ปลายฝนต้นหนาว

โจทย์โดย พี่อ้อมแอ้ม คนผ่านทางมาเจอ

ในทุกการเดินทางมีเรื่องราว ในทุกเรื่องราวมีตัวตนของคนเดินทาง...

วันใส... ชอบดอกไม้สีเหลืองมากเป็นพิเศษ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่หล่อนมักจะใช้เวลาว่างในแต่ละวันท่องโลกโซเชียล เพื่อค้นหาข้อมูลสถานที่ท่องเที่ยวบ่อยครั้งวันใสแวะเวียนเข้าเว็บไซด์หัวสีน้ำเงิน ที่เป็นศูนย์รวมของนักเดินทางทั่วสารทิศ มาแบ่งปันประสบการณ์ท่องเที่ยวกันอย่างสนุกสนาน โดยเฉพาะกระทู้ทุ่งดอกไม้สีเหลืองเจอเมื่อไหร่ วันใสไม่รอช้าที่จะคลิกเข้าไปดู

ช่วงปลายฝนต้นหนาวทุ่งดอกไม้บนดอยจะบานสะพรั่ง กระทู้ตามรอยม่อนดอยสีเหลืองจึงไหลมาเทมามากเป็นพิเศษ และหนึ่งในเจ้าของกระทู้ที่ดึงดูดใจวันใสคือล็อคอินชื่อ yellow_rabbit ที่มักจะถ่ายภาพเกี่ยวกับดอกไม้โดยเฉพาะ 'สีเหลือง' แต่ไม่เคยเปิดเผยโฉมหน้า มีเพียงภาพด้านหลังของเขาในหลายอิริยาบถ 

วันใสสะดุดใจว่าคุณ yellow_rabbit อาจจะเป็นเขาคนนั้น พี่กระต่ายใจดี...

            พ่อกับแม่หย่ากันตั้งแต่วันใสยังเรียนอยู่ชั้นประถม ด้วยสาเหตุอะไรหล่อนก็ไม่เคยถามและไม่เคยคิดใส่ใจจำ วันใสอยู่กับแม่ที่ต่างจังหวัดในทุกๆ ปีช่วงปลายฝนต้นหนาวระหว่างปิดเทอมเล็ก แม่มักจะส่งวันใสมาอยู่กับครอบครัวของพ่อที่เมืองหลวง เป็นข้อตกลงที่มีร่วมกันของพ่อกับแม่ เพราะย่ากับปู่คิดถึงอยากเจอวันใส แต่ภาระการงานรัดตัวทำให้การเจอกันเป็นไปได้ยาก

            พ่อของวันใสเป็นทหารหน่วยข่าวกรองตามรอยปู่ ไม่ค่อยได้อยู่เป็นที่เป็นทางต้องเดินทางไปรับราชการที่ต่างจังหวัดทีละนานๆ แต่พ่อก็มาหาวันใสที่ต่างจังหวัดพร้อมขนม ของฝาก ของเล่นมากมายเป็นประจำ ยามที่วันใสไปบ้านปู่กับย่าถึงจะไม่ได้เจอพ่อก็ไม่รู้สึกเหงาแต่อย่างใด

บ้านของปู่กับย่าอยู่ตรงข้ามโรงเรียน ด้วยความที่มีลูกหลายคน ย่าจึงต้องเปิดร้านขายอาหารหน้าโรงเรียนตอนกลางวัน วันใสมักไปช่วยขูดน้ำแข็งใสช่วยบ้าง เสิร์ฟก๋วยเตี๋ยวช่วยบ้าง แต่เพราะยังเล็กนัก ย่ามักจะไล่ให้วันใสไปดูโทรทัศน์ที่บ้าน จะได้ไม่ต้องรบกวนการทำงานของย่าและทำให้เป็นห่วง บางครั้งวันใสเบื่อความเงียบเหงาเพราะไม่มีเพื่อนเล่น จึงแอบไปเล่นแถวบึงน้ำใกล้เรือนแถวพักทหาร

         บึงใหญ่...ที่วันใสเรียกจนติดปาก เป็นบึงน้ำขนาดใหญ่ของหมู่บ้านทหารตอนเย็นมักจะมีคนมานั่งเล่นหรือตกปลาบ้าง แต่วันใสไม่ได้มานั่งเล่นแบบเด็กเรียบร้อยเหมือนใคร แต่กลับชอบเล่นซุกซนแบบเด็กผู้ชาย ตั้งแต่เด็กวันใสชอบเล่นอะไรที่เด็กผู้หญิงไม่เล่นกันไม่เล่นตุ๊กตาและไม่เคยรบเร้าให้แม่ซื้อตุ๊กตาให้ แต่กลับชอบเล่นม้าไม้ชอบปีนต้นไม้ โดยเฉพาะเจ้าต้นไม่ใหญ่ที่ปลูกเรียงรายเป็นทางยาวริมถนนรอบบึงใหญ่

ที่นั่นวันใสได้เจอพี่ชายใจดีโดยบังเอิญเด็กหนุ่มรูปร่างผอมสูง ผิวขาวผมเกรียน มาชวนคุยด้วยแต่อันที่จริงจะเรียกว่าชวนคุยก็ไม่ถูก เรียกว่าชวนทะเลาะมากกว่า 

ครั้งหนึ่งวันใสจำได้ขึ้นใจเพราะโดนปู่เอ็ดเรื่องชอบปีนต้นไม้ วันใสดื้อไม่ยอมลง ทำหูทวนลมอยู่บนต้นไม้พร้อมกับเด็ดดอกสีเหลืองพวงโตมาแกว่งไปมาเล่นท้าทายปู่ ช่อแล้วช่อเล่าไม่มีทีท่าจะหยุด ยิ่งเห็นปู่คว้าไม้ยืนอยู่โคนต้นรอแล้ว วันใสยิ่งไม่ยอมแพ้กลับปีนสูงขึ้นไปทีละนิดดูเหมือนปู่จะโมโหมากแต่กลับไม่เอ็ดวันใส คนที่เสียงเข้มใส่กลับเป็นใครที่ไม่รู้จัก

           “ลงมาเดี๋ยวนี้เลยใครให้เด็ดดอกไม้ทิ้งเล่น มันอยู่ของมันบนต้นสวยดีอยู่แล้ว จะเด็ดมันทำไม”

           วันใสอึ้งไปกับท่าทีจริงจังของคนไม่รู้จัก เด็กสาวทำหูทวนลมจนคนด้านล่างตะโกนถามอีกครั้ง “ ถามไม่ได้ยินหรือไงดอกไม้มันก็มีชีวิต เธอเด็ดทิ้งมันก็ตายสิ... ยายโง่”

“เราไม่ได้โง่ ดอกเต็มต้นเยอะแยะ เด็ดแค่สองสามช่อต้นไม้ไม่ตายหรอกน่า” วันใสเถียงทันควันชักสีหน้าใส่คนไม่รูจักแต่ปากดี

เด็กหนุ่มหันไปคุยกับปู่สักพัก ปู่ก็เดินจากไป ก่อนไปปู่หันมามองวันใสด้วยสายตาบ่งบอกความผิดหวัง วันใสใจหายจะรีบปีนลงจะตามปู่ไป

แต่พลาด!

วันใสตกต้นไม้ความสูงแค่เพียงไม่ถึงเมตรครึ่ง สำหรับเด็กประถมแล้วตกลงมาแค่นั้นก็ได้เลือด เด็กหนุ่มรีบเข้ามาดูอาการแล้วเอาผ้าเช็ดหน้าประจำตัวแบบผู้ชายซับเลือดที่ตรงหัวเข่าให้และบ่นยกใหญ่ แต่สุดท้ายก็ยังมีน้ำใจพยุงวันใสมาส่งที่บ้านปู่กับย่า

“นี่เหรอบ้านเธอ”

เด็กหนุ่มถามทันทีที่ส่งวันใสที่หน้าบ้านวันใสพยักหน้าแทนคำตอบทั้งที่หน้ามุ่ยเพราะความเจ็บ

“เราชื่อต่าย ย่อมาจากกระต่ายแล้วเธอล่ะชื่ออะไร”

“เราชื่อวันใส”

วันใสตอบประหยัดคำเพราะยังไม่คุ้นเคยกับเด็กหนุ่มตรงหน้า กระต่ายพยักหน้ารับรู้แล้วชวนคุย

“เป็นเด็กเป็นเล็กพูดกับผู้ใหญ่กว่าว่าเราได้ไง ต่อไปเรียกพี่ว่าพี่ต่ายก็ได้”

“ได้ซิ ต่อไปวันใสจะเรียกว่าพี่กระต่ายนะ”

กระต่ายพยักหน้าและหัวเราะที่วันใสเรียกชื่อเขาเต็มยศ ก่อนจะชวนคุยสักพักแล้วลากลับไป วันใสรู้เพียงแค่ว่าพี่กระต่าย เป็นเด็กหนุ่มชื่อน่ารักแต่ตัวโตกว่าอายุแก่กว่าวันใสสามปี เรียนอยู่โรงเรียนหน้าบ้านของปู่กับย่าและชอบมานั่งเล่นแถวบึงใหญ่ทุกวันหลังเลิกเรียน ทำให้ได้เจอวันใสแผลงฤทธิ์กับปู่พอดี

ปู่นั่งนิ่งไม่บ่นไม่ว่าอะไร แต่เหมือนตาของปู่จะแดงๆ หลังจากวันใสก้มกราบขอโทษ ปู่ลูบหัววันใสพร้อมบอกเหตุผลที่ปู่ไม่ชอบการกระทำของวันใสในวันนี้

“หนูรู้ไหมทำไมปู่ถึงห้าม เพราะดอกไม้ที่หนูเด็ดทิ้งถึงแม้ไม่สวย มากราคาตามสายตาคนทั่วไปมอง แต่เจ้าดอกสีเหลืองเต็มต้นนี้คือดอกราชพฤกษ์ เป็นดอกไม้ประจำชาติของเรา”

“ดอกไม้ประจำชาติหรือคะ”วันใสถาม

ปู่พยักหน้าก่อนอธิบายต่อ “ถึงจะดูไม่มีราคาแต่หนูเห็นไหมว่ามันสวยขนาดไหนเวลาออกดอกบานสะพรั่งเป็นช่อสวยเวลาอยู่บนต้นไม่เพียงแต่ดอกไม้นี้หรอกนะ ดอกไม้ชนิดไหนก็ตามมักจะสวยเสมอเวลาที่อยู่กับต้น”

           “แต่ต้นมันหนักแย่นะปู่ ดอกเยอะขนาดนั้นเด็ดนิดเด็ดหน่อยก็ไม่หายสวยหรอก”

วันใสยังคงแย้ง ปู่ยิ้มให้รู้ว่าเพราะหลานยังเด็กไม่มีวันเข้าใจ

           “ปู่ไม่ได้ห้ามไปเสียทุกอย่างดอกไม้หลายชนิดก็สวยมีราคา ทำเงินให้เจ้าของเมื่ออยู่ในที่ๆ เหมาะสม แต่บางชนิดก็เหมาะที่จะอยู่ตามธรรมชาติ ตอนนี้หนูอาจจะยังไม่เข้าใจ สักวันเมื่อโตขึ้นก็จะเรียนรู้ไปเอง”

           วันใสยังจำคำพูดของปู่ในวันนั้นได้ดี ตั้งแต่นั้นเด็กสาวก็ไม่เคยเด็ดดอกไม้อีกเลย ส่วนกระต่าย พี่ชายที่รู้จักกันโดยบังเอิญคราวนั้นก็มาคอยเป็นเพื่อนเล่นกับวันใสที่บึงใหญ่ทุกวัน จนได้รู้ว่ากระต่ายรักการท่องเที่ยวมีความฝันว่าโตมาจะเป็นช่างภาพเดินทางไปตามสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ ที่มีดอกไม้สวยๆ จะได้ถ่ายรูปเก็บไว้อย่างที่ใจชอบ 

           โดยเฉพาะกระต่ายชอบดอกไม้สีเหลืองเป็นพิเศษ วันใสจึงเข้าใจว่าเหตุใดเด็กผู้ชายอย่างเขาจึงชอบมานั่งเล่นที่บึงใหญ่ เพราะดอกราชพฤกษ์สีเหลืองที่บานตลอดทางเดิน ทำให้เขาหลงรักนั่นเอง วันใสซึมซับความอ่อนโยนจากกระต่ายโดยไม่รู้ตัว

จนกระทั่งเปิดเทอมวันใสต้องกลับต่างจังหวัด เด็กสาวเสียดายมากและสัญญากับตัวเองว่าปลายฝนต้นหนาวปีหน้าจะรีบมาบ้านปู่กับย่าเร็วๆ จะได้เจอกับกระต่ายพี่ชายใจดี เป็นอย่างนี้อยู่หลายปีก่อนที่ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป

ปลายฝนต้นหนาวในอีกสามปีถัดมาปู่ก็เสียชีวิต ย่าย้ายออกจากเรือนพักทหาร และพาลูกหลานไปอยู่บ้านที่สร้างไว้รองรับหลังจากปู่เกษียณอายุราชการทุกอย่างเปลี่ยนไปเร็วจนวันใสตั้งตัวไม่ติด ทั้งกระต่ายที่จบการศึกษาจากโรงเรียนในปีนั้น ไม่มีใครที่บ้านย่ารู้ว่ากระต่ายย้ายไปศึกษาต่อที่โรงเรียนไหน

         ปลายฝนต้นหนาวในปีถัดไป... วันใสจึงไม่มีทั้งปู่ไม่มี บึงใหญ่ และไม่มีกระต่ายพี่ชายใจดีอีกต่อไป...

เรื่องนี้ดัดแปลงมาจากเรื่องสั้นที่เขียนส่ง

ในคลาสเรียนเขียนนิยายของครูเหน่ง กีรติ ชนา

ในหัวข้อเรื่องดอกไม้ค่ะ

ขอบคุณของแต่งบล็อกสวยๆ จากคุณยายเก๋าและคุณญามี่ค่ะ

ขอบคุณภาพสวยจากอินเตอร์เนต และเพลงเพราะจากยูทูปค่ะ

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านค่ะ

คืนนี้ค่อยตามไปเยี่ยมๆ พี่ๆ เพื่อนๆ นะคะ

Create Date : 13 พฤศจิกายน 2558
Last Update : 13 พฤศจิกายน 2558 14:57:17 น.		56 comments
Counter : 2548 Pageviews.
Share Tweet