: กลับมา...อีกครั้ง :
: กลับมา...อีกครั้ง : 1 มีนาคม 2566วันนี้เป็นวันเปิดร้านอย่างเป็นทางการ แต่ไม่มีพิธีอะไรเป็นพิเศษ ฤกษ์เดียวที่มี คือ ฤกษ์สะดวก จริงๆเปิดร้านมา 3-4 วันแล้วครับ ทำไป จัดของไป ได้เจอพี่ไกด์ คนขับรถที่คุ้นเคยหน้าค่าตากันมาตลอด ผมหายไปสามปีเต็ม ๆ เวลาเจอกันคำแรกที่ผมทัก คือ
"สวัสดีครับพี่ เรารอดมาเจอกันแล้วนะ"
ส่วนคำถามที่ผมชอบถามมากที่สุด คือ
"พี่ผ่านโควิดกันมาได้ยังไง เป็นอย่างไรบ้างในช่วงสามปีนั้น ?"
คำตอบส่วนใหญ่ คือ ลำบากสุด ๆ ไม่คิดเลยว่ามันจะโหดร้ายขนาดนี้
ช่วงเย็นมีบัสมาลง พี่ไกด์เดินเข้าร้านมา ผมก็เดินยิ้มทักทาย ยกมือไหว้ ทักเหมือนที่ตั้งใจไว้ว่า
"สวัสดีครับพี่ ไม่เจอกันตั้งสามปี เป็นยังไงบ้างครับ"
พี่เค้าร้องไห้ครับ....ผมอึ้งไปเลย สักพักพี่เค้าเดินไปนั่งร้องไห้เงียบ ๆ สักครู่จึงเดินกลับมาคุยกัน ผมถามว่าเป็นยังไงบ้าง
"พี่เพิ่งผ่านหน้าร้านเก่าน้องมา มันโทรมมากจนน่าตกใจ ว่าขนาดนี้เลยเหรอ พอมาเห็นร้านใหม่ พี่เลยตื้นตันใจมาก"
พี่ไกด์ยังพูดกับผมว่า
"ไม่รู้เลยนะว่าพวกเราผ่านมันมาได้ยังไง"
สามปีที่ผ่านมา โควิดมันร้ายกาจจริงๆครับ ทำลายอาชีพ ทำลายความหวังของใครต่อหลายคน รวมทั้งทำลายลมหายใจของเพื่อนร่วมอาชีพไปเป็นจำนวนมาก
การเปิดร้านอีกครั้ง ทำให้ผมรู้สึกเลย ว่าเราเห็นคุณค่าของงานที่เคยทำมากกว่าเก่า เห็นความหมายของอาชีพที่เคยทำ และเมื่อผ่านวิกฤตการณ์มาได้ ไม่ใช่แค่เข้มแข็ง ผมว่าโควิดมันสอนให้เรารู้ว่า ต่อไปนี้เราควรใช้ชีวิตอย่างไร ควรทำงานอย่างไรให้มีความสุข ไกด์หลายคนที่ผมได้มีโอกาสคุยด้วย ทุกคนพูดเหมือนกันว่าเงินสำคัญ แต่ไม่ใช่เป้าหมายหลักอีกแล้ว ความสุขจากการทำงาน การทำงานให้ลูกทัวร์มีความสุข เป็นสิ่งที่สำคัญเป็นลำดับต้น ๆ... ผมดีใจที่ได้ยินคำตอบแบบนี้ มันควรเป็นสิ่งที่อยู่ในหัวใจของคนทำงานบริการทุกด้าน ที่ผ่านมาเราอาจหลงลืมมันไป เพราะมุ่งแต่หาเงิน ทำเงินให้มากที่สุด แล้วเอาเงินนั้นไปซื้อความสุขให้ตัวเองอีกต่อหนึ่ง
แต่วันนี้โควิดให้บทเรียนกับเราแล้วว่า เงินที่เราคิดว่ามีหรือหาได้ง่าย มันไม่ง่ายเหมือนเดิมอีกแล้ว เราไม่ได้มีเหมือนเดิมอีกแล้ว ใครก็ตามที่เข้าถึงความจริงข้อนี้ได้ ผมว่าเราจะใช้ชีวิตเรียบง่ายกว่าเดิม มีความสุขง่ายกว่าเดิม ตั้งใจทำงานมากกว่าเดิม เห็นความสำคัญของคนที่เรารักและรักเรามากกว่าเดิม และต่อให้เกิดอะไรขึ้นอีกบนโลกใบนี้ ไม่ว่าจะเป็นโรคระบาดร้ายแรง หรืออุบัติภัยทางธรรมชาติใดใด เราก็จะไม่กลัวมันอีกต่อไป





เพลงนี้เขียนขึ้นในช่วงเกิดโควิดใหม่ ๆ ผมได้แต่รอคอยไปทีละวัน จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จากปีเป็นสองปี สามปี ผู้ประกอบการและลูกจ้างหลายคนตกงาน มองไม่เห็นโอกาสที่จะกลับมารักษาอาชีพของตัวเองได้เลย โดยเฉพาะในธุรกิจท่องเที่ยว
มองย้อนกลับไป การมองทีละครั้ง ทีละวัน อาจเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้ว
เพราะทุกสิ่งมันก็ค่อย ๆ เคลื่อนไป ด้วยตัวของมันเอง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบนโลกใบนี้ก็ตาม
Create Date : 18 มีนาคม 2566 |
Last Update : 18 มีนาคม 2566 9:12:20 น. |
|
16 comments
|
Counter : 461 Pageviews. |
|
 |
|
|
ผู้โหวตบล็อกนี้... |
คุณโฮมสเตย์ริมน้ำ, คุณหอมกร, คุณปัญญา Dh, คุณโอน่าจอมซ่าส์, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณThe Kop Civil, คุณทุเรียนกวน ป่วนรัก, คุณทนายอ้วน, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณRain_sk, คุณเริงฤดีนะ, คุณสองแผ่นดิน, คุณhaiku, คุณมาช้ายังดีกว่าไม่มา, คุณSweet_pills, คุณnonnoiGiwGiw, คุณจันทราน็อคเทิร์น, คุณnewyorknurse |
โดย: หอมกร วันที่: 18 มีนาคม 2566 เวลา:9:34:01 น. |
|
|
|
โดย: ปัญญา Dh วันที่: 18 มีนาคม 2566 เวลา:9:55:21 น. |
|
|
|
โดย: ทนายอ้วน วันที่: 18 มีนาคม 2566 เวลา:17:13:53 น. |
|
|
|
โดย: Rain_sk วันที่: 18 มีนาคม 2566 เวลา:19:25:53 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 18 มีนาคม 2566 เวลา:20:08:35 น. |
|
|
|
โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 18 มีนาคม 2566 เวลา:20:11:09 น. |
|
|
|
โดย: สองแผ่นดิน วันที่: 18 มีนาคม 2566 เวลา:22:03:28 น. |
|
|
|
โดย: Sweet_pills วันที่: 19 มีนาคม 2566 เวลา:0:12:33 น. |
|
|
|
| |
สวดส่งไอ้ลุงหน้าด้านคนนั้นกัน