~ ความรักครั้งสุดท้าย ~ สุวรรณี สุคนธา
ความรักครั้งสุดท้าย
สุวรรณี สุคนธา / เขียน
สนพ.สามสี / พิมพ์ พ.ศ. ๒๕๔๐
'รส' ศิลปินวาดภาพประกอบ แม่ม่ายสาวลูกสาม
กับความรักอันวูบวาบด้วยแรงอารมณ์ที่ว้าเหว่ของเธอ...
เธอวาดหวัง...โหยหาความรักที่อบอุ่นและมั่นคง
มาตลอดช่วงชีวิตที่เหนื่อยล้า...
จนกระทั่งเธอได้พบกับเขา...คนที่เธอคิดว่า...
เขาจะเป็น "ความรักครั้งสุดท้าย" ของเธอ...
และ...มันก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ....
นิยายรักเศร้า...เหงาและว้าเหว่นัก
ผู้เขียนได้บอกเล่าถึงอารมณ์อันลึกล้ำ...
และความรู้สึกที่โหยหาได้อย่างกินใจ...
ราวกับเอาตัวเองเข้าไปนั่งอยู่ในใจของ 'รส' นางเอกของเรื่อง...
โดยเฉพาะบทรำพึงถึงโลกและชีวิต...
'...บางครั้งหล่อนก็นึกแปลกตัวเองเหมือนกัน แปลกใจว่าทำไมตนเองถึงต้องทำอย่างนี้ และทำไมต้องไม่ทำอย่างนั้น ทำไมต้องมีความต้องการในสิ่งต่าง ๆ ทำไมจึงต้องมีความทุกข์ ความเศร้า และเหตุใดจึงต้องมีความรัก เป็นเพราะรสตกอยู่ใต้กฏธรรมชาติอันครอบคลุมชีวิตมนุษย์และสัตว์โลกในจักรวาลอย่างนั้นหรือ...
มนุษย์คนแล้วคนเล่าเกิดขึ้นมาในโลกนี้แล้วก็ดับไป เวียนว่ายไม่มีที่สิ้นสุด และโลกยังยืนยงท้าทายชีวิตแล้วชีวิตเล่า......
ชีวิตมนุษย์ดับไปหนึ่ง ก็เท่ากับฝุ่นละอองเพียงปรมาณูเดียวเท่านั้น... รสนึก...โลกก็ยังคงอยู่...และชีวิตปัจจุบันของมวลมนุษย์ก็ยังเป็นไปตามเดิม ดอกไม้ยังคงบาน ยังคงร่วงโรย และลมกยังพัดดุจเดิม...ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง...'
'...หล่อนรู้สึกอ้างว้างว้าเหว่ขึ้นมาจับใจ...แสงเดือนเย็น ๆ ส่องลอดกิ่งก้าน ใบไม้ที่มีหยาดน้ำฝนเกาะค้างแพรวพรายเหมือนเพชร...หรือเหมือนน้ำตานับหมื่นนับแสนเม็ดของนางฟ้า...พระจันทร์แลลงมาดูหล่อน พลางยิ้มให้หล่อนอย่างอ่อนหวาน ทะเลก็ขับกล่อมหล่อนเข้าสู่นิทรา...'
(ส่วนตัว)
โหยยยย....ยิ่งอ่านยิ่งเหงา...และเสียดายเหลือเกิน เสียดายเพชรน้ำเอกแห่งวงวรรณกรรมไทยที่ล่วงลับดับไป...ในวันนี้เมื่อ ๒๔ ปีก่อน ด้วยน้ำมือของคนโฉดสองคนที่หวังชิงเพียงวัตถุ ที่เทียบค่าไม่ได้เลยกับคนที่มันทำร้าย...
หยิบนวนิยายเรื่องนี้มาเล่าขาน จดจารจารึกไว้ เป็นการรำลึกถึงนักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ที่ยังอยู่ในใจนักอ่านอย่างเราเสมอมาค่ะ
(ภาพเหมือน สุวรรณี สุคนธา ฝีมือของทวี นันทขว้าง)
ประวัติผู้ประพันธ์ (สั้น ๆ จาก วิกิพีเดีย )
สุวรรณี สุคนธา เป็นนามปากกาของ สุวรรณี สุคนธ์เที่ยง ( เกิด 1 มี.ค. พ.ศ. 2475 ที่จังหวัดพิษณุโลก )
บิดาชื่อย้อย มารดาชื่อ แตงอ่อน มีพี่น้องสองคน สุวรรณีเป็นคนสุดท้อง เรียนชั้นประถมและมัธยมที่โรงเรียนสตรีเฉลิมขวัญสตรี พิษณุโลก แล้วมาต่อที่วิทยาลัยเพาะช่าง 2 ปี จากนั้นเรียนต่อคณะจิตรกรรมและประติมากรรม มหาวิทยาลัยศิลปากร ได้รับปริญญาศิลปศาสตร์แขนงจิตรกรรมเมื่อ พ.ศ. 2494 เริ่มสอนหนังสือที่โรงเรียนศิลปศึกษาอยู่ 3 ปี จึงย้ายไปสอนที่มหาวิทยาลัยศิลปากร ออกจากราชการหลังจากงานเขียนเริ่มเป็นที่นิยม เป็นนักเขียนจนถึงปีพ.ศ. 2515 เป็นบรรณาธิการนิตยสารลลนาจนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต
สมรสกับ ทวี นันทขว้าง มีบุตรธิดา 4 คน ต่อมาหย่าขาดกับสามีแล้วมาร่วมชีวิตกับนายศิริสวัสดิ์ พันธุมสุต
เริ่มงานเขียนเรื่องสั้นเรื่องเรื่องแรก ชื่อ "จดหมายถึงปุก" เมื่อ ปีพ.ศ. 2508 ตีพิมพ์ในสตรีสารใช้นามปากกา "สุวรรณี" ส่วนนามปากกา "สุวรรณี สุคนธา" นั้นประมูล อุณหธูป บรรณาธิการ สยามรัฐสัปดาห์วิจารณ์ ในขณะนั้นเป็นผู้ตั้งให้เมื่อส่งเรื่องสั้นในสยามรัฐฯ นวนิยายเรื่องแรกคือ "สายบ่หยุดเสน่ห์หาย" ได้รับการต้อนรับอย่างดี
ผลงานที่ได้รับรางวัลวรรณกรรม เช่น "เขาชื่อกานต์" ได้รับรางวัล ส.ป.อ. ในปี 2513 "ด้วยปีกของรัก" ได้รับรางวัลชมเชยสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ ปี 2516 "พระจันทร์สีน้ำเงิน" ได้รางวัลยอดเยี่ยมปี 2519 "สร้อยแสงแดง" ได้รางวัลชมเชยเยาวชน ปี 2524
สุวรรณี สุคนธา เสียชีวิตเพราะถูกชิงทรัพย์ เมื่อวันที่ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2527
| Create Date : 03 กุมภาพันธ์ 2551 |
| Last Update : 3 กุมภาพันธ์ 2552 10:50:09 น. |
|
23 comments
|
| Counter : 17325 Pageviews. |
 |
|
|
แหะ ๆ นี่แสดงว่า...สิ่งที่คุณเห็นอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด หุหุ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ
ขอบคุณเจ้าแม่เฮือน กำเดียวไปแอ่วหาเน้อเจ้า 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 184 คน [
