|
|
|
| | 1 |
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 31 | |
|
 |
|
|
...หรือทั้งหมดนี้มันไม่ใช่ความรัก? |
|
นี่เป็นบล็อกแรกที่ผมได้เริ่มเขียนนะครับ เคยผ่านการเขียนนิยาย หรือบทการแสดงต่างๆ มาพอสมควรแต่ก็ยังไม่เคยลงมือเขียนบล็อกอย่างจริงๆ จังๆ สักครั้ง และจะขออนุญาตใช้พื้นที่ตรงนี้ในการเขียนบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ ในชีวิตที่ผมพบเจอมานะครับ กล่าวง่ายๆ คือ ขอใช้พื้นที่นี้เป็นการเขียนไดอารี่แล้วกันนะครับ
เกริ่นมาซะยาวเลย ฮ่าๆๆ งั้นก่อนจะเข้าเรื่องผมก็ขอแนะนำตัวก่อนเลยนะครับ ผมเป็นนักศึกษาเทคนิคการแพทย์ ปัจจุบันอยู่ชั้นปีที่ 3 ย่างเข้าสู่ ชั้นปีที่ 4 ครับ ผมขอใช้ชื่อนามแฝงของผมแทนการเรียกชื่อไปเลยแล้วกันนะครับ ผม "สมทวย" บางคนอาจจะคิดว่าชื่อมันดูตลก คือจริงๆ ผมก็ตั้งใจให้มันตลกนั้นแหละครับ ไม่มีอะไรมากเลย ฮ่าๆ...
เข้าเรื่องเลยดีกว่า เรื่องแรกที่ผมจะขอเขียนเลยก็คือ "ความรัก" ถามว่าอายุแค่นี้ทำไมถึงจะมาเขียนเรื่องความรักล่ะ? เคยผ่านมามากมายขนาดนั้นเลยหรอ? ผมอยากบอกตรงนี้เลยว่า "ไม่ขนาดนั้นครับ" แต่หากว่าความรักที่ผมผ่านเจอมามันทำให้ผมรู้สึกดี มันก็คงเป็นเรื่องปกติแหละ และถ้าหากผมบอกว่าความรักที่ผ่านมาทั้งหมดมันทำให้คนนึงจากที่เคยเชื่อมั่นในความรักกลับกลายเป็นว่า "เลิกศรัทธาในความรัก" เลยล่ะ? พ่อแม่หรือญาติใกล้ชิดมักจะพูดเสมอว่า "ความรักของเพศที่สามอ่ะมันไม่ยืนยาวหรอก จุดอิ่มตัวมันสั้นจะตาย" ในตอนนั้นผมยืนกรานเถียงอย่างมุ่งมั่นว่า "มันขึ้นอยู่ที่ว่าเราจะเจอใครมากกว่า" จากนั้นมาผมก็เชื่อมาตลอดว่าถ้าหากเราเจอคนที่ดี คนที่เราสามารถไว้ใจได้ คนที่เข้ากับเรา คนที่ตอบปัญหาเราได้และเราตอบปัญหาเค้าได้ นั้นแหละคนที่จะสามารถอยู่กับเราได้ตลอด... จนวันนี้ วันที่ผมได้มายืนอยู่จุดนี้ จุดที่เวลาผ่านไปแค่ 3 ปี กลับเจอแต่คนที่เข้าหาเราอย่างตั้งใจ เข้าหาเราจนเราเองที่คิดว่าจะไว้ใจได้ ผลสุดท้ายหน่ะหรอ ...หายไปอย่างไม่มีเยื่อใย ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่ผมรู้สึกตอนนี้มันหมายความว่าไง แต่ที่แน่ๆ มันทำให้ผมเลิกเชื่อและศรัทธาในความรักไปแล้ว และกลายเป็นว่าคำที่พ่อกับแม่หรือญาติผมได้พูดไว้มันเป็นจริงทั้งหมดเลย ตลอดเวลา 3 ปีที่ผ่านมา พูดไปมันก็ดูเหมือนสั้น แต่อยากให้มองที่ความรู้สึกและเวลาที่เสียไปแล้วก็ค่อนข้างที่จะยาวนานอยู่เหมือนกัน ต้องบอกก้่อนว่าผมเป็นคนที่เข้าหาคนอื่นไม่ค่อยเป็น ทุกคนที่ทำให้ผมรู้จักคำว่ารักเป็นคนเข้าหาผมและผมก็ยอมที่จะลองเปิดใจดู การเปิดใจให้ใครสักคนสำหรับผมมันเป็นเรื่องที่ยากมาก เช่นเดียวกับความรู้สึกผมที่เมื่อเปิดใจให้แล้วตัวผมเองที่มันถอนตัวยาก เขาทำดี ดีมากๆ มาตลอด จนโดนเวลากัดกร่อนสิ่งดีๆ ที่เขาทำ จนกลายเป็นว่าเขาเดินจากไปแบบทิ้งให้ผมงงว่ามันเกิดอะไรขึ้น? ผิดที่เราหรือเปล่า? เราทำอะไรเกินไปหรือเปล่า? เขาถึงได้หายไป ทุกครั้งที่ความรู้สึกมันเริ่มห่างเหินผมมักจะรู้สึกก่อนตลอดและมันก็เกิดขึ้นจริงทุกครั้งที่รู้สึก การจากไปของทุกคนมักจะเหมือนกันคือ หายไปแบบไม่บอกกล่าว หายไปแบบไม่มีเหตุผลอะไร มันทำให้ผมที่แค่รู้สึกงงแต่ก็ต้องทำใจและยอมรับมัน เสียใจเอง ร้องไห้เอง ทั้งที่ไม่ได้เรียกร้องมามันมาตั้งแต่แรก ถ้าถามผมว่าอยากมีรักดีๆ ไหม? ก็อยากมี แต่ตอนนี้ความรักดีมันกลายเป็นแค่ "คำตาย" คำนึง ที่ตอนนี้ผมไม่ได้รู้สึกดีกับมันไปแล้ว
ก่อนจะจากไปนี้ ผมอยากเล่าเพิ่มเติมอีกนิดนึงว่า "คนล่าสุดเป็นคนที่ทำให้ผมหมดศรัทธากับความรักจริงๆ เชื่อแล้ว เชื่อว่าทั้งหมดนี้มัน ...ไม่ใช่ความรัก เป็นเพียงแค่ความเหงาที่เหมือนกับลมที่พัดมาและพัดผ่านไป"
ขอบคุณครับ ;)
| Create Date : 11 พฤษภาคม 2564 |
| Last Update : 11 พฤษภาคม 2564 0:53:02 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 1037 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
