:: ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 188 ::
:: ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 188 ::
โจทย์ --- สิ่งดีดีที่เกิดในชีวิต
ผู้คิดโจทย์ --- คนผ่านทางมาเจอ
:: ของขวัญแห่งชีวิต ::
เรื่องและภาพ : กะว่าก๋า
กว่า 6 สัปดาห์แล้วที่ร่างบนเตียงพยาบาลนอนแน่นิ่งไม่ไหวติง
มีเพียงสัญญาณชีพที่ยังคงเต้นอ่อน ๆ และพร้อมจะหยุดได้ตลอดเวลา
ปาเชนริก้านอนนิ่งราวกับผักเหี่ยว ๆ ขาทั้งสองข้างถูกตัดทิ้ง
มือขวาหัก 3 ท่อน ใบหน้าด้านซ้ายแหลกเละจากแรงระเบิด
จนต้องควักลูกตาทิ้ง เธออยู่ในภาวะสมองขาดออกซิเจนชั่วคราว
ยังดีที่ทีมแพทย์ช่วยนวดหัวใจผายปอดกู้ชีพกลับมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ
เอวานอฟ เอดินเชงโก้ลูกเลี้ยงของเธอตายคาที่
หลังเขากดระเบิดเพื่อหวังฆ่าปาเชนริโก้กับตัวเอง
เจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานทำให้เพียงค่อย ๆ เก็บชิ้นส่วนร่างกายของเขา
เอาไว้ในถุงเดียวกัน เพราะมันมีสภาพที่แหลกเหลวอย่างน่าสยดสยอง
ความแค้นก่อร่างสร้างพายุร้ายในใจคน
จากนั้นก็พัดทำลายชีวิตทุกชีวิตที่ผ่านเข้ามาในเส้นทางของมัน
--------------------------------------------
ทีมแพทย์ผลัดเปลี่ยนเข้ามาดูแลปาเชนริก้าอย่างใกล้ชิด
เธอเป็นคำตอบเดียวที่จะบอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนั้น
เปลือกตาของเธอขยับเล็กน้อยในบางครั้ง ร่างกายเริ่มตอบสนองกับยาหลายขนาน
ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วทุกขุมขน
เครื่องช่วยหายใจที่สอดเข้าไปในคอ ทำให้เธอยังหายใจอยู่ได้
ไม่นับรวมกับสายระโยงระยางทั่วร่างที่ยังช่วยยึดโยงสายใยชีวิตไม่ให้ดับดิ้น
-----------------------------------------------
ปาเชนริก้าเห็นตัวเองในสภาพหญิงสาวที่สวยงาม
เธอกำลังตั้งครรภ์ ท้องใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว
แล้วฉากหลังที่เป็นทุ่งดอกไม้กลับกลายแปรเปลี่ยนเป็นทะเลเลือด
เลือดข้นคลั่กเหนียวหนืดทำให้เธอก้าวขาไม่ออก
ระดับน้ำค่อย ๆ สูงขึ้นอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาเดียวเลือดก็ท่วมมิดหัวของเธอ
ปาเชนริก้ากระเสือกกระสนดิ้นรนอย่างหนักเพื่อให้ตัวเองรอดชีวิต
แล้วปีศาจร่างใหญ่ตัวดำเมี่ยมก็โผล่ขึ้นมาจากทะเลเลือด
เล็บของมันแหลมคมราวมีด
มันบีบคอเธอแน่น จากนั้นใช้นิ้วทั้ง 5 ทิ่มไปที่ท้องอย่างแรง
ผิวหนังถูกกรีดจนกลายเป็นแผลขนาดใหญ่
เด็กทารกในท้องไหลทะลักออกมาพร้อมเลือดจำนวนมากในกายเธอ
ปาเชนริก้าร้องอย่างสุดเสียง
แล้วเธอก็สะดุ้งตื่นจากฝันร้าย !!!
----------------------------------------
คุณหัวใจหยุดเต้นไปแล้วครับตอนที่เราพบร่างของคุณ
แม้จะทำซีพีอาร์สำเร็จ แต่สมองบางส่วนของคุณก็ขาดออกซิเจนไปนานพอสมควร
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำคุณจำอะไรไม่ได้เลย ดังนั้นไม่ต้องรีบร้อนนะครับ
ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ ตอบคำถามของหมอไปเรื่อย ๆ นายแพทย์หนุ่มบอกกับปาเชนริก้า
หลังฟื้นจากโคม่าเธอจำอะไรไม่ได้เลย ทั้งเวลา สถานที่ หรือชื่อของตัวเอง
ตำรวจพยายามผลัดเปลี่ยนเข้ามาสอบสวนเหตุการณ์ระเบิดกับเธอ
แต่ร่างอันอ่อนระโหยโรยแรง สมองมึนงงและสับสน
ทำให้เธอไม่สามารถตอบคำถามอะไรได้เลย
เธอคิดว่าตัวเองคือนักโทษที่ถูกตามล่าสังหาร เกิดความหวาดระแวง
กลัวไปหมดไม่ว่าจะเป็นหมอ หรือ พยาบาลที่เข้ามาตรวจรักษา
เธอพยายามดึงสายน้ำเกลือออกหลายครั้ง เพื่อหลบหนีออกจากโรงพยาบาล
แต่ทำไม่สำเร็จ เพราะบัดนี้เธอกลายเป็นคนพิการอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว
เมื่อไม่มีขาทั้งสองข้าง เธอจะหนีออกไปได้อย่างไร
เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลพาเธอไปกายภาพบำบัดทุกวัน
รวมทั้งเข้ารับการฟื้นฟูสภาพจิตใจด้วย เนื่องจากตอนนี้เธอมีปัญหาทางจิต
----------------------------------------
เมื่อความทรงจำเกี่ยวกับตัวเองหายไป
ปาเชนริก้าจึงไม่รู้ว่าเขาเคยเป็นนักฆ่าที่เก่งกาจและโหดเหี้ยม
เคยเป็นผู้ชายที่แปลงเพศเป็นผู้หญิง
เคยลักขโมยเด็กคนหนึ่งมาเลี้ยงดูจนเขากลายเป็นนายกรัฐมนตรี
เคยเป็นชู้รักกับอดีตประธานาธิบดี
เคยฆ่าล้างโคตรครอบครัวเจ้านายตัวเอง
ความทรงจำใหม่ถูกสร้างขึ้นแทนที่
ปาเชนริก้าคิดว่าตัวเองเป็นหญิงสาวผู้โชคร้าย
ซึ่งพิการเพราะถูกระเบิดจากกลุ่มผู้ก่อการร้าย
เธอยังเชื่อว่าตัวเองแท้งและเสียลูกไปจากเหตุการณ์นี้
แพทย์พยายามดูแลรักษาพยาบาลเธออย่างเต็มที่
บาดแผลทางกายนั้นดีขึ้นเรื่อย ๆ
แต่บาดแผลทางใจกลับฝังลึกลงไปในใจ
เธอไม่สามารถตอบคำถามใดใดที่คุณหมอถาม
เธอไม่สามารถให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์กับรูปคดีกับตำรวจ
ปาเชนริก้าใช้ชีวิตผ่านไปในแต่ละวันอย่างว่างเปล่าและเลื่อนลอย
และคืนนั้นเอง.....ที่เธอฝัน
--------------------------------------------
กลางป่าไผ่ ปาเชนริก้ากลายเป็นจอมยุทธ์หญิงผู้เก่งกาจ
เธอโผไปยืนบนยอดไผ่ด้วยกำลังภายในสุดลึกล้ำ
เบื้องหน้ามีจอมยุทธ์น้อยฉายา กระบี่คุณธรรมหน้าหยก ยืนถือกระบี่วาววับ
ปลายเท้าของเขายืนอยู่บนยอดไผ่ราวกับเหาะเหินเดินอากาศได้
ปาไป๋ซื่อ วันนี้เป็นวันตายของเจ้าอย่างแน่นอน จอมยุทธ์น้อยกล่าวอย่างฉาดฉาน
ผายลม เจ้าคงรำคาญชีวิตนักสินะ พูดจบนางมารร้ายปาไป๋ซื่อก็หัวเราะดังก้องหุบเขา
วิญญาณของเหล่าผู้กล้าฝากความอาฆาตแค้นไว้ที่กระบี่ของข้า
วันนี้ข้าจะเอาเลือดของเจ้าเซ่นไหว้วิญญาณเหล่านั้น รับมือ !!! พูดจบจอมยุทธ์น้อย
ก็โผจากยอดใบไผ่พุ่งกระบี่ตรงไปที่ลำคอของนางมารร้าย
ปาไป๋ซื่อใช้ด้ามฝักกระบี่ปัดปลายกระบี่เพียงเสี้ยววินาที
เร็วเกินกว่าสายตามนุษย์จะมองเห็นได้ทัน ฝักดาบหล่นหายไปตอนไหนไม่มีใครรู้
ปลายกระบี่นิลกาฬของเธอเสือกแทงเข้าไปที่คอหอยของจอมยุทธ์น้อย
ปาไป๋ซื่อยืนมองดูผลงานตัวเองอย่างลำพองใจ
ตวัดกระบี่เพียงครั้งเดียว ข้าก็พิฆาตวิญญาณเจ้าได้แล้ว เฮอะ ---
เอาอันใดมาผยองว่าจะปราบข้า หา !!!! พูดจบนางก็กระตุกกระบี่กลับมาอย่างรวดเร็ว
เลือดจากลำคอของจอมยุทธ์น้อยพุ่งออกมาเป็นน้ำพุ
เขาทิ้งกระบี่ เอามือกุมลำคอ แล้วร่วงหล่นจากยอดไผ่ไปสิ้นใจที่พื้นดิน
ปาไป๋ซื่อหัวเราะดังกึกก้องไปทั่วทั้งหุบเขา
ไหน...ใครจะใหญ่กว่าข้า ใครจะมาอยู่เหนือข้า ใคร !!!
-----------------------------------------
นายแพทย์เจ้าของไข้มองดูปาริเชนก้าอย่างแปลกใจ
เขาเห็นเธอนอนยิ้มเหมือนคนกำลังมีความสุข
เปลือกตาขยับไปมา แล้วร่างนั้นค่อย ๆ สั่นเทิ้มขึ้น
คุณหมอหันไปมองดูความดัน และสัญญาณชีพบนจอมอนิเตอร์
ตัวเลขทั้งหมดลดลงอย่างรวดเร็ว เสียงเครื่องวัดดังขึ้นถี่ยิบ
คุณหมอพยายามกุมสติ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ดีดีอาการของเธอถึงได้ทรุดลงอย่างรวดเร็ว
พยาบาลสองคนรีบวิ่งเข้ามาช่วย
ปาริเชนก้าลืมตาขึ้นมามองดูสิ่งต่าง ๆ รอบตัว
เธอเห็นใบไผ่ค่อย ๆ ปลิวร่วงลงมาช้า ๆ จากเพดานห้องอย่างไม่ขาดสาย
ลมหายใจสุดท้ายค่อย ๆ แผ่วลง
เธอยิ้มเป็นครั้งสุดท้าย แล้วพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ว่า
นี่คือวันที่ดีที่สุดในชีวิตของฉันสินะ
ปาริเชนก้าหลับตาลงอีกครั้งและไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลยตลอดกาล
---- จบบริบูรณ์ -----
อ่านตอนเก่าย้อนหลัง
ลิ้งค์ตอนที่ 1 - 2 - 3
สายสุดท้าย (ตอนที่ 1)
ฝันร้ายในคืนหลอกหลอน (ตอนที่ 2)
ประชุม ประชา ประชัน (ตอนที่ 3)
หมดสิ้นคำรัก (ตอนที่ 4)
| Create Date : 05 ตุลาคม 2560 |
| Last Update : 5 ตุลาคม 2560 7:57:54 น. |
|
32 comments
|
| Counter : 1036 Pageviews. |
|
 |
|
|
| ผู้โหวตบล็อกนี้... |
| คุณSweet_pills, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณเริงฤดีนะ, คุณสองแผ่นดิน, คุณไวน์กับสายน้ำ, คุณkae+aoe, คุณโอพีย์, คุณเนินน้ำ, คุณกิ่งฟ้า, คุณบาบิบูเบะ...แปลงกายเป็นบูริน, คุณtuk-tuk@korat, คุณคนผ่านทางมาเจอ, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณภาวิดา คนบ้านป่า, คุณหอมกร, คุณสาวไกด์ใจซื่อ, คุณmcayenne94, คุณmariabamboo, คุณTui Laksi, คุณJinnyTent, คุณซองขาวเบอร์ 9, คุณSai Eeuu, คุณhaiku, คุณruennara, คุณnewyorknurse |
โดย: เริงฤดีนะ   วันที่: 5 ตุลาคม 2560 เวลา:7:12:29 น. |
|
|
|
โดย: สองแผ่นดิน  วันที่: 5 ตุลาคม 2560 เวลา:7:59:47 น. |
|
|
|
โดย: kae+aoe  วันที่: 5 ตุลาคม 2560 เวลา:8:28:34 น. |
|
|
|
| โดย: ลม อิสระ IP: 118.174.65.50 วันที่: 5 ตุลาคม 2560 เวลา:10:06:15 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า  วันที่: 5 ตุลาคม 2560 เวลา:10:58:05 น. |
|
|
|
| โดย: kae+aoe วันที่: 5 ตุลาคม 2560 เวลา:11:00:34 น. |
|
|
|
โดย: เนินน้ำ  วันที่: 5 ตุลาคม 2560 เวลา:11:04:39 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36  ) วันที่: 5 ตุลาคม 2560 เวลา:12:02:13 น. |
|
|
|
| โดย: กิ่งฟ้า วันที่: 5 ตุลาคม 2560 เวลา:12:52:29 น. |
|
|
|
โดย: อ้อมแอ้ม (คนผ่านทางมาเจอ  ) วันที่: 5 ตุลาคม 2560 เวลา:14:23:16 น. |
|
|
|
โดย: ภาวิดา (คนบ้านป่า  ) วันที่: 5 ตุลาคม 2560 เวลา:16:01:18 น. |
|
|
|
โดย: หอมกร  วันที่: 5 ตุลาคม 2560 เวลา:16:34:43 น. |
|
|
|
โดย: mariabamboo  วันที่: 5 ตุลาคม 2560 เวลา:18:24:39 น. |
|
|
|
โดย: mambymam  วันที่: 5 ตุลาคม 2560 เวลา:19:23:39 น. |
|
|
|
โดย: Tui Laksi  วันที่: 5 ตุลาคม 2560 เวลา:20:35:17 น. |
|
|
|
| โดย: JinnyTent วันที่: 5 ตุลาคม 2560 เวลา:21:21:33 น. |
|
|
|
| โดย: JinnyTent วันที่: 5 ตุลาคม 2560 เวลา:21:22:50 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 5 ตุลาคม 2560 เวลา:21:44:53 น. |
|
|
|
| โดย: Sai Eeuu วันที่: 5 ตุลาคม 2560 เวลา:22:24:22 น. |
|
|
|
| โดย: ruennara วันที่: 6 ตุลาคม 2560 เวลา:3:01:58 น. |
|
|
|
|
|
อ้าว...มาอ่านบทจบบริบูรณ์แล้วรึคะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 392 คน [
พึ่งอัพตะพาบเสร็จเหมือนกันค่ะ
ต้องไปเตรียมตัวไปทำงานละ
เดี๋ยวกลับมาอ่านนะคะ