ทุกปีที่บ้านต้องมีทริปไปต่างจังหวัดด้วยกันหนึ่งครั้ง
หลังจากที่ตกลงกันไม่ได้สักทีว่าจะไปไหนแน่ สุดท้ายก็มาจบที่กาญจนบุรี
ไปเยี่ยมญาติห่าง ๆ ด้วยในตัว
การเดินทางครั้งนี้ แม่ ยาย พี่ ป้า น้า อา หลาน มากันครบเรียกว่ารวมญาติก็ว่าได้

เราออกเดินทางตั้งแต่เที่ยงคืนวันที่ 28/12/50 โดยที่เราเองยังไม่รู้ว่าจะไปส่วนไหนของเมืองกาญฯ
เช้าตรู่ของวันที่ 29/12/50 เราก็มาตื่นที่ ทองผาภูมิ (แบบว่าหลับตลอดทาง)
อากาศเย็นยะเยือกเข้าไปถึงกระดูก ก็เพื่อนมันบอกว่ากาญฯไม่หนาว
เราก็ไม่ได้เตรียมตัวมาหนาวนี่นา แม่ก็ไม่บอกสักคำว่าไป ทองผาภูมิ
พื้นที่ที่ล้อมด้วยภูเขา หนาวเย็นทั้งปี
ขนาดเก้าโมงเช้ายังพูดเป็นไอเลย แล้วเสื้อผ้าที่เตรียมไปมีแต่บาง ๆ T^T

ถ้าไม่พูดถึงเรื่องเสื้อผ้า ก็นับว่าอากาศที่นี่ดีใช้ได้ทีเดียว
หมอกยามเช้าสดชื่น ภายในหมู่บ้านเงียบสงบ ตามประสาชนบท
สูดอากาศเข้าปอดแบบเต็มอัตราศึก เพราะกรุงเทพอากาศคงไม่บริสุทธิ์เท่า
เราแวะเยี่ยมญาติ ทำอาหารเช้ากินกันแบบครอบครัว แล้วก็ออกเดินทางไปเที่ยวกันต่อ

ที่แรกที่เราไปคือ เขื่อนวชิราลงกรณ์ ตอนที่เราไปแดดเริ่มแรงแล้ว จึงอยู่ที่นี่ไม่ได้นานนัก
จุดต่อไปคือน้ำตก "เกริงกระเวีย" ซึ่งอยู่ไกลพอสมควร เราก็เลยหลับไปตลอดทาง
มาโผล่ที่น้ำตกพอดี



น้ำตกที่นี่น้อยชั้น น้ำก็ไม่ได้ใสมาก เราเลยไม่ได้ลงเล่น แค่นั่งริมน้ำตก
นอนคุยกัน และกินมันปิ้งสีม่วง ๆ แสนอร่อย




ออกจากน้ำตกเราก็กลับเข้าทองผาภูมิอีกครั้งเพื่อไปลงแพที่เขื่อน



แม้แพจะอยู่ห่างฝั่งไปไม่กี่เมตร เราก็ต้องนั่งเรือพายไปอยู่ดี



บรรยากาศยามเย็น


บนแพมีห้องครัวเล็ก ๆ สำหรับทำครัว เราปล่อยหน้าที่หุงหาอาหารให้แม่และน้า อิอิ
ส่วนตัวเองกระโดดน้ำป๋อมแป๋ม ตั้งแต่บ่ายสามยันหกโมงเย็น

เราเล่นน้ำกันตรงนี้แหละ หน้าแพ


พอตกค่ำอากาศก็เริ่มเย็น ลมพัดกรูเกรียวจนผ้าห่มผืนบางที่ติดตัวมาเอาไม่อยู่
ดีที่แม่เตรียมผ้าห่มมาพร้อม เสื้อกันหนาวก็หลายตัว เลยได้อานิสงค์ไปด้วย
แต่ก็ยังเอาไม่อยู่ พอดีมีเต๊นท์ติดรถมาด้วย เลยเอามากางบนแพ (น่าดูพิลึกล่ะ)

สักสองทุ่มก็เริ่มหายใจกันฟุดฟิด อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ ไม่ไหวต้องเข้าไปนอน
พอเสียงของแพเราเงียบลงก็เงียบไปหมด จนวังเวง
แต่ด้วยความชินกับการนอนแบบนี้อยู่แล้วจึงไม่มีปัญหาสำหรับเราเท่าไร

เช้าวันที่ 30/12/50 เราตื่นค่อนข้างสาย แต่ก็ยังเช้ากว่าปกติ เพราะอากาศที่เย็นจนจับใจ
แม่น้ำในเขื่อนมีควันลอยกรุ่นกำจายอยู่ทั่วท้องน้ำ


ที่เห็นมัว ๆ นี่ควันทั้งนั้น


ขนาดเก้าโมงเรายังพูดเป็นไออยู่เลย


มองไปไกลลิบ ๆ ตรงขอบฟ้า เต็มไปด้วยหมอกขาว ๆ



สักสิบโมงเราก็ออกเดินทางกันต่อ โดยจุดมุ่งหมายต่อไปคือ ด่านเจดีย์สามองค์ ที่สังขละบุรี
การนั่งรถยาวนานเช่นนี้มีหรือที่เราจะไม่หลับ 55
เราแวะน้ำตกเกริงกระเวียซื้อมันปิ้งอีกครั้ง เพราะเป็นทางผ่าน
ดูจะกินได้กินดี (ก็มันอร่อยนี่นา)

ถึงด่านเจดีย์สามองค์ด้วยความทุลักทุเลพอสมควร เพราะเส้นทางคดเคี้ยวพอใช้


ด่านเจดีย์สามองค์ตามประวัติ ไม่ปรากฏว่าสร้างสมัยใด
สันนิษฐานว่า เดิมเป็นหินสามกอง เนื่องจาก คนเดินผ่านไปมา ต้องสักการะเทพารักษ์
แต่ไม่มีดอกไม้ ธูปเทียน จึงใช้หินมากองซ้อน ๆ กันไว้ จนภายหลัง
ได้มีการสร้างเจดีย์เอาไว้แทน

ที่นี่อยู่ติดกับเขตพม่า แต่จากการสอบถามจากทหารที่นั่นบอกว่าปิดไม่ให้ผ่านแดนมาหกเดือนแล้ว
ไม่รู้ทำไม



ของขายเป็นจำพวกเงิน ไม้แกะสลัก เพชร พลอย และผลิตภัณฑ์จากพม่า
ใครต่อเก่ง ๆ รับรองไม่ผิดหวัง เพราะได้ถึงครึ่งต่อครึ่งทีเดียว

ร้านนี้ขายสบู่มะลิ ห้อม..หอม กลิ่นมะลิมาก..มาก เราเลยซื้อมาด้วย



พวกขาชอปทั้งหลายหมดเงินไปกันหลายคนก็ได้เวลาจรลี
บ่ายกว่าแล้ว เราหาข้าวกินกันข้างทาง แล้วขับรถเข้ากรุงเทพ
โดยจะแวะเที่ยววัดหลวงตามหาบัวที่เลี้ยงเสื่อไว้ แต่พอไปถึงปิดไปแล้ว (ปิดสี่โมงเย็น)
เลยไปอุทยานประวัติศาสตร์เมืองสิงห์แทน


เรามาถึงกันเย็นมากแล้ว แดดไม่ค่อยมี


ตัวปราสาทคาดว่าได้รับอิทธิพลมาจากขอม ไม่ปรากฏว่าสร้างสมัยใด
แต่คาดกันว่าน่าจะสร้างในสมัยพระเจ้าชัยวรมันที่ ๗


โดยตัวปราสาทเป็นที่ประดิษฐานรูปเคารพของ พระโพธิสัตว์อวโลกิเตศวร และนางปรัชญาปารมิตา
ในพุทธศาสนา นิกายมหายาน ซึ่งเป็นศิลปะเขมรแบบบายน

พระโพธิสัตว์อวโลกิเตศวร


สถาปัตยกรรมและปฏิมากรรมอันสวยงาม ดูแล้วขลัง ๆ เวลาที่ไปก็พลบค่ำ
เล่นเอาขนลุกทีเดียว


เสียดายที่มีเวลาไม่มาก จึงเดินได้เพียงส่วนเดียว
แล้วก็ขับรถกลับกรุงเทพอย่างปลอดภัย
แต่ดันมาตกม้าตายเอาตอนจบ เพราะพี่ชายดันขับรถทับเท้า
ทำให้เดี้ยงไปอีกสองวันไปไหนไม่ได้เลย



ขอบคุณเวบ tv5 สำหรับข้อมูลปราสาทเมืองสิงห์ค่ะ