Bloggang.com : Lady Oscar - ตอนที่ 38(1) หน้าประตูแห่งโชคชะตา (In front of the door of destiny)

ตอนที่ 38(1) หน้าประตูแห่งโชคชะตา (In front of the door of destiny)

ในที่สุดหัวใจ 2 ดวงก็รวมกันเป็นหนึ่งเดียว นานมาแล้วตั้งแต่พวกเขาได้พบกัน มันเป็นยุคที่ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังจะเกิดใหม่อีกครั้ง และเป็นเวลาของการพบและการพรากจากกัน พวกเขาต้องตกอยู่ในโชคชะตาที่สับสนวุ่นว่ายและโศกเศร้า เช้าวันที่ 13 กรกฎาคม ตอนรุ่งสาง สำหรับอังเดร กรังดิเออ ผู้ชายที่คอยสนับสนุนออสการ์...มันเป็นวันสุดท้ายที่ยาวนานแต่แสนสั้น ออสการ์และอังเดรขี่ม้ากลับไปที่ค่ายทหาร นี่เป็นครั้งแรกที่อังเดรขี่ม้านำออสการ์โดยที่มีออสการ์ขี่ม้าตามหลัง
ออสการ์และอังเดรเดินเข้ามาในห้องพักของทหารลาดตระเวนหน่วยบี ทหารทุกคนจึงเดินมารวมกันที่กลางห้อง ออสการ์วางสองมือลงบนโต๊ะกลางห้อง และพูดกับทหารของเธอ
ออสการ์ : “อย่างที่พวกนายรู้ หน่วยบีจะต้องมุ่งหน้าไปที่จัตุรัสตุยเลอรีตอน 8 โมงเช้า เป้าหมายของพวกเราคือจำกัดวงของผู้ชุมนุมติดอาวุธ แต่ถ้าเกิดการจลาจล พวกเราต้องยิงและปราบปราม” ทันใดนั้นผู้พันดักเอ้าท์ ก็เปิดประตูเข้ามา ออสการ์จึงหันไปที่ประตู
ดักเอ้าท์ : “พูดต่อเลยครับท่าน” ผู้พันดักเอ้าท์ทำความเคารพออสการ์ แล้วออสการ์ก็หันกลับไปพูดต่อ
ออสการ์ : “พ่อแม่พี่น้องของพวกนายอาจจะอยู่ในกลุ่มผู้ชุมนุม ถึงแม้ว่าฉันจะสั่งให้พวกนายยิงแต่พวกนายก็คงจะไม่เหนี่ยวไก ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ ฉันจะพูดในสิ่งที่ฉันคิด ไม่สิ...ฉันจะพูดในสิ่งที่ฉันควรทำ มันเป็นความคิดเห็นส่วนตัวของฉัน ฉันจะลาออกจากการเป็นหัวหน้าของพวกนาย ตอนนี้และเดี๋ยวนี้ เพราะว่าผู้ชายที่ฉันรักและไว้ใจจะไม่ยิงประชาชนหรือใครทั้งนั้น ฉันจะทำตามในสิ่งที่เขาบอก ฉันเป็นภรรยาของอังเดร ฉันจะเดินในเส้นทางเดียวกับสามีของฉัน”
อังเดร : “ออสการ์” อังเดรรู้สึกซาบซึ้งในตัวออสการ์มาก เขาทั้งคู่จ้องมองตากัน
ออสการ์ : “บอกฉันสิ อังเดร ทางของฉันก็คือทางของเธอ”
อัลเลน : “ฮ่าฮ่าฮ่า” อัลเลนหัวเราะขึ้นมา “หัวหน้า ท่านไม่ต้องลาออกหรอก พวกเราได้คุยกันแล้วก่อนที่พวกท่านจะมา ว่า ถ้าการต่อสู้เริ่มขึ้น พวกเราจะลาออกจากทหารลาดตระเวนแล้วไปร่วมปฏิวัติ! แต่ท่านก็คิดเหมือนกับพวกเรา เราจะสู้เคียงข้างประชาชนภายใต้คำสั่งของหัวหน้า! มันจะแข็งแกร่งกว่าการแยกกันสู้!”
ออสการ์ : “อังเดร...” ออสการ์หันมาถามความเห็นของอังเดร
อังเดร : “อัลเลนพูดถูก ออสการ์” อังเดรพยักหน้าเห็นด้วยกับอัลเลน ออสการ์พยักหน้าตอบรับ
เพื่อนทหาร : “หัวหน้า!” “หัวหน้า!” “หัวหน้า!” เหล่าทหารยังคงเรียกออสการ์ว่าหัวหน้าดังเดิม อัลเลน กระโดดข้ามโต๊ะมายืนหน้าออสการ์ แล้วยื่นมือมาให้ออสการ์
อัลเลน : “ฉันจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของท่าน หัวหน้า” ออสการ์จับมือกับอัลเลน “และยินดีด้วยกับท่านทั้งคู่นะ”
ออสการ์ : “ขอบคุณนะ”
อังเดร : “ขอบคุณนะ” ออสการ์และอังเดรต่างหลบตาอัลเลนด้วยความเขินอาย
ทหารทุกคนต่างแสดงความยินดีให้ออสการ์และอังเดร แต่ทันใดนั้นเองทุกคนก็นึกขึ้นได้ว่า ผู้พันดักเอ้าท์ยืนอยู่ที่ประตูด้วย ออสการ์จึงหันไปพูดกับผู้พันดักเอ้าท์
ออสการ์ : “ผู้พันดักเอ้าท์ ท่านเป็นขุนนาง ฉันไม่คิดว่าท่านจะมาร่วมกับพวกเราหรอก”
ดักเอ้าท์ : “ไม่ครับ ผมทำไม่ได้!”
ออสการ์ : “ท่านสามารถเอาเรื่องที่ได้ยินไปรายงานศูนย์บัญชาการใหญ่ได้เลยนะ”
ดักเอ้าท์ : “ครับท่าน ผมตั้งใจจะรายงานอยู่แล้ว!”
เพื่อนทหาร : “ว่าอะไรนะ!?” เหล่าทหารได้ยินดังนั้นก็รู้สึกโมโห พวกเขาหยิบอาวุธขึ้นมาเตรียมพร้อม แต่อัลเลนได้ห้ามไว้
อัลเลน : “เดี๋ยวก่อน ฟังเค้าพูดให้จบก่อน”
ดักเอ้าท์ : “วันนี้ผมจะขาดงานโดยไม่แจ้งล่วงหน้า ผมอาจจะรายงานพรุ่งนี้หรือวันหลัง” ผู้พันดักเอ้าท์ ทำความเคารพออสการ์ “ได้โปรดดูแลตัวเองด้วย!”
ออสการ์ : “ผู้พันดักเอ้าท์...” ออสการ์รู้สึกซึ้งใจในตัวผู้พันดักเอ้าท์มาก แล้วผู้พันดักเอ้าก็เดินหันหลังออกจากห้องไป
อัลเลน : “ฉันเคยคิดว่าเขาเป็นคนหัวแข็งแล้วก็ซื่อตรงหน่อยๆ ขอบคุณนะ ผู้พัน”
หลังจากนั้นอดีตกองทหารลาดตระเวนหน่วยบีทุกคนได้เตรียมอาวุธและจัดสิ่งของ แล้วขึ้นหลังม้าจัดแถวเตรียมพร้อมอยู่ที่ลานสวนสนามในค่าย
ออสการ์ : “ออกเดินทางได้!”
อัลเลน : “ไปเลยทุกคน!” อดีตกองทหารลาดตระเวนหน่วยบี นำโดยออสการ์ ขี่ม้าตรงไปที่จัตุรัสตุยเลอรี

8 โมงเช้าวันนั้น ณ จัตุรัสตุยเลอรี กองทหารม้าจากเยอรมันพร้อมอาวุธ นำโดยหัวหน้ากองแลมเบสที่ปิดล้อมจัตุรัสตุยเลอรีไว้ ทหารได้เผชิญหน้ากับกลุ่มผู้ชุมนุมกลุ่มใหญ่ ในตอนแรกนั้นยังไม่มีความรุนแรงเกิดขึ้น ผู้ชุมนุมเพียงแค่กดดันให้ทหารถอยไปเท่านั้น
แลมเบส : “พวกมันเอาปืนมาจากไหนกัน? เมื่อวานนี้พวกมันแทบไม่มีปืนเลย” แลมเบสถามลูกน้องของเขา
ทหารกองทัพ : “พวกมันปล้นคลังอาวุธของ Invalides เมื่อคืนนี้ และขโมยปืน 2300 กระบอกไปครับ!”
จากนั้นได้มีผู้ชุมนุมชายคนหนึ่งเดินออกมากข้างหน้า แล้วตะโกนใส่พวกทหาร
ผู้ชุมนุม : “ฟังนะ เจ้าสุนัขรับใช้ของพระราชา! พวกเรามีปืน! เปิดทางเดี๋ยวนี้ หรือพวกแกอยากจะเจ็บตัว! ถอยไป ไอ้โจรปล้นภาษี! กลับประเทศของแกไปซะ!” แต่ลูกและเมียของผู้ชุมนุมคนนั้นก็ออกมาห้ามปรามเขาด้วยความเป็นห่วง
เมียของผู้ชุมนุม : “พอแล้ว ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปเกรี้ยวกราดใส่ทหารหรอก”
ผู้ชุมนุม : “ใช่ ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ” ผู้ชุมนุมคนนั้นจึงหันหลังจะเดินกลับเข้าไปในกลุ่ม แต่ทันใดนั้นเอง
ทหารกองทัพ : “ไอ้ปัญญาอ่อนเอ๊ย” ทหารนายหนึ่งในกองเกิดทำปืนลั่นขึ้น กระสุนปืนพุ่งเข้าใส่ร่างของลูกของผู้ชุมนุมคนนั้น เด็กชายตัวน้อยล้มลงทันที ท่ามกลางความตกตะลึงของผู้ชุมนุมและทหารที่อยู่ในที่นั้น
แม่เด็ก : “ไมเคิล! ไมเคิล! ไมเคิล!” แม่ของเด็กอุ้มร่างของลูกชายขึ้นมาแล้วร้องไห้แทบขาดใจ ผู้ชุมนุมคนอื่นเห็นดังนั้นก็ยิ่งทวีความโกรธแค้นมากขึ้น
ผู้ชุมนุม : “จัดการมัน!” ผู้ชุมนุมทั้งหมดวิ่งกรูกันเข้าไปปะทะกับกองทหาร หัวหน้ากองทหารจึงสั่งยิงทันที
แลมเบส : “ยิง! ยิง! ยิง!” ทหารเปิดฉากยิงใส่ประชาชนที่วิ่งดาหน้าเข้ามา ทั้งที่มีอาวุธและไม่มีอาวุธ ทั้งผู้ชายและผู้หญิง ประชาชนค่อยๆล้มตายลงไป
วันที่ 13 กรกฎาคม 1789 การลั่นไกของทหารคนหนึ่งทำให้การปฏิวัติฝรั่งเศสต้องนองเลือดจากการต่อสู้ตอบโต้กันอย่างน่าหวาดกลัว ระหว่างที่ออสการ์และกองทหารของเธอกำลังขี่ม้ามุ่งตรงไปที่จัตุรัสตุยเลอรี ทหารลาดตะเวนลูกน้องของออสการ์ที่ล่วงหน้าไปก่อน ก็ได้ขี่ม้ากลับมารายงานกับออสการ์ด้วยความตื่นตกใจ
ทหารหน่วยB : “หัวหน้า! หัวหน้าออสการ์! กองทัพเริ่มยิงใส่ประชาชนแล้ว! ตอนนี้ปารีสกลายเป็นสนามรบไปแล้ว พวกเขากราดยิงใส่คนที่ไม่มีอาวุธด้วย จัตุรัสตุยเลอรีนองไปด้วยเลือด!”
การต่อสู้กันระหว่างประชาชนและกองทหารในจัตุรัสตุยเลอรี ยังคงดำเนินต่อไป
แลมเบส : “จัดการมัน! ยิง! ยิง!” ทหารยังคงยิงใส่ประชาชนไม่หยุด
ประชาชนมีอาวุธแต่ไม่มีการจัดการที่ดี พวกเขาจึงไม่สามารถต่อสู้กับกระสุนมากมายของกองทัพได้ เบอร์นาร์ดที่รวมอยู่ในกลุ่มผู้ชุมนุมนั้น เห็นท่าไม่มี เขาจึงรีบต้อนประชาชนให้ออกไปจากจัตุรัส
เบอร์นาร์ด : “ถอยเร็ว! อย่าให้มีคนบาดเจ็บมากกว่านี้!” ประชาชนสู้ทหารไม่ได้ พวกเขาจึงต้องล่าถอยออกจากจัตุรัส ประชาชนที่ยังมีชีวิตรอดค่อยๆทยอยเดินกันออกไปจากจัตุรัส
เบอร์นาร์ด : “โรซารี่ เธอเป็นอะไรมั้ย?” เบอร์นาร์ดหันไปถามโรซารี่ภรรยาของเขาด้วยความเป็นห่วง
โรซารี่ : “ฉันไม่เป็นไร เบอร์นาร์ด”
เบอร์นาร์ด : “ไปกันเถอะ”
ระหว่างที่กำลังเดินไปตามถนนเล็กๆออกไปจากจัตุรัสนั้น เหล่าผู้ชุมนุมก็ได้เผชิญหน้ากับกองทหารลาดตระเวนของออสการ์
ผู้ชุมนุม : “ทหารลาดตระเวน! พวกเราติดกับดักทหารลาดตระเวนแล้ว!” ผู้ชุมนุมที่มีปืนจึงหันปืนไปทางออสการ์
ออสการ์ : “เดี๋ยวก่อน! พวกเราไม่มีเจตนาจะต่อสู้กับพวกท่าน”
ผู้ชุมนุม : “ไม่ตั้งใจจะสู้หรอ? หมายความว่ายังไง?”
ออสการ์ : “ถ้าเราจะยิงพวกท่าน เราคงทำไปแล้ว เหมือนที่ท่านหนีมานั่นแหละ”
ผู้ชุมนุม : “อืม ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ...”
ออสการ์ : “ได้โปรด ให้พวกเราผ่านไปเถอะ” ออสการ์ขอร้องประชาชน
ผู้ชุมนุม : “เฮ้ เปิดทางให้พวกเขาผ่านไป!” ประชาชนทุกคนจึงยอมเปิดทางให้กองทหารของออสการ์ขี่ม้าผ่านไป
โรซารี่ : “ท่านออสการ์...” โรซารี่เองก็ได้เห็นออสการ์อยู่ห่างๆ หลังจากที่ไม่ได้เจอกันนาน
ออสการ์และกองทหารของเธอเดินผ่านกลุ่มประชาชนและมาถึงจัตุรัสตุยเลอรีที่เต็มไปด้วยเลือดและศพของประชาชนและทหารกระจัดกระจายกัน กองทหารลาดตระเวนของออสการ์เผชิญหน้ากับกองทหารม้าของแลมเบส
แลมเบส : “พวกท่านคงเป็นทหารลาดตระเวนหน่วยบี ฉันคือแลมเบส หัวหน้ากองทหารม้าเยอรมัน! รายงานยศและตำแหน่งของท่านมา”
ออสการ์ : “ฉันคือออสการ์ ฟรังซัวส์ แต่ฉันไม่มียศหรือตำแหน่ง!” ออสการ์ตอบด้วยแววตาที่มุ่งมันและแข็งกร้าว แลมเบสได้ยินดังนั้นก็รู้สึกตกใจ ทันใดนั้นออสการ์ก็ชูมือขวาของเธอขึ้นเป็นสัญญาณ ทหารของเธอทุกคนยกปืนขึ้นมาแล้วเล็งปืนตรงไปที่กองทหารม้าตรงหน้าทันที
ออสการ์ : “ได้โปรด ถอยออกไป ท่านแลมเบส มิเช่นนั้น พวกเราจะยิง” ออสการ์ขู่
แลมเบส : “ท่านจะทำอะไรน่ะ?!” แลมเบสรู้สึกตกใจแหละหวาดกลัว
ออสการ์ : “พวกเราทั้งหมดลาออกจากทหารลาดตระเวนหน่วยบีแล้ววันนี้!”
แลมเบส : “อะไรนะ?!”
อัลเลน : “มันเป็นอย่างนั้นแหละ ท่านจะถอยหรือไม่? ตอบมา!” แลมเบสเห็นท่าไม่ดีจึงรีบถอยม้ากลับไป
แลมเบส : “ถอย!” แลมเบสและกองทหารของเค้าต่างถอยออกไปจากจัตุรัส
หลังจากที่ทหารม้าถอยออกไปจากจัตุรัส ออสการ์ก็ดึงเข็มกลัดตราประจำตำแหน่งที่ติดอยู่ที่หน้าอกของเธอทิ้งไปที่พื้น
ออสการ์ : “ฉันไม่ต้องการตราประจำตำแหน่งนี่อีกต่อไปแล้ว” แต่ทันใดนั้นเอง อังเดรก็สังเกตเห็นว่า ตอนนี้ผู้ชุมนุมเริ่มขยับเข้ามาใกล้พวกเขาแล้ว
อังเดร : “ออสการ์!” ออสการ์หันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับประชาชนที่เข้ามาประชิดตัวพวกเขา
ผู้ชุมนุม : “ท่านบอกว่าท่านจะสู้ไปกับพวกเราหรอ?!” ผู้ชุมนุมคนหนึ่งถามขึ้น
ออสการ์ : “แน่นอน”
ผู้ชุมนุม : “เราไม่เชื่อใจท่าน จะทำยังไงดีล่ะ? ถึงตอนนี้แล้วท่านยังไม่ได้ยิงซักนัดเลย” “ใช่!” “ท่านอาจจะแกล้งทำเป็นมาร่วมกับพวกเราแล้วยิงพวกเราจากข้างหลังก็ได้!” “พวกมันเป็นสุนัขรับใช้ราชสำนัก พวกเราไม่เชื่อใจพวกมันหรอก” ผู้ชุมนุมส่วนใหญ่ยังไม่ไว้ใจออสการ์และทหารของเธอ
ลาเซลล์ : “มันโหดร้ายเกินไป พวกเรา...”
เพื่อนทหาร : “อะไรกันเนี่ย?! พวกเรารับเงินเดือนจากราชสำนักก็จริงอยู่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเราจะขายวิญญาณของพวกเราไปด้วยนะ!” ทหารของออสการ์พยายามอธิบายให้ผู้ชุมนุมเข้าใจ แต่พวกเขาก็ยังไม่เชื่อ
ผู้ชุมนุม : “อย่าเข้ามานะ! พวกเราไม่เชื่อใจทหารอีกต่อไปแล้ว!” ผู้ชุมนุมบางคนหันปืนไปทางทหารของออสการ์
เพื่อนทหาร: “หัวหน้า! ทำยังไงดี” ลูกน้องของออสการ์หันกลับมาหาออสการ์
ออสการ์ : “ที่พวกเขาพูดก็เข้าใจได้นะ พวกเรามันซื่อไปหน่อย แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นพวกเราจะทำให้พวกเขาเชื่อให้ได้” ทันใดนั้นออสการ์ก็หยิบปืนพกสั้น และดาบที่เธอพกไว้ออกมาแล้วส่งมันให้อัลเลน “อัลเลนถือนี่ไว้”
อังเดร : “ออสการ์!” ออสการ์ลงจากหลังม้า แล้วเดินเข้าไปหาผู้ชุมนุม กลุ่มผู้ชุมนุมเข้ามาล้อมออสการ์ไว้ พร้อมกับหันปากกระบอกปืนมาที่เธอ
ออสการ์ : “ได้โปรดฟังฉัน! ถึงแม้ว่าฉันจะถูกยิงตายที่นี่ ฉันก็จะไม่ว่าอะไรเลย แต่ได้โปรดจงเชื่อในสิ่งนี้ พวกทหารที่มากับฉันและบอกให้ฉันทำแบบนี้ เขาไม่เหมือนกับฉัน! พวกเขามาจากฐานันดรที่ 3 ซึ่งมีจิตวิญญาณเหมือนกับพวกท่านทุกๆคน! ในขณะที่พวกเขาได้รับเงินเดือนจากทหารลาดตระเวนแต่พวกเขาก็ตั้งตารอวันนี้อย่างใจจดใจจ่อ ได้โปรดเชื่อใจคนของฉัน และได้โปรดต่อสู้เคียงข้างกับพวกเขา!” ออสการ์กางแขนของเธอออก “เพื่อสิ่งนั้นแล้ว ฉันไม่สนใจว่าฉันจะถูกยิงตายที่นี่!” ทันใดนั้นเอง เบอร์นาร์ดก็ได้เดินแหวกผ่านผู้ชุมนุมออกมาหาออสการ์
ออสการ์ : “เบอร์นาร์ด!”
เบอร์นาร์ด : “ฉันเชื่อใจทหารลาดตระเวน! และท่านด้วย ยินดีต้อนรับ ออสการ์ ฟรังซัวส์” เบอร์นาร์ดยื่นมือมาหาออสการ์
ออสการ์ : “ขอบคุณท่านมาก” ออสการ์และเบอร์นาร์ดจับมือกัน
ผู้ชุมนุม : “นั่นคนสนิทของโรเบสปิแอร์นี่!” “ใช่ เขาคือเบอร์นาร์ด ชาร์เล็ต” “ถ้าเบอร์นาร์ดเชื่อใจพวกเขา เราก็เชื่อด้วย” “ใช่ พวกเราก็เชื่อ” “ร่วมมือกัน!”