เศร้าค่ะ เล่มนี้ อ่านแล้วสะเทือนใจมาก
แต่สาวน้อยบานาเธอช่างเข้มแข็ง มีพลัง มีความหวังที่เปี่ยมล้น
จนสามารถส่งต่อความหวังพลังใจนั้นออกมาถึงผู้อ่านให้เราได้รับรู้และสัมผัสได้...
ไม่รู้จะบอกเล่าบรรยายยังไง อ่านแล้วมันหม่น หดหู่ในหัวใจเหลือเกิน
ขออนุญาตคัดลอกบันทึกหน้าสุดท้ายของบานามาให้อ่านกันค่ะ
"...
หนูอายุ 8 ขวบตอนกำลังเขียนหนังสือเล่มนี้
และได้มีโอกาสขอพรตอนเป่าเทียนวันเกิด
ยากจังถ้าต้องตัดสินใจขอพรแค่ข้อเดียว เพราะหนูมีพรที่อยากขอหลายข้อ
เช่น ขอให้หนูไม่ต้องได้ยินหรือเห็นระเบิดอีกเลย
ขอให้สักวันหนึ่งหนูได้กลับบ้านที่อะเลปโป
ขอให้หนูมีน้องสาว
ขอให้หนูได้ไปโรงเรียนและมหาวิทยาลัย
แต่พรที่หนูอยากขอมากที่สุดคือ
ขอให้คนหยุดต่อสู้กันด้วยระเบิดและปืน
ทั้งในซีเรียและทั่วโลก
ขอให้มีสันติภาพทั่วโลก ตอนนี้หนูอายุแปดขวบ และนี่คือพรที่หนูขอ
.........."
เจ.เค. โรว์ลิ่ง กล่าวถึงหนังสือเล่มนี้ว่า
" เรื่องราวของความรักและความกล้าหาญท่ามกลางความโหดเหี้ยมน่าสะพรึงกลัว นี่คือคำให้การของเด็กผู้ต้องทนพบเจอเรื่องร้ายเกินจินตนาการ"
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 184 คน [
