ได้ไปเที่ยวภูกระดึงมาเมื่อปลายปีที่แล้ววันที่ 5 ธันวาคม 2548 ค่ะ เพิ่งจะได้เอารูปมาลงเนี่ยแหละ รูปถ่ายฝีมือติงต๊องกับกล้องปัญญาอ่อนของเราเอง 55 (รูปสวย ๆ อยู่กล้องเพื่อนหมด)

ตอนนั้นไปกันกับเพื่อน ๆ รวมเจ็ดคน ก่อนไปต้องเตรียมตัวเป็นสัปดาห์ ไปวิ่งทุกเย็น เพื่อให้ร่างกายมันอยู่ตัว เพราะรู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ต้องเดินอย่างหนักแน่นอน
และก็ไม่ผิดหวังเดินหนักจริง ๆ เหนื่อยมากแค่200เมตรแรกก็แทบแย่แล้ว ทางเป็นแบบขึ้นเขาตลอดแถมกระเป๋าที่ติดหลังเกือบ 5 กิโลก็เป็นตัวถ่วงได้อย่างดี(ลูกหาบไม่พอเลยทำเท่ห์แบกขึ้นไปเอง)

ซำแรกชื่อซำแฮก "แฮก"จริง ๆ เหนื่อยมากกกกกกกกก เนื่องจากเราขึ้นกันตอนเช้าเลยมีอาการหน้ามืด อาเจียน และหิวกันไปตาม ๆ กัน เครื่องดื่มบำรุงกำลังเป็นอะไรที่จำเป็นมาก เหมือนยาโด๊ปช่วยให้เรามีแรงเดินต่อไป

ทางสุดโหดเกือบ 9 กม.ทำเอาเราหมดแรง พักกันทุก 10 นาทีเลย แรก ๆ เสียงเป็นนกกระจอกแตกรัง พอยิ่งสูงยิ่งเงียบความเหนื่อยทำให้ไม่มีใครอยากพูดกัน
ขากลายเป็นเครื่องจักรไปเลย ต้องเดินเครื่องตลอดเวลาหากหยุดเมื่อไรก็แทบจะเดินต่อไม่ไหว

ส่วนที่ยากที่สุดคือซำแคร่ เพราะทางเป็นส่วนที่ต้องปีนเขาไปตามก้อนหิน เป้ข้างหลังคอยแต่จะถ่วงให้เราหงายหลัง ทางแคบและลาดชัน แทบไม่น่าเชื่อว่าจะผ่านไปได้
รวมระยะทางเกือบ 9 กม.เราใช้เวลาเดินทั้งหมด 6 ชม.พอถึงที่พักก็แทบคลานแล้ว
สรุปวันแรกหมดไปกับการเดิน เดิน และเดิน
ไว้วันหลังจะมาเล่าถึงสถานที่เที่ยวนะคะ