ปล่อย เอาแบบสบายๆไม่ต้องใส่ใจ ดูแลอะไรมาก อยากทำอะไรก็ทำ
สอน พยายามให้ความรู้ คำแนะนำที่ดีแก่ลูก ทำหรือไม่ก็แล้วแต่
สั่ง คิดว่าความคิดของตนค่อนข้างชัวร์ 100 % ลูกต้องทำอย่างโน้นอย่างนี้
บังคับ ต่อจากสั่งคือนอกจากความคิดตัวเองดีแล้วยังคาดโทษเด็กเมื่อไม่ทำตาม
รับปาก สัญญาว่าจะให้โน่นให้นี่เมื่อทำได้ถูกใจเรา
เมื่อนิยาม แบบ วิธีในการเลี้ยงลูกแล้ว เราก็จะพบว่าแต่ละแบบล้วนมีข้อดีข้อเสียในตัวของมันอยู่ หากปล่อยลูกก็จะอิสระมีจินตนาการ ซึ่งอาจไปทางดีหรือไม่ดี สอนนับเป็นวิธีที่ผมเห็นว่าดีที่สุดแต่อย่าลืมว่าเราต้องให้ลูกได้ตัดสินใจเอง(ไม่งั้นก็เป็นสั่งอยู่ดี ) สั่ง บังคับนับเป็นวิธีที่ได้ใจผู้ปกครองทุกท่าน พร้อมสโลแกน อย่าตามใจเด็ก เดี๋ยวเสียคน แต่ลูกกลับเกลียดวิธีนี้เป็นอย่างมาก ส่วนรับปาก นับเป็นการนำจิตวิทยาเข้าล่อให้ทำโน่นทำนี่ แต่เมื่อใช้บ่อย ก็จะต้องทุ่มทุนสูงขึ้นจนกลายเป็นเอาแต่ใจ
ทุกท่านคงมีแบบระดับการเลี้ยงเป็นหนึ่งในห้านี้อย่างแน่นอน และพ่อแม่ทุกคนย่อมรู้ว่านั่นเป็นวิธีที่น่าพอใจสำหรับลูกตน แต่สิ่งที่ควรถามคือว่าลูกของท่านเหมาะกับวิธีการเหล่านั้นหรือไม่นี่คือโจทย์ใหญ่ที่พวกเราต้องหันมาใส่ใจ เพราะตอนนี้มีเหตุการณ์หลายอย่างที่เป็นปัญหาของลูก แต่อาจมีต้นตอมาจากพ่อแม่ ครอบครัว เช่น ลูกถูกสั่ง ถูกบังคับ กลายเป็นต่อต้าน ดื้อรั้น มีความเครียด ฟังคำแนะนำที่ไม่ดีจากเพื่อน พี่หรือคนรอบข้าง ปล่อยลูกจนเกินไปจนหลงผิดเข้าไปในวงจรอุบาทย์ การพนัน ยาเสพย์ติด สิ่งที่ผิดศีลธรรม รับปากว่าจะให้โน่นให้นี่จนตอนนี้ทุกอย่างที่ลูกทำมีค่ามีราคา ต้องเปลี่ยนเป็นรางวัลที่พ่อแม่หาให้ไม่ได้หรืออาจมากเกินไป
ไม่ว่าท่านจะเลี้ยงแบบไหนก็ตาม ควรที่จะต้องทดลองเปลี่ยนระดับ เพื่อหาความพอดีที่จะทำให้ลูกของเราดีขึ้น เกิดปัญหาในอนาคตน้อยลง เพื่อที่เขาจะได้มีภูมิต้านทานเพื่อสู้กับชีวิตที่ไม่ง่ายในอนาคต
