: กะว่าก๋าแนะนำหนังสือ - ชีวิตที่ร่างเอง :
: ชีวิตที่ร่างเอง :เขียน : นิ้วกลม
ในหน้าคำนำ....
หนังสือเริ่มต้นด้วยคำถามว่า
“คุณเคยจินตนาการถึงตัวเองในวัย 90 ปีบ้างไหม ?”
ผมตอบได้ทันทีเลยว่า “ไม่เคย”
ครึ่งทางชีวิตของผมตอนนี้ ยืนอยู่ตรงไหน และจะไปทางไหนต่อ ?
ถ้าย้อนไปในวัยหนุ่มกว่านี้ ผมคงอยากตั้งคำถามกับตัวเอง
เหมือนที่เคยตั้งเป้าไว้ถึงขนาดจดลงไปในสมุดบันทึกช่วงอายุ 20 ต้น ๆ
ว่ามี “100 บุคคลที่ผมอยากพบและพูดคุยด้วย” ในนั้นมีทั้งพิธีกรชื่อดัง
นักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ นักเขียนที่ผมชื่นชอบ คนดังระดับประเทศ ฯลฯ
เมื่อเวลาผ่านไปและเติบโตขึ้น ผมพบว่าผมไม่ได้อยากคุยกับคนเหล่านั้นอีกแล้ว
แต่ยังชอบฟังแนวคิดดีดี ชอบดูบทสัมภาษณ์ ชอบอ่านหนังสือ
ท้ายที่สุด ผมรู้แล้วว่าคนที่ผมต้องคุยและทำความรู้จักให้มากที่สุด
คือ “ตัวผมเอง”หนังสือเล่มนี้ เป็นหนังสือที่เหมาะมากที่สุด สำหรับคนหนุ่มสาวซึ่งกำลังค้นหาตัวเอง
คุณเอ๋เขียนหนังสือเล่มนี้โดยย่อยข้อมูลจากหนังสือจำนวนมากที่ตนเองอ่าน
บวกด้วยข้อมูลจากการฟังและสัมภาษณ์ถามตอบบุคคลจำนวนมากมาย
และประสบการณ์ตรงของตัวเองซึ่งได้รับมาจากการใช้ชีวิตในหลากหลายด้านมุม
“ข้อมูลทั้งหมด” ถูกเรียบเรียงอย่างดี อ่านง่าย เข้าใจง่าย และชวนให้เราตั้งคำถามกับตัวเองไปเรื่อย ๆ
คำถามที่จะนำเราไปสู่ความเข้าใจชีวิต
คำถาม เช่น เราเกิดมาทำไม ? ความหมายของชีวิตคืออะไร ?
จะใช้ชีวิตให้ดีได้อย่างไร ? อะไรคือสิ่งสำคัญของชีวิต ? ฯลฯ
แน่นอน --- คำตอบของแต่ละคน แต่ละวัย ย่อมไม่เหมือนกัน
ในวัยเด็ก วัยรุ่น เราใช้ชีวิตแบบหนึ่ง เพื่อตอบคำถามแบบหนึ่ง
เมื่อวัยวันผันผ่าน เราเปลี่ยนตัวเองไปเรื่อย ๆ ตามกรอบความคิด ความเชื่อของตัวเอง
วันหนึ่ง...คำตอบที่เคยตอบ ก็อาจเปลี่ยนไป กลายเป็นคำตอบใหม่ของชีวิต
และหลายครั้ง “คำตอบของชีวิต” คือ “คำตอบของความสุข”“สิ่งที่ตัดสินว่าใครสักคนจะมีความสุขกับทางที่ตัวเองเลือกหรือเปล่า
ไม่ได้อยู่ที่ ‘เลือกถูก’ แต่อยู่ที่ ‘เลือกอย่างไร’
แล้วใช้ชีวิตอยู่กับผลลัพธ์ที่เลือกแล้วอย่างไร”ผมชอบประโยคนี้ที่คุณเอ๋เขียนไว้
ยิ่งมองย้อนกลับไปในชีวิตตัวเอง งานที่ผมทำอยู่ไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองเลือก
เป็นงานซึ่งต้องทำตามหน้าที่ เป็นธุรกิจของครอบครัวซึ่งยังไงก็ต้องทำ
ในช่วงแรกผมเคยไม่มีความสุขในการทำงาน เพราะคิดว่ามันเป็นงานที่ตัวไม่ได้รัก
แต่เมื่อทำไปสักระยะและเปลี่ยนมุมมองความคิดที่มีกับงาน
ผมกลับพบว่าเราสามารถรักงานที่ทำและทำให้ดีได้
ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการเลือกที่จะ “รู้สึก”
รู้สึกอย่างไรกับสิ่งต่าง ๆ เราล้วนเป็นคนเลือกด้วยตัวเองทั้งสิ้น
รักในสิ่งที่ทำ หรือ ทำในสิ่งที่รัก
อาจไม่ใช่คำถามสำคัญเท่ากับการยอมรับความจริงว่า“ทุกคนต้องเผชิญชะตากรรมที่ไม่ได้เลือก
‘ความอดทน’ จึงเป็นองค์ประกอบสำคัญของชีวิต
คำถามจึงไม่ใช่เราจะเลือกอะไร
ระหว่างความสำเร็จกับความอดทน
เพราะความอดทนโดยตัวมันเองนี่แหละ
เป็นความสำเร็จอันยิ่งใหญ่”คุณเอ๋อธิบายเรื่อง ‘ความอดทน’ ไว้อย่างน่าสนใจ
เมื่ออ่านไปได้ครึ่งเล่มผมลองตั้งคำถามเล่น ๆ ขึ้นมาว่า
จำเป็นไหมที่เราต้องมี ‘แผนที่ชีวิต’ ?
ถ้ามี...มันจะช่วยให้เราเดินทางง่ายขึ้น เร็วขึ้น ?
ถ้าไม่มี...มันจะทำให้เราหลงทิศ หลงทาง
หรือใช้ชีวิตผิดพลาดเสียเวลาอย่างนั้นหรือเปล่า ?“ชีวิตที่เราร่างเอง” เป็นคำถามที่น่าสนใจ
ทุกวันนี้เราใช้ชีวิตเพื่อใคร ?
เพื่อให้คนอื่นจดจำเราไว้ในรูปแบบใด ?
เราพอใจในชีวิตตัวเองแล้วหรือยัง ?
มีอะไรที่เราทำอยู่แล้วอยากหยุดทำ อยากเลิก ?
สิ่งใดที่เราทำอยู่แล้วอยากทำมันมากยิ่งขึ้นไปอีก ?
ฯลฯ
คำถามมากมายเหล่านี้ มันเดินทางไปกับการเดินทางในทุกช่วงชีวิตของเรา
คำถามมากมายเหล่านี้ บางครั้งอาจทำให้เรา “เข้าใจชีวิต” มากขึ้น
เมื่อพบเจอ “คำตอบ” อะไรบางอย่างซึ่งกระตุกเตือนความคิดของตัวเราเองความเข้าใจในชีวิต
มักมาพร้อมกับความเข้าใจในตัวเองเมื่อเข้าใจตัวเอง
ก็จะเข้าใจกระบวนการหรือขั้นตอนที่ทำให้เราเข้าใจชีวิตขั้นตอนของการเข้าใจชีวิต
ซึ่งทำให้โลกข้างในกับโลกข้างนอกหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกัน
ความเข้าใจชีวิตซึ่งทำให้เราเข้าใจผู้อื่นและเข้าใจตัวเอง
และทำให้จุดหมายกับการเดินทางกลายเป็นสิ่งเดียวกันไปตลอดเส้นทางของชีวิต
ในวัยหนุ่ม ผมเคยผ่านช่วงทุกข์ระทมของชีวิต
ทำงานไม่มีความสุข ไม่กล้ารักใคร เบื่อทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว
จนเกิดคำถามท่ามกลางความสงสัยอย่างยิ่งยวด
ว่าเราเกิดมาทำไม ?
แล้ววันหนึ่ง ผมก็ค้นพบ “คำตอบ” ตอนอายุ 27 ปี
ว่าผมเกิดมาเพื่อ “ทำหน้าที่”เมื่อรู้ว่าตัวเองเกิดมาทำหน้าที่
มีหน้าที่อะไรก็ทำไป และทำให้ดีขึ้นในทุกวัน
เป็นอย่างที่ตัวเองเป็นและเป็นให้ดีกว่าเดิม
ผมเปลี่ยนจากคนเดิมเป็นคนใหม่
เรียนรู้และเดินทางผ่านวัยวันและการเปลี่ยนแปลงมากมายในชีวิต
พบเจอปัญหาหนักหนาสาหัสมากแค่ไหนก็ไม่กลัวอีกต่อไป
วันนี้ผมมีอายุ 50
แผนที่และแบบร่างของชีวิตเป็นอย่างไรไม่ใช่สิ่งที่ผมสงสัยอีกต่อไป
เด็กหนุ่มซึ่งเคยเต็มไปด้วยคำถามและความสงสัยในชีวิตคนนั้นหายไปแล้ว
ผมนึกถึงบางประโยคที่เพิ่งอ่านเจอเมื่อไม่นานมานี้
รู้สึกว่ามันตรงกับความคิดของตัวเองในขณะนี้มากเหลือเกิน“ในเซน
เราไม่แสวงหาคำตอบ
เราหมดคำถาม”ใช่ --- ชีวิตเรา....เราร่างมันขึ้นมาเอง
จากนั้นก็ใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตเพื่อเขียนและลบให้มันเป็นภาพที่สมบูรณ์ที่สุด
ภาพที่ไม่ต้องไปเปรียบเทียบกับใคร
ภาพที่ไม่มีใครมาตัดสินความงามในภาพนี้ได้
จะ “ชีวิตใช้” หรือ “ใช้ชีวิต”เราเลือกได้ ; เราเลือกเอง
| Create Date : 08 มิถุนายน 2568 |
| Last Update : 8 มิถุนายน 2568 5:19:20 น. |
|
10 comments
|
| Counter : 617 Pageviews. |
|
 |
|
|
| ผู้โหวตบล็อกนี้... |
| คุณทนายอ้วน, คุณหอมกร, คุณmultiple, คุณAnanya Amy_1994, คุณนายแว่นขยันเที่ยว, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณสมาชิกหมายเลข 3902534, คุณปัญญา Dh, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณสองแผ่นดิน, คุณปรศุราม, คุณมาช้ายังดีกว่าไม่มา, คุณmcayenne94, คุณhaiku, คุณnewyorknurse |
โดย: ทนายอ้วน   วันที่: 8 มิถุนายน 2568 เวลา:7:44:54 น. |
|
|
|
โดย: หอมกร  วันที่: 8 มิถุนายน 2568 เวลา:8:02:24 น. |
|
|
|
โดย: multiple  วันที่: 8 มิถุนายน 2568 เวลา:8:09:01 น. |
|
|
|
| โดย: Devastar วันที่: 8 มิถุนายน 2568 เวลา:13:45:41 น. |
|
|
|
โดย: ปัญญา Dh  วันที่: 8 มิถุนายน 2568 เวลา:14:20:28 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า  วันที่: 8 มิถุนายน 2568 เวลา:19:28:39 น. |
|
|
|
โดย: สองแผ่นดิน  วันที่: 8 มิถุนายน 2568 เวลา:20:44:58 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36  ) วันที่: 8 มิถุนายน 2568 เวลา:21:36:17 น. |
|
|
|
โดย: mcayenne94  วันที่: 8 มิถุนายน 2568 เวลา:22:41:31 น. |
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 395 คน [
แปลกใจมั๊ยครับที่เข้าบล็อกได้ตั้งแต่เช้า ..... คริๆๆ
ก็โดนนักกายภาพขู่ไว้ซะขนาดนั้น คนข้างๆก็ดุ ... เลยคิดว่า 2 อาทิตย์หน้าคงมาคุยในบล็อกได้เรื่อยๆครับ ฮ่าๆๆๆๆ
เข้าหน้าฝนกล้วยไม้จะเป็นรากันเยอะ ช่วงนี้จะไปยืนฉีดชีวพันธุ์กันราทุกๆวัน วันละชั่วโมงก็ใช่ที่ครับ บอลเราเอาผงชีวภัณฑ์กันราไปโรยเอาไว้ในกระถางทุกกระถางเลยครับ ฮ่าๆๆๆ จะอยู่ได้ประมาณเดือนนึงครับ ดีที่ฝนตกบ่อยๆ ไม่ต้องรดน้ำ แต่เช้าๆก็จะไปเดินดูความเรียบร้อยหน่อนนึงครับ
ช่วงนี้คงต้องอาศัยพี่ Grab ไปพลางๆก่อนครับ แต่ก็สั่งของสดมาบ้าง ไว้ทำเมนูง่ายๆ เดี๋ยวคุณนายแม่จะเบื่อครับ จริงๆแล้วบ้านบอลกินอะไรที่ซ้ำไปซ้ำมาครับ