After the Rain ปลายฝนต้นรัก…โดย nanaspace

ชุด Forget-Me-Not

          บอกเล่าเรื่องราว ณ มหานครนิวยอร์ก เมื่อ ธีรเมธ ต้องดั้นด้นฝ่าสายฝนที่เทลงมาอย่างหนัก ไปรับคู่หมั้นของน้องชายที่สนามบิน คนที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีตัวตน! ด้วยความไม่ตั้งใจเขากลับทำให้ความทรงจำของเธอ...หล่นหาย!! ความรู้สึกผิดบวกความเข้าใจผิด จึงพยายามปกปิดตัวตนที่แท้จริงของเธอจากตัวเธอเองและคนรอบกาย จากน้องฝนจึงกลายมาเป็นสาวน้อยนามว่า…เรน

เธอกลัว...เพราะไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง

เขากลัว...เพราะรู้ทุกๆอย่าง

กลัวใจตัวที่เผลอไป ให้คนที่ไม่ควร…

(สนพ.อรุณ    พิมพ์ครั้งที่ 2 ส.ค.55 จำนวนหน้า 268 ราคาปก 195)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

          เป็นอีกเรื่องที่อยู่ในชุดเดียวกับ The Garden of Evil กุหลาบนิรันดร์ ที่เคยกล่าวถึงในบล็อกก่อน เนื้อในไม่เกี่ยวข้องกัน โทนเรื่องแตกต่าง แต่มีพล็อตหลักเหมือนกัน คือนางเอกความจำเสื่อม แถมชื่อเธอทั้งสองเรื่องยังคล้ายกันอีก เรื่องก่อน-คะเรน เรื่องนี้-เรน

          เป็นอีกครั้งที่ได้อ่านเรื่องที่เล่าด้วยสรรพนามบุรุษที่ 1 ที่เราเองเคยเจอบ่อยมากจากนิยาย จากไม่คุ้นจนกลายเป็นชิน ทำให้อ่านได้เรื่อยๆ แต่เรื่องนี้ทำได้แปลกกว่าเดิม ที่เรื่องราวพลิกอีกมุมเมื่อความทรงจำของนางเอกคืนกลับมา จากเรื่อยๆจึงกลายเป็นพีคได้ถึงตอนจบ เมื่อจบแล้วคนอ่านกลับคิด(เล่นๆ)อีกมุม ว่าถ้าเรื่องนี้เล่าอีกแบบละ?

          ...เมื่อฉันตื่นขึ้นมากลับจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร เขาคนนั้นที่อยู่ข้างๆกันเป็นใครฉันก็ไม่รู้ เขาช่างดุ ช่างบงการ จนฉันกลัวว่าเขาจะรำคาญฉัน แต่เขาก็ยังห่วงใย เอาใจใส่ อยู่เคียงข้างเสมอจนฉันอุ่นใจ ฉันกลัวเหลือเกินว่าจะลืมเลือนช่วงเวลาดีๆนี้ไป และแล้วเมื่อความทรงจำหวนคืน ภาพพลิกกลับกลายเป็นเธอที่หนีผมไปไกล ผลักไส และไม่มีวันอภัยให้ความผิดนี้ของผม เธอคงลืมไปแล้วกับช่วงเวลาที่เคยมีผมในชีวิตของเธอ...

          แอบคิดว่าถ้าเรื่องราวออกมาในมุมนี้ คงได้มาม่าต้มยำหม้อใหญ่กว่าเดิมทีเดียว คิดว่านั้นคงทำให้เรื่องน่าติดตามกว่า น่าค้นหากว่าว่านางเอกเป็นใคร ถ้าได้รู้เหตุผลในการกระทำของพระเอกในตอนท้ายๆ คงได้มีกรี๊ดกร๊าดกว่าเดิมแน่

          แต่เรื่องนี้นำเสนอในอีกมุมกับที่เรายกตัวอย่างไปค่ะ โดยคนอ่านจะได้รู้เหตุก่อน แล้วตามด้วยผล ได้รู้อยู่แล้วว่านางเอกเป็นใครและพระเอกทำเช่นนั้นทำไม ผู้เขียนเน้นให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงความรู้สึก อารมณ์ของตัวละคร มากกว่าการตามหาความทรงจำแบบพล็อตความจำเสื่อมทั่วไปในแบบที่เรายกตัวอย่างด้านบน ทำให้เห็นความสำคัญของบางสิ่งในตอนท้าย ว่าการปล่อยให้ทิฐิและอารมณ์บดบังใจ คงไม่ต่างอะไรกับคนที่ความจำเสื่อม จนหลงลืมช่วงเวลาดีๆที่เคยมีระหว่างกัน และการให้อภัยนั้นก็เป็นคำสำคัญ ไม่ต่างไปจากคำว่ารักเลย...