ในชีวิตเราควรมีใครสักคน ใช่! เพราะตั้งแต่เราลืมตาดูโลก เราก็ไม่สามารถอยู่ได้โดยลำพัง เราต้องมีครอบครัวที่คอยประคับประคอง ดูแล อบรมสั่งสอนให้เราเป็นเราอยู่ได้จนทุกวันนี้

ไม่มีใครที่เติบโตมาด้วยการชงนมเอง เปลี่ยนผ้าอ้อมเอง ดังนั้น ตั้งแต่เล็กจนโต ครอบครัวจึงเป็นส่วนที่สำคัญที่สุด ในเวลาที่เหนื่อยล้า หรือมีปัญหาต่างๆ ที่ที่เป็นที่พึ่งที่พักผ่อนคือบ้าน

และเราโชคดีที่บ้านเราก็อบอุ่น เรามีแม่เป็นที่ปรึกษา ที่ปรึกษาปัญหาได้ทุกเรื่องตั้งแต่เรื่องความรัก ไปจนถึงปัญหาหนักๆ ในชีวิต

เมื่อเราโตขึ้นมา เราก้าวเข้าสู่สังคมโรงเรียน เราก็มีเพื่อนสนิทที่คอยช่วยเหลือ เราบอกเลยว่าคนที่สำคัญอันดับถัดมา รองจากครอบครัว คือ เพื่อน



ชีวิตเรา เราผ่านปัญหาที่ยากที่สุดได้ก็เพราะเพื่อน ต้องบอกอย่างนี้ว่าสำหรับเราช่วงที่ลำบากที่สุด คือ ช่วงม.4 ไม่มีช่วงไหนที่ลำบากไปกว่านี้อีกแล้ว เพราะช่วงนั้นโดนแกล้งเกือบทุกวัน โดนอะไรสารพัดสารพัน ถ้าไม่มีเพื่อนสนิทคอยช่วย เราก็คงลำบากมากๆ

เรามีกลุ่มเพื่อนนะ แต่เรามีแค่เพื่อนคนนี้คนเดียวที่ช่วย เราเข้าห้องเรียนช้า เพราะโดนเอารองเท้าไปซ่อน ก็ได้เพื่อนคนนี้ช่วยเราหา และเดินไปเรียนพร้อมกับเรา

ตอนเราโดนล็อกกระเป๋านักเรียน หยิบหนังสือขึ้นมาเรียนไม่ได้ เขาก็ทุกข์ใจไปกับเรา แล้วก็ช่วยเราพยายามหา ว่าใครมีกุญแจสำรองบ้าง (กระเป๋านักเรียนเรา เป็นกระเป๋ายี่ห้อบาจา กุญแจไขกระเป๋าจะเป็นเหมือนกัน ไขกันได้หมดทุกใบ คือ ถ้าใครมี เราก็สามารถไขได้) ซึ่งวันนั้นโชคดี ที่เพื่อนคนหนึ่งในห้องมี เราก็เลยหยิบหนังสือขึ้นมาเรียนได้ ถ้าไม่มีกุญแจ เราคงแย่ เรื่องหนังสือเราไม่ห่วง เพราะเราอ่านกับเพื่อนในชั่วโมงนั้นได้ แต่เรามีงานต้องส่ง วันนั้นเป็นวันที่ต้องส่งงาน ถ้าเราต้องไปส่งอีกวัน เราก็กลายเป็นคนเหลวไหล ทั้งๆ ที่ความจริงมันไม่ใช่

หลายๆ คนอ่านแล้ว อาจจะมีคำถามว่าทำไมไม่บอกครู คือ ต้องเข้าใจอย่างนี้ ครูแก้ปัญหาได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น ครูไม่ได้อยู่กับเราตลอดเวลา แล้วพวกที่โตๆ กันแล้ว เขาไม่ค่อยฟังครูเหมือนเด็กๆ หรอก เด็กประถมอาจจะหยุดได้ เชื่อฟัง แต่มัธยมมันไม่ใช่อย่างนั้น บางทีถ้าเราบอกครู เราอาจจะโดนหนักขึ้น

แล้วถามว่าทำไมไม่สู้ ก็ขอพูดตรงๆ เลย ไม่กล้า ตอนนั้นเราไม่มีความกล้าอะไรเลย ได้แต่ยอมรับสภาพ เขามาแปะกระดาษที่หลัง ‘ฉันก็สู้คนนะ’ เราก็ได้แต่เฉยๆ กระดาษแผ่นนั้นเพื่อนสนิทเราเป็นคนดึงออกให้ แต่เขาก็ไม่ได้อะไรกับอีกฝ่ายนะ