ก่อนเดินทางประมาณ 7 วัน ต้องตามรายละอียดกำหนดนัดจากบริษัทและจนวันเดินทางไกด์ก็ไม่โทรมาคุย แต่โทรไปคุยกับคู่ทริป ไม่เป็นรัย
ที่สนามบินวันเดินทาง เจอเพื่อนร่วมความสนุกอีก 31 คน มาเป็นคู่ ครอบครัว แก็งเพื่อนร่วมงานและเพื่อนเรียน จาก 8 บริษัททัวร์ ที่น่าทึ่งแต่ละกลุ่มซื้อมาในราคาถูกแพงต่างกัน

ไกด์มาแนะนำอะไรเล็กน้อย แล้วปล่อยนักเรียนออกจากชั้น ไปเจอกันที่ Gate

เข้ามาในเครื่องแล้ว มหัศจรรย์ นี่เราได้ย้อนยุคไป 35 ปีเหรอ Airbus A310 สั่งต่อพิเศษมั้ง !!! ท้าวแขนที่นั่งเนอะ เหมือนยางหมดสภาพ ไม่มีปุ่ม ช่อง รูใดๆ นอกจากปุ่มปรับพนักเก้าอี้ขึ้น-ลง ไม่มีมอนิเตอร์ส่วนตัว มีแต่จอใหญ่ด้านหน้ากับจอเล็กอีก 2 จอ ของแต่ละข้าง หูฟังจึงไม่มี เราก็ดูสารคดีและการณ์ตูนใบ้ตลอดเส้นทาง

การเสริฟอาหารน่าทึ่ง ฝั่ง economy เข้าใช้พนักงานด้านละแค่ 2 คน เป็นชาย 3 หญิง 1 เสริฟเร็ว อาหารขึ้นมาจากครัวไทยก็โอเคล่ะ เสริฟอาหารพร้อมน้ำ รอบสองกาแฟ-ชา เสริฟเสร็จยังกินไปไม่ถึงไหน มาเก็บถาดแล้ว ยังกินขนมอยู่ เขาก็ขอเก็บถาดไปก่อน ให้เราหิ้วถ้วยขนมไว้

กับตันกล่าวอะไรยาวยืดกว่าที่เคยได้ยิน แต่พูดอังกฤษหรือไม่ ไม่รู้ เพราะแกบ่นมากกว่าพูดให้ผู้โดยสารรู้เรื่อง

ถึงแล้วสนามบินกรุงเตหะราน แรกๆเปิดช่องให้ต่างชาติเข้าแค่ 2 พอคนเยอะเข้าให้โยกไปช่องคนอิหร่าน ก็ไม่เลวร้ายหรอก เข้ามาที่โถงของสนามบิน ขนาดพอๆ กับสนามบินเชียงรายมั้ง มีร้านขายของไม่กี่ร้าน ร้านขนมคล้ายๆสินค้า Otop เครื่องหนัง 2 ร้าน ร้านเครื่องสำอางค์เหมือนจะเลิกกิจการ ของที่มีหรอมแหรมท่าทางจะเก่าหมดอายุ ร้านนาฬิกา ร้านของเล่นและอุปกรณ์ในการเดินทาง ร้านอาหาร 2 ร้าน ที่ไม่รับจ่ายด้วยบัตรเครดิต ขอเงินสดสกุลใหญ่ๆเท่านั้น ร้านที่มีคนเข้าๆออกถี่ มีร้านเดียว คือร้านขนม

มีข้อแนะอย่างหนึ่ง สำหรับการซื้อของในต่างประเทศ หากไม่ใช่ประเทศที่ท่านจะไปหรือไปใช้เวลาอยู่พอควร การใช้เงินกับเมืองผ่านควรใช้บัตรเครดิตหรือเดบิต เพราะถ้าเราใช้เงินสด ไม่ว่าสกุลอะไร เงินทอนจะเป็นเงินสกุลของคนขายจ้า ทำให้เรามีเศษหรือเงินสกุลที่หาโอกาสใช้ไม่ได้ เป็นเบี้ยหัวแตก เสียไปเปล่าๆ

หน่วยเงินอิหร่านเล็กมาก ถั่ว pistachio 220 กรัม ราคา 755,000 R ประมาณ 580 บาท แพงน่าดู( ณ วันที่ 20 ตุลาคม 2560 1 R= 0.00077 บาท)

สิ่งที่สร้างความหวาดผวา มากที่ซู๊ด คือ rest room มันสกปรก น่าสยอง โดยเฉพาะห้องน้ำชั้นล่างของสนามบิน ส่วนใหญ่เขาใช้ส้วมซึมนั่งยองๆ ที่ช่องถ่ายขนาดใหญ่ ไม่โค้งง้อตรงแน๋วมองเห็นลงไปถึงไหนๆ ในถังส้วมเลย ช่องนี้ก็อาจจะไม่ได้สัมผัสแปรงทำความสะอาดมานาน ทัวร์จีนก็มากันตรึม นึกสภาพแล้วกัน และทุกห้องทุกที่ ไม่มี กระดาษชำระค่า ต้องพกพาไปเองอ่ะ

อ่างล้างหน้าล้างมือ ก็เป็นที่สำหรับล้างเท้า ที่สาวบางคนสามารถยกเท้าขึ้นไปล้างได้ ท่ามกลางสายตาและความพิศวงงงงวยของคนไทย

เรื่องสายการบินและสนามบินนี่เป็นความตั้งใจของตัวเอง อยากเห็นสนามบินเตหะราน ได้สัมผัสแล้วตามประสงค์

จากตั้งแต่ซื้อทัวร์จนจบทริป ได้ข้อคิดการซื้อทัวร์ตุรกีว่า

• ต้องนับวันดูว่าวันที่เข้าที่เที่ยวบางแห่ง เกิดไปตรงกับวันที่เขาไม่ให้เข้าหรือปิดเปล่า เช่น พระราชวังทอปกาปึ (TOKAPI PALACE) ไม่ให้เข้าวันศุกร์ พิพิธภัณฑ์หรือสถานที่ท่องเที่ยวโดยทั่วไปปิดวันจันทร์ เช่น ทริปนี้ไม่ได้เข้าพระราชวังทอปกาปี ด้วยเจอวันศุกร์ที่เขาปิดเพื่อสวดมนต์และไม่ดูผีเสื้อที่ Konya เจอวันจันทร์ปิดพอดี

• ม้าไม้ควรสอบถามทัวร์ว่าไปดูตัวจริงหรือที่เขาใช้ในภาพยนต์ อารมณ์ต้องต่างกันแน่

• ช่วงการเดินทางระหว่างเมืองที่ห่างไกล ถ้าไม่อยากนั่งรถยาวนานเป็นวันๆ แถมบางทีเจอะรถลาก ก็ไม่รู้เพื่อให้ใช้เวลาครบ 2 ชม.พักตรงจุดขายของหรือเปล่า...ล่ะก็นั่งก้นแฉะเลย เช่น ปามุคคาเร่ กับแคปปาโดเกีย น่าจะเลือกโปรแกรมที่เดินทางด้วยเครื่องบินบ้าง

• check โปรแกรมดีๆ ถ้าไม่ชอบแวะเข้าแวะออกกับร้านค้า โรงงาน กิจการงานขายต่างๆ ก็ต้องดูดีว่ามีกี่แห่ง เพราะเมื่อเราตกลงใจแล้ว เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้เลยกับส่วนนี้ มีกี่แห่งกี่ที่ต้องไปหมด เขาจะบังคับให้เราไป มันเป็นข้อตกลงของคนทำโปรแกรมทัวร์กับโรงงานต่างๆ ลดแห่งไม่ได้ มีแต่เพิ่มได้ เขาจะมั่วๆเข้ามา

• ระยะเวลาต่อเครื่องบิน บางโปรแกรมขากลับนานมาก ถ้ารอในสนามบินใหญ่ อาจเพลินกับการละลายทรัพย์ แต่อย่างสนามบินเตหะราน 7 ชั่วโมง เหมือนติดเกาะร้าง

• โรงแรมที่จะจัดให้พักถ้าบอกระดับเช่น 4 ดาวหรือ 5 ดาวก็ดี แต่นั่นแหละเขาก็มักมีข้ออ้างเมื่อได้โรงแรมไม่ดีให้เรา ทั้งๆที่เราจ่ายเงินล่วงหน้าเพื่อให้เขาไปจัดการจองแล้ว ทริปนี้โรงแรมสุดท้ายมากับข้ออ้างว่าแย่งกับทัวร์จีนไม่ทัน สภาพห้องและความปลอดภัยน่าเป็นห่วง ยิ่งอาหารสุดๆไปเลย ได้ผอมกลับมา

• น้ำหนักกระเป๋าเดินทาง อ่านไม่ดี เขาให้ข้อมูลน้ำหนักไปน้อย น้ำหนักกลับมาก ซึ่งดี แต่ถ้าอ่านไม่รอบคอบ ก็ shop ไม่สุดๆ