แล้วเราจะกินอะไรกันดี เริ่มที่อาหารง่ายๆ ที่พบเห็นได้ตามตึกแถวทั่วไปในไต้หวันก็แล้วกัน ข้าวแกงไต้หวัน (ตั้งชื่อเอง เพราะไม่รู้จะเรียกอะไร )ไม่มีแกงเขียวหวาน ผัดกระเพรา ไข่พะโล้ กุ๊นเชียงทอด อย่างที่เราคุ้นชินหรอกนะ มีแต่อาหารปรุงเสร็จพร้อมกินใส่ในถาดมากมายหลายชนิด ตั้งเรียงรายในตู้กระจกกันฝุ่นกันแมลงวันให้ลูกค้าเลือก หน้าตาอาหารคล้ายกันไปโหม้ด อาหารจะเป็นผัดๆ ก็ส่วนใหญ่ผัดผักและของทอดไ ก่ หมู ปลา เมื่อเราเข้าไปซื้อก็หยิบอุปกรณ์ก่อน ถาด จานกระดาษ ถ้วยตักข้าวและน้ำแกง เป็นกระดาษทั้งหมด ที่นี่เขาใช้จานถ้วยกระดาษ สีน้ำตาลอ่อนๆคล้าย กล่องชานอ้อยที่บ้านเราเริ่มใช้กัน ของเขาทำจากอะไรไม่ทราบ อ้อยน่าจะมีไม่เยอะ เพราะไต้หวันเองนำเข้าน้ำตาลทรายจากไทย ถ้าเป็นก๋วยเตี๋ยวน้ำเขาใช้ถ้วยกระดาษเคลือบไข ไม่ค่อยใช้ถุงพลาสติกกัน หยิบอุปกรณ์ครบแล้ว ไปเลือกอาหารที่วางไว้ เลือกกับข้าวกี่ชนิดก็ได้ มากน้อยเท่าที่ต้องการใส่ในจาน เสร็จเรียบร้อยแล้วไปจ่ายเงิน เขาจะชั่งอาหารเฉพาะพวกผัดๆ แต่พวกทอดๆ เขาคิดราคาเป็นชิ้น คิดราคาข้าวเป็นถ้วย น้ำแกงฟรี น้ำดื่มฟรี รสชาดอาหารก็เหมือนกันทุกร้าน แต่ร้านที่คนเข้ามากมักจะเป็นร้านใหญ่ๆ ที่มีของให้เลือกเยอะและทำออกมาใหม่ๆ ร้านอาหารพวกนี้เห็นได้ทั่วไปตามตึกแถว เป็นที่พึงพาหลักของคนไต้หวัน

เมืองจีนต้องมีซาละเปา ที่มีชื่อเป็นซาละเปาลูกเล็กๆ เสี่ยวหลงเปามีไส้ กุ้ง ไก่ ผัก หมู นอกจากนี้ไม่ทราบมีไหม ขนาดของซาละเปาใหญ่กว่าเหรียญ 10 เล็กน้อย เสริฟมาร้อนๆในเข่งที่ใหญ่กว่าเข่งติ่มซำบ้านเรา 2 เท่า แป้งที่หุ้มจะเหนียวหน่อยสีขาวคล้ายแป็งเกี๊ยวแต่หนากว่า วิธีกินต้องกินตอนร้อนๆ โดยใช้ช้อนตักขึ้นมมาแล้วค่อยกัด ระวัง! ร้อนนะจ๊ะ ให้แป้งที่หุ้มมันทะลุ น้ำของไส้จะไหลออกมา ก็ค่อยๆ เล็มไปจนหมดลูก ร้านที่เมื่อมีแขกมาจะพาไปเป็นร้าน Din Tai Fung บนถนน Yongkang ในกรุงไถเป่ นอกจากร้านนี้แถวนั้นมีอีกหลายร้านและร้านดังที่ว่าก็มีสาขาหลายแห่งอยู่ เคยลองกินหลายร้านรวมทั้งร้านดัง ก็ไม่รู้สึกว่ารสชาดต่างกันแต่อย่างใดหรือเป็นคนลิ้นจรเข้ก็ไม่รู้ อ้อ เขาว่าร้านดังที่ว่ามีสาขาที่เมืองไทยแล้ว