|
| 1 | 2 |
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
31 | |
|
|
|
|
|
|
|
บันทึก..ละชั่ว
ที่จริงนะ ..เมื่อวานนี้ บอกกับตัวเองว่า "ให้เลิกใช้คีย์บอร์ด" เหตุผลเพราะเราใช้มันมากเกินพอดีไปแล้ว เมื่อก่อนเราใช้มันเพื่อฝึกมือ ไม่ให้มือตาย ใช้เพื่อให้เข้าใจตัวเอง ให้ฝึกการคิด การแสดงออกความรู้สึก แรก ๆ เรามีความสุข ทุกครั้งที่จรดปลายนิ้วทั้งสิบ และตะบี้ตะบันพ่อผรุสวาททุกสิ่งที่ฝังในหัวแบบไร้สติเป็นตัวกำหนดทิศทาง
ยามใดเราเศร้าสร้อยหงอยเหงา..จิตถูกกระทบฉุดกระชากให้ต่ำลงๆๆๆ เมื่อเราฝังตัวและความคิดไว้กับคีย์บอร์ด มันจะมีแต่ต่ำลงๆๆๆ เรื่อยไป กว่าจะรู้สึกตัว ...
บางทีนะ ..มันคิดไม่ออกว่า ตัวเรา กับ คีย์บอร์ดนี้ จะแย่กกันได้เยี่ยงไร วันไหน ไม่ได้แวะเวียนมา วันนั้นนอนไม่หลับ ถึงหลับก็จะฝันบรรลัย เป็นเช่นนี้มาตลอดนับสิบปี ..
นี่เอง ..มันถึงจุดที่ต้องตัดสินใจ หายไปไม่ถึงวัน... มันอยู่ได้นะ ไม่ได้โหยหาอะไรนัก แต่มันไม่รู้จริง ๆ ว่า ถ้าไม่ได้อยู่กับคีย์บอร์ดแล้ว พี่จะใช้ชีวิตต่อในสภาพใด
........................................................................
เกี่ยวอะไรกับ ..ละชั่ว.. ประเด็นมันอยู่ตรงนี้แหละ
ต่อไปนี้.. ถ้าจะเข้ามาที่นี่ ก็จงหยิบสติปัญญามาให้มาก ๆ หน่อย อย่าได้เข้ามาโดยไม่ได้ช่วยอะไรเลย ผู้อ่านไม่ได้อะไร ผู้สร้างไม่เกิดประโยชน์อันใด
เมื่อมีความเป็นไป มันก็ย่อมต้องมีความเปลี่ยนแปลง และถ้าเกิดความเปลี่ยนแล้ว ทุกสิ่งย่อมดีขึ้น.
"เมื่อตั้งใจทำจริง ๆ ผลลัพธ์ย่อมดีเสมอ"
ไม่ต้องมากมายหรอกนะ ขอแค่ให้ได้ทำทุกวันก็พอ.
Create Date : 28 มีนาคม 2562 |
Last Update : 28 มีนาคม 2562 7:52:13 น. |
|
128 comments
|
Counter : 1101 Pageviews. |
|
|
|
|
|
|
|
หยุดคิดก็ไม่ได้
ฝันบ้าบอ
เก็บเวลาได้ไม่ดี
เริ่มต้นชีวิตเช้ามาก..เกินสมดุลไป
มันช็อกกับเวลาหลับ เวลาตื่น
อีกเดือนเดียว..จะเปลี่ยนเวลาสำเร็จรึเปล่า.
น้องที่มาอยู่ด้วยติดไข้..
น่ากลัวว่าพี่จะพลอยติดหวัดไปด้วยรึเปล่า
การที่มีใครเข้ามาในชีวิต เป็นวิบากกรรมอย่างหนึ่ง
ไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าต้องใช้ชีวิตร่วมกับใคร
เข้าใจแล้ว..ว่าทำไม คนอื่นถึงไม่อยากรับคนไม่คุ้นชิน
เข้าใจน้องที่เมื่อก่อนเคยมีประเด็น ดี้หึงหวงกัน
คนเรา..ไม่มีอะไรเป็นเรื่องบังเอิญ
พยายามที่สุด..ที่จะให้เขามีความสุขกายสบายใจ
บอกกับตัวเองเสมอ..ไม่มีใครอยู่กับเราตลอดไป
เขากลับมาในวันที่เราเสียหลายสิ่งอย่าง..
เพราะฉะนั้น..รักษาบรรยากาศให้ชื่นมื่นที่สุด
สร้างภาพทรงจำอันประทับใจให้ได้ในทุกๆ วัน
การต้องใช้เวลาชีวิตร่วมกับผู้อื่น เป็นการฝึกตนฝึกความอดทนอย่างหนึ่ง
อย่าปล่อยให้เขารู้สึกด้อยค่า
อย่าสร้างช่องว่างที่มีมากอยู่แล้วนั้นกว้างขึ้นไปอีก
พยายามทำอะไรด้วยตัวเองให้มาก อย่าเอาแต่ชี้นิ้วสั่งงานอย่างเดียว
มีเวลา..พาเขาไปเที่ยวเล่นเปิดโลกทัศน์บ้าง..
พี่จะพยายามนะ.