รักในโลกพิศวง… โดย ฮิงาชิโนะ เคโงะ

บัณฑิต ประดิษฐานุวงษ์ แปล

           บอกเล่าเรื่องราวของ ทากาชิ เขาตกหลุมรัก มายุโกะ หญิงสาวแปลกหน้าที่พบผ่านกระจกของรถไฟฟ้าอีกขบวน เธอมักจะนั่งรถไฟสายคู่ขนานกับขบวนที่เขานั่งอยู่เป็นประจำ เมื่อได้มีโอกาสทำความรู้จักกัน เขากลับพบว่าเธอเป็นแฟนของเพื่อนรักที่สุดของเขา นั่นคงทำให้เส้นทางของเขาและเธอคงไม่มีทางบรรจงกันได้ ดังเช่นรถไฟคู่ขนานสองสายนั้น....

          เมื่อลืมตาตื่นขึ้นในอีกวัน เรื่องทั้งหมดเป็นแค่เพียงความฝัน ตัวเขาเองต่างหากที่เป็นแฟนเธอ เราอยู่ด้วยกันทุกวัน ส่วนเพื่อนรักของเขานั้นก็บินไปทำงานไกลห่างจากพวกเขาเกือบครึ่งโลก...

          ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป หากแต่ในใจกลับรู้สึกถึงความผิดปกติ เมื่อเขาค้นพบความทรงจำที่แปลกประหลาดที่สุด มันปรากฏขึ้นแล้วยังส่วนลึกในสมองของเขา...

(สนพ.Blisspublishing    ตีพิมพ์ ต.ค.49    จำนวนหน้า 299    ราคาปก 225)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

           เรื่องนี้ได้เรารับรสความแปลกใหม่จากเคโงะ ตรงที่ได้ความเป็นวิทยาศาสตร์ไซไฟจ๋ามากๆ ถึงคำแปลในส่วนนั้นจะตรงทื่อไปบ้าง แต่คำแปลในส่วนอื่นไม่ได้เป็นปัญหาอะไร พล็อตเรื่องต่างหากที่ดึงความสนใจเราไปได้มากกว่า แม้จะไม่ใช่นิยายฆาตกรรมอำพราง เคโงะก็ยังคงไม่ทิ้งลายของความลึกลับ ซับซ้อน ยังให้กลิ่นสืบสวนอย่างมาก...

รักในโลกพิศวง เป็นงานไซไฟที่พูดถึงการสร้าง..โลกเสมือนจริง ที่ชวนค้นหาว่าแล้วโลกไหนละ คือโลกจริง??

          เรื่องนี้มีตัวละครหลัก 3 คน มีพระเอก เพื่อนพระเอก และนางเอก พวกเขากำลังทำวิจัยเกี่ยวกับการควบคุมการทำงานและความนึกคิดของสมอง โดยไม่ผ่านการกระตุ้นที่ระบบรับสัมผัสของร่างกาย แต่ใช้วิธีการกระตุ้นไปที่เส้นประสาทในสมองแทน เช่นว่า กระตุ้นไปที่เส้นประสาทที่ควบคุมมือซ้ายในสมอง ว่าให้กำมือซ้าย เราจะรู้สึกว่ากำลังกำมือซ้าย ทั้งที่จริงแล้วเราไม่ได้กำลังกำมือ ซึ่งต่อไปคงถึงขั้นสร้างโลกแห่งจินตนาการใหม่ๆให้สมอง และนำไปสู่การสร้างโลกเสมือนจริงได้ในที่สุด....

          ทว่า เมื่อเริ่มต้นของนิยายเรื่องนี้ ในขณะที่พวกเขากำลังคิดค้นกันอยู่ โลกเสมือนจริงนั้นได้เกิดขึ้นแล้ว ณ จุดใดจุดหนึ่งของเวลา เกิดเป็น 2 เส้นเรื่องที่เดินเหตุการณ์ไปข้างหน้าพร้อมๆ กัน สลับกันเล่าไปมาด้วย point of view ที่ต่างกัน สองทั้งโลกนั้นแทบไม่มีอะไรแตกต่าง พวกเขาทั้งสามคนยังคงทำงาน บุคคลแวดล้อมยังคงเหมือนเดิม แต่จุดที่ต่างนั้นกลับเป็นเรื่องใหญ่มาก...

          จุดต่างอยู่ตรง...ความสัมพันธ์ เมื่อโลกหนึ่งพระเอกรับรู้ว่าเขาแอบหลงรักแฟนเพื่อน ส่วนอีกโลกหนึ่งหญิงสาวคนนั้นเป็นแฟนของเขาเองต่างหาก...

           เรื่องนี้ไม่ได้จบแบบหักมุมให้เหนือคาดอะไรนัก แต่ที่เราจะได้มากกว่า คือการได้เสพความลึกของพล็อตที่ผู้เขียนจะมีให้เราเสมอ และมากขึ้นไปอีกคือชั้นเชิงในการเล่าเรื่อง การแบ่งพาร์ทเล่าสลับกันไปมาระหว่าง 2 ไทม์ไลน์  นอกจากจะให้เห็นการดำเนินไปของความสัมพันธ์ตัวละคร ยังเป็นการให้คำตอบในข้อสงสัยระหว่างกันได้อย่างลื่นไหล ตั้งแต่เริ่มต้นจนย้อนมาเจอกันในตอนจบ และยังมีบางช่วงบางตอนที่เอา point of view มาเล่นซ้อนลึกลงไปอีกชั้น เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นวิธีเล่าที่มีชั้นเชิงขนาดนั้น...

        สิ่งที่ชอบมากที่สุดคือด้านจิตวิทยา ชอบแม้เพียงกระทำเล็กๆน้อยๆ ก็ยังสามารถบ่งบอกถึงความสับสน ความกังขา ความอิจฉาริษยาที่เกิดขึ้นได้ในเวลาเดียวกับมิตรภาพ เราจะรู้สึกได้เลยว่ามันเป็นความนึกคิดตามพื้นฐานของมนุษย์ เคโงะยังคงสร้างความลึกซึ้งให้เราเข้าถึงสัญชาตญาณของความเป็นมนุษย์

          ในเรื่องนี้ได้ตั้งคำถามว่า...ระหว่างมิตรภาพกับความรัก สองสิ่งนี้จะสามารถเดินไปด้วยกันได้หรือไม่ เพื่อนจะรักผู้หญิงคนเดียวกันได้หรือไม่? หรือชายกับหญิงจะเป็นแค่เพื่อนกันได้ยังไง?

          บางครั้งบางคำถามก็ไม่ควรมีคำตอบ เพราะบางคำตอบของคำถามก็เหมือนรถไฟสายคู่ขนานสองขบวนนั้น ที่ไม่มีวันจะวิ่งมาบรรจบกันได้ ผลลัพธ์ของความสัมพันธ์คงหนีไม่พ้นความเจ็บปวด ทุกข์ทรมาน ไม่ว่าเราจะเลือกมิตรภาพหรือจะเลือกความรักก็ตาม...

          และมนุษย์มีวิถีการหลบเลี่ยงความผิดบาปในใจเสมอ ขณะที่เราลังเลไม่แน่ใจในการกระทำ หรือกำลังกล่าวคำพูดสวยๆ ปลอบประโลมจิตใจตน ลึกแล้วๆเราเองรู้ดีกว่าใคร ว่าเรากำลังเสแสร้งด้วยความมั่งคงแค่ไหน มันเป็นเรื่องที่น่าตกใจ เพราะแม้กระทั่งลงไปยังส่วนลึกที่สุดในจิตใจ มนุษย์ก็ยังมีกลไกป้องกันตัวเองจากความทุกข์ทรมานที่เกิดจากความรู้สึกผิดเหล่านั้นได้ เราสามารถพาตัวเองหนีไปไกลโดยไม่รู้ตัวแบบนั้นได้...

           ผู้เขียนชี้ให้เราเห็นว่า แม้เราจะหลีกหนีจากความทรงจำที่เป็นบ่วงผูกมัด เป็นเครื่องพันธนาการให้เราทุกข์ทรมาน แล้วเราจะแน่ใจได้อย่างไร ว่าวิธีการหลบหนีจะไม่ใช่การทำไปเพื่อ....ลดความรู้สึกผิด หรืออีกในด้านหนึ่ง การที่เราไม่ยอมละทิ้งความเจ็บปวดในใจ ก็อาจเทียบเท่าได้ว่า...เราแค่ไม่อยากรู้สึกผิดที่จะกลายเป็นคนหนีความจริงเช่นกัน

          ไม่ว่าทางใดเราก็หนีความรู้สึกผิดไปไม่พ้น ไม่ว่าทางใดก็เป็นแค่หนทางที่ทำให้เราสบายใจได้ชั่วคราวเท่านั้น

          หนทางที่ดีที่สุด...จงอย่าได้ทำสิ่งใด ที่หันหลังกลับไม่ได้