Chapter 104





ตอนที่ 104
"เชิญครับ!"  เจอร์รี่ร้องบอกเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง เขากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือจึงไม่ได้หันไปมองว่าใครเป็นผู้มาเยือน จนเมื่อมีสิ่งหนึ่งวางลงมาตรงหน้าเขาจึงค่อยเงยหน้าขึ้นมองคนที่เข้ามาหาเขา
"นายบอกเองว่าหากชั้นคิดได้ค่อยเอามาให้นาย"  เคนเอ่ยปากกับพี่ชาย เจอร์รี่จึงเอาที่คั่นหนังสือคั่นหน้าที่อ่านค้างไว้แล้วหมุนเก้าอี้หันมาทางน้องชาย
"หายไปไหนมา?"  เจอร์รี่ถามน้อง 
"ก็ไปเรื่อยๆ"  เคนตอบแบบไม่เจาะจงสถานที่
"ที่นายบอกว่าคิดได้คงไม่ได้เป็นเพราะอยากจะทำให้เรื่องมันจบๆไปหรอกนะ"  เจอร์รี่แกล้งถามดักคอน้อง
"ชั้นเป็นคนแบบนั้นหรอ?"  เคนย้อนถามพี่ชายเสียงกะตุกเล็กน้อย
"อืม....ถ้าไม่ได้เป็นแบบนั้นก็ดีแล้ว"  พูดจบก็ลุกขึ้นยืนแล้วหยิบไม้เรียวที่น้องชายวางไว้บนโต๊ะให้น้องถือไว้เหมือนเดิม
"ชั้นให้นายตัดสินใจอีกครั้งว่าอยากจะเอาไม้เรียวนั้นมาให้ชั้นจริงหรือเปล่า แต่บอกไว้ก่อนนะว่าถ้าชั้นรับมาแล้วจะไม่ให้เปลี่ยนใจอีก"  พี่ใหญ่ถามย้ำอีกครั้ง เคนมองหน้าพี่ชายแว๊บหนึ่งแล้วยื่นไม้เรียวให้พี่ชายแทนคำตอบ
"พี่ใหญ่ตีหนักเลยนะ"  เจอร์รี่ขู่น้องอีก คราวนี้เคนเริ่มหวั่นๆขึ้นเหมือนกัน
"ตีหนักขนาดไหน?"  ถามพี่ชายกลับไป ทำให้พี่ใหญ่แอบยิ้มขำๆ
"จะให้สาธิตให้ดูก่อนมั๊ยหละ?"  เจอร์รี่ย้อนถาม เคนส่ายหน้าแบบไม่ต้องคิด
"แล้วตกลงจะเอายังงัย? ยังจะอยากให้ชั้นรับไม้เรียวมาอีกหรือเปล่า?"  ถามย้ำน้องชายอีกครั้ง ทำเอาเคนนิ่งไป
"ชั้นไม่ว่าหรอกนะหากนายจะเดินกลับออกไปแล้วหักไม้เรียวอันนี้ทิ้งไปซะ เพราะยังงัยชั้นก็ให้นายเป็นคนตัดสินเกี่ยวกับการกระทำของตัวเองอยู่แล้ว"  เจอร์รี่พูดเปิดทางให้น้อง เคนมีสีหน้าลังเล แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจเด็ดขาดยื่นไม้เรียวไปให้พี่ชาย
"รับไปเถอะ ชั้นไม่เปลี่ยนใจ"  เจอร์รี่ยิ้มอย่างพอใจแล้วรับไม้เรียวจากน้องมาถือไว้ในมือ เคนสูดลมหายใจเข้ายาวๆแล้วหมุนตัวหันหลังพร้อมกับเอามือกอดอกเพื่อรับโทษจากพี่ชาย 
"เอาซักกี่ทีดี?"  แกล้งถามน้องชายขึ้นมาอีก 
"แล้วแต่พี่ใหญ่เถอะ"  เคนตอบโดยไม่หันกลับมามองพี่ชาย
"อืม....งั้นหนึ่งโหล....คิดว่าเหมาะสมมั๊ย?"  คำถามของพี่ชายทำเอาเคนถึงกับสะดุ้ง
"หนึ่งโหล? มันไม่โหดไปหน่อยหรอ?"  ครวญครางเสียงอ่อยๆ
"โหดไป? งั้นสองโหลแล้วกัน"  เคนกลืนน้ำลายเอื๊อกเมื่อได้ยินเขาหันกลับมาทางพี่ชาย
"หรือว่ายังงัย? มันน้อยไปหรือเปล่า?"  เจอร์รี่แกล้งถามน้องชายอีก
"ชั้นไม่ได้ไปฆ่าใครตายนะ! นักโทษในคุกเขายังไม่เฆี่ยนกันขนาดนี้เลย!"  เคนต่อว่าพี่ชายหน้ามุ่ย
"งั้นให้โอกาสเป็นครั้งสุดท้าย จะเปลี่ยนใจมั๊ย?"  เจอร์รี่แกล้งถามน้องอีก เคนเงยหน้ามองพี่ชายอย่างเคืองๆ
"ชั้นไม่ใช่คนโลเลอย่างนายนะถึงจะได้เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา!"  ตอกกลับพี่ชายเข้าให้ 
"เออดี! งั้นไม่มีโอกาสสำหรับนายแล้ว"  เจอร์รี่พูดจบก็เงื้อไม้เรียวในมือขึ้นสุดแขน
"เดี๋ยว!!"  เคนเห็นเช่นนั้นก็ร้องห้าม 
"อะไรอีก!"  พี่ใหญ่ทำเสียงดุ
"ชั้นขอไปนอนที่เตียงดีกว่า นายจะได้เก็บศพง่ายหน่อย"  เคนพูดจบก็เดินไปนอนคว่ำหน้าบนเตียง พี่ใหญ่ได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ เขาวางไม้เรียวในมือลงบนโต๊ะแล้วเดินตามไปนั่งลงข้างน้อง แน่นอนว่าเขาไม่คิดจะตีน้องแต่แรกอยู่แล้ว เพราะการที่น้องเดินเข้ามายอมรับผิดกับเขาเช่นนี้ก็เป็นเรื่องที่เขาพอใจที่สุดแล้ว
"หนึ่งทีสำหรับเด็กดื้อ"  พี่ใหญ่ว่าพร้อมกับเอามือตีก้นน้องชายเบาๆ
"อีกหนึ่งทีสำหรับเด็กช่างประชด"  พี่ใหญ่ตีซ้ำลงไปอีกที
"และอีกหนึ่งทีสำหรับเด็กเกเร"  ตีเสร็จก็ผลักตัวน้องเบาๆ
"ยังไม่รีบลุกขึ้นมาคุยกับพี่ใหญ่อีกหรอ"  แกล้งพูดด้วยน้ำเสียงดุๆ เคนจึงขยับตัวแล้วลุกขึ้นมานั่ง เขาเองก็ไม่เข้าใจพี่ชายเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ลงโทษเขาอย่างที่พูดไว้
"ไม่ตีชั้นแล้วหรอ?"  เคนถามพี่ชายแบบไม่เต็มเสียงนัก
"นายกล้าเดินเข้ามาหาชั้นแบบนี้แล้วคิดว่าชั้นจะตีนายได้ลงคอหรืองัย?"  เจอร์รี่ตอบแบบเป็นการย้อนถามน้อง เคนสบตากับพี่ชายแล้วก้มหน้าลง
"พี่ใหญ่เชื่อมาตลอดว่าน้องชายของพี่คนนี้ซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองมากพอที่จะกล้ายอมรับกับความผิดพลาดที่ตัวเองได้ทำ และวันนี้การกระทำของนายก็เป็นเครื่องยืนยันว่าพี่คนนี้ไม่ได้คิดผิดเลยแม้แต่น้อย"  พูดจบก็ยิ้มให้น้องชายอย่างอ่อนโยน
"นายอาจจะรำคาญที่ชั้นคอยแต่จะจู้จี้กับเรื่องคำพูดคำจาของนาย แต่ชั้นจะบอกนายไว้อย่างนะว่าคำพูดน่ะสามารถทำร้ายคนให้เจ็บปวดได้มากกว่าการกระทำซะอีก คำพูดบางอย่างอาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับคนหนึ่งแต่อาจจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับอีกคนก็ได้ เพราะฉะนั้นต่อไปการที่จะพูดอะไรออกไปขอให้คิดให้ดีๆก่อน เพราะว่าหากนายพูดออกไปแล้วมันจะไม่สามารถเรียกคืนกลับมาได้อีกเลย"  เจอร์รี่สอนน้องด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
"ชั้นจะจำไว้" เคนบอกกับพี่ชายแล้วยิ้มเล็กน้อย 
"ดีมาก"  เจอร์รี่ว่าพร้อมกับขยี้หัวน้องชายเบาๆ
"เออนี่....ช่วยอะไรชั้นหน่อยสิ"  เคนว่าพร้อมกับเกาะแขนพี่ชาย
"จะให้ช่วยอะไร?"  เจอร์รี่ย้อนถาม
"คือว่า...."  เคนอึกอักเพราะรู้ว่าหากพูดไปพี่ชายคงปฏิเสธอย่างแน่นอน
"อะไรหละ? พูดมาสิ"  เจอร์รี่เร่งเมื่อเห็นน้องลังเล
"นายช่วยขอโทษพี่ชิงชิงแทนชั้นทีสิ"  เคนว่าพร้อมกับมองหน้าพี่ชายตาละห้อย 
"เรานี่วอนโดนไม้เรียวซะจริงๆเลยนะ! ทำอะไรไว้ก็ต้องรับผิดชอบเองสิ!"  ได้ยินเช่นนั้นเจอร์รี่ก็ดุน้องยกใหญ่ 
"ช่วยแค่นี้ไม่ได้หรืองัยเล่า! ชั้นไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังงัยดีนี่นา"  เคนยังตื๊อพี่ชายอีก 
"เสี้ยวเทียน....สมมติว่ามีใครคนนึงทำให้นายโกรธมากแต่ใครคนนั้นกลับให้คนอีกคนนึงมาขอโทษนายแทน นายคิดว่านายจะหายโกรธหรือโกรธมากกว่าเดิม?"  พี่ใหญ่พยายามสอนน้องอย่างใจเย็น
"ใครขอโทษก็เหมือนกันแหละน่า!"  เคนตอบทั้งที่คำตอบในใจของเขามันเป็นอย่างหลัง พี่ใหญ่เลยซัดแขนน้องเข้าให้อย่างเหลืออด
"โอ้ย! ก็นายถามความเห็นชั้นไม่ใช่หรอ? แล้วทำไมพอตอบไม่ถูกใจก็ตีหละ?"  เคนเอามือลูบแขนตัวเองพร้อมกับบ่นอุบ
"ชั้นจะไม่ตีนายเลยหากว่าคำตอบที่นายพูดออกมามันตรงกับสิ่งที่อยู่ในใจนาย"  คำพูดของพี่ชายทำเอาเคนก้มหน้าหลบตาพี่ชายทันที
"เลือกเอาว่าจะยอมเสียฟอร์มแล้วเข้าไปขอโทษพี่ชิงชิงหรือจะยอมทนกับความรู้สึกที่ติดค้างอยู่ในใจไปตลอด"  พี่ใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ชั้น....."  เคนอ้าปากจะพูดแต่พี่ใหญ่ก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
"นายไม่ต้องบอกชั้นว่านายตัดสินใจยังงัย แค่ทำในสิ่งที่นายเห็นว่าควรทำก็พอ"  พูดต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนลง เคนถอนหายใจเบาๆก่อนจะพยักหน้ารับ
"งั้นชั้นไปนอนก่อนนะ"  เคนบอกพี่ชายแล้วหันกลับมาอีกครั้ง
"แล้วก็ขอบคุณที่ไม่ลงโทษชั้น"  พี่ใหญ่ได้ยินก็ยิ้มให้น้องชาย
"ไหนมากู๊ดไนท์กับพี่ใหญ่ก่อนซิ!"  เจอร์รี่เรียกน้องไว้ก่อนที่น้องจะลุกขึ้น 
"โหย.....ชั้นโตแล้วนะ....."  เคนร้องครางอย่างอิดออด
"โตแล้วกู๊ดไนท์กับพี่ใหญ่ไม่ได้หรอ?"  เจอร์รี่จึงแกล้งทำหน้าผิดหวัง เคนหน้ามุ่ยลงเล็กน้อยแต่ก็ยื่นหน้าไปหอมแก้มพี่ชายเบาๆ
"หึๆๆๆ"  พี่ใหญ่หัวเราะเบาๆแล้วจูบหน้าผากน้องคืนไป
"ฝันดีนะไอ้ตัวแสบ!"  พูดจบก็ตีก้นน้องเบาๆ
"ครับ"  เคนตอบรับแล้วยิ้มให้พี่ชายก่อนจะเดินออกไป เจอร์รี่มองจนน้องปิดประตูดังเดิมแล้วก็ถอนหายใจโล่งอก       
"จบไปอีกเรื่อง เฮ่อ!"  บ่นพึมพำเบาๆแล้วเดินไปหยิบหนังสือมาอ่านต่ออย่างสบายอารมณ์

- ตอนเช้า -
"เอ๊ะ! นี่พี่ตาฝาดหรือเปล่า?"  เจอร์รี่ขยี้ตาตัวเองเมื่อเห็นว่าน้องชายคนกลางกับน้องชายคนเล็กลงมาเข้าครัวแต่เช้า
"บ่นอะไรแต่เช้าครับพี่ใหญ่"  ไจ่ไจ๋หันมาพูดแขวะพี่ชาย
"นึกเฮี้ยนอะไรขึ้นมาถึงได้ตื่นลงมาทำกับข้าวกันตอนนี้น่ะ?"  ถามน้องๆอย่างประหลาดใจ
"ก็ไอ้ตัวนี้มันบ่นอยากกินข้าวต้มรวมมิตรน่ะสิ เลยลากชั้นไปตลาดตั้งแต่ไก่โห่ แล้วก็เลยเป็นอย่างที่เห็น"  เคนเล่าให้พี่ชายฟังพร้อมกับเอาช้อนคนข้าวต้มในหม้อ
"ซื้อกินง่ายกว่ามั๊ย?"  เจอร์รี่ว่าพร้อมกับหัวเราะเบาๆ เพราะเจ้าน้องเล็กของเขาตะกละได้ทุกเวลาจริงๆ
"ซื้อทำไม? ทำเองอร่อยกว่า เยอะกว่า แล้วก็ถูกกว่าด้วย นายคิดดูนะบ้านเราตอนนี้มีห้าคน....."  เคนสาธยายยืดยาวแต่ยังพูดไม่ทันจบพี่ใหญ่ก็ตัดบท
"ครับๆๆๆ ทำเอาดีกว่าอยู่แล้ว ไม่เถียงด้วยหละ เดี๋ยวพี่ขึ้นไปอาบน้ำแล้วจะปลุกเจ้าพี่รองลงมากิน"  พูดจบก็หมุนตัวเดินกลับขึ้นไปบนห้อง
"ห้าคน? พี่กลางบอกว่าพวกเรามีห้าคน?"  เมื่อพี่ใหญ่ออกไปแล้วไจ่ไจ๋ก็หันมาทางเคนอย่างเอาเรื่อง
"อ้าว....ก็ตอนนี้บ้านเรามีห้าคนจริงๆนี่หว่า"  เคนตอบโดยไม่หันหน้ามามองน้องชาย จนเมื่อน้องเงียบไปเขาจึงค่อยฉุกคิดได้
"ไจ่ไจ๋"  เคนเรียกน้องแล้วตั้งท่าจะพูดแต่ไจ่ไจ๋แทรกขึ้นมาก่อน
"เขาเป็นพวกเราตั้งแต่เมื่อไหร่?"  น้องเล็กถามหน้าขึง 
"เฮ่อ!"  เคนถอนหายใจเมื่อเห็นว่าน้องคงอาละวาดอีกแน่
"พี่ถอนคำพูด ตกลงมั๊ย?"  ไจ่ไจ๋มองพี่ชายอย่างไม่เข้าใจก่อนตอบเสียงแข็ง
"ไม่ตกลง!"  น้ำเสียงของน้องทำเอาเคนเริ่มฉุน
"เมื่อวานที่โดนตีไม่เข็ดใช่มั๊ย?"  เคนทำเสียงดุ 
"พี่กลางอย่าออกนอกเรื่อง!"  ไจ่ไจ๋ตอกกลับเสียงดุดันไม่แพ้กัน
"เอาหละๆๆๆ งั้นพี่จะบอกนายตามตรงว่าหลังจากที่พี่ได้คุยกับพี่ชิงชิงเมื่อวานนี้แล้วมันทำให้พี่รู้ว่ามีอีกหลายเรื่องที่เราไม่เคยรู้เกี่ยวกับตัวพี่ชิงชิงและพี่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจกลั่นแกล้งอะไรพวกเราเลย พี่เขาก็นิสัยตรงไปตรงมาแบบนั้นเอง"  เคนบอกกับน้องไปตรงๆ
"เขาพูดแค่นั้นพี่กลางก็เชื่อ?"  ไจ่ไจ๋ย้อนถามพี่ชายเสียงแข็ง
"คำพูดคนอาจจะโกหกได้แต่แววตาคนมันโกหกไม่ได้หรอก"  เคนบอกน้องชาย
"พี่กลางแน่ใจขนาดนั้นเชียว?"  น้องเล็กทำเสียงเหมือนเยาะเย้ย 
"แล้วนายจะเอายังงัย!?"  เคนพยายามระงับอารมณ์เพราะคนสุดท้ายที่เขาอยากจะมีเรื่องด้วยก็คือน้องชายคนนี้
"พี่กลางรู้ตัวหรือเปล่าว่าตอนนี้พี่กลางเปลี่ยนไป"  ไจ่ไจ๋เสียงอ่อนลงเล็กน้อยแต่ก็ยังฟังดูกระด้างอยู่ดี
"เปลี่ยนยังงัย?"  เคนย้อนถาม
"พี่กลางกำลังเข้าข้างพี่ชิงชิงทั้งที่....."  ไจ่ไจ๋ยังพูดไม่ทันจบเคนก็แทรกขึ้นมาก่อน
"ถ้าจะพูดเรื่องนี้อีกพี่คงต้องขอตัว เพราะต่อให้พูดยังงัยนายก็ไม่พยายามที่จะเข้าใจอยู่ดี!"  พูดจบเคนก็หันกลับไปปิดเตาแก๊สอย่างหงุดหงิด
"เข้าใจ? พี่ชิงชิงหลอกล่อพี่ท่าไหนกันพี่ถึงได้เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้!"  คำพูดของน้องเล็กทำเอาเคนฉุกกึก
"จะตบปากตัวเองมั๊ย?"  เคนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่แฝงความจริงจัง ไจ่ไจ๋หน้าเสียแต่ยังคงทำนิ่งเฉย
"ดี! ในเมื่อนายดูถูกพี่ขนาดนี้เราก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก!"  พูดจบเคนก็เดินหนีออกไปทันที ทิ้งให้ไจ่ไจ๋มองตามน้ำตาร่วงเพราะเขาไม่ได้ตั้งใจจะต่อว่าพี่ชายเพียงแต่รู้สึกโมโหที่พี่ชายเปลี่ยนท่าทีไปเข้าข้างพี่ชิงชิงทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่ว่าเขาพูดอะไรพี่ชายก็เออออตามทุกครั้ง
"พี่ชิงชิง! ผมเกลียดพี่!"  ไจ่ไจ๋พูดเสียงลอดไรฟันด้วยความแค้นเคืองที่พี่ชิงชิงเป็นต้นเหตุให้เขาทะเลาะกับพี่ชาย ไจ่ไจ๋พยายามนั่งสงบสติอารมณ์เพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตของพี่ชายอีกสองคน จนผ่านมาครู่ใหญ่พี่ชายทั้งสามคนก็กลับมาลงมาพร้อมหน้าพร้อมตา โดยมีพี่ชิงชิงตามลงมาด้วย
"เห็นเจอร์รี่บอกว่าวันนี้เธอเข้าครัวเองเลยหรอไจ่ไจ๋?"  พี่ชิงชิงเอ่ยทักทายไจ่ไจ๋ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ไจ่ไจ๋เองก็แกล้งปั้นหน้ายิ้มตอบอย่างแนบเนียน
"ครับ พอดีวันนี้มหาลัยหยุดให้อ่านหนังสือ ผมนึกอยากกินข้าวต้มรวมมิตรเลยชวนพี่กลางไปตลาดแต่เช้า มีแต่ของสดๆทั้งนั้นเลย"  คำตอบของไจ่ไจ๋ทำเอาเคนแปลกใจไม่น้อยเพราะทั้งสีหน้าและท่าทางของน้องชายไม่มีวี่แววว่าจะโกรธเคืองอะไรกับใครเลยซักนิด
"ตื่นเช้าก็ดีแบบนี้แหละ เพราะของดีมีไว้สำหรับคนไม่เกียจคร้าน"  พี่ชิงชิงเองก็รู้สึกดีใจที่ไจ่ไจ๋มีท่าทีเป็นมิตรมากกว่าเดิม
"นั่งกันสิครับ ผมจะตักข้าวให้"  ไจ่ไจ๋ว่าแล้วก็เดินไปหยิบชาม เคนลุกขึ้นจะไปช่วยน้องแต่ไจ่ไจ๋ร้องห้ามก่อน
"ไม่ต้องหรอกครับพี่กลาง! วันนี้ผมทำพี่เหนื่อยมากแล้ว นั่งรอเฉยๆเถอะ"  แม้จะพยายามทำตัวให้ปกติแต่ไจ่ไจ๋ก็บังคับตัวเองให้ไม่พูดประชดพี่ชายไม่ได้ซะทีเดียว
"เอางั้นก็ได้"  เคนรับปากอย่างงงๆแล้วเดินกลับมานั่งลงที่โต๊ะ โดยที่ไจ่ไจ๋ตักข้าวต้มมาเสริฟให้ทุกคน จนเมื่อทุกคนเริ่มลงมือกินพี่ชิงชิงก็มีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเพราะรสชาติข้าวต้มในชามของเธอมันทั้งเปรี้ยวและทั้งหวานจัดจนกินไม่ได้ 
"พี่ชิงชิง"  เคนสังเกตเห็นท่าทางของพี่ชิงชิงจึงเอ่ยปากเรียก พี่ชิงชิงกลืนข้าวต้มลงคอก่อนจะรีบยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม เลยพลอยทำเอาคนอื่นหยุดมือไปด้วย
"ไม่อร่อยหรอครับ?"  ไจ่ไจ๋ถามขึ้นมาพร้อมกับยิ้มเยาะที่มุมปาก เพียงแค่นี้พี่ชิงชิงก็รู้ได้ทันทีว่านี่เป็นฝีมือของใครแต่ด้วยความไม่อยากมีเรื่องเธอจึงไม่พูดออกมา
"เปล่าหรอก แต่พี่นึกขึ้นได้ว่าวันนี้พี่มีนัดหมอฟันเอาไว้ คงกินต่อไม่ได้แล้วหละ"  พูดจบก็ยกชามข้าวต้มจะไปเททิ้งแต่แวนเนสร้องห้ามก่อน
"ไม่ต้องหรอกครับพี่ชิงชิง วางไว้เถอะเดี๋ยวพวกผมจัดการเอง"  แวนเนสก็พลอยเชื่อคำพูดนั้นไปด้วย
"ไม่เป็นไรพี่เก็บให้ดีกว่า"  พี่ชิงชิงว่าแล้วก็ยกชามนั้นจะไปเททิ้งแต่แวนเนสก็ร้องห้ามอีก
"อย่าทิ้งนะพี่ชิงชิง! เดี๋ยวผมกินต่อเอง!"  คำพูดของแวนเนสทำให้ไจ่ไจ๋สะดุ้งเล็กน้อย เพราะเขาคาดเดาไว้แล้วว่าหากพี่ชิงชิงรู้ว่าเขาเป็นคนแกล้งคงจะทำนิ่งเฉยเช่นนี้ หรือหากพี่ชิงชิงโวยวายจริงเขาก็พร้อมที่จะอาละวาดกลับเช่นกัน
"ในหม้อมีอีกเยอะแยะ พี่รองจะไปกินต่อจากคนอื่นทำไม"  ไจ่ไจ๋ตวัดเสียง
"กินต่อที่ไหน พี่ชิงชิงตักกินแค่คำเดียวเอง เสียดายของ"  แวนเนสว่าแล้วก็ยกชามข้าวต้มในมือของพี่ชิงชิงมาวางข้างตัว 
"ผมอุตส่าห์ตั้งใจทำให้พี่ชิงชิง น่าเสียดายที่พี่กินไม่หมด"  ไจ่ไจ๋แกล้งทำหน้าผิดหวังแต่ในใจลึกๆก็สะใจที่แกล้งพี่ชิงชิงได้สำเร็จ
"คิดดูอีกทีไหนๆไจ่ไจ๋ก็อุตส่าห์ตักให้พี่แล้ว งั้นพี่กินเสร็จก่อนแล้วค่อยไปก็ได้ สายหน่อยคงไม่เป็นไร"  พูดจบพี่ชิงชิงก็ยกชามข้าวต้มถ้วยเดิมมาวางแล้วตักเข้าปากด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ทำเอาคนก่อเรื่องถึงกับอึ้ง ในขณะที่สามหนุ่มที่เหลือก็ได้แต่ทำหน้างงๆ
"ไม่ต้องกินแล้ว!"  ในที่สุดไจ่ไจ๋ก็เอ่ยปากแล้วเดินไปดึงช้อนในมือของพี่ชิงชิงออก เขาไม่รู้ว่าที่พี่ชิงชิงทำแบบนี้เป็นเพราะต้องการเล่นงานเขาทางอ้อมหรือเป็นเพราะอยากจะช่วยเขาจริงๆกันแน่ 
"อะไรน่ะไจ่ไจ๋! ทำไมถึงเสียมารยาทแบบนี้!"  แวนเนสเอ็ดน้องชายแล้วเอากระดาษทิชชู่เช็ดแขนพี่ชิงชิงที่เลอะน้ำข้าวต้มเพราะไจ่ไจ๋แย่งช้อนออกไป
"เธอมีน้ำใจกับพี่โดยตักข้าวให้พี่กินแล้วพี่จะไม่รับน้ำใจจากเธอได้ยังงัย"  พี่ชิงชิงว่าพร้อมกับสบตากับไจ่ไจ๋ด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"ไม่ต้องออกนอกเรื่องหรอก! บอกพี่ชายผมไปสิว่าข้าวต้มชามนี้มันเป็นอะไร!"  ไจ่ไจ๋กระแทกเสียง เพียงเท่านั้นเคนก็รู้ทันทีว่าน้องได้ทำอะไรลงไป
"ไจ่ไจ๋! ทำไมถึงทำแบบนี้!"  เคนทำเสียงดุน้องด้วยความไม่พอใจ
"ผมทำในสิ่งที่ผมรู้สึกว่าอยากจะทำ!"  ไจ่ไจ๋เถียงกลับเสียงแข็ง
"เงียบเดี๋ยวนี้! ทั้งคู่เลย!"  เจอร์รี่ที่เงียบอยู่นานออกคำสั่งเสียงเด็ดขาดแล้วลุกขึ้นยืน
"นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น!"  ถามน้องชายด้วยน้ำเสียงดุดัน จนไจ่ไจ๋นึกกลัว
"เจอร์รี่....ใจเย็นๆเถอะ เรื่องเล็กน้อยเอง"  พี่ชิงชิงปราม
"พี่ชิงชิงครับ ผมขอโทษที่ต้องเสียมารยาทกับพี่ แต่ไจ่ไจ๋เป็นน้องผมและผมอยากจัดการเรื่องนี้กับเขาเพียงลำพัง"  เจอร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดก่อนจะหันไปทางน้องชายอีกสองคน
"แวนเนส เสี้ยวเทียน พวกนายสองคนก็ออกไปก่อน"  แวนเนสกับเคนมีท่าทางเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด พวกเขาไม่อยากปล่อยให้น้องเล็กอยู่ตามลำพังกับพี่ชายที่กำลังโกรธมากเช่นนี้ 
"เจอร์รี่....."  แวนเนสอ้าปากจะพูดแต่กลับโดนพี่ชายตวาดกลับมา
"ไม่ได้ยินที่ชั้นพูดหรืองัย!"  แวนเนสกับเคนสะดุ้งไปตามๆกัน แต่คนที่สะดุ้งมากกว่าใครเห็นจะเป็นไจ่ไจ๋
"พาพี่ชิงชิงออกไปด้วย"  จบคำพูดนั้นเคนกับแวนเนสก็ลอบสบตากัน
"อย่าทำอะไรรุนแรงกับน้องนะ เธอน่าจะรู้ดีว่าหากเธอทำแบบนั้นแล้วคนที่เจ็บที่สุดจะเป็นใคร"  พี่ชิงชิงไม่แย้งอะไรเพียงแต่พูดเตือนสติเจอร์รี่และพยักหน้าให้แวนเนสกับเคนออกมาด้วย
"ทำแบบนี้ทำไม"  เมื่ออยู่กันตามลำพังแล้วเจอร์รี่ก็เอ่ยถามน้องเล็กด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไจ่ไจ๋ลอบมองหน้าพี่ชายก่อนจะก้มหน้านิ่งไม่ตอบ
"จะพูดมั๊ย?"  พี่ใหญ่ถามย้ำแต่ไจไจ๋ก็ยังคงนิ่งเงียบ ตอนนี้เขารู้สึกน้อยใจที่พี่ชายทำเรื่องเล็กน้อยให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ ทั้งที่เรื่องดังกล่าวมันไม่ได้เป็นอันตรายกับพี่ชิงชิงเลย
"นายรู้มั๊ยว่าพี่ชิงชิงเขาเป็นคนยังงัย"  เจอร์รี่ถามแต่ไม่รอคำตอบจากน้อง
"เมื่อกี้หากเขาบอกว่าจะกินข้าวต้มชามนี้ให้หมด เขาก็จะทำ"  เจอร์รี่พูดต่อโดยมองน้องชายด้วยสายตาเย็นชา
"นายคิดว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังงัย"  พูดจบก็จ้องหน้าน้องชายอย่างต้องการคำตอบ
"ดูท่าพี่ใหญ่จะรู้ใจเขาดีมากเลยนะ"  น้องเล็กประชด
"เขามีสิทธิเลือกอยู่แล้วว่าจะกินหรือไม่ ซึ่งผมคิดว่าเขาเลือกอย่างหลัง เพราะเมื่อกี้ก็เห็นแล้วว่าเขาทำแบบนั้นเพื่อให้ทุกคนรับรู้เพื่อจะให้ทุกคนต่อว่าผมและเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องกินข้าวต้มที่ผมอุตส่าห์มีแก่ใจทำเผื่อคนนอกอย่างเขา"  พูดจบก็จ้องหน้าพี่ชายด้วยแววตาดื้อรั้น
"พี่ไม่คิดเลยนะว่านายจะเป็นคนแบบนี้ไปได้"  พี่ใหญ่ว่าพร้อมกับเบือนหน้าหนีไปทางอื่นด้วยความผิดหวัง
"ผมเลวมากงั้นหรอ?"  ไจ่ไจ๋โพล้งถามออกมาด้วยความน้อยใจระคนเสียใจที่พี่ชายต่อว่าเขา
"ไจ่ไจ๋!!"  พี่ใหญ่เองก็ตกใจที่น้องพูดออกมาแบบนั้น
"พี่ใหญ่ทำเหมือนกับผมไปทำเรื่องผิดกฎหมายมาอย่างนั้นแหละ"  ไจ่ไจ๋พูดต่อด้วยความโมโห เจอร์รี่เองก็โมโหแต่พยายามที่จะไม่ตอบโต้เพราะรู้ว่าตอนนี้ต่อให้เขาพูดอะไรออกไปน้องเล็กก็คงไม่ฟังอีกแล้ว
"ได้! ในเมื่อพี่ใหญ่มั่นใจในตัวพี่ชิงชิงนัก ผมก็จะทำให้พี่ใหญ่ดูบ้างว่าผมเองก็พูดจริงทำจริงเหมือนกัน!"  พูดจบไจ่ไจ๋ก็ยกชามข้าวต้มเจ้าปัญหามาวางตรงหน้า
"ในเมื่อผมเป็นคนทำมันขึ้นมาผมก็จะกินมันเอง!"  พูดจบก็ตักข้าวต้มในชามกินอย่างรวดเร็ว ทำให้พี่ใหญ่นิ่งอึ้งอย่างคาดไม่ถึง
"พอได้แล้ว!!"  เมื่อได้สติเจอร์รี่ก็ร้องห้ามเสียงดังแต่ไจ่ไจ๋กลับตักข้าวต้มในชามกินไม่ยอมหยุด จนเจอร์รี่ต้องเดินเข้ามาแล้วเอ่ยห้ามอีก
"หยุดได้แล้วไจ่ไจ๋!!"  พี่ใหญ่แทบจะตะโกนใส่แต่เมื่อเห็นน้องไม่ยอมหยุดกินเขาก็เอามือปัดชามข้าวต้มตกลงพื้นแตกกระจาย
"เพล้ง!!"  สองคนพี่น้องต่างตกอยู่ในความเงียบ และไม่นานแวนเนสกับเคนก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามาพร้อมกับพี่ชิงชิง
"เกิดอะไรขึ้น?"  แวนเนสเอ่ยถามเมื่อเห็นสภาพตรงหน้า ในตอนนั้นเองไจ่ไจ๋ก็วิ่งสวนออกไปแล้วตรงขึ้นไปบนห้องนอนทันที 
"นายทำอะไรน้อง!?"  เคนปราดเข้าไปบีบแขนพี่ชายพร้อมกับร้องถาม เจอร์รี่ปัดมือเคนออกแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
"เจอร์รี่!! นายทำอะไรลงไป!"  เคนยังไม่ยอมแพ้เดินมาตรงหน้าพี่ชายแล้วถามเสียงเครียด 
"โธ่โว้ย!! พูดสิวะ!!"  เคนตวาดใส่แล้วเขย่าตัวพี่ชายแรงๆ 
"ปล่อย!"  เจอร์รี่พูดคำเดียวสั้นๆแล้วจ้องหน้าน้องชายคนกลางที่กำลังหงุดหงิดใส่เขา 
"เสี้ยวเทียน.....ใจเย็นๆก่อน นายไปดูไจ่ไจ๋ดีกว่า"  แวนเนสเห็นว่าพี่ชายเองก็มีอารมณ์ฉุนเฉียวไม่น้อยเลยไม่อยากให้ใครต้องปะทะกันอีก เคนชี้หน้าเจอร์รี่พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ถ้านายทำอะไรน้องแม้แต่นิดเดียว ชั้นจะไม่ปล่อยนายแน่"  พูดจบก็หันหลังกลับแล้วตามน้องเล็กไปทันที
"เจอร์รี่.....พี่ว่าเธอไปนั่งให้อารมณ์เย็นลงกว่านี้เถอะ"  พี่ชิงชิงเดินไปแตะแขนเจอร์รี่พร้อมกับเอ่ยเบาๆ 
"ผมอยากออกไปข้างนอก"  เจอร์รี่พูดจบก็หยิบกุญแจรถแล้วขับรถออกไปทันที ทิ้งให้พี่ชิงชิงกับแวนเนสมองหน้ากันไปมา
"แย่ชะมัด! ผมไม่น่าปล่อยให้เจอร์รี่อยู่กับไจ่ไจ๋ตามลำพังเลย"  แวนเนสว่าพร้อมกับเอามือทุบโต๊ะเบาๆ พี่ชิงชิงนิ่งไปครู่หนึ่งแต่ไม่ตอบว่าอะไรเพียงแต่เดินไปเก็บซากชามที่แตกกระจายตรงพื้นเงียบๆ 

- ห้องนอนไจ่ไจ๋ -
"ไจ่ไจ๋....พี่ใหญ่ทำอะไรนายหรือเปล่า? บอกพี่สิ....พี่จะจัดการมันเอง"  เคนเดินมาลูบหัวน้องชายที่นอนสะอื้นอยู่บนเตียง ซึ่งไจ่ไจ๋เองก็ได้แต่ส่ายหน้า เหตุการณ์เมื่อซักครู่นี้ทำให้เขากลัวและตกใจมาก แม้การแสดงออกของพี่ใหญ่จะคล้ายว่าเป็นห่วงเขาแต่การปัดข้าวของตกแตกเช่นนั้นไม่ใช่นิสัยของพี่ชายเลยซักนิดนั่นจึงทำให้ไจ่ไจ๋ทั้งกลัวทั้งตกใจ 
"หันหน้ามาให้พี่ดูหน่อยได้มั๊ย? นายเป็นอะไรหรือเปล่า?"  เมื่อน้องยิ่งไม่พูดเคนก็ยิ่งเป็นห่วง เขาพยายามผลักตัวให้น้องหันหน้ามาหาเขาแต่น้องชายกลับเอาผ้าห่มปิดหน้าแล้วร้องไห้ดังขึ้นกว่าเดิม  ถึงเคนจะรู้อยู่เต็มอกว่าน้องเล็กของเขาทำผิดแต่การที่พี่ชายใส่อารมณ์หรือลงโทษน้องชายเช่นนี้เขาไม่เห็นด้วยเลยซักนิด
"ไจ่ไจ๋ พี่ขอโทษ....พี่น่าจะอยู่กับนาย....."  ยิ่งน้องเอาแต่เงียบเคนเองก็เริ่มอยากจะร้องไห้ตามไปด้วย
"ผมไม่เป็นไร พี่กลางออกไปก่อนได้มั๊ย?"  ไจ่ไจ๋เอ่ยขึ้นในที่สุด แต่คำพูดเช่นนี้เป็นสิ่งที่เคนไม่อยากได้ยินเลย เขาอยากให้น้องชายโผเข้ามาหาอ้อมกอดของเขาและรับฟังคำปลอบโยนของเขาที่พร้อมจะมีให้เสมอมากกว่า
"แต่ไจ่ไจ๋...."  เคนตั้งท่าจะแย้งแต่ไจ่ไจ๋แทรกขึ้นมาก่อน
"ขอร้องเถอะ ผมอยากอยู่คนเดียว"  จบประโยคนั้นเคนก็ไม่มีอะไรที่จะคัดค้านได้อีก บางทีการที่น้องอยู่คนเดียวอาจจะทำให้อะไรๆดีขึ้นกว่าเดิมก็เป็นได้
"โอเค...พี่จะออกไปก่อน แต่ถ้านายต้องการก็เรียกพี่ได้ตลอดนะ"  เคนว่าแล้วก็ยอมจำใจเดินออกจากห้องนอนของน้อง 
"น้องเป็นยังงัย?"  ทันทีที่เคนเดินลงมาแวนเนสก็ปราดเข้ามาถามทันที
"เอาแต่ร้องไห้แล้วก็ไม่ยอมบอกอะไรเลยซักอย่าง อีกทั้งยังบอกว่าอยากอยู่คนเดียว"  เคนตอบแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆบ้าน
"เจอร์รี่มันออกไปไหนไม่รู้ ส่วนพี่ชิงชิงไปเก็บของ"  แวนเนสตอบก่อนที่น้องจะทันได้ถาม
"เก็บของ?"  เคนทวนคำเป็นเชิงถาม
"อืม....พี่เขาจะไปแล้ว"  แวนเนสพูดจบก็ถอนหายใจ
"ไม่นึกว่าเรื่องจะลงเอยแบบนี้"  เคนเอามือกุมขมับก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟา
"แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน พี่ชิงชิงไม่อยู่แล้วเรื่องทุกอย่างอาจจะดีขึ้นก็ได้"  เคนพูดเบาๆแล้วหลับตาลง
"เดี๋ยวชั้นต้องไปทำงาน"  แวนเนสเอ่ยขึ้นมาทั้งที่ไม่อยากไปไหนเพราะห่วงน้อง
"ไปเถอะ ถึงอยู่ก็คงไม่ได้ทำอะไร ไจ่ไจ๋คงไม่ยอมโผล่หน้าลงมาภายในวันนี้แน่"  เคนลืมตาแล้วพยักหน้าให้พี่ชาย
"ถ้ามีอะไรจะโทรหา"  แวนเนสยิ้มให้น้องแล้วตบไหล่เบาๆ
"นายก็ไม่ต้องคิดมาก ไจ่ไจ๋ไม่เป็นอะไรหรอก"  พูดจบก็เดินออกจากบ้านไปทันที เคนมองตามร่างพี่ชายจนลับตาแล้วก็ได้แต่นั่งถอดถอนใจคนเดียว
"เสี้ยวเทียน"  เสียงพี่ชิงชิงเรียกเบาๆ
"พี่ชิงชิง"  เคนลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นยืนพี่ชิงชิงวางกระเป๋าลงข้างตัว
"พี่ขอโทษพวกเธอด้วยที่เป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่องวันนี้ขึ้นมา"  พี่ชิงชิงพูดด้วยสีหน้าเศร้าๆ
"ไม่หรอกครับ ผมต่างหากที่ต้องขอโทษพี่ชิงชิงแทนน้อง เขายังเด็กเลยขาดความยั้งคิดไปบ้าง"  เคนพูดจบก็ก้มหัวให้พี่ชิงชิง
"ไม่หรอก บางทีที่เธอพูดอาจจะถูก....คนที่มีชีวิตครอบครัวที่ล้มเหลวแบบพี่ย่อมไม่เข้าใจเรื่องความสัมพันธ์ของคนในครอบครัวเดียวกันได้หรอก"  พี่ชิงชิงว่าแล้วยิ้มเฝื่อนๆ
"พี่ชิงชิง!"  เคนร้องครางแล้วรีบพูดต่อ
"ตอนนั้นที่ผมพูดไปก็เพราะไม่รู้จักคิดให้ดีซะก่อน ผมอยากจะขอโทษพี่ชิงชิงที่พูดจาไม่น่าฟังแบบนั้นกับพี่"  พูดจบเคนก็ก้มหัวให้พี่ชิงชิงอีก 
"พี่รับคำขอโทษจากเธอก็แล้วกัน"  พี่ชิงชิงรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อยเพราะอย่างน้อยเธอก็รู้ว่าเคนพูดมันออกมาจากใจจริง
"พี่ไปก่อนนะ ฝากลาเจอร์รี่ แวนเนสและก็ไจ่ไจ๋แทนพี่ด้วย"  พูดจบพี่ชิงชิงก็หยิบกระเป๋าที่วางอยู่ขึ้นมา
"พี่จะไปไหนครับ? เรื่องบ้านยังไม่เรียบร้อยไม่ใช่หรอ"  เคนถาม
"ไม่เป็นไร คนเช่าเขาสัญญาว่าจะออกสิ้นเดือนแน่ๆ ช่วงนี้พี่ไปหาเช่าโรงแรมนอนได้ไม่ยากหรอก"  พี่ชิงชิงยิ้มให้เคน
"ขอโทษด้วยนะครับ ทั้งที่พ่อแม่เป็นคนชวนพี่มาอยู่ที่นี่แต่มันกลับทำให้พี่ได้ความรู้สึกแย่ๆกลับไป"  เคนพูดด้วยความจริงใจ
"ไม่ใช่แบบนั้นซะทีเดียวหรอก ช่วงที่พี่อยู่ที่นี่พี่เองก็รู้สึกดีที่ได้เห็นความผูกพันระหว่างพี่น้องของพวกเธอ แม้บางครั้งจะเถียงกันจะทะเลาะกันแต่สุดท้ายพวกเธอก็ยังรักกันดีอยู่ เห็นแบบนี้แล้วพี่เองก็อดที่จะคิดถึงน้องชายของพี่ไม่ได้ ถ้าตอนนี้เขายังอยู่พี่คงได้ทำหน้าที่พี่ที่ดีให้เขาแน่ๆ"  เคนได้ยินเช่นนั้นก็มีสีหน้าสลดลง
"ผมเชื่อว่าเขารับรู้ถึงความรักที่พี่มีให้เขาได้แน่ครับ ให้ผมเรียกแท็กซี่ให้นะ"  พูดจบเคนก็เดินไปดึงกระเป๋าจากพี่ชิงชิงมาถือให้แล้วเดินนำออกไปก่อน
"ขอบใจมากเสี้ยวเทียน หวังว่าคงมีโอกาสได้พบกันอีก"  พี่ชิงชิงเปิดกระจกรถเอ่ยลาเคนหลังจากที่ขึ้นไปนั่งเรียบร้อยแล้ว
"แล้วเจอกันใหม่ครับ"  เคนว่าพร้อมกับโบกมือให้พี่ชิงชิง เขายืนมองจนรถหายลับตาไปจึงค่อยเหลียวกลับไปมองยังตัวบ้าน
"ไจ่ไจ๋คงไม่ยอมลงมาแน่"  เคนพูดกับตัวเองแล้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู
"ไปเดินเล่นซักพักคงไม่เป็นไร"  พูดจบก็หันไปปิดประตูบ้านแล้วเดินเรื่อยเปื่อยไปตามทาง ตอนนี้เขารู้สึกเหนื่อยใจจึงตัดสินใจว่าจะไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ๆบ้านให้รู้สึกผ่อนคลายบ้างเพื่อที่กลับมาจะได้รับมือกับปัญหาต่างๆที่รออยู่ให้ดีขึ้นมากกว่าเดิม





Create Date : 20 เมษายน 2560
Last Update : 20 เมษายน 2560 19:58:17 น. 23 comments
Counter : 5936 Pageviews.

 
สวัสดีเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกท่านที่ติดตามนะคะ
วันนี้ลงตอนใหม่ให้แล้วหลังจากห่างหายมานาน
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม อ่านให้สนุกค่ะ


โดย: loving_zai วันที่: 20 เมษายน 2560 เวลา:20:00:53 น.  

 
กำลังเฝ้ารออยู่เลยค่ะ
ขอบคุณมากค่ะที่ลงให้อ่าน
ครอบครัวนี้ยังน่ารักเหมือนเดิม มีเรื่องสอนให้คิดอยู่ตลอด
^^


โดย: ส'เลอปี้ IP: 122.155.38.173 วันที่: 20 เมษายน 2560 เวลา:23:25:16 น.  

 
ขอบคุนนะคะที่มาอัพให้อ่าน ติดตามตลอดไปค่ะ สนุก น่าติดตามตลอก


โดย: รอ IP: 49.230.210.188 วันที่: 21 เมษายน 2560 เวลา:12:25:20 น.  

 
เย่ๆๆๅ ดีใจจังง ได้อ่านแล้วว ยังคงความน่ารักเหมือนเดิม ขอบคุณมากนะคะที่มาอัพให้อ่าน รัก f4 ตลอดกาลลล😁😁


โดย: Likesnow IP: 182.232.205.25 วันที่: 21 เมษายน 2560 เวลา:13:38:38 น.  

 
มาลงตอนใหม่ได้แล้วนะคะ รออยู่จ้า


โดย: น้อง IP: 122.155.35.3 วันที่: 17 พฤษภาคม 2560 เวลา:21:42:58 น.  

 
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว ไรท์มาต่อหน่อยน้าาาา


โดย: nn IP: 125.26.25.129 วันที่: 18 พฤษภาคม 2560 เวลา:0:03:09 น.  

 
ขอตอนต่อไปค่ะ


โดย: จากใจคนรอ IP: 122.155.38.105 วันที่: 21 พฤษภาคม 2560 เวลา:21:49:48 น.  

 
พี่ๆคะ น้องมาส่องดูทุกวันเลยนะคะ รบกวนมาต่อนิยายให้ด้วยน้า


โดย: ฟิน IP: 122.155.43.16 วันที่: 22 พฤษภาคม 2560 เวลา:11:22:11 น.  

 
เห็นใจพี่ๆ และเห็นใจตัวเองจัง คนเขียนไม่มีเวลา คนอ่านก็อยากอ่านเหลือเกิน


โดย: เดือนล่ะคอนก็รอใจจะขาด แต่ช่วงนี้ 2 เดือนจะมาต่อสักที IP: 122.155.43.215 วันที่: 27 พฤษภาคม 2560 เวลา:6:40:31 น.  

 
แวะมาบ่นจ๊ะ มาต่อได้แล้ววนะ


โดย: Sugar IP: 122.155.38.248 วันที่: 28 พฤษภาคม 2560 เวลา:13:49:31 น.  

 
ไร้ซึ่งวี่แวว


โดย: จากใจคนรอ IP: 122.155.45.105 วันที่: 29 พฤษภาคม 2560 เวลา:23:15:34 น.  

 
เมื่อไรตอนที่ 105 จะมาคะ 40 วันล่ะ


โดย: รอ IP: 122.155.45.233 วันที่: 1 มิถุนายน 2560 เวลา:8:23:03 น.  

 
ไม่อัพแล้วหรอคะ รอติดตามตลอดเสมอ ไม่เปลี่ยนไป๊ ชอบมากกกกกก พี่ๆ ช่วยมาอัพต่อไปไหมง๊า


โดย: รอนานแสนนาน IP: 122.155.45.185 วันที่: 8 มิถุนายน 2560 เวลา:12:38:27 น.  

 
ผมเข้ามาดูอยู่เรื่อยๆ แต่ไม่มีอัพอีกเลย คุณผู้แต่ง ขอความกรุณามาอัพต่อด้วยนะครับ
จักเป็นพระคุณยิ่ง 555


โดย: ขออ่านต่อ IP: 122.155.38.150 วันที่: 11 มิถุนายน 2560 เวลา:11:32:03 น.  

 
สวัสดีค่า นู๋เป็นแฟนคลับมาใหม่นะคะ เข้ามาตามอ่าน แล้วรู้สึกติดมากมาย จึงนั่งไล่ย้อนกลับไปอ่าน เป็นร้อยๆ ตอน สนุกมากค่า เป็นกำลังใจให้พี่ๆ ผู้เขียน ผู้เเต่ง นะคะ แต่งต่ออีกเรื่อยๆ นู๋จะรออ่านค้า


โดย: น้องพิมพ์ IP: 27.254.240.226 วันที่: 11 มิถุนายน 2560 เวลา:16:07:18 น.  

 
จะ2 เดือนล่ะ มาต่อทีเถอะ


โดย: รอ IP: 122.155.35.239 วันที่: 12 มิถุนายน 2560 เวลา:7:23:47 น.  

 
วันที่ 19/6/60


โดย: ยังคงรอ IP: 122.155.45.146 วันที่: 19 มิถุนายน 2560 เวลา:13:52:53 น.  

 
ขอโทษนะคะ นานมากแล้ว จะมาอัพอีกทีเมื่อรัยคะ


โดย: ขอบคุณค่ะ IP: 122.155.38.84 วันที่: 24 มิถุนายน 2560 เวลา:22:37:09 น.  

 
ติดตามมานานมาก ขอบคุณที่สร้างสรรนิยายที่ดีๆ มาให้ติดตาม และที่สำคัญรอนานแล้ว มาอัพให้หน่อยนะคะ จากใจเเฟนคลับเสมอ มุ้งมิ้งๆ ๆ ๆ จุฟๆนะคะพี่ๆ

ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ


โดย: แฟนคลับตลอดกาล IP: 27.254.240.226 วันที่: 26 มิถุนายน 2560 เวลา:16:49:23 น.  

 
เข้ามาส่อง


โดย: โอม จงมาๆๆๆๆๆ IP: 27.254.240.226 วันที่: 27 มิถุนายน 2560 เวลา:13:15:40 น.  

 
3 เดือนผ่านไป


โดย: น้องพิมพ์ IP: 27.254.240.226 วันที่: 5 กรกฎาคม 2560 เวลา:15:33:34 น.  

 
คิดถึง f4 สนุกๆชอบๆ ยังรออยู่น้าค้า พี่นักเขียนสุดสวย 😁😁😁


โดย: Likesnow IP: 182.232.217.169 วันที่: 17 กรกฎาคม 2560 เวลา:9:08:27 น.  

 
ไจ๊ไจ๋ ทำไมทำแบบนี้ แอบสงสาพี่ชิงๆ


โดย: ฉ่ายหง IP: 171.100.191.230 วันที่: 16 กันยายน 2563 เวลา:10:29:11 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 
 
 

loving_zai
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 14 คน [?]




[Add loving_zai's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com
pantip.com pantipmarket.com pantown.com