Bloggang.com : แม่ไก่ - ~ หยดน้ำหวานในหยาดน้ำตา :ผลึกความทรงจำอันมิมีวันลบเลือน โดย "อุรุดา โควินท์" ~

หยดน้ำหวานในหยาดน้ำตา

อุรุดา โควินท์ / เขียน

สนพ.มติชน / พิมพ์(มิ.ย.๖๐)

๔๐๔ หน้า ราคา ๓๗๐ บาท

โปรยปก :

ความรัก ความงาม และความเศร้า

รูปเงาความทรงจำจากคนรักของนักเขียนหนุ่มแห่งหุบเขาฝนโปรยไฟ

...........

สิ่งล้ำค่าที่ "กนกพงศ์ สงสมพันธุ์"

ฝากไว้ให้คนรุ่นหลังก็คือผลงานวรรณกรรมอันทรงคุณค่า

ทว่ายังมีอีกสิ่งหนึ่งที่คงเหลือร่องรอยให้เล่าขาน

นั่นคือความรักอันเบ่งบานระหว่างเขากับ "อุรุดา โควินท์"

"หยดน้ำหวานในหยาดน้ำตา" จึงเป็นนวนิยายที่ถูกเขียนขึ้น

เพื่อจดจารถึง "เขา" และ "เธอ" เมื่อกว่าสิบปีก่อน

อย่างน้อยก็เพื่อตระหนักว่า...ถึงแม้บางอย่างจะผันแปรเปลี่ยนไป

ทว่าความรัก ความผูกพันที่เคยกำเนิดเกิดก่อย่อมไม่อาจลบลืมได้..

หลังอ่าน...

อีกเล่มกับนักเขียนสาวสำนวนสวย อุรุดา โควินท์

เล่มนี้เป็นกึ่งๆ นิยายรัก กึ่งๆ เรื่องเล่าจากชีวิตจริง...

ขอสารภาพว่า...เบื้องแรกที่รู้ถึงความเป็นมาของหนังสือเล่มนี้ ฉันลังเลที่จะหยิบมาอ่าน

เพราะหวั่นเกรงความหม่น ความเศร้า ด้วยรู้ดีแก่ใจว่าหากเป็นนิยาย...

นิยายเรื่องนี้ก็จบไม่สวย เพราะพระเอกตายตอนจบ...

แต่กระนั้น เมื่อในที่สุดก็ได้รับหนังสือมา

มันก็อดไม่ได้อยู่ดีที่จะต้องพลิกอ่าน เริ่มตั้งแต่หน้าคำนำ

กะว่าอ่านคำนำแล้วคงต้องพักเตรียมใจสักระยะแล้วค่อยอ่านต่อ

ทว่า...จากคำนำสำนักพิมพ์ ต่อด้วยคำนำผู้เขียน เรื่อยไป...เรื่อยไป

แล้วก็หยุดไม่ได้...

ถ้อยคำ เรื่องเล่าแห่งความรักของนักเขียนสองคน

ที่แสนจะแปลกแยก แตกต่างมันช่างเร้ารึงดึงดูด จนหยุดไม่ได้

เรื่องราวไม่ได้เศร้าสร้อยหดหู่อย่างที่กริ่งเกรง

หากโลดแล่น เรื่อยไหล อบอุ่นมีชีวิตชีวาเป็นที่สุด

หลังจากรู้จักอุรุดา ผ่านตัวหนังสือของเธอสองสามเล่ม

ซึมซับรับรู้ในตัวตนของเธอประมาณหนึ่ง แต่กระนั้นก็รู้สึกได้ว่า...

นั่นยังไม่ใช่ที่สุดของเรื่องรักที่เธอถ่ายทอดออกมา...

เล่มนี้ต่างหากล่ะ นิยายรักที่ดีที่สุดของเธอ..

เพราะเธอได้กรีดเลือด หลั่งน้ำตา บีบคั้นกลั่นแล้วก็กรองจนออกมา

เป็นผลึกที่วับวาว...เปล่งประกาย

เรื่องเล่าของเธอเต็มไปด้วยความรัก ความเข้าใจ...

และการยอมรับในความเป็นไปของโลก...

รวมถึงแรงบันดาลใจที่เปี่ยมล้น...ที่ส่งต่อไปยังผู้อ่าน

เราจะสามารถสัมผัสได้ถึงความเข้มแข็งจริงใจ ซื่อตรงและเปิดเผย...

เปิดเผยจนบางทีเราแอบเขินเสียเอง เหมือนเราก้าวล่วงเข้าไป"ซาบ"

ในความสัมพันธ์อันลึกซึ้ง ดึ่มด่ำ

หากไร้ชื่อไร้กรอบใดๆ เป็นตัวกำหนดขีดคั่นความสัมพันธ์นั้นๆ

ของเธอกับคนรักหนุ่ม...

ที่หากเป็นนิยายจริงๆ ผู้ชายอย่างพระเอกของเธอจะเป็นพระเอกที่เราแอบยี้ล่ะ

เขาช่างอินดี้อึมครึมเหลือใจ ถนอมคำพูด เครียดเคร่งเย็นชา เข้าถึงยาก...

คงอึดอัดน่าดูหากจะต้องอยู่ด้วย

แต่บังเอิญนี่ไม่ใช่นิยาย เขาคนนั้นเป็นมนุษย์ผู้ชายที่มีชีวิต มีตัวมีตน

มีความคิดของตัวเอง และที่สำคัญเขาเป็นนักเขียนผู้แบกความสำเร็จไว้บนบ่า...

อ่านแล้วนับถือผู้เขียนสุดใจที่เธอสามารถเข้าถึง เข้าใจ

และถ่ายทอดความเป็นเขา

ให้เรารู้จักอย่างลึกซึ้ง ละเอียดลออ...จนสามารถยอมรับนับถือตัวตนของเขา

ตลอดถึงงานของเขาอย่างสุดใจเช่นกัน

เดิมที ในฐานะนักอ่าน ฉันยอมรับว่ารู้จักกนกพงศ์น้อยมาก

รู้แต่ว่าเขาเป็นนักเขียนซีไรต์ เป็นนักเขียนเพื่อชีวิต

เรื่องสั้นของเขาฉันก็เคยอ่านเพียงเรื่องเดียว รับรู้ว่าเป็นวรรณกรรมเนื้อดี

กระตุ้นต่อมคิด ต่อมจิตสำนึก...ทว่าออกแนวหน่วงหนัก...

หนักเกินคนใจบางๆ อย่างเราจะรับไหว...

ทั้งในปีที่เขาล้มป่วย และเสียชีวิตจากไป...

ก็เป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่ฉันกำลังเฝ้าดูลมหายใจอันแผ่วผ่าวของพ่อ

จนไม่มีแก่ใจจะไปติดตามรับรู้ข่าวสารของใครอีก*

ต่อเมื่อได้มาอ่านหนังสือเล่มนี้นี่แหละ...

ที่ทำให้ฉันได้สัมผัสอีกแง่มุมหนึ่งของนักเขียนนาม "กนกพงศ์ สงสมพันธ์"

*(คุณกนกพงศ์ จากไปในเช้าวันที่ ๑๓ ก.พ ๒๕๔๙...

ส่วนพ่อของฉันเสียชีวิตในวันที่ ๓ มี.ค. ปีเดียวกัน)

"สำหรับนักเขียน ไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าความล้มเหลว

และความล้มเหลวของนักเขียนมีเพียงหนึ่งเดียว...

ไม่อาจสร้างผลงานที่ตนพอใจ"

"ฉันอ่านเพื่อเรียนรู้ ไม่ใช่ค้นหาเขตแดนแห่งความดีงาม

ฉันเขียนเพราะต้องการแบ่งปัน เล่าเรื่องจากมุมที่ฉันเข้าใจ

หาได้เจาะจงว่านี่คือความถูกต้องหรือความจริง

...ความพยายามเป็นคุณสมบัติหนึ่งของฉัน แต่งานที่พอใจ

ควรเกิดจากการหลั่งไหลพรั่งพรูของถ้อยคำ ฉันยินดีรอจนกว่าจะถึงเวลานั้น

หากเขียนหนังสือไม่ได้ ฉันจะหาอย่างอื่นทำ

เพราะฉันเชื่อว่าชีวิตที่ดีจะทำให้เกิดงานเขียนที่ดี..."

กนกพงศ์ สงสมพันธ์