|
ขอบฟ้าโน้นเป็นของเธอ & เพื่อนร่วมทาง สิริมา อภิจาริน สำนักพิมพ์ อรุณ /พิมพ์ มี.ค. & มิ.ย.๒๕๔๘
~ รวมเรื่องสั้นสองเล่ม ๓๐ เรื่องจากนักเขียนหญิงสำนวนสวย ซัดส่ายอารมณ์คนอ่านให้หวามไหว วูบวาบ ~
รายละเอียด :
เล่มแรก "ขอบฟ้าโน้นเป็นของเธอ" ผู้อ่านจะเต็มอิ่มกับ ๑๕ เรื่องราวรสละมุน ที่จะเติมความสุนทรีในหัวใจ
คลุกเคล้ากลิ่นขนมนมเนยตามสไตล์นิยายรักที่มีฉากเมืองรื่นรมย์ในต่างแดน ในเล่มนี้ ผู้อ่านจะได้สัมผัสชีวิตนักเรียนไทยในต่างแดน แต่ละเรื่องล้วนมีจุดเด่น และให้รสชาติแตกต่างกัน นอกจากจะได้หรรษากับตัวละครแล้ว ยังได้เรียนรู้การใช้ชีวิตในต่างแดน ให้แง่คิด มุมมอง ที่น่าสนใจไว้อย่างเพลิดพลิน สำหรับใครที่คิดจะไปใช้ชีวิตต่างบ้านต่างเมือง หรือต้องไปใช้ชีวิตอยู่หอพักด้วยตนเองแล้วล่ะก็ รับรองว่าไม่ผิดหวัง
ตัวอย่างเรื่องสั้นในเล่ม อาทิเรื่อง เพื่อนร่วมห้อง, ราตรีผี, ลูกเบอร์รี่ป่ากับความรัก...(หรือความใคร่ก็ไม่รู้),ปาร์ตี้ไข่,ดอกไม้ในมือคนอื่น,น้องใหม่ ฯลฯ
เล่มที่สอง "เพื่อนร่วมทาง" เป็นเรื่องราวเบา ๆ สั้น ๆ ๑๕ เรื่อง ที่แตกหน่อต่อยอดมาจากเหตุการณ์อันแสนจะธรรมดาในชีวิตประจำวัน หากจุดประกายให้เกิดวาบความคิดที่สร้างสรรค์และเป็นอิสระ ทั้งขยายมุมมองที่มีต่อโลกและชีวิตให้กว้างไกล
ชวนคุยค่ะ...
รวมเรื่องสั้นอีกสองเล่มที่ตอบสนองอารมณ์ และความรู้สึกที่ตึงเครียด อันมีสาเหตุมาจากสถานการณ์รอบ ๆ ตัวในช่วงนี้ค่ะ
คุณสิริมาเป็นนักเขียนคนโปรดตลอดกาลของแม่ไก่... งานของเธอมีไม่มากไม่น้อย แต่ก็มีออกมาให้ได้เสพอยู่เรื่อย ๆ เธอเป็นนักเขียนที่ใช้ภาษาได้นุ่มนวลและละเมียดละไมมาก ทุกครั้งที่อ่านตัวหนังสือของเธอเราจะรู้สึกอิ่มเอมและประทับใจ
รวมเรื่องสั้นสองเล่มข้างบนนี้ก็เช่นเดียวกัน แม้หลายเรื่องจะเป็นเรื่องที่เธอเขียนไว้เมื่อนานมากแล้วและเคยตีพิมพ์ในนิตยสารบางเล่มที่กลายเป็นตำนานไปแล้วก็ตามที (เช่นสตรีสาร และลลนา เป็นต้น)
แต่เรื่องเล่าของคุณสิริมาไม่เคยพ้นสมัย ด้วยเป็นเรื่องราวของอารมณ์และความรู้สึกของผู้คนชนชั้นธรรมดาแบบเรา ๆ ที่ไม่ได้เน้นบริบทมากนัก ทำให้ผู้อ่านสามารถรับร่วมอารมณ์กับเธอได้โดยง่าย
อ๊ะ...ยกตัวอย่างนิดหนึ่งแล้วกัน...
ในเรื่อง "ชื่อว่ารัก" เรื่องราวอันเป็นห้วงคำนึงของเพลิน หญิงสาวนิสัยร่าเริง ช่างพูดช่างคุย เมื่อต้องเลิกรากับเพื่อนชายที่มีบุคลิกตรงกันข้ามกับเธอ หลังจากการคบหากันในช่วงระยะเวลาหนึ่ง...
'...ดูเหมือนเพลินไม่เคยโกรธเขาได้ลง แม้จะไม่เคยรักเขามากกว่าที่เพลินปล่อยให้ตัวเองรักเขาได้ ความรักมันอิ่มอยู่ในตัวของมันเอง เมื่อเริ่มรักใครสักคน ถึงอย่างไร... มันก็รักอยู่อย่างนั้น ถึงแม้จะร้างจะรากันไปแล้วก็ตาม
ใคร ๆ ว่าเพลินไม่ได้อะไรเลยจากเวลาที่เสียไป คนเรามักวัดการได้การเสียที่อะไรก็ได้ที่หยิบจับได้และมองเห็นได้ กับความรู้สึกเจ็บปวด แต่เข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างทั้ง ๆ ที่เจ็บ กับความรู้สึกอ่อนโยนและให้อภัย และกับความรู้สึกที่ยอมรับว่า อย่างน้อยตนต้องผิดครึ่งหนึ่งเมื่อใครเลิกร้างไป เป็นสิ่งสิ่งหนึ่งที่เพลินได้รับ แต่ไม่มีใครเห็น และเพลินคร้านจะบอกกล่าว...
เพื่อนฝูงว่า...'บอกแล้วว่าคบยากยังดันทุรัง...เป็นไงล่ะได้อะไรมาบ้างนอกจากจดหมายรำพึงรำพันเป็นปึกนั่น...'
เพลินมองจดหมายเป็นปึกตรงหน้า...บางทีเพลินคงไม่ได้อะไรติดมือมาจริง ๆ แต่ไม่หรอก...ชื่อว่ารัก...คนเราต้องได้อะไรบ้างจากมัน...
เพลินยิ้ม...ขณะลอกแสตมป์ออกจากจดหมายเป็นปึกของเขา หลายปีเต็มที แสตมป์สะสวยเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ...
ไม่เลวนักหรอก...ที่บังเอิญมีหลานเป็นนักสะสมแสตมป์...'
(จาก...'ชื่อว่ารัก' ใน "เพื่อนร่วมทาง")
หักมุมค่ะหักมุม...อ่านแล้วอมยิ้มเลย
ตัวเอกของคุณสิริมามักจะเป็นหญิงสาวอารมณ์มั่นคง เปรี้ยว ทันสมัย และรักอิสรภาพเหนือสิ่งอื่นใด... แต่เธอก็มิได้ละเลยจารีตอันดีงามที่สังคมตีกรอบไว้....
อย่างเรื่องราวของ 'มน' นักศึกษาสาวไทยในต่างแดนกับหนุ่มตาคมผมดำ...ผู้เช่าบ้านฝั่งตรงข้าม นักศึกษาศิลปะที่แสนโรแมนติก...
"...พอลล์อบอุ่นเสียเหลือเกิน อ้อมแขนของเขาอบอุ่น...รัก...ไม่รัก ชอบ...ไม่ชอบ...มนนับในใจ นี่จะสวมสอดกอดรัดให้เขาพาเธอไปถึงฉิมพลีโน้นหรือจะหยุดกันแค่สวนสวรรค์นี้ดีหนอ...มนคิดไม่ถูก....
พอลล์เริ่มรุก ใจคอของมนเริ่มลอยลิบ...ดอกไม้ดอกนิด ๆ สีชมพูที่ริมรั้วสวยน่ารักเสียจริง.... มนคิดท่ามกลางความเผลอไผล... แล้วรั้วสีขาวนั้นก็น่ารักอีกเหมือนกัน นี่เพราะเธอหลงรักเจ้ารั้วนั่นแท้ ๆ เทียว ถึงได้ดั้นด้นมากับเจ้าของบ้านถึงนี่....
"พอลล์..." มนกระซิบ ใจคอเธอจะขาดเสียให้ได้ ... แต่ใจคนเรานี่นะมันสำคัญ ทุกข์สุขอยู่ที่ไหน ใจมันถึงก่อน แล้วคนเรานี่หนอ... มีใจเป็นรั้วใช่ไหม หากรั้วระเนนเสียแล้วจะเหลืออะไร...
"พอลล์คะ..." เสียงมนดังขึ้นท่ามกลางเสียงลมหายใจกระเส่าของพอลล์ "งานที่คุณว่าจะส่งอาจารย์มันอยู่ไหนคะ...?" พอลล์ชะงัก...เขาครางอย่างไม่เชื่อหูตนเอง..."โธ่...มน"
(จาก...'รั้วบ้านโน้น' ใน "ขอบฟ้าโน้นเป็นของเธอ")
เรื่องนี้ อ่านแล้ว...รู้สึกโล่งค่ะ โล่งใจ...(ตามประสา...ผู้สูงวัย แหะ ๆ )
ส่วนสำคัญที่ทำให้จขบ.ชื่นชมและประทับใจในผลงานของคุณสิริมาคือเรื่องของสำนวนภาษาค่ะ..
เธอเป็นนักเขียนที่มีลีลาการเขียนและการใช้ภาษาที่ละเมียดมาก... เรียบง่ายแต่นุ่มนวล พลิ้วไหว อ่านแล้วให้ความรู้สึกสงบ เย็น เหมือนนั่งอยู่ข้าง ๆ ลำธารสายเล็ก ๆ ที่มีสายน้ำไหลริน...
นำมาชวนอ่านกันในวันที่ขุ่นเครียดค่ะ... เผื่อจะมีน้ำใสไหลเย็นรินรดหัวใจให้ชุ่มชื่น...
|
ชอบสำนวนคุณสิริมาค่ะ เรื่องล่าสุดที่อ่าน เรื่องปลาหนีน้ำ ชอบคารมคมคายของเค้าที่เข้าใจเปรียบเทียบ เรื่องใกล้ๆ ตัว แล้วก็สำนวนไม่ฟุ่มเฟื่อยเกินไปด้วย เห็นด้วยกับจขบ. ภาษาเค้าสวยจริงๆค่ะ
แถมตอนนี้แอบชอบสำนวนจขบ. ตรงนี้ด้วยค่ะ"รวมเรื่องสั้นสองเล่ม ๓๐ เรื่องจากนักเขียนหญิงสำนวนสวย ซัดส่ายอารมณ์คนอ่านให้หวามไหว วูบวาบ"
ตอนนี้หัวใจทั้งแห้งผากและร้อนรุ่มๆ สลับกัน ถ้าได้น้ำใสไหลเย็นรินรดหัวใจ คงจะดีไม่น้อย