ฉันรู้จักเธอในทุกเทศกาลเริงรื่นและในวันรื่นเริง เธอเป็นมิตรกับทุกคนแม้ในวันแสนเศร้า เธอยังเป็นมิตรที่ดี เธอยังมีพลังไปสร้างความสุขต่อไปได้เสมอ แม้ในห้วงเวลาที่หนาวเหน็บ.. หรือในวันที่แสงนั้นริบหรี่
แขนยาวๆของเธอโอบกอดทุกสิ่งได้โดยไม่เบี่ยงหนี และไม่ว่าเธอจะโดนจิกทึ้งเส้นผมสลวยไปมากเท่าไหร่ เธอก็ไม่พร่ำบ่นออกมาสักครั้ง
เธอดีใจจะแย่ที่ทรงผมฟูฟ่องนั้นเป็นที่พอใจ ต่อให้ถูกจับ ถูกตัด ถูกดัด หรือถูกดึงทึ้งมากเท่าไหร่ ก็ดูเหมือนว่าเธอจะพอใจไปเสียทุกครั้ง ยิ่งเจ็บปวดจะยิ่งพอใจ...
หากแต่.. หากแต่ฉันกลับเห็นเธอมีความสุขแค่เฉพาะช่วงสำคัญเท่านั้น เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันใช้ชีวิตเรียบเรื่อยของทุกวัน
หากแต่..
เมื่อวันจันทร์ที่ฉันเจอเธอนั่งเหงาหงอยที่มินิมาร์ท เมื่อวันพุธที่ฉันเห็นเธอสุดจะหม่นหมองอยู่ในร้านเครื่องเขียน ในความหม่นหมองลงไปตรงนั้น ความสดใสที่เต็มเปี่ยมอยู่ลึกๆของเธอก็ยังทำหน้าที่อย่างตั้งใจ
และเมื่อครูประจำชั้นประกาศจะจัดปาร์ตี้สิ้นปีขึ้นเท่านั้นล่ะ ฉันจึงคิดถึงเธอเป็นอย่างแรก
"ซื้อริบบิ้นไปจัดงานปีใหม่สินะหมวย?" อาม่าประจำร้านเครื่องเขียนถามขึ้นขณะที่ฉันรับเงินทอนกลับมาด้วยรอยยิ้ม "จ้ะอาม่า ถ้าไม่มีริบบิ้นงานจืดแย่เลย"
ฉันพูดคุยกับอาม่าอยู่สักพักเดียวเท่านั้นก่อนขอตัวกลับไปจัดสถานที่ต่อ
#Lostcaffeine
| Create Date : 17 มกราคม 2561 |
| Last Update : 18 มกราคม 2561 8:04:33 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 326 Pageviews. |
 |
|
