสารต่อไป ก็ต้องเขียนอะไรที่ฝืนทน
และให้ผลไม่ต่างอะไรจากการเขียนแล้วเก็บไว้ในคอมตัวเอง
...ถึงได้ลง ก็ไม่มีใครรอบตัวที่มองเห็น มีแต่ผมที่เห็นอยู่คนเดียว...

ถ้าแม่ไก่ได้มาเห็นบล็อกตอนแรกๆของผมจะรู้เลยว่า “หมาหยอกไก่” มาก
เขียนแบบคนเมา ไม่มีธีมของบล็อกที่ชัดเจนเลย เขียนแล้วลบ ลบแล้วเขียนมั่วไปหมด
ถึงขั้นเลิกเขียนเปลี่ยนชื่อมาแล้วถึง 3 ชื่อ (ชุดนอนนี่ชื่อที่ 3 แล้วครับ 555+)
คงเพราะทีแรกเริ่มผมเกลียดระบบ สังคม หรือวัฒนธรรมบล็อกมาก
เพราะต่างคนต่างเขียนอะไรไร้สาระ แล้วพยายามจะไปเม้นต์คนอื่นโดยที่ไม่ได้อ่านที่เค้าเขียนด้วยซ้ำ
แต่เม้นต์ไปแบบยิงตัวการ์ตูน มายิ้ม เพียงเพื่อให้เค้ากลับไปเม้นต์ตอบแทนบ้างเท่านั้นเอง

นั่นส่งผลให้ผมคิดเสมอว่า ถ้าอ่านบล็อกของเขาไม่จบหรือไม่เข้าใจจะไม่เม้นต์เด็ดขาด

ต่อมาคนที่เอาแต่ดูหนัง ดูหนัง ดูหนัง แล้วเขียนอย่างผม ก็ค้นพบว่าตัวเองขาดแคลนทักษะด้านการอ่าน
ซึ่งเป็นทักษะที่สำคัญมากหากจะเขียน ผมไม่รู้จักหนังสือดังๆเลยสักเล่ม อ่านแต่นิตยสารเท่านั้นเอง
แล้วเมื่อประกอบกับการได้มาเจอบล็อกของคุณ Jevanni
ผมเลยคิดว่า จุดเริ่มต้นที่ผมเขียน ไม่น่าจะเกิดจากการดูหนังแล้วอยากแสดงความเห็น
แต่เป็นเพราะ “ผมอ่าน” งานของนักเขียนที่ชอบแล้วอยากจะเขียนให้ได้เร้าใจแบบเขาบ้าง

ผมเลยหันมาทำบล็อกรีวิวหนังสืออย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้
แม้จะหลุดหายไปบ้าง และมีบางครั้งที่อยากจะกลับไปเขียนให้นิตยสารอีก
แต่วันนี้ผมตัดสินใจแล้วว่า “จะหยุดคิดว่าจะกลับไปเขียนให้นิตยสารอีก”
ขอเขียนบล็อกต่อไปแล้วกัน ถึงมันจะไม่ทำให้ผมมีคุณค่าในสายตาตัวเองเท่านิตยสาร
แต่มันก็ทำให้ผมพบผู้คนที่ทำให้งานเขียนของผมมีตัวตน พวกเขาเข้ามาอ่าน มาพูดคุยด้วย
“เป็นคนอ่านที่ผมไม่เคยมีมาก่อนสมัยที่ยังเขียนให้นิตยสารที่วางขายทั่วประเทศ”
ผมจึงไม่ดิ้นรนไปยิงเม้นต์ใส่บ้านคนแปลกหน้า ให้เขาต้องมาเม้นต์กลับ ผมขอแค่เท่าที่มีก็เพียงพอแล้ว

เพราะนี่คือการทำงานอดิเรกที่ให้คุณค่ากับตัวผมเอง
และเป็นงานอดิเรกที่ “ทำให้ชีวิตผมมีคุณค่าด้วยกระแสชีวิตที่กลมกลืนไปกับสังคมรอบกาย
กลมกลืนไปกับความต้องการด้านจิตใจ(ด้านร่างกายมีงานหลักช่วยดูให้)”

และแน่นอนสิ่งที่ทำให้ผมมั่นใจกับความคิดนี้มากขึ้น (ทั้งๆที่ขบคิดมาตั้งเป็นแรมเดือนว่าจะเขียนส่งนิตยสารดีไหม)
ก็คือประโยคที่ว่า “สัจจะแห่งตน ความซื่อสัตย์ ความเชื่อถือตนเอง
ความเป็นเจ้าของชีวิตตนเอง และการร่วมมือกับผู้อื่นซึ่งงอกงามอยู่โดยธรรมชาติ”
ผมคงจะไปได้ดี ถ้าได้ทำงานที่ผมมีค่าในสายตาตัวเองโดยที่ยังคงเป็นตัวของตัวเอง (งงไหม 555+)

อาจฟังดูงี่เง่าใช่ไหมครับ ที่มาตัดสินใจอะไรสำคัญๆแบบนี้
โดยอ้างอิงจากแค่รีวิวหนังสือไม่กี่บรรทัด แถมเป็นหนังสือที่ผมเองก็ไม่เคยอ่านด้วยซ้ำ
แต่ผมเชื่อนะครับ นับตั้งแต่เริ่มเขียนรีวิวหนังสือเล่มแรกเมื่อตอนต้นปีเป็นต้นมา
ผมเชื่อในพลังของหนังสือ...ที่สามารถเปลี่ยนวิถีชีวิตเราได้ในประโยคเดียว...

เหมือนคนที่กำลังจมน้ำและคว้าทุกอย่างที่ลอยอยู่ตรงหน้า
ท่ามกลางหน้าหนังสือนับร้อยนับพันหน้า
คนอ่านที่หลงทางอย่างผมคงไม่ต้องการอะไรไปนอกเหนือจากประโยคสักประโยคเท่านั้นเอง

ขอบคุณสำหรับรีวิวนะครับ ^^
ก่อนหน้านี้แม่ไก่ไปแก้ผ้าที่บ้านผม วันนี้เราแอดหลังบ้านเข้าหากัน
และตอนนี้ผมเล่าชีวิตของผมจนหมดเปลือก...เราได้รู้จักกันอีกขั้นแล้วนะครับ

“ยินดีที่ได้รู้จักกันมากขึ้นครับ”