|
|
| | 1 | 2 | 3 |
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
ความทรงจำครั้งหนึ่งในชีวิต ในงานพระราชพิธีถวายพระเพลิง ในหลวงรัชกาลที่ ๙-๗
๒๕ ตุลาคม ๒๕๖๐
เช้าวันนี้แม่บุญมีนัดกับเพื่อน และรุ่นน้องอีกคน เราสามคนนัดกันไว้ว่าจะพยายามไปร่วมในงานพระราชพิธีโดยเข้าไปให้ได้ใกล้ที่สุด แม่บุญได้จับจองโรงแรมที่พักไว้ตั้งแต่ต้นปี เป็นโรงแรมที่ตั้งอยู่ระหว่างย่านพาหุรัดและสำเพ็ง ดูจากแผนที่แล้วสามารถเดินไปบริเวณท้องสนามหลวงได้โดยไม่ต้องพึ่งพารถโดยสาร หรือรถแท็กซี่ หากไม่เมื่อยที่จะเดิน
เพื่อนของแม่บุญมาเช็คอินเข้าที่พักก่อนล่วงหน้าหนึ่งวัน เพราะคิดกันแล้วว่ายังไงเราก็ต้องเช่าไว้เก็บกระเป๋าสัมภาระ แม่บุญนั่งรถใต้ดินมากับกระเป็าใบเล็กใบเดียว มาถึงก็พากันขนไปไว้ที่ห้อง ช่วงเบ่ายแก่ๆ เราสามคนไปเดินดูลาดเลาที่ท้องสนามหลวง เดินไปถึงหน้าบริเวณกระทรวงกลาโหม ก่อนที่จะเดินออกมาเพื่อกลับที่พัก น้องน้อยสุดได้บอกว่า คุณพ่อของเธอแนะนำให้ขอที่ไว้กับแม่พระธรณีจะได้ๆ ที่ที่เราต้องการ ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะ...
แม่บุญหันไปมองข้างหน้า บริเวณประตูเทวาพิทักษ์ ยกมือขึ้นพนมแล้วคิดในใจ กราบขอแม่พระธรณี ในวันงานพระราชพิธีขอให้ได้มานั่งตรงหน้าประตูนี้ด้วยเทอญ ...จากนั้นก็พากันเดินไปบริเวณหน้ากระทรวงมหาดไทย ผู้คนต่อแถวกันยาวเหยียด เราสามคนไม่รอช้ารีบเดินไปต่อท้ายแถวทันที แต่ไม่นานนักแถวที่มาต่อก็มีคนมายืนต่อกันยาวไปอีกจนไม่สามารถมองเห็นหางแถวได้ แม่บุญอดนึกในใจไม่ได้ว่า สาธุ ขอให้มีเรี่ยวแรงยืนต่อแถวให้ถึงที่สุดด้วยเทอญ เพราะบางครั้งขาข้างที่ปวดดูจะรุนแรงขึ้น ต้องคอยหาที่พักขา อดไม่ไหวก็นั่งลงกับพื้นถนนนั่นเอง
จากบ่ายกลายเป็นค่ำ ความมืดครอบคลุมไปทั่วบริเวณ ท้องฟ้าดูครึ้มๆ เหมือนฝนจะตก ในที่สุดฝนก็ตกลงมาจริงๆ ตกลงมาแบบหนักหน่วง ลมพัดแรงไปทั่วบริเวณ แม่บุญกับเพื่อนในช่วงแรกนั่งอยู่ตรงหัวถนนใกล้สะพานข้ามคลอง เรารีบกางร่ม แต่ก็ยังไม่วายเปียกไปทั้งหัว บริเวณที่ยืนมีคนนั่งเก้าอี้อยู่คนเดียว เจ้าหน้าที่ตำรวจเดินมาบอกให้ขยับที่ให้เราสองคนนั่งด้วย จากนั้นก็พากันนั่งเบียดเสียด กางร่มรอให้ฝนหายตก มีคุณยายสองคนมาร่วมนั่งเบียดกางร่มกับเราด้วย ถ้อยทีถ้อยอาศัยกันไป
เวลาผ่านไปนานเกือบครึ่ง ชั่วโมง ฝนเริ่มซาเม็ด แม่บุญกับเพื่อนจำต้องหาห้องน้ำา คุณยายใจดีที่นั่งหลบฝนกับเรา พาเดินไปบริเวณด้านในของกระทรวงฯ เจ้าหน้าที่เห็นคนแก่เลยอนุญาตให้เข้าไปใช้ห้องน้ำข้างในได้ จากนั้นก็บอกให้พวกเราเข้าไปนั่งพักที่ใต้ถุนโรงจอดรถของกระทรวง ซึ่งเป็นที่หลบฝนได้เป็นอย่างดี ที่นี่เองที่เราสองคนนั่งจับกลุ่มกับคุณยายและแม่ชีที่มาจากต่างจังหวัด พากันคุยกันจนดึก
แม่บุญกับเพื่อนตัดสินใจที่จะกลับไปโรงแรมเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า เนื่องจากเปียกฝนจนชุ่มไปหมด เราฝากทีไว้กับคุณยายแล้วก็รีบเดินกลับโรงแรมเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกจากโรงแรมตัดสินใจนั่งแท็กซี่บอกให้พาไปส่งบริเวณคลองหลอด แต่แ?็กซี่กลับมาส่งบริเวณด้านหลังพระแม่ธรณี ตอนนี้เหลือเพียงแม่บุญกับเพื่อน รุ่นน้องไม่ได้มาด้วย เราสองคนรีบเดินเร่งฝีเท้าเพื่อที่จะไปให้ถึงหน้ากระทรวงมหาดไทยที่ฝากพี่ไว้กับคุณยาย
แต่เมื่อเดินมาถึงครึ่งทาง เราเห็นแล้วว่าหางแถวยาวไปเรื่อยๆ แม่บุญตัดสินใจบอกให้เพื่อนยืนต่อแถวรอไว้ ส่วนตัวเองรีบเดินไปใต้ถุนกระทรวงทันที แต่เมื่อไปถึงคุณยายทั้งหลายไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว คิดว่าคงจะรีบไปต่อแถวเช่นกัน แม่บุญหันหลังกลับเดินดิ่งไปหาเพื่อนทันที ระหว่างทางเห็นพลาสติคผืนใหญ่ที่มีคนทิ้งไว้เลยเก็บมาด้วย โชคดีมากเพราะไม่งั้นเราก็ไม่มีอะไรปูรองนั่งเพราะฝากคุณยายเอาไว้
เมื่อเดินมาถึงแถวด้านหลังยาวไกลจนมองไม่เห็น แม่บุญบอกเพื่อนว่าไม่พบคุณยายแล้วเราสองคนเลยรอกันต่อไป แถวที่เรายืนรอนั้นไม่ได้ขยับไปไหนอีกเลย แม้ว่าจะมีเจ้าหน้าที่มาบอกให้ขยับเดินหน้า หรือถอยหลัง แต่ก็ไม่สามารถทำได้ง่ายๆ สุดท้ายก็เลยพากันนั่งลงกับพื้นถนน แม่บุญกับเพื่อนมีแผ่นพลาสติคที่เเก็บได้เอามาปูรองนั่ง ๆ รอไป ดูผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาด้วยความตื้นตันในความรักความภักดีที่มีต่อพระองค์ท่าน
สองทุ่มกว่าแล้ว มีคนนำอาหารมาแจก ยาลมยาดมยาหม่องถุกแจกจ่ายไปทั่ว แม่บุญนั่งยิ้มกับเพื่อน พูดกันว่าเราคงจะต้องนอนตรงนี้แหละคืนนี้ ส่วนน้องสุดท้องเราสองคนให้ไปนอนที่โรงแรม เพราะช่วงเช้าเธอต้องมาทำหน้าที่จิตอาสา เดี๋ยวจะไม่มีเรี่ยวแรงทำงาน ส่วนเราสองคนเอนตัวลงนอนกับพื้นเพื่อพักผ่อนเอาแรงไว้เดินต่อในวันพรุ่งนี้
ลมเย็นพัดผ่านยามดึก บางคนหลับไปอย่างอ่อนเพลีย หลายกลุ่มนั่งคุยกัน บางคนนั่งส่งข้อความผ่านโทรศัพท์ถึงคนในครอบครัว ถึงเพื่อน ถ่ายภาพตอนนอนกับพื้นส่งให้คนรู้จักได้เห็น ทั้งนี้ ทุกคนต่างทำด้วยความรัก ความเต็มใจ ไม่มีใครถูกบังคับให้ต้องมานอนกลางถนนแบบนี้
แม่บุญนอนมองดาวบนฟ้า ในใจนึกอยากให้พระองค์ท่านมองเห็นถึงความจงรักภักดีของประชาชนทั้งแผ่นดินที่เดินทางมาร่วมในงานพระราชพิธีถวายพระเพลิง มิเชล...มองเห็นภาพที่ส่งให้ทางโทรศัพท์ แกส่งข้อความมาถามว่า ทำไมต้องทรมานตัวเองอย่างนั้น ? แม่บุญตอบแกไปว่า ไม่ใช่ฉันคนเดียวหรอกที่ทำแบบนี้ จากนั้นก็ถ่ายภาพรอบๆ บริเวณส่งให้ดู แกเขียนตอบกลับมาด้วยความตกใจที่เห็นผู้คนมากมายนอนบนพื้นถนน บางคนยังใส่เสื้อกันฝนไว้ด้วย
ที่เบลเยียม แม้นว่าจะมีกษัตริย์ปกครอง เหมือนเมืองไทย ต่การถวายความรัก ความเคารพนั้นตางกันราวฟ้ากับดินกับพ่อหลวงของคนไทย กษัตริย์องค์ก่อนที่พระองค์เคยเสด็จมาเป็นพระราชอาคันตุกะส่วนพระองค์ถึงกับเคนออกปากว่า พระองค์รู้สึกว่าเป็นกษัตริย์เมื่ออยู่เมืองไทยมากกว่าเมื่อตอนอยู่เบลเยียม คำพูดนี้กินใจของผู้ที่ได้รับฟังยิ่งนัก
มีการเรียกให้ยืนและขยับเลื่อนแถวไปข้างหน้า แต่เป็นเพียงก้าวไปไม่ถึงห้าก้าว จากนั้นก็นั่ง นอนรอกันต่อไป ..
.ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
| Create Date : 05 มีนาคม 2561 |
| Last Update : 5 มีนาคม 2561 0:39:41 น. |
|
16 comments
|
| Counter : 1997 Pageviews. |
 |
|
|
| ผู้โหวตบล็อกนี้... |
| คุณmambymam, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณmoresaw, คุณภาวิดา คนบ้านป่า, คุณSai Eeuu, คุณtuk-tuk@korat, คุณกะว่าก๋า, คุณnewyorknurse, คุณไวน์กับสายน้ำ, คุณร่มไม้เย็น, คุณสองแผ่นดิน, คุณSweet_pills |
โดย: mambymam   วันที่: 5 มีนาคม 2561 เวลา:4:59:40 น. |
|
|
|
โดย: moresaw  วันที่: 5 มีนาคม 2561 เวลา:8:10:30 น. |
|
|
|
โดย: ภาวิดา (คนบ้านป่า  ) วันที่: 5 มีนาคม 2561 เวลา:9:53:21 น. |
|
|
|
โดย: Sai Eeuu  วันที่: 5 มีนาคม 2561 เวลา:11:37:23 น. |
|
|
|
| โดย: mambymam วันที่: 5 มีนาคม 2561 เวลา:16:33:06 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า  วันที่: 5 มีนาคม 2561 เวลา:20:22:06 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 6 มีนาคม 2561 เวลา:6:33:36 น. |
|
|
|
| โดย: moresaw วันที่: 6 มีนาคม 2561 เวลา:8:05:19 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 6 มีนาคม 2561 เวลา:15:06:46 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 7 มีนาคม 2561 เวลา:6:22:13 น. |
|
|
|
โดย: Sweet_pills  วันที่: 15 มีนาคม 2561 เวลา:20:22:00 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 16 มีนาคม 2561 เวลา:6:23:26 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Belgium
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 87 คน [?]
|
แม่บุญ..เป็นหญิงไทยอายุเลยวัยรุ่นไปไกล จับพลัดจับพลูได้สามีเป็นฝรั่งแล้วก็หอบผ้าตามกันไปอยู่เมืองนอกเมืองนา พอได้เวลาหยุดงานก็กระเตงกันไปเที่ยวตามประสาตายาย ไม่มีลูกกวนตัวกวนใจ แม่บุญนั้นชอบเขียน ชอบเล่า ชอบถ่ายรูป เป็นที่สุด จะเก็บไว้คนเดียวก็กระไรอยู่ เอามาแบ่งบันกันให้ลูก ๆ หลาน ๆ ได้อ่าน ได้ดูกันดีกว่า ส่วนฝีมือด้านอื่น ๆ นั้นก็พอจะมีอยู่บ้าง เช่น ทำอาหาร ก็เอามาแบ่งปันกันอีกนั่นแหละ ค่อย ๆ รู้จักกันไป รู้จักกันแล้วก็อย่าลืมเข้ามาคุยกันนะ
ปล....รูปภาพต่าง ๆ หากต้องการนำไปใช้ช่วยบอกที่มาที่ไปด้วยนะคะ เป็นการให้ความเคารพซึ่งกันและกัน ซึ่งสังคมไทยเราค่อนข้างมองข้ามในเรื่องนี้ค่ะ
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
ที่มีต่อพระองค์ท่าน
และเชื่อว่าพระองค์ท่านรับรู้ค่ะ