ลองนึกเล่นๆ แต่อาจเป็นจริงได้เสมอว่า
ขนาดตัวเราเองแท้ๆ วันไหนเกิดเป็น อัลไซน์เมอร์ ขึ้นมา
จำอะไรใครไม่ได้ สติปัญญาเปลี่ยนไป
ก็จะมีแเหลือแต่ ร่างกายเท่านั้นที่ยังเป็นของเรา แค่นั้นเองนะครับ

เดี๋ยวนี้ อาจารย์เต๊ะ อัพบล็อกแบบมินิมอล
มากคือน้อย น้อยคือมาก ไม่จำเป็นก็ไม่ใส่รูป แบบสมัยแรกๆที่เขียนบล็อก แบบว่า ถ้าเพื่อนไม่ขอดูรุปก้ไม่ใส่ บางทีถ้าเพื่อนไม่ขอให้อัพบล็อกใหม่ ก็ปล่อยไหลไปเรื่อยๆครับ
ไม่มีอะไร แค่มันเหนื่อยนะครับ 555

ไม่ใช่ตัวตนของเราที่แท้จริง
ไม่อยู่ในบังคับบัญชาของเรา
หลักอนัตตาในพระพุทธศาสนาเองคุณก๋า
อาจารย์หนะขอให้อัพบล็อกตั้งนานแล้ว
ก็ไม่อัพสักทีคุณก๋า คงเหนื่อยแหละ
อายุไม่ใช่น้อยๆ แล้วนี่นาเหมือนพี่ภาหนะ

ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว บางทีตัวตนเรา ก้อไม่ไช่ตัวตนที่แท้จริงในสิ่งที่คนรอบนอกเห็น

อาจจะต้องปรับกันไปตามสถานะการณ์ในการดำรงชีพให้ตัวเรา แต่ท้ายสุดแล้วตัวตนเราก้อจะเป็นเรา

ต่อเมื่อเราอยู่ในสถานที่ ที่เราไว้วางใจในตัวตนเรา..

งงมั้ยคะ 555

สวัสดีครับคุณก๋า


หายหน้าไปนานมากๆ มีเรื่องเกิดขึ้นเยอะมากๆ ไม่รู้จะเล่าเรื่องอะไรก่อนดีเลยครับ ฮาาๆๆๆ

ตัวตนที่ไม่ได้สร้างเอง บางครั้งน่ากลัวเหมือนกันนะครับ
ลืมคุยเรื่องแชมป์เปี้ยนลีกไป ปารีสสมหวังซะทีนะครับ กดอินเตอร์ไป 5 ลูกเลย

สวัสดี จ้ะ น้องก๋า

"คุณคือใคร รู้จัก ‘ตัวตน’ที่คุณอาจไม่ได้สร้างเอง" บล็อกวันนี้
เป็นเรื่องยากนะ ในการศึกษาและรู้จัก ตัวตนที่แท้จริงของเราเอง
ฟังวิทยากรพูดและแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน ก็ยังงง ๆ นะ ถาม
ตัวเราเองว่า แล้วตัวตนของเราน่ะ แท้จริงที่เราเข้าใจว่า เป็นตัวตน
ของเรา มันจริงไหม เราสร้าง(นิสัย) เหล่านี้ขึ้นเองหรือคนอื่น หรือ
สิ่งแวดล้อม ทำให้เรามีตัวตนเช่นนั้น (พอคิด พอตั้งคำถาม เราก็
เป็นนักปรัชญาแล้ว นะเนี่ย อิอิ)

สำหรับครู ครูคิดว่า ไม่ต้องไปนั่งคิดให้ปวดหัวหรอก ชีวิตคนเรา
มันสั้นนัก ตัวตนของเรา (น่าจะเป็นพฤติกรรมที่แสดงออก) ถ้าตัวตนของเรา ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน สังคมไม่เดือดร้อนเพราะเรา และจะดีกว่านั้น ก็คือ การรู้จักแบ่งปันเผื่อแผ่ไปถึงคนที่ด้อยกว่าเรา
เท่าที่เราสามารถทำได้บ้าง นั่นก็เป็นสิ่งดีสำหรับใจเราและดีสำหรับสังคมแล้วนะ ยิ่งวัยที่เหมือนไม้ใกล้ฝั่ง คิดมากไปปวดหัวเปล่า ๆอิอิ
ให้พอใจในสิ่งที่เรามี เราทำ ก็พอแล้วจ้ะ แต่ ก็ชอบอ่านนะ ชอบ
ความคิด ความรู้ที่เขาแบ่งปันให้เราได้อ่าน ได้คิดตาม มันก็เป็น
ส่วนหนึ่งที่ทำให้ได้ใช้สมองในทุก ๆ วัน จะได้ไม่เกิดความจำเสื่อม
อย่างไร ล่ะ นี่แหละประโยชน์อย่างแท้จริงแหละ จ้ะ
โหวดหมวด งานเขียน ฯ

สวัสดีเจ้า

ถ้าเราเห็นความไม่เที่ยงในตัวตนเรา
และอื่นๆ จนเห็นจริงว่าที่แท้ตัวตนจริงแท้ไม่มี
มีแค่รูปและนามชั่วคราว เกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไป
จิตคลายออก หมดความยึดมั่นถือมั่นในสิ่งเหล่านั้น
ได้ในที่สุดค่ะ

ตัวสีขาวน่าจะนกยางควายเจ้า

จริงครับคุณก๋า


วันๆนึงมีเป็นพันเรื่องเลยครับ ยุ่งแต่เรื่องของคนอื่นๆ แม่มั่ง หลานมั่ง หมามั่ง คนข้างๆ มั่ง เรื่องตัวเองมีน้อยมากๆ


อาทิตย์ก่อนไปงานแต่งงานหลานไถเฟสไปเจอเสื้อผ้าฝ้ายสไตล์เหนือๆ ตัดแบบ oversize กำลังฮิต สวยๆทั้งนั้น ... เหมาซื้อมาสิบกว่าตัว .... อ้อๆๆ แล้วก่อนไปงานแต่งงานไปซื้อพวกครีม เซรั่ม น้ำตบ บำรุงผิวหน้ามาหมดไปรวมๆกันก็หลักหมื่น เลยหลายตัวด้วย


เพื่อนๆบอกว่า "พอยุ่งกับเรื่องของตัวเองมักจะจบลงตรงที่เสียเงิน" ครับ ฮ่าๆๆๆ

ก็เหมือนกับเราที่ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ยังคงเป็นเรา แต่เพราะประสบการณ์ สภาพแวดล้อม สถานการณ์ และอะไรอีกหลายๆ อย่างทำให้เราเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม

คิดๆ ไปแล้วผมยังอยากได้ความมุ่งมั่นเมื่อครั้งไปเรียนที่จีนกลับมาจริงๆ ตอนนี้แม้ว่าจะมีความมุ่งมั่นที่ว่า แต่รู้สึกว่ามันไม่แรงกล้าเหมือนเมื่อก่อน ผมคงต้องหาทางทำอะไรสักอย่าง

เราเป็นใครก็ไม่รู้ มีแต่จิตที่เป็นเรา ออกจากคนนี้ ไปคนอื่น สัตว์ตัวอื่น
ตกนรก ขึ้นสวรรค์

วันนี้ ไม่มีฝนครับ

บางครั้งเราอยู่จนจะเข้าโลงแล้วยังไม่พบคำตอบเลย หรือบางคนอาจไม่พบคำตอบจนลงโลงไปก็ได้