Bloggang.com : สมาชิกหมายเลข 5466062 : กว่าจะได้งานในฝรั่งเศส Ep.4 เป็นลูกจ้างร้านเขมร เหมือนมาใช้กรรมให้ประเทศไทย

ผักบุ้งคนไทยในฝรั่งเศส

ตัวอย่าง

กันยายน 2562

1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30

19 กันยายน 2562

กว่าจะได้งานในฝรั่งเศส Ep.4 เป็นลูกจ้างร้านเขมร เหมือนมาใช้กรรมให้ประเทศไทย

กว่าจะได้งานในฝรั่งเศส Ep.4 เป็นลูกจ้างร้านเขมร เหมือนมาใช้กรรมให้ประเทศไทย

สวัสดีค่ะ ผักบุ้ง นะคะ คนไทยในฝรั่งเศส อยู่มาตั้งแต่ พ.ศ. 2557 (2014) วันนี้จะมาเล่าประสบการณ์ต่างด้าวในต่างแดนหางานทำค่ะ ใครยังไม่ได้งาน อย่าเพิ่งท้อนะคะ ฟังเราก่อน

สมัยที่เราเพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัย เราทำตามความฝันโดยไปเป็นครูเด็กเล็กที่สถาบันKIDOค่ะ เพราะเรารักเด็ก เรามีความทรงจำดีๆกับครูอนุบาล(ถึงแม้ว่าครูบางท่านจะชอบบังคับให้นอนกลางวันก็ตาม)
ซึ่งเราเป็นครูที่ใจดีแต่เอาเด็กอยู่ค่ะ เด็กรัก เด็กไม่กล้าดื้อเพราะกลัวครูผักบุ้งไม่รัก ผู้ปกครองเด็กก็ปลื้ม ผู้ปกครองเล่าว่า ลูกกลับบ้านไป ชมแต่ครูผักบุ้ง
วันปีใหม่เราได้ของขวัญจากผู้ปกครองเป็นกะตั๊กเลยค่ะ

แต่พอมาอยู่ฝรั่งเศส เจอเจ้าออสก้า ดิฉันขอยกธงขาวยอมแพ้ค่ะ เมื่อคอร์สเรียนภาษาฝรั่งเศสที่รัฐบาลฝรั่งเศสบังคับให้ต่างด้าวเรียนฟรีๆจบลง ประจวบกับงานEnglish nannyข้าเจ้าเริ่มอิดกับละอ่อนเหลือเกิน เราเลยหาสมัครงานfull-time ซึ่งมองไปรอบๆตัวพี่ๆคนไทยทำงานร้านอาหารทั้งนั้น เลยเป็นแรงบันดาลใจให้อยากทำบ้าง

certificate จบภาษาฝรั่งเศสระดับA2

แต่มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น เพราะว่าเราไม่มีประสบการณ์ ภาษาก็ระดับเบบี้ แต่ก็หน้าด้านเดินเข้าร้านอาหาร ยื่นเรซูเม่เลยค่ะ เผื่อเขาเห็นหน้างามแงะแล้วเขาจะใจอ่อนให้ทำงาน5555

วันหนึ่ง ไปกินอาหารร้านเอเชีย มีพนักงานคนนึง เป็นคนเขมร พูดไทยพอได้เพราะเคยอยู่แถวโรงเกลือ บอกว่า เขามีเพื่อนเขมรเปิดร้านอาหารเอเชียกำลังหาคนทำงาน สนใจทำงานไหม

โอ้โห เรารีบกระโดดคาบงานเลยค่ะ มีเรซูเม่ติดกระเป๋าไว้อยู่แล้ว เลยเอาให้พนักงานสาวเขมร ฝากเอาไปให้เพื่อนนาง

จากนั้นต่อมา๒วัน เจ้าของร้านเขมรก็โทรติดต่อให้เราไปสัมภาษณ์ ซึ่งเราขอเอาสามีไปด้วย ไปช่วยแปลภาษา

พอไปถึงร้าน คือร้านเงียบมาก (แน่ใจนะว่าต้องการพนักงาน) ในร้านมีพนักงาน๒คน คือ 1. เจ้าของร้านมีหน้าที่ทำอาหารและ2.หลานชายเป็นลูกครึ่งฝรั่งเศส-เขมร อายุ ๒๒ปี ทำหน้าที่ตักอาหารและคิดเงิน
ซึ่งเขาต้องการเราทำทั้งในครัวและส่วนร้านอาหาร ให้ค่าแรงขั้นต่ำ และให้เราทานอาหารที่ร้านได้
เราขอเขาเริ่มงานหลังปีใหม่ เขาก็ตกลง (ทำไมบทจะง่ายก็ง่ายดีจัง) เราดีใจมากกกกกก ในที่สุดเราจะได้เงินเป็นกอบเป็นกำแล้ว ค่าแรงขั้นต่ำตอนนั้นประมาณ๑,๒๐๐ ยูโร ก็ประมาณ ๔๕,๖๐๐บาท

ร้านอาหารในเมืองนอก จะไม่ได้เปิดทั้งวันแบบไทยนะคะ แต่มันจะเปิดแค่lunchกับdinner ส่วนตอนเช้าและบ่ายมันปิดค่ะ พนักงานจะมีเวลาพักประมาณ๓-๔ชั่วโมง แล้วกลับมาทำงานต่อตอนเย็นค่ะ ดังนั้นคนที่ทำงานร้านอาหารเมืองนอกจะไม่ค่อยมีเวลาส่วนตัวค่ะ เหมือนกับว่าทั้งวันทั้งคืนก็อยู่กับร้านอาหาร

อาหารที่ร้านอารมณ์ประมาณข้าวแกง คือทำเอาไว้แล้ว พอลูกค้ามาก็อุ่นในไมโครเวฟ อาหารก็อยู่ในตู้แช่เป็นอาทิตย์ ในส่วนครัวก็คือทำอาหารเตรียมไว้สำหรับอาทิตย์หน้า

วันแรก เราก็เรียนรู้งาน สบายๆค่ะ มีลูกค้าแค่๗คน ที่ร้านอยู่ได้เพราะขายแพงค่ะ เช่น ป่อเปี๊ยะชิ้นละ ๗๐ บาทค่ะ (ส่วนมากราคาป่อเปี๊ยะที่ฝรั่งเศสประมาณชิ้นละ๔๐บาท)
พอเราเลิกงานกะLunch เราก็บอกเขาว่า เราต้องการทานอาหาร แล้วสิ่งที่เขาเอามาให้เรากินคือ เอาน้ำพริกเขมรค้างคืน ที่ผ่านการกินมาแล้วในตู้เย็นมาให้เรา๑ถ้วย ข้าวเปล่า และแตงกวา กูอึ้งค่ะ นี่ถ้ามีธูป๑ดอก นี่เรียกผีมากินเป็นเพื่อนได้เลย นี่ก็นึกว่าจะให้ทานอาหารที่ร้านทำขาย เราก็กินพอเป็นมารยาท ซึ่งไม่เห็นจะมีใครกินกับเราเลย และหลังจากวันนั้น เราก็ไม่กินอาหารที่ร้านอีก กลับไปกินก๋วยเตี๋ยวที่บ้านดีกว่า

ตัดภาพมาที่กะDinnerเสร็จ22.30น. สามีเรามารับ เจ้าของร้านบอกว่า สามีเราว่าเราทำงานเชื่องช้า ขอให้เราปรับปรุง
คุณพระ!!ร้านนี่ลูกค้าแน่นเหลือเกินนะแหม.... ร้านเงียบจนได้ยินเสียงขาเบียดเลย จะให้เรารีบไปหนายยยย แต่ก็ได้ ถ้าจะให้เรารีบ เราก็จะรีบ
พอวันต่อมา เราทำงานเร็วมาก เร็วเหมือนในคลิปแม่ค้าจีน ทั้งล้างจาน หั่นผัก หั่นไก่ ห่อป่อเปี๊ยะ เก็บโต๊ะ จากนั้นกูก็ว่างค่ะ เพราะร้านมันเงียบไง งานหมด แต่จริตความตอแหลนี่ก็ทำเป็นยุ่ง ไม่มีอะไรทำ กูก็เช็ดตู้เย็น เช็ดเก้าอี้ แทบจะเช็ดผักทีละใบอยู่ละ ฮ่าๆๆๆ
พอเลิกงาน เจ้าของร้านรายงานสามีเราว่า เราทำงานดีขึ้น เร็วดี แต่กดดันตัวเองมากเกินไป

บองกระมมจะเอาอะไรกับหนู !!!

เราไม่ยอมแพ้ เพื่อเงิน เราทำได้ เราถ่ายรูปเมนูอาหาร กลับบ้านไป แปลคำศัพท์ ฟังออกเสียง จำราคา เพราะในบทเรียนภาษาฝรั่งเศสมันไม่ได้สอนคำว่า เกี๊ยวน้ำ , ปูจ๋า ขนมจีบ

เจ้าของร้านเริ่มชมเรา เห็นพัฒนาการเรา ห่อป่อเปี๊ยะสวยขึ้น รับออร์เดอร์ได้ (แต่เขายังไม่ได้สอนใช้เครื่องคิดเงิน) ล้างจานได้ แกะกุ้งเร็วๆ หั่นผักรัวๆ
จึงเป็นเหตุให้ไอ้ลูกครึ่งเขมรเริ่มอิจฉาเราค่ะ เพราะเราทำงานของมันได้และงานในครัวได้ มันล้อเลียนเราเรื่องภาษา ถ้าเราทำอะไรผิดมันเตรียมหัวเราะทันที ทำให้เราต้องรอบคอบมากขึ้น เพราะถ้าล้มมีคนรอเหยียบ
พอสิ้นเดือนได้รับเงินเดือน ตกก๊ะใจค่ะ ทำไมได้แค่นี้ประมาณ 41,000บาท พอดูในใบเงินเดือน เขาหักค่าอาหารเราค่ะ ประมาณ4,500บาทค่ะ กินไม่กินก็โดนหักโดยอัตโนมัติค่ะ อีดอก
เราไปถามเพื่อนคนไทยที่ทำงานร้านอาหาร เขาบอกว่า หักทุกร้านแต่ไม่แพงขนาดนี้ ส่วนมากเดือนละ 2,000-3,000บาท กรุบกริบ

จากนั้นกูกินทุกมื้อค่ะ เอาขี้มาให้กูกินกูก็จะกิน ฮ่าๆๆๆขี้งก
มีวันนึง เจ้าของร้านทำเนื้อวัว แต่เราไม่กินเนื้อวัว เราเลยใจดีสู้เสือ บอกเจ้าของร้านว่า จะกินซาลาเปากับปูจ๋าที่เอาไว้ขาย นางก็อึกอักๆแต่ก็ต้องยอม บังคับให้อิสลามกินหมูไม่ได้ฉันใด ก็บังคับให้เรากินเนื้อไม่ได้ฉันนั้น จากนั้นมาเรากินอาหารสำหรับขายทุกวันเลยค่ะ อันไหนแพงสุดกูเอาอันนั้น

ต่อมาเรามีปัญหาปวดไหล่ เหมือนมีมีดมากรีดบ่า คาดว่าเกิดจากสะพายเป้เลยเปลี่ยนมาหิ้วกระเป๋าแทน(แต่จริงๆเกิดจากความเครียด แต่ตอนนั้นเราไม่รู้ตัวค่ะ คิดว่าเราโอเค เราเอาอยู่ มารู้ตัวตอนลาออกจากงานร้านเขมรแล้วหายปวดเป็นปลิดทิ้ง) ส่วนมือแพ้น้ำยาเครื่องล้างจาน หนังมือตูดเด็กกลายเป็นหนังช้าง

ภาพตัวอย่างจากในเน็ตค่ะ มือจะด้านๆด่างๆเหมือนหนังช้าง

ขณะทำงานเจ้านายก็ชอบสอนให้พูดภาษาไทย เพราะเวลานางกลับเขมรต้องต่อเครื่องที่ไทย นางก็ชอบเที่ยวไทยทั้งครอบครัว บางทีก็ชอบให้เราทำผัดไทย ต้มยำกุ้ง น้ำพริกปลาทูน่า ไว้กินหลังเลิกงาน แถมเรายังรู้มาว่า
หนึ่งในเหตุผลที่รับเราเข้าทำงานเพราะ ฝรั่งเศสมีนโยบายลดภาษีให้ร้านที่จ้างพนักงานอายุไม่เกิน๒๖ปี เพื่อเป็นการส่งเสริมให้เด็กจบใหม่มีงานทำ ซึ่งตอนนั้นเราอายุ๒๕ปี แถมนางบอกว่าเรายิ้มสวย ลูกค้าฝรั่งเห็นก็ชอบ เพราะไอ้ลูกครึ่งทำหน้าเหมือนลูกโป่งถูกเหยียบ ทำงานไปถอนหายใจไปทุกวัน (อันนี้เราพูดเอง ฮ่าๆหมั่นไส้มัน) สรุปคือวิน วิน เราก็ได้ประสบการณ์ ได้เงิน

พอเราทำงานได้๒เดือน จู่ๆเจ้าของร้านกลับเขมรค่ะ เขาบอกว่าจะไปสร้างบ่อน้ำบาดาลให้คนในหมู่บ้าน นี่คุณจะทิ้งชั้นไว้กับไอ้ลูกโป่งถูกเหยียบหรอ?? ฉันทำงานยังไม่ผ่านโปรด้วยซ้ำ
เจ้านายบอก ไม่ต้องห่วง เราให้เธอผ่านโปร เซ็นต์สัญญาCDI (คือสัญญาตลอดชีพ)
ฉันมีกุ๊กเขมรมา เป็นญาติฉันเอง บองกะเลาะ ใส่ตุ้มหูห่วงข้างเดียว มีฟันกรามทองด้วย กูแอบเห็นตอนมันหัวเราะ

ความหวังเดียวของหนู คือคุณเฮ็ง สามีของเจ้าของร้านไม่ได้ไปเขมร ที่ปกติแวะเวียนมาส่งเจ้าของร้านมาทำงานทุกวัน เพราะตัวแกดูแลสาขา๒ คุณเฮ็งเป็นคนใจดี ขยัน มีเหตุผล มีน้ำใจ ทุกวันนี้เราถือว่าเขาเป็นผู้มีพระคุณ เป็นครูคนหนึ่ง ให้เรากราบเท้าเขายังทำได้เลย คุณเฮ็งสัญญาว่าจะแวะมาร้านทุกวัน หลังสาขา๒ปิด

เมื่อเจ้าของร้านกลับเขมร ดิฉันก็ได้ทำงานในนรกโดยแท้ ทำงานกับผู้ชาย๒คน คนนึงพร้อมจะเหยียบย่ำเมื่อเราทำงานผิดพลาด ห่อป่อเปี๊ยะต้องห่อให้เท่ากัน พยายามตั้งใจสื่อสารกับลูกค้าไม่งั้นถ้าไม่เข้าใจ พอไปถามมันมันก็จะเยาะเย้ยใส่ ต้องคอยตั้งกาด ฟุตเวิร์คตลอดเวลา แล้วไอ้หน้าลูกโป่งก็คันมาก ชอบถามว่า มีเพื่อนคนไทยมาให้มันเยไหม หน้าตายังไงก็ได้ อ้วนผอมยังไงก็ได้ อยากเย อย่างเดียว เฮ้ออออ คือสาวฝรั่งไม่เอามันแล้วไงหน้าเห้ โอ้ย กูปวดบ่า

อีกคนนึง ไอ้ฟันทอง ทุกวันมันจะพูดเรื่องประวัติศาตร์ ความใจร้ายของคนไทย กษัตริย์ไทยที่ไปตีเมืองเขมรมาเป็นเมืองขึ้น(หยั่งกะประเทศมันไม่มาตีไทย ไม่มาตีพม่าหยั่งงั้นแหละ) นิสัยแย่ๆของคนไทย ที่ตอนสงครามเขมรแดง ไม่ยอมให้เขมร อพยบมา(เอิ่ม นี่ข้ามพรมแดนนะ ไม่ใช่ข้ามถนน นึกอยากจะมาก็มาง่ายๆหรอ ไทยไม่ได้รวยขนาดจะรับพวกคุณมาเลี้ยงดูปูเสื่อน้อ) แล้วมันก็เปิดแผนที่ให้ดู มันบอก แต่ก่อนประเทศไทยเป็นของเขมร
จนสุดท้ายแล้ว เราถามมันว่า "เธอต้องการอะไรจากชั้น มาพูดประวัติศาสตร์ทุกวัน มาบอกชั้นแล้วชั้นช่วยอะไรเธอได้ ประเทศไทยเป็นของเขมรใช่มั้ย งั้นเอาไปสิ" ปวดบ่าจี๊ดๆเลยกู

ระหว่างงานไอ้สองห่านี่ก็เล่นเกมออนไลน์ทางมือถือ ใช่ค่ะเกมออนไลน์ มีแต่เราวิ่งวุ่นทำงานหน้าร้านและในครัว จนเราไปฟ้องคุณเฮ็ง ทั้งเรื่องอู้งาน เรื่องเหยียดเชื้อชาติ คุณเฮ็งเรียกพวกมันมาอบรมเป็นภาษาเขมร ประโอนกระเลาะ มึนสรวลครวล อะไรนั่นแหละ พอพรุ่งนี้เช้าพวกมันก็เหมือนเดิม

ทุกวันเราต้องปลอบใจตัวเองว่า คิดซะว่ามาใช้เวรใช้กรรมให้แก่ประเทศไทย ทำงานเพื่อชาติ ฮือออออ จนเจ้าของร้านกลับมาจากเขมร เราขอลาออกค่ะ บอกเขาว่า เหนื่อย คุณเฮ็งบอกว่า ฉันเข้าใจ ไม่เป็นไรนะ
ซึ่งเมื่อเราลาออกจากสัญญาตลอดชีพ เราจะไม่ได้เงินคนตกงานค่ะ กฏหมายมันเป็นแบบนี้
สิริรวมเวลาที่ทำงานร้านเขมร ๔เดือน (ถ้าเป็นเวลาในนรกคือ๔๐ปี ฮ่าๆๆ)

การผจณภัยของยัยผักบุ้งจะเป็นอย่างไร งานใหม่จะเจออะไรบ้าง คิดตามอ่านอาทิตย์ละครั้งนะคะ