Confession ก่อนรักจางใจ...โดย นับดาว

          บอกเล่าเรื่องราวของ นทสรวง ผลพวงจากอุบัติเหตุร้ายแรง ทำให้ความทรงจำของเขากระจัดกระจายหล่นหาย จำต้องกลับมาพักฟื้นที่บ้านกับ นีรา พยาบาลหน้านิ่งที่พี่สาวจัดหาไว้ให้ ผู้ถนัดใช้วาจาเฉือนใจและความเย็นชาเข้ารักษา...

          แต่แล้วความชิดใกล้แปรเปลี่ยนเป็นความห่วงใยและโหยหาไปได้อย่างไร ความรู้สึกนั้นสั่นคลอนดวงใจหญิงสาวโดยที่เธอมิอาจตอบรับเขาได้ ในเมื่อเขายังมีใครอีกคนอยู่เต็มหัวใจ คนที่เขาทำหายไปจากความทรงจำ พริมพริมา ภรรยาผู้ไม่มีวันหวนคืน...

(สนพ.อรุณ    ตีพิมพ์ ต.ค.55    จำนวนหน้า 291    ราคาปก 225)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

          เรื่องนี้เริ่มต้นด้วย พระเอกความจำเสื่อม เขาจำตัวเองได้ จำคนในครอบครัวได้ แต่กลับรู้สึกเหมือนว่าตัวเองทำใครบางคนหล่นหาย จนกว่าจะรู้ว่าที่ว่างข้างตัวเคยมีคนข้างกาย มันก็สาย ความตายพรากเธอผู้นั้นไปแล้ว พร้อมกับความทรงจำในส่วนของเธอ ...มันหายไปพร้อมกับเธอ

          บรรยายกาศการตามหาความทรงจำ รอยวงน้ำที่อาจเคยมีแก้วน้ำใบหนึ่งวางคว่ำไว้ บัดนี้แก้วใสใบได้หายไป ให้อารมณ์เศร้า ๆ หม่น ๆ แบบหนังเกาหลีเลย

          และต้องขอยกประโยชน์ให้จำเลย กับความเป็นผู้ป่วยความจำเสื่อมของพระเอก จึงพอให้อภัยได้หากจะเห็นผู้ชายเคยเนี้ยบเคร่งขรึมคนหนึ่ง จะกลายเป็นคนอ่อนไหว อ่อนแอ และเปราะบาง...ไปบ้าง

          แต่ช้า แต่... มันเซ็งตรงที่ ไหงกลายเป็นช่วงท้ายเมื่อความทรงจำย้อนคืนมาทั้งหมดแล้ว เขาก็ยังคงอ่อนไหว อ่อนแอ และเปราะบาง ทั้งยังปากหนัก ปากแข็ง ทิฐิใจดำอย่างนั้นได้ ความจริงที่เผย ไฉนเลยที่คนอ่านยังมองว่าความผิดพลาดในอดีต ก็ยังเกิดจากน้ำมือของคุณพระเอกทั้งหมดอยู่ดี แต่พี่แกก็ยังเห็นแต่ตัวเอง ความเจ็บปวดของตัวเองโดยไม่คิดถึงความเจ็บช้ำของใครอีกคนเลย เรื่องนี้เราเข้าข้างนางเอกเต็มประตู และคิดว่าช่างเหมาะแล้วที่เขาสมควรได้รับบทเรียนเช่นนั้น ลืมไปซะเถอะว่าตัวเองเคยรักใคร ลืมไปจริงๆยิ่งดี คนแบบนี้ไม่สมควรให้รักที่จางจากไปแล้ว กลับคืนมาสู่ใจได้เลย... อินค่ะ เขาเรียกว่าอิน 555+

          เรื่องนี้นอกจากจะเล่นประเด็นได้ดีในเรื่องของรักต่างวัย ทำให้เห็นความต่างของวุฒิภาวะ ทำให้เกิดความต้องการที่ต่างกันชัดเจน ยังเล่นได้ดีในเรื่องปัญหาธรรมดาสามัญ แต่ยิ่งใหญ่ระดับชาติของชีวิตคู่หนุ่มสาว นั่นคือ...ปัญหาของการสื่อสาร

          คนนึงไม่พูด ไม่บอก ไม่กล่าว แล้วอีกคนจะตรัสรู้เข้าใจได้อย่างไร บางคำทั้งสั้น ทั้งง่าย ... คิดถึงนะ หิวไหม? อย่าไป ... น่าแปลกที่คำง่าย ๆ เหล่านั้นไม่ได้หลุดออกจากปากได้ง่าย ๆ เลยสักครั้ง นั่นเพราะเราคิดเอง เออเอง ว่าความใกล้จะทำให้อีกฝ่ายเข้าใจได้เอง โดยไม่จำเป็นต้องปริปากอธิบาย แล้วเลือกแสดงความรักตามแบบฉบับนิสัยตัวเอง แล้วเมื่อทุกอย่างก้าวมายืนอยู่บนจุดของความระแวงแคลงใจ ถือทิฐิเป็นใหญ่ แค่ไม่พูดกันก็ยังไม่เข้าใจ แต่เมื่อถึงคราวที่ต้องพูด ปัญหากลับลุกลามไปกันใหญ่ กว่าจะเข้าใจความหมายของกันและกัน ก็กลายเป็นเรื่องไม่สำคัญต่อกัน อีกต่อไปแล้ว...

          ความรักก่อเกิดจากคนสองคนฉันใด ปัญหาย่อมเกิดจากคนทั้งสองฉันนั้น ไม่ใช่ผิดแค่ฉัน หรือผิดที่เธอ หากไม่พูดเอ่ยปากต่อกัน ฉันจะเดินไปกับเธอได้อย่างไร เธอเองคงไม่เต็มใจเดินไปกับฉันเช่นกัน...

          การหยิบยกปัญหาในชีวิตคู่ง่าย ๆ เช่นนี้เอง แม้จะขัดอกขัดใจกับความคิด ความดื้อดึง มีทิฐิมานะในนิสัยของตัวละคร แต่ก็มิอาจมองข้ามไปได้เลยว่าสิ่งเหล่านี้มีอยู่ในตัวตนเราทุกคน เมื่อเอามาผสมรวมกับความลับในพล็อต ที่คิดว่าผู้เขียนคงไม่ได้ต้องการปกปิดอย่างมิดเม้น เพราะต้องการให้คนอ่านเข้าถึงอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครมากกว่า จึงทำให้นิยายดูเป็น...ธรรมชาติ ทั้งภาษาสนทนาและสำนวนแสนธรรมดา ไม่ได้มีการประดับประดาตกแต่งใดๆให้มากความ จึงเป็นนิยายที่อ่านได้อย่างสนุก ลื่นไหล เล่นอารมณ์บีบคั้นกันถึงทรวงใน และอยากลุ้นตามไปในทุก ๆ บท และทุก ๆ ตอนเลยทีเดียว...