Bloggang.com : หนูลีลี : เที่ยวญี่ปุ่นครั้งแรก แถมไปคนเดียว ตอนที่ 11 ให้คนญี่ปุ่นพาเที่ยวเข้าไปในยิมที่เด็กม.ปลายกำลังแข่ง

เที่ยวญี่ปุ่นครั้งแรก แถมไปคนเดียว ตอนที่ 11 ให้คนญี่ปุ่นพาเที่ยวเข้าไปในยิมที่เด็กม.ปลายกำลังแข่ง

เพื่อความต่อเนื่อง
ไปอ่านตอนก่อน ๆ ได้ที่ลิงค์ด้านล่างนี้จ้ะ

เที่ยวญี่ปุ่นครั้งแรก แถมไปคนเดียว ตอนที่ 1 การเลือกที่พัก

เที่ยวญี่ปุ่นครั้งแรก แถมไปคนเดียว ตอนที่ 2 เรื่องเล่าในสนามบินและบนเครื่องบิน

เที่ยวญี่ปุ่นครั้งแรก แถมไปคนเดียว ตอนที่ 3 เย็นวันแรกที่สถานีโตเกียว

เที่ยวญี่ปุ่นครั้งแรก แถมไปคนเดียว ตอนที่ 4 นัดเจอและเข้าไปนอนบ้านคนไม่รู้จักฟรี ๆ คืนแรก

เที่ยวญี่ปุ่นครั้งแรก แถมไปคนเดียว ตอนที่ 5 วัฒนธรรมภายในบ้านคนญี่ปุ่นที่เราไปค้างด้วย

เที่ยวญี่ปุ่นครั้งแรก แถมไปคนเดียว ตอนที่ 6 ขึ้นรถไฟใต้ดินชั่วโมงเร่งด่วนเป็นครั้งแรก

เที่ยวญี่ปุ่นครั้งแรก แถมไปคนเดียว ตอนที่ 7 ประทับใจกับจิตสำนึกของเด็กญี่ปุ่นที่เราไม่เคยถูกสอน

เที่ยวญี่ปุ่นครั้งแรก แถมไปคนเดียว ตอนที่ 8 เทศกาลน่ารักที่ประทับใจที่สุดในทริปนี้

เที่ยวญี่ปุ่นครั้งแรก แถมไปคนเดียว ตอนที่ 9 เจอหนุ่มในฝันบนรถใต้ดิน

เที่ยวญี่ปุ่นครั้งแรก แถมไปคนเดียว ตอนที่ 10 พาไปเดินเล่นในสวนพร้อมพาช้อปย่าน KICHIJOJ

เช้าวันเสาร์ ตื่นมาให้ห้องของสาวสิงคโปร์ที่เรามาขอนอนด้วยเป็นคืนแรก
ตื่นมาปุ๊บ เจ็บคอเลย น้ำมูกมาเต็ม เราเป็นหวัดเข้าให้แล้ว
หลังจากเดินตะลอนกลางแดดเปรี้ยงวันละ 8-9 ชั่วโมงหน้าร้อนในโตเกียว
กินน้ำก็น้อย อาศัยกดตู้ชาเขียวเอาเป็นระยะ แต่ชาเขียวก็แพงเหลือเกิน
ขวด 500 มิล ตั้ง 50 กว่าบาท แถมไม่หวานด้วย เหมือนกินน้ำเปล่า ขวดละ 50 บาท
จะกดบ่อยก็ไม่ไหว วันนึงเลยกดกินแค่ วันละ 2 ขวด ฮา ๆ
ร่างกายเลยขาดน้ำ แถมแดดเปรี้ยง เจ็บคอไปตามระเบียบ
ตื่นเช้ามา สาวสิงคโปร์ยังไม่ตื่น แต่ไม่เป็นไร วันนี้เรามีนัดกับเพื่อนชาวญี่ปุ่นไว้ที่รถใต้ดินตอน 9 โมงเช้า
ตื่นมามองไปหน้าต่าง
ไต้ฝุ่นเข้าแต่เช้า ฝนตกปรอย ๆ ท้างงงงวัน
เรานัดคนญี่ปุ่นคนนึงเอาไว้
เป็นชาวญี่ปุ่นแท้ ๆ คนเดียวที่เราสามารถนัดเจอเค้าได้
นอกนั้นที่นัดเจอเป็นจีนหรือสิงคโปร์ที่ไปอยู่ ไปเรียน ไปทำงานที่โตเกียวกันหมด
เรามีบอกคร่าว ๆ แล้วล่ะว่าวันนี้เป็นวันเสาร์
เราอยากไปเดินเล่นตลาดนัดแบกะดินแถว ๆ สวน yoyogi แล้วก็ไปเดินเล่นในสวน
แล้วก็ไปศาลเจ้า แล้วอาจจะไปตลาดนัดอีกซักที่
กะว่าจะไป 2 ตลาดนัด เอาให้จุใจ ฉ่ำปอดสมกับที่อยากมาโตเกียวเลย
เพราะมี 2 สิ่งหลัก ๆ ที่เราอยากมาทำที่โตเกียวเลย
คือ 1. มาเดินสวนสาธารณะในโตเกียว แล้วก็ 2. มาเดินตลาดนัดแบกะดินอันยิ่งใหญ่ในโตเกียวเนี่ยแหละ
2 วันแรก เราไปสวนกับศาลเจ้ามาจนอิ่มละ
2 วันเกือบสุดท้าย เราควรจะอิ่มกับการเดินตลาดนัดบ้านเค้า
สาวญี่ปุ่นบอกว่า โอเค ๆ ไม่มีปัญหา ฉันจะมาจอยด้วย แต่อาจจะครึ่งวันนะ
แค่เดินตลาดนัดกับเดินสวน yoyogi ถ้าฉันเหนื่อย ฉันก็ขอแยกกลับก่อน
อ่ะ ไม่ว่ากันอยู่แล้ว แล้วเธอบอกว่า ฉันขอเอาสามีฉันไปด้วยนะ
เริ่ด ฉันยิ่งไม่ว่าอะไรใหญ่เลย เพราะฉันอยากคุยกับผู้ชายญี่ปุ่นมั่งเหมือนกัน
ได้แต่แอบถ่าย แอบส่งกระแสจิตมา 2 วันเต็มละ
คราวนี้ได้มองตา ได้พูดคุย ฉันกำลังอยากพอดี ฮา ๆ

สาวญี่ปุ่นที่เรานัดเจอวันนี้ เธอชื่อ ซายากะ อายุ 27-28 ปีเนี่ยแหละ เป็นน้องเราอีก
สามีก็อายุพอ ๆ กัน
เราไปสายนิดหน่อย เพราะฝนตก แล้วก็มัวแต่เดินถ่ายรูปทางจะบ้านไปรถใต้ดิน เพราะตอนกลับจะได้ไม่หลง แต่จริง ๆ ไม่มีทางหลงหรอก เพราะมันเดินตรงอย่างเดียว ไม่ได้เลี้ยงไปไหนเลย จะหลงก็เดินเลยตึกไปซะมากกว่า
แล้วนี่คือเส้นทางเดินจากที่พักของเราไปรถใต้ดินที่อยู่มุมซ้ายบนสุดของโตเกียว

บรรยากาศในรถใต้ดิน

ขึ้นจากรถใต้ดินมาก็เจอคู่หนุ่มสาวคู่นี้ยืนกัน 2 คนโดยไม่มีคนอื่นให้เข้าใจผิดเลย

ฝั่งภรรยาพูดภาษาอังกฤษพอได้ ส่วนฝั่งสามีแทบไม่ได้เลย
เราเลยได้คุยแต่กับน้องซายากะอย่างฝ่ายเดียว
น้องซายากะน่ารักมาก สดใสร่าเริงสไตล์สาววัยรุ่นญี่ปุ่น
พูดอะไรไปก็ขำแล้วก็สุโค่ย ๆ ตลอดเวลา
สร้างความมั่นใจให้คนเล่าไปอีก 200%
เราขึ้นจากรถไฟใต้ดิน ฝ่ายสามีก็เดินนำพากันไป
2 สาวก็คุยแนะนำตัว เล่านู่น นั่น นี่ ชี้นก ชี้ไม้ อธิบายกันไปหนุงหนิง ๆ
พอมาถึงสถานที่จัดงาน
เหมือนฟ้าถล่ม
มันไม่มีงาน!!!!!!!!!!
ไต้ฝุ่นเข้า เค้าเลยยกเลิก!!!!!!!!!!
แม่เจ้า นี่ชั้นมาติดเสาร์ อาทิตย์แค่อาทิตย์นี้อาทิตย์เดียวนะโว้ย
หวังจะมาช้อปเต็มที่ แต่ไม่มีงาน ไม่มีคน so sad!!!

เคว้งเลยทีนี้ ไต้ฝุ่นดับฝันฉันทั้งวันเลย ได้แต่แอบร้องไห้ในใจเบา ๆ
ฝ่ายสามีเลยชวนเดินไปหาอาหารเช้ากินกันที่ร้านอาหารแถวนั้นที่ราคาไม่แพง
มีสั่งพวกสลัด แฮมเบอร์เกอร์ ชุดอาหารเช้าฝรั่ง น่ารัก ๆ
ตกเซ็ทละ 200 บาทได้ โอเครับราคาได้ ก็สั่งแล้วขึ้นไปกินชั้นบน
ที่คนยังค่อนข้างน้อย เราเลยได้นั่งเม้ามอยกันเป็นชั่วโมงอยู่ที่นั่นหลบฝน

เราก็คุยว่าแต่ละวันไปทำอะไรมาบ้าง
เจออะไรแปลก ๆ บ้าง แล้วก็ไม่ลืมบอกว่าซาราริมังญี่ปุ่นหล่อ สะอาด เนี้ยบ และหุ่นดีมาก ๆ
พร้อมควักรูปหนุ่มในฝันของเราขึ้นมาโชว์ ฮา ๆ
ซายากะบอกว่า ทำไมไม่เข้าไปทักเลย
เพราะผู้ชายญี่ปุ่นขึ้เก๊ก และ ขี้อายมาก
ไม่มีทางที่เค้าจะเข้ามาหาเราก่อน ยิ่งถ้าเป็นต่างชาติเนี่ย หมดสิทธิ์
ด้วยภาษาด้วย อะไรด้วย
เราเนี่ยต้องเข้าไปทำความรู้จักเค้าก่อนเลย
(พูดเหมือนโฮสญี่ปุ่นบ้านแรกเราเปี๊ยบเลย)

น้องซายากะน่ารักมาก เฟรนลี่ ยิ้มเก่ง หัวเราะเอิ๊กอ๊าก ทุกเรื่องที่เราเล่าเลย
แต่น้องซายากะก็พูดเหมือนโฮสเราเลยว่า
ซาราริมังญี่ปุ่นไม่แข็งแรงหรอก
เห็นเนี้ยบ ๆ แบบเนี้ย จริง ๆ ก๋องแก๋งจะตาย
ไม่มีกล้าม ไม่มีแรง เพราะวัน ๆ นั่งทำแต่งานทั้งวันทั้งคืน
กลับบ้านก็ดึกดื่น อย่าว่าแต่ออกกำลังกายเลย นอนยังไม่พอเลย
ต้องออกไปทำงานแต่เช้า กลับบ้านก็เที่ยงคืนนู่น
ฟังน้องแกเล่าไป ก็จินตนาการว่าเราเป็นเมียญี่ปุ่นไป
คิดแล้วเครียด ฮา ๆ

แล้วเราก็คุยอะไรกันมากมาย แต่ด้วยความที่กว่าจะมาเล่ามันผ่านไปเกินครึ่งปีแล้ว
เราเลยจำไม่ได้แล้วว่าเราคุยอะไรกันบ้าง ฮา ๆ
จำได้แค่ว่า เค้า 2 คนเจอกันได้ยังไง
น้องบอกว่า น้องนางเป็นครูสอนเปียโน
คุณสามีอยู่ว่าง ๆ ระหว่างรอสอบเป็นครูโรงเรียนประถม แล้วมาลงเรียนเปียโนที่บ้านน้องนาง
เรียนไปเรียนมา ลูกศิษย์เลยได้คุณครูเป็นภรรยาซะเลย
ดีนะที่อายุพอ ๆ กัน ไม่งั้น อาจจะกลายเป็นความลับห้องม.6/3 เหมือน Club Friday บ้านเราแทน ฮา ๆ

ตอนนี้น้องนางก็สอนเปียโนให้กับเด็ก ๆ อยู่ที่บ้าน
ส่วนคุณสามีก็ยังเรียน แล้วก็รอสอบเข้าเป็นคุณครูโรงเรียนประถมอยู่
ซึ่งเค้าบอกว่าการสมัครสอบเป็นครูที่ญี่ปุ่นยากมาก
สอบทั้ง IQ และ EQ กว่าจะได้ใบประกาศมา แล้วยังต้องไปแข่งขันสมัครอีก
แล้วผู้ปกครองแต่ละคนก็เรื่องเยอะสุด ๆ เพราะบ้านเค้ามีลูกกันยาก
ผู้ปกครองแต่ละคนเลยรักและห่วงลูกมากจนเกินพอดี

เราก็ถามเค้านะว่าทำไมวัยรุ่นญี่ปุ่นบางคนถึงโกนหัวด้วย
เค้าก็อธิบายว่า วัยรุ่นเหล่านั้นเป็นนักกีฬาเบสบอล
ซึ่งเป็นธรรมเนียมของนักเบสบอลญี่ปุ่นที่โกนหัว
เป็น Japanese Spirit
หลักสำคัญก็คือ ให้ไม่หล่อ ไม่ให้โฟกัสที่หน้าตาตัวเอง ให้ตั้งใจโฟกัสกับเบสบอล
ฟังดูเหมือนการโกนหัวบวชบ้านเราเหมือนกันนะ
เอ๊ะ แต่ทำไมแค่เบสบอลล่ะ แล้วกีฬาอย่างอื่นละ แต่เค้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แฮ่

แล้วเค้าก็ให้เราเขียนชื่อเค้าทั้ง 2 คนเป็นภาษาไทย เพื่อที่ว่าเค้าจะได้เขียนเป็น
สมเป็นคุณครูจริง ๆ

จากนั้น กินเสร็จ หมดเรื่องคุย (จริง ๆ ยังไม่หมดหรอก คุยได้เรื่อย ๆ แต่เกรงว่าถ้าคุยติดลมมาก โปรแกรมเที่ยวของวันนี้เราจะหายไป)
เลยพากันเคลื่อนตัวไปสวน yoyogi เพื่อเจอกับสาวจีนอีกคนที่เรานัดเจอ
เธอบอกว่าวันนี้ที่สวน yoyogi มีงานเทศกาลอาหารยุโรปด้วย
เลยอยากมาเจอกัน เราก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ยิ่งเจอเยอะ ยิ่งสนุก แต่อาจจะเทคแคร์ไม่ครบทุกคนเท่านั้นเอง (ทำอย่างกะเป็นเจ้าบ้าน)

อันนี้เป็นรูประหว่างทางไปสวน
ไม่คิดว่าสวนมันใหญ่มากขนาดนี้ เดินผ่านไป เสียงแมลงหึ่ง ๆ ตลอดทาง

ดูสิ มี homeless ด้วยนะ แต่โฮสเลสญี่ปุ่นเป็นระเบียบเรียบร้อยมาก
คือตอนเช้าก็มีการเก็บกวาด เป็นระเบียบสุด ๆ สมกับเป็นคนไร้บ้านที่ญี่ปุ่นจริง ๆ

แล้วเราก็เดินมาถึงงาน ท่ามกลางฝนโปรย
งานจัดตรงลานกิจกรรมในสวนเลย
ซึ่งมีขายอาหารหลากหลายชาติมาก
ซึ่งแพง ๆ ทั้งนั้น ซื้อกินไม่ลงเลยทีเดียว
คำนวณดูแล้ว 1 จานกระดาษกะโหลกกะลาก็ 200-300 บาท ไม่อิ่มอีกต่างหาก
อารมณ์ว่าได้ไก่ 1 ชิ้น ขนมปังอีก 1 ชิ้น 200 บาท พ่องงง กรูไม่ซื้อโว้ย แพงเกิ๊น

ก็เดินเล่นดูงานไป พยายามใช้พลังงานให้น้อยที่สุด
มิเช่นนั้นความหิวจะทำให้เสียเงินไปกับอาหารต่างชาติโครตแพงเหล่านี้
อ้อ มีร้านคนไทยด้วยนะ
น้ำมพร้าวแก้วละร้อยกว่าบาท เหมือนซื้อเมืองไทยแก้วละ 25 น่ะ
เมืองไทยแก้วละ 25 ยังได้ทั้งน้ำและเนื้อเต็ม ๆ
ซื้อที่นั่น ได้น้ำแข็งมาด้วย ทำให้น้ำเหลือไม่ถึงครึ่งแก้ว ซื้อไม่ลงจริง ๆ
คนไทยขายด้วย แต่ไม่ว่าจะน้ำอะไรก็แก้วละร้อยกว่าบาท
ด้อม ๆ มอง ๆ เข้าไปคุยแล้วรีบเดินออกมา
ขออภัย หนูมาแบบยาจก ฮา ๆ

มีบางร้านแถวยาวมากเลยนะ
อย่างร้านข้าวผัดสเปนเนี่ย คิวยาวมาก
แต่ไม่ไปต่อหรอกนะ 1 จานกระดาษ 200-300 บาท ผ่านนนนน

ตรงลานอีกฝั่งนึงก็มีการแสดง เราร่วมแจมกันได้นะ

กว่าเราจะได้เจอกับน้องจีนก็ทุลักทุเล
เพราะเราไม่มี free wifi แถวนั้นเลย
เลยต้องพึ่งน้องญี่ปุ่นให้โทรหาน้องจีนคนนั้นหน่อย
แล้วเราก็ได้เจอกัน
น้องจีนภาษาญี่ปุ่นดีมาก มาทำงานเป็นพยาบาลอยู่โตเกียวได้หลายเดือนแล้ว
น้องเพิ่งจบพยาบาลจากที่จีนมา แล้วก็เรียนภาษาญี่ปุ่นที่นั่นก่อนมาทำงานที่นี่
ญี่ปุ่นต้องการพยาบาลมาก มีพยาบาล import มาเพียบ
เพราะบุคลากรของเค้าไม่พอ

แล้วพวกเราทั้งหมดก็เคลื่อนตัวไปที่ศาลเจ้าเมจิ
วันนี้เราใช้สมองในการจดจำทิศทางน้อยมาก
เพราะสามีน้องซายากะนำตลอด
พวกเราสาว ๆ ก็มีหน้าที่เม้ามอยและเดินตามอย่างว่าง่าย
ศาลเจ้าเมจิใหญ่โตอลังการกว่าที่เราคิดไว้มากมาย
แต่ประตูศาลเจ้าก็ทำให้เราอึ้ง ตะลึงไปชั่วขณะ

ยิ่งเข้าไปด้านใน เป็นสวนใหญ่โต แต่สงบมากมาย
ต้องเดินซักพักนึงเลยนะกว่าจะถึงด้านใน
ระหว่างทางก็เป็นเหมือนป่าเลย คือร่มรื่น สุขสงบ
ใครอารมณ์ร้อน ๆ เข้ามา เดินยังไม่ถึงตัวศาลเจ้าด้านในก็จะสงบลงละ
เพราะทางเดินเข้าด้านในจะค่อย ๆ ปรับอารมณ์เราให้เย็นลงเองอย่างไม่ต้องพยายาม

แล้วก็เดินมาถึงอีกประตูนึง ซึ่งเหมือนกับประตูแรกนะ แต่ต้องเดินเข้ามาไกลเหมือนกัน

แล้วก็ยังต้องเดินเข้าไปอีก

เออ เราเห็นคุณลุงคนนี้ที่ตั้งใจกวาดใบไม้มากเลย
เราก็เลยบอกว่าคนญี่ปุ่นตั้งใจ๊ ตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองที่เรารับมอบหมายดีเนอะ
ทำแบบตั้งใจสุด ๆ ราวกับว่ามันเป็นวันสุดท้ายของชีวิตตัวเอง
น้องซายากะเลยบอกว่าใช่ ๆ นี่เลย Japanese Spirit

ถึงซะทีประตูด้านในสุด กับบรรยากาศรอบ ๆ ศาลเจ้า

พอไปถึงด้านในศาลเจ้า
แม่เจ้า
ใหญ่โตอลังการ
มีต้นไม้คู่ด้วย ดูน่ารักสมกับเป็นญี่ปุ่น

มีคู่รักแต่งตัวชุดญี่ปุ่นมาเดินศาลเจ้ากันงุ้งงิ้ง ๆ
ไม่วายไปขอถ่ายรูปกับเค้าด้วย น่ารักจุง

ให้ดูบรรยากาศในศาลเจ้า

แล้วสิ่งที่เราอยากเห็น ก็ได้เห็น
คือคนมาแต่งงานกันในศาลเจ้า
แต่มีคนบอกว่ามีเกือบทุกวัน ไม่เห็นสิแปลก
เราก็กลัวไม่เห็นนะ เพราะเวลาที่เค้าเดินออกมา เราอาจจะไปแล้วก็ได้
แต่โชคดีที่ได้เห็นพอดี
มีคนบอกว่าแต่งงานที่ศาลเจ้าเมจิต้องรวยมากนะ เพราะแพงมาก หลายแสนบาท

เบื้องหน้า

เบื้องหลัง

คู่บ่าวสาวคงเขินเหมือนกันเนอะ

พอเสร็จแล้ว ก็มาหลบฝนกันที่ร้านอาหารในศาลเจ้า
หาอะไรกินกันนิดหน่อย
สามีน้องซายากะน่ารักมาก หาน้ำท่ามาให้สาว ๆ ในกลุ่มทุกคนเลย
แล้วพวกเราก็เริ่มง่วงนอน
เราก็เริ่มมีอาการเหมือนเป็นไข้ หลังจากตากแดดมา 2 วันและตากฝนมาครึ่งวัน
เหมือนไม่ค่อยมีแรง ตาจะปิดให้ได้ แต่นี่มันเพิ่งบ่ายโมงกว่าเองนะ
ไม่ได้ ๆ ชั้นขอคุ้ม ไปไหนต่อดี
แผนพัง เลยคิดไม่ออกเลยว่าจะทำอะไรต่อ
สามีน้องซายากะเลยบอกว่า งั้นลองไปสเตเดี่ยมใกล้ ๆ กันมั้ย
วันนี้มีเด็กม.ปลายมาแข่งยิมนาสติกกันพอดี
เค้าให้เข้าฟรีด้วย ไปชม ไปเชียร์น้อง ๆ ม.ปลายได้ตามสะดวก
โอ้ว คบคน local มันก็ดีอย่างนี้นี่เอง
ได้ไปสถานที่ ๆ ไม่มีใน guide book ได้ไปสถานที่แปลกใหม่ซึ่งเป็นคนญี่ปุ่นเท่านั้นที่รู้
ต่างชาติอย่างเราจะไปรู้ได้ยังไงว่าในนั้นมีการแสดง หรือเข้าได้รึเปล่า
เป็นโชคดีของเราจริง ๆ

เราพากันไป Yoyogi National Gymnasium

มืดสลัวเกินไป เดี๋ยวไม่ชัด ขอปรับแสงขึ้นมาหน่อยละกัน

ด้านในคนเยอะอลังการ
เพราะเด็กม.ปลายเค้ามาเชียร์เพื่อน ๆ ของเค้ากันนี่เอง
อย่าคิดว่าเด็กม.ปลายเล่นยิมนาสติกกะโหลกกะลานะ
เฮ้ย เก่งมากเลย ท่ายาก และ พร้อมเพรียงมาก
ดูแล้วยังอึ้งเลย
ในนั้นเค้าห้ามถ่ายรูป แต่ก็อดใจไม่ไหวแอบถ่ายมา
ถ่ายมาทั้งไข้กิน ง่วง ๆ เพลีย ๆ นั่นแหละ

ท่านี้เด็ดสุด ท่ายาก แถมพร้อมเพรียงกันสุด ๆ เอาใจไปเลยน้อง
แข็งแรงมั่ก ๆ

หลังจากนั้นคู่สามี ภรรยาก็ขอตัวกลับบ้านก่อน
เหลือเรากับน้องพยาบาลจีน
น้องพยาบาลเริ่มหิว เราเลยกลับไปที่งาน
นั่งคุยกันเล็กน้อย
น้องพยาบาลเล่าให้ฟังว่า
มาทำงานที่ญี่ปุ่นเหนื่อยมาก การบริการเค้ามาตรฐานสูงมากจริง ๆ
ที่ญี่ปุ่น เค้าต้องเช็ดตัว อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้คนไข้ด้วย
แต่ที่จีน เค้าไม่ต้องทำ เพราะเป็นหน้าที่ของญาติ
ซึ่งจริง ๆ เค้าไม่อยากทำเลย แล้วทั้งคนไข้และญาติก็ดูจะจิกหัวใช้เค้ามาก
คือทำงานบริการตามมาตรฐานก็ยากแล้ว เจอความเยอะและความคาดหวังของคนญี่ปุ่นกับการบริการยิ่งเหนื่อยและหนักกว่าหลายเท่า แต่เค้าก็ต้องอดทน

แล้วก็คุยถึงเรื่องการมาเดินเล่นวันหยุดในหลาย ๆ ที่
ที่จะต้องมีผู้ชายญี่ปุ่นหรือผู้ชายต่างชาติมาขอ one night stand กับน้องเค้า
ซึ่งน้องเค้าก็ไม่เข้าใจว่าหน้าตาอย่างน้องเค้าดูเป็นผู้หญิงอย่างว่าหรืออย่างไร
ซึ่งเราก็ว่าน้องก็หน้าหมวย ๆ ใส่แว่น เหมือนเรา ทำไมน้องเจอแต่ผู้ชายอย่างนั้นหว่า
นี่เป็น 2 เรื่องที่จำได้ระหว่างคุยกับน้องเค้า หลังจากผ่านมาเกินครึ่งปี

แล้วเราก็จะเอาขยะไปทิ้ง
แล้วก็ต้องตกใจ แกมประทับใจที่ญี่ปุ่นเค้ามีคนมาแยกขยะกันเป็นเรื่้องเป็นราวเลยนะ
ไม่ใช่ว่าขยะนี่ จะทิ้งยังไงก็ได้นะ
แล้วแหม น้องที่แยกขยะยังหน้าตาดีเลย เจ๊ชอบตรงนี้ ฮา ๆ

แล้วเราก็ไปเดินเล่นที่ฮาราจูกุกัน
ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็ไข้กิน ไม่มีแรง ตาจะปิด เจ็บคอ น้ำมูกไหล ฯลฯ
คือสภาพป่วยมาก แต่ยังอยากเที่ยวให้หมดวันน่ะ เข้าใจมั้ย
ญี่ปุ่นไม่ได้มีโอกาสมาง่าย ๆ แต่ร่างกายไม่ถนอมมันแย่กว่ามั้ยวะเนี่ย
อันนี้บรรยากาศทางเดินไปฮาราจูกุ

ถึงสถานีแล้ว
ขนาดฝนตกนะเนี่ย
คนยังเยอะมหาศาล

เดินต่อจากสถานีไปตามทาง เดี๋ยวก็ถึง

ถึงแล้วปากทางเข้า
ซอยมันไม่ลึกมากนะ แต่คนเยอะ ทำให้กว่าจะไปถึงสุดซอย เล่นเอาเหนื่อย
กับมวลมหาวัยรุ่นญี่ปุ่น และ ต่างชาติ
ขี้เกียจบรรยายละ เชิญทรรศนา
รูปเยอะมาก ถ่ายเพื่อเอามาลงบล็อคโดยเฉพาะ ตัวเองยังไม่ได้ดูเลย ย่อรูปลงหมดทุกรูป
ดูการแต่งตัวไว้เป็นตัวอย่าง นี่ขนาดหน้าร้อนนะเนี่ย