คิดไปเขียนไปตามสไตส์...แม่บุญ.....
Welcome to my little world .....
Group Blog
 
<<
ธันวาคม 2560
 12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930
31 
 
13 ธันวาคม 2560
 
All Blogs
 
ความทรงจำครั้งหนึ่งในชีวิต ในงานพระราชพิธีถวายพระเพลิง ในหลวงรัชกาลที่ ๙-๒









ความทรงจำครั้งหนึ่งในชีวิต ฯ ๒









๕ ตุลาคม ๒๕๖๐

ตีสามกว่าๆ ที่ลุกมาอาบน้ำแต่งตัว รอจนตีสี่กว่าๆ ให้เช้ากว่านี้อีกสักนิดเพราะในซอยมันเปลี่ยวจนน่ากลัว จากนั้นก็เรียกแท็กซี่ให้มารับ แม่บุญไปถึงหน้ากองสลากตอนตีห้าครึ่ง แม้กระนั้นแถวที่ยาวเหยียดของผู้คนก็เริ่มยาวขึ้นเรื่อยๆ ตามเวลาที่ผ่านไป ในใจยังดีใจว่าแถวไม่ยาวเหมือนที่คิด แค่นี้เองเรารอได้























ระหว่างยืนรอในแถว ฝนที่ตกลงมาตั้งแต่เมื่อคืนทำให้ท้องถนนเปียกแฉะไปหมด แต่ผู้คนที่ยืนรอกลับยิ้มแย้มด้วยใบเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขในโอกาสสุดท้ายที่จะได้เข้าไปกราบสักการะพระบรมศพ














เด็กหญิงอายุราวสองขวบมายืนรอกับคุณแม่ เธอไม่ร้องไห้โยเยเหมือนเด็กทั่วๆ ไป แต่กลับยืนรอด้วยความสงบ จะมีบ้างที่ให้คุณแม่อุ้มเมื่อเหนื่อยจัดเท่านั้น และได้กลายเป็นขวัญใจของผู้คนรอบๆ ข้าง ที่มองด้วยความเอ็นดูและชื่นชม


















แถวที่แม่บุญยืนรอค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า จิตใจที่มุ่งมั่นทำให้ร่างกายไม่อ่อนเพลียอย่างที่ควรจะเป็น แม้นว่าจะง่วงมากในบางครั้งแต่ก็ฝืนยืนทนต่อไปได้ ข้าวปลาอาหารและน้ำมีผู้คนนำมาแจกจ่ายอยู่เรื่อยๆ

















































เยาวขนจิตอาสาที่มาในงาน ทำหน้าที่ได้เข้มแข็งมาก





ในที่สุดแถวที่ยืนอยู่ก็ได้ผ่านเข้าไปยืนรอบริเวณริมรั้วพระบรมมหาราชวัง














คงจะเป็นเพราะแม่บุญกินอาหารที่เขานำมาแจกจ่ายหลายอย่างเกินไป จนทำให้มีอาการเหมือนกับท้องจะเสียเพราะร่างกายยังปรับตัวไม่ได้ และเริ่มมวนท้องมากขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้กระสับกระส่าย มองหารถบริการห้องน้ำที่ตั้งอยู่ห่างไกล การมาคนเดียวทำให้ยากตรงที่ว่าหากออกจากแถวแล้วจะกลับเข้ามาอย่างไร ไม่มีคนจองที่ให้ คิดไปคิดมาหลายครั้งว่าจะทำยังไงดี ? ในที่สุดก็ได้ยินเสียงประกาศให้เดินข้ามถนนให้ไปนั่งรอบริเวณด้านหน้าก่อนจะเข้าประตูวัง ความรีบร้อนทำให้ลืมอาการมวนท้องไปสนิท จนในที่สุดก็ได้ผ่านประตูเข้าไปยืนรอข้างใน






อาหารนำมาแจกจ่ายมากมาย






มองที่นาฬิกาข้อมือ เป็นเวลาเกือบบ่ายสาม และในที่สุดแม่บุญก็ได้ก้าวข้ามธรณีประตูด้านในเข้าไปกราบสักการะพระบรมโกศที่ตั้งสูงตระง่านตรงหน้า ความรู้สึกตื้นตันใจจนพูดอะไรไม่ออก มันรู้สึกจุกอยู่ที่คอหอย เมื่อก้มลงกราบตามคำบอก น้ำตาที่เออล้นก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ในที่สุดความตั้งใจที่จะได้มาเข้ากราบสักการะก็เกิดขึ้นได้อย่างปาฏิหาริย์สำหรับตนเอง เพราะช่างเป็นเรื่องที่บังเอิญที่เกิดขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อตั้งแต่ต้นจนมาถึงตอนนี้ สมกับความตั้งใจอันแน่วแน่ที่จะต้องมางานพระราชพิธีนี้ให้ได้
























เมื่อเดินออกมาข้างนอกหลังจากนั้น แม่บุญไม่ได้เดินกลับออกไปในทันที แต่ได้เดินไปนั่งบริเวณที่ปลูกดอกไม้อยู่รายรอบใกล้ๆ กับที่ทหารเวรยามยืนอยู่ ณ ที่แห่งนี้เองที่ได้พูดคุยกับชายหนุ่มวัยล่วง ๓๕ ปี ที่แนะนำตนเองว่าเป็นจิตอาสาในงานพระราชพิธีฯ เขาบอกแม่บุญว่า รู้ไหมว่า พระองค์ท่านอยู่ใกล้ๆ เราสองคนแค่นี้เอง จากนั้นก็ชี้ไปที่ด้านหลังพระบรมโกศ เขาบอกให้แม่บุญกราบถวายบังคม ขอพระบารมีคุ้มครอง ตั้งใจขอในสิ่งที่ตนเองปรารถนา
















แม่บุญถอดรองเท้านั่งลงกับพื้นซิเมนต์ข้างหน้า ก้มลงกราบกับพื้นและขอเพียงสิ่งเดียวคือ ขอเกิดเป็นข้ารองพระบาททุกภพทุกชาติไป น้ำตาไหลรินอีกครั้งแล้วครั้งเล่า ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ก็น้ำตาไหลรินเช่นเดียวกัน เขาบอกว่า เขามีกิจการของตนเองและได้เตรียมทุกอย่างไว้พร้อมเพื่อที่จะมาเป็นจิตอาสาตลอดระยะเวลางานพระราชพิธีฯ เขาปิดร้านเป็นเวลา ๑ เดือนเต็ม เพื่อจะมาถวายความจงรักภักดีเป็นครั้งสุดท้ายๆ ที่เขาจะได้ทำเพื่อพระองค์ท่าน






เราสองคนมาจากจากต่างที่แต่ความรู้สึกที่หล่อหลอมเป็นหนึ่งเดียว คือความรักความภักดีที่อยากจะกระทำเพื่อพระองค์ท่านนั้นไม่แตกต่างเลย เราต่างนั่งมองไปที่พระบรมมหาราชวัง กันเงียบๆ จนบ่ายคล้อยไปมาก แม่บุญจึงค่อยๆ ก้มลงกราบลงกับพื้นอีกครั้งและเอ่ยลาชายหนุ่ม แล้วเดินออกจากบริเวณพระบรมมหาราชวังเพื่อขึ้นรถเมล์กลับบ้าน ระหว่างนั่งรถเมล์กลับบ้านด้วยจิตใจตั้งมั่นที่จะมาคอยชมกระบวนซ้อมที่จะมีขึ้นอีกในไม่กี่วันข้างหน้า และจะมีขึ้นเป็นระยะๆ ได้แต่น้อมจิตอธิฐานขอให้ร่างกายของตนเองได้มีแรง มีพลังต่อสู้กับความเจ็บปวดจากอาการประดูกทับเส้น จนทำให้ปวดหลังและร้าวลงขาทำให้ขาชาเป็นระยะๆ และปวดเป็นที่สุด
















สาธุ ขอพระบารมีของพ่อหลวงได้โปรดคุ้มครองลูกให้มีสุขภาพแข็งแรงจนถึงงานวันสุดท้ายด้วยเทอญ






Create Date : 13 ธันวาคม 2560
Last Update : 13 ธันวาคม 2560 0:58:01 น. 15 comments
Counter : 2117 Pageviews.

ผู้โหวตบล็อกนี้...
คุณmoresaw, คุณtuk-tuk@korat, คุณกะว่าก๋า, คุณหงต้าหยา, คุณmambymam, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณSai Eeuu, คุณSweet_pills, คุณไวน์กับสายน้ำ, คุณภาวิดา คนบ้านป่า, คุณเนินน้ำ, คุณnewyorknurse


 


โดย: tuk-tuk@korat วันที่: 13 ธันวาคม 2560 เวลา:8:25:25 น.  

 



เป็นประสบการณ์ที่ยิ่งใหญ่และอยู่ในความทรงจำของพี่ไก่
รวมถึงคนไทยทั้งชาติเลยนะครับ

พระองค์ท่านอยู่ในใจ
เป็นที่จดจำ
เป็นที่ยกย่องจากทุกสิ่งที่พระองค์ทำเพื่อประชาชนจริงๆครับ



โดย: กะว่าก๋า วันที่: 13 ธันวาคม 2560 เวลา:14:06:52 น.  

 
อ่านจบน้ำตาซึมนิดๆ
ดีใจแทนที่ได้ทำสมความตั้งใจ
พี่ติ๋วไม่มีโอกาสเท่าน้องไก่
เพราะยืนนานไม่ได้
ได้แต่ก้มลงกราบหน้าทีวีพร้อมครอบครัว
จนกระทั่งถึงพิธีบรรจุพระบรมอัฐิ

ไม่เสียแรงที่น้องตั้งจิตอธิษฐานไว้
จะอยู่ที่ไหนเราก็ภูมิใจในแผ่นดินของเรา


โดย: หมุยจุ๋ย วันที่: 13 ธันวาคม 2560 เวลา:15:04:02 น.  

 
อ่านและชมภาพแล้วรู้สึกประทับใจ
และขนลุกในความจงรักภักดีของพสนกนิกรชาวไทยที่มีต่อพระองค์ท่านค่ะ
ทุกวันนี้พระองค์ยังคงอยู่ใกล้ๆพวกเราชาวไทยทุกคนนะคะ
วันก่อนมีโอกาสได้ไปชมพระเมรุมาศ
และชมนิทรรศการพระราชกรณียกิจของพระองค์แล้ว
สำนึกในพระมหากรุณาธิคุณสุดหัวใจ

ขอบคุณแม่บุญที่แวะชมดอกชวนชมค่ะ



โดย: mambymam วันที่: 13 ธันวาคม 2560 เวลา:15:58:34 น.  

 
มาขอบคุณกำลังใจเด้อครับ


โดย: moresaw วันที่: 13 ธันวาคม 2560 เวลา:16:19:30 น.  

 
อ่านที่แม่บุญเขียน แล้วน้ำตาซึมไปด้วยค่ะ แม่บุญมีเจตนารมณ์อันแน่วแน่ที่จะมาในวันนั้น ปราบปลื้มและชื่นชมจริงๆ ค่ะ


โดย: Sai Eeuu วันที่: 13 ธันวาคม 2560 เวลา:21:22:10 น.  

 
มาคุยเรื่องแป้งพิซซ่าค่ะ ไม่แน่ใจว่าเคยลองแบบน้ำมันมะกอกไม๊ เคยเจอเหมือนกันค่ะ แต่ทำสูตรนี้แล้วติดใจ เลยไม่คิดจะเปลี่ยนไปทำสูตรอื่น เลยค่ะ ส่วนที่ใช้น้ำมันมะกอก จะไปลองกับขนมปังมากกว่าค่ะ เช่น ciabatta พวกนั้นค่ะ

เคยหัดทำขนมปังเยอรมันที่เป็นแบบแป้งหมัก แต่ยังไม่เคยสำเร็จเลยค่ะ ที่เขาเรียกว่า sauerteigbrot พี่ไก่เคยทำไม๊คะ


โดย: Sai Eeuu วันที่: 13 ธันวาคม 2560 เวลา:21:39:54 น.  

 
แต่ละอักษรที่แม่บุญถ่ายทอด
ชัดเจนราวกับเหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ค่ะ
ซาบซึ้งกับความตั้งใจจริงของแม่บุญ
ต๋าหวังว่าแม่บุญมีสุขภาพแข็งแรง
และได้ชมการซ้อมริ้วขบวนฯสมความตั้งใจนะคะ
ต๋าจะตามมาอ่านต่อค่ะ

ขอบคุณแม่บุญมากนะคะสำหรับกำลังใจ


โดย: Sweet_pills วันที่: 13 ธันวาคม 2560 เวลา:22:42:36 น.  

 
นึกถึงพระองค์แล้ว น้ำตาซึม.. เมื่อคืนก่อนขับ
รถผ่านวังไกลกังวล...ตอน 5 ทุ่ม อดมองไป
ข้างในไม่ได้ ระลึกถึงในหลวง..

แม่บุญมีจิตที่มั่นคง มุ่งมั่นไปกราบถวายบังคม
พระองค์หลายครั้ง น่าชื่นชมมากครับ

Maeboon Diarist ดู Blog
ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น


โดย: ไวน์กับสายน้ำ วันที่: 14 ธันวาคม 2560 เวลา:4:22:01 น.  

 


สวัสดียามเช้าครับพี่ไก่




โดย: กะว่าก๋า วันที่: 14 ธันวาคม 2560 เวลา:6:25:34 น.  

 
ใครที่อยู่เมืองไทยแล้วน่าจะไปกราบ
ได้ง่ายๆแต่ไม่ได้ไปน่าจะอายคุณไก่นะคะ

พี่เข้ามาอ่านเอนทรี่ที่แล้วที่มีเรื่องไก่
พวกเค้าน่ารักมากๆนะคะ เสียที่พอฝูง
ใหญ่ๆขึ้นแล้ว มีปัญหาเรื่องที่เลี้ยง
โดยเฉพาะหน้าหนาว

ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมค่ะ



โดย: ภาวิดา (คนบ้านป่า ) วันที่: 14 ธันวาคม 2560 เวลา:14:29:00 น.  

 
คิดถึงพระองค์ท่านที่สถิตย์อยู่บนสวรรค์นะคะ
พวกเราโชคดีนักหนาที่ได้เกิดในรัชกาลของพระองค์
คิดอยากให้พระองค์เป็นอมตะไม่เจ็บป่วย ไม่สิ้นพระชนม์ แต่ทุกสิ่งก็ล้วนเป็นสัจจธรรมของชีวิตนะคะแม่บุญ แม้กายท่านจะไปแต่ท่านไม่ได้จากไปไหนอยู่ในหัวใจของพวกเรานี่เอง


โดย: เนินน้ำ วันที่: 15 ธันวาคม 2560 เวลา:12:24:57 น.  

 
พระองค์ท่านคงทอดพระเนตรมองมาจากเบื้องบน แม่พระองค์ท่านจะจากไปไกลแสนไกล แต่สิ่งที่ท่านทิ้งไว้ให้คนไทยนำไปประพฤติปฏิบัติหรือใช้ในการแก้ปัญหาต่างๆนั้น จะยังคงอยู่ และพระองค์ท่านก็จะอยู่ในใจของชาวไทยมิเสื่อมคลายเช่นกันครับ


โดย: ruennara วันที่: 16 ธันวาคม 2560 เวลา:5:20:46 น.  

 

สวัสดียามเช้าครับพี่ไก่


เมื่อเขียนบ่อยๆ
ผมว่าความชำนาญค่อยๆเกิดขึ้นจริงๆครับ

ทำบล็อกเหมือนทำอาหารในความรู้สึกของผมเลยครับ
พอทำบ่อยๆ มีความชำนาญ
คราวนี้จะหยิบเรื่องอะไรมาเล่า
ก็เล่าสนุก มีสไตล์เป็นของตนเองเลยครับ



โดย: กะว่าก๋า วันที่: 16 ธันวาคม 2560 เวลา:6:46:52 น.  

 
บันทึกในความทรงจำของพวกเราตลอดไป


โดย: kae+aoe วันที่: 20 ธันวาคม 2560 เวลา:14:24:23 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Maeboon
Location :
กรุงเทพฯ Belgium

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 87 คน [?]




แม่บุญ..เป็นหญิงไทยอายุเลยวัยรุ่นไปไกล จับพลัดจับพลูได้สามีเป็นฝรั่งแล้วก็หอบผ้าตามกันไปอยู่เมืองนอกเมืองนา พอได้เวลาหยุดงานก็กระเตงกันไปเที่ยวตามประสาตายาย ไม่มีลูกกวนตัวกวนใจ แม่บุญนั้นชอบเขียน ชอบเล่า ชอบถ่ายรูป เป็นที่สุด จะเก็บไว้คนเดียวก็กระไรอยู่ เอามาแบ่งบันกันให้ลูก ๆ หลาน ๆ ได้อ่าน ได้ดูกันดีกว่า ส่วนฝีมือด้านอื่น ๆ นั้นก็พอจะมีอยู่บ้าง เช่น ทำอาหาร ก็เอามาแบ่งปันกันอีกนั่นแหละ ค่อย ๆ รู้จักกันไป รู้จักกันแล้วก็อย่าลืมเข้ามาคุยกันนะ


ปล....รูปภาพต่าง ๆ หากต้องการนำไปใช้ช่วยบอกที่มาที่ไปด้วยนะคะ เป็นการให้ความเคารพซึ่งกันและกัน ซึ่งสังคมไทยเราค่อนข้างมองข้ามในเรื่องนี้ค่ะ

free counters
New Comments
Friends' blogs
[Add Maeboon's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.