Bloggang.com : haiku : ความรักสีขาว

ความรักสีขาว

Pure [ビュア]

เรื่องนี้เคยดูทางช่อง ๓ เมื่อนานมาแล้ว ตอนหลังมาฉายทาง UBC อีกครั้ง แต่ชอบเสียงพากย์และการแปลบทของช่อง ๓ มากกว่า ถึงจะไม่ใช่ละครรักหวานโรแมนติคแต่ดูแล้วก็ชอบมาก ถ้าดูแค่บุคคลิกของตัวเอกแล้วก็ไม่คิดว่าจะทำออกมาเป็นละครที่ซึ้งได้ พระเอกเป็นนักข่าว นางเอกเป็นคนที่มีสติปัญญาช้า แต่คนเขียนบทเก่งหาจุดที่เขียนออกมาได้ แล้วก็ชอบบทพูดของหนังด้วย ติดใจละครญี่ปุ่นก็ตรงที่มีความกระชับ บทดี หลายเรื่องเขียนบทพูดได้อย่างประทับใจ ตัวละครก็เป็นคนธรรมดาที่เราพบเห็นได้ทั่วไป

พระเอก ซาวาโตริ โทรุ บุคคลิกเงียบขรึม มีอาชีพเป็นนักข่าวสังคมแต่ถูกย้ายมาทำงานที่ตัวเองไม่ชอบ ต้องเขียนข่าวซุบซิบ คุ้ยแคะเรื่องชาวบ้าน พ่อแม่ฆ่าตัวตายต้องเข้าไปอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งแต่เล็ก ความรู้สึกว้าเหว่ทำให้คิดว่ารักใครไม่เป็นและไม่คิดจะรักใครด้วย เมื่อแรกได้พบกับนางเอก โอริฮาร่า ยูกะ ก็รู้สึกรำคาญที่เธอเดิมตามเขาต้อย ๆ และทำตัวเป็นคนพูดไม่รู้ฟัง แต่ภายหลังเปลี่ยนเป็นประหลาดใจ เมื่อต้องไปทำข่าวศิลปินหน้าใหม่ที่ได้รับรางวัล Grand Prix โดยที่รู้ข่าววงในว่าเธอมีระดับสติปัญญาช้ากว่าคนปกติ พอเห็นหน้าก็จำได้ว่าเป็นคน ๆ เดียวกับผู้หญิงที่เขาเพิ่งช่วยเธอเอาไว้ ความรักที่บริสุทธิ์ขาวสะอาดของนางเอกค่อย ๆ ซึมซาบเข้าไปในหัวใจเขาจนเต็มเปี่ยมเมื่อไหร่เขาเองก็ไม่รู้สึกตัว ชินอิจิ สึสึมิ พระเอกคนนี้เคยเห็นเขาจากละครเรื่องหลัง ๆ จากเรื่อง "รวย เท่ เก๋กว่านี้มีอีกไหม" และ "สูตรรักข้าวห่อไข่" ยังดูดีไม่ค่อยเปลี่ยนไปเท่าไหร่เลย

เอมิ วาคูอิ นางเอกของเรื่อง ดาราคนนี้เล่นเป็นคนสติปัญญาช้าได้น่ารัก เคยดูเธอจากเรื่อง "Tokyo Cinderella Story" และเล่นเป็นพี่สาวของเคียวโกะในละครญี่ปุ่นที่ฉายช่อง ๗ เมื่อไม่นานมานี้เอง บุคคลิกของละครนี่คนละเรื่องกันเลย เธอไม่สวยมากแต่เล่นหนังเก่งจัง ชอบรอยยิ้มของเธอในเรื่องนี้ที่ดูเป็นเด็กซื่อใส มองทุกอย่างอย่างรื่นรมย์ ยูกะชอบรายการพยากรณ์อากาศและดูด้วยท่าทางตื่นตาตื่นใจทุกครั้ง และมักจะพกลูกกวาดสีสวยติดตัวอยู่เสมอ เพื่อมอบให้เพื่อนหรือคนที่รู้จักเป็นการปลอบโยนหรือให้กำลังใจ มีความรักทั้ง ๆ ที่ตัวเองไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร แต่ความรักสีขาวงดงามของเธอนั่นเองที่ค่อย ๆ เติมเต็มความรู้สึกที่มีแต่สีดำของโทรุให้เป็นสีจางลง จนใกล้เคียงกับสีของหัวใจเธอ

เมื่อเขากลับมาหาหลังจากที่ตั้งใจจะหนีหายไปจากชีวิตของเธอ เพราะผิดคำพูดที่ให้ไว้ โดยที่ไม่สามารถอธิบายให้เธอรับรู้หรือเข้าใจได้ โทรุบอกกับฟูจิกิเพื่อนผู้หญิงที่มาหลงรักเขาว่า

"ยูกะต้องเจ็บปวด หากได้รู้ถึงเหตุผลที่เขาต้องทำในสิ่งที่เธอขอร้องไม่ให้ทำ"
เนื้อเรื่องดำเนินไปแบบเรียบง่าย เริ่มเรื่องด้วยโทรุช่วยยูกะจากพวกจิ๋กโก๋ข้างถนน เธอเดินตามเพื่อจะขอบคุณ

"คุณโทรุเป็นคนดีค่ะ” เป็นคำพูดแรกที่เธอเอ่ยกับเขา และเป็นคำที่ติดปากเธออยู่เสมอ
ยูกะอยู่กับแม่สองคน มีเรียวจังลูกพี่ลูกน้องที่เติบโตมาด้วยกัน คอยดูแลและแอบรักเธออยู่เงียบ ๆ ตัวเรียวจังก็มีมาจิโกะเพื่อนร่วมงานที่ร้านอาหารมาแอบหลักเขาข้างเดียวเหมือนกัน สติปัญญาที่ช้ากว่าคนอื่น ดูจะไม่เป็นปัญหาเพราะทั้งแม่และเรียวจังคอยปกป้อง ความสามารถพิเศษในงานประติมากรรมของเธอเป็นจุดเด่นที่หลายคนจ้องจะหาผลประโยชน์ โทรุต้องการปกป้องพรสวรรค์ของเธอไว้ สองคนเริ่มผูกพันกันตรงนี้เอง

งานของยูกะมักประกอบด้วยปีกและมีสีขาวอยู่เสมอ แสดงให้เห็นเนื้อแท้ของเธอที่อยากมีอิสระและความบริสุทธิ์ในหัวใจ ยามที่เธอเศร้าหรือดีใจก็มักจะมีพ่อบนฟ้าคุยเป็นเพื่อนอยู่เสมอ จะรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวก็ตามยูกะได้ค่อย ๆ เจือจางสีขาวบริสุทธิ์ลงไปในทั้งความรู้สึกและหัวใจของโทรุให้ค่อย ๆ มีสีที่งดงามขึ้น ไม่ว่าจะเป็น

คราวแรกที่ได้รู้จักกัน เธอส่งลูกกวาดเม็ดแรกและอีกหลายครั้งให้เขาในเวลาต่อมา โทรุเก็บมันไว้อย่างดีจนเมื่อเขาทิ้งลูกกวาดไว้พร้อมกับเครื่อง page ที่เธอเรียกได้อย่างน่ารักว่า "กระดิ่งวิเศษ" (UBC แปลว่าเสียงแห่งมนต์วิเศษ) ยามที่หนีหายไปจากชีวิตของยูกะเพราะไม่ต้องการทำให้เธอต้องเจ็บปวด

หรือคำพูดแปลกของเธอที่ติดอยู่ในใจเขาที่ว่า "ปีกคุณโทรุกำลังจะหักค่ะ" และคำพูดนี้เองที่ชิ้นงานของเธอต่อมากลายเป็นรูป "ปีกหัก" เสมอ จนถูกขอร้องแกมบังคับให้ทำงานในรูปแบบใหม่ ๆ เพื่อออกแสดงในงานนิทรรศการของเธอในหัวข้อ "ความรัก" คำแปลกใหม่ที่เพิ่งเคยได้ยิน ถามใครก็ไม่มีคนอธิบายความหมายให้เธอเข้าใจได้สักคน แต่หัวใจคงจะรู้จักและรับรู้ตั้งแต่แรกที่ได้พบกับเขาแล้ว มาจิโกะเคยอธิบายด้วยถ้อยคำง่าย ๆ ให้ยูกะฟังว่า "ความรู้สึกชอบมาก ๆ อยากอยู่ใกล้ ๆ แล้วหัวใจก็จะเต้นดังตึ๊ก ๆ"

ยูกะไปหาโทรุ เขาถามว่ามีธุระอะไร เธอตอบตามที่รู้สึก
"อยากอยู่ใกล้ ๆ ค่ะ"

โทรุให้คำตอบเรื่องความรักที่ยูกะถามเขา
"ความรักไม่มีรูปแบบหรอก"

ในช่วงสุดท้ายก่อนเวลาแสดงผลงาน ยูกะทำชิ้นงานสำคัญที่ต้องแสดงเสร็จ โทรุตามมาดู รูปปีกหักสีขาวขนาดใหญ่ที่ยูกะให้ชื่อผลงานใหม่ว่า "ความรัก" เป็นครั้งแรกที่เขายิ้มได้ทั้งหัวใจ งานของยูกะปลอบประโลมจิตวิญญาณที่ทุกข์ทนแต่หนหลังของเขา ให้สงบและเป็นสุขได้อย่างประหลาด

ช่างถ่ายภาพคู่แข่งของโทรุแอบถ่ายรูปเขากำลังโอบยูกะไว้ แล้วส่งไปให้เจ้านายของโทรุจนเขาถูกตำหนิ พอยูกะมาหาเขาจำต้องไล่ยูกะไป

"ฉันช่วยอะไรเธอไม่ได้หรอกนะ ให้เธอกลับไปซะ"

ยูกะจากไปแต่สุดท้ายก็กลับมานั่งที่หน้าอพาร์ตเมนท์ของเขา โทรุวุ่นวายใจจนต้องออกตามหายูกะ และรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นเธอไม่ได้ไปไหนไกล ยูกะบอกเขา

"อยากอยู่ใกล้ ๆ เท่านั้นค่ะ" อีกครั้งที่โทรุกอดเธอไว้แนบอกนิ่ง ยูกะค่อย ๆ โอบตอบ มือข้างหนึ่งของเธอถือรูปปีกหักไว้ กล้องถ่ายย้อนแสงในระยะไกล ๆ ความมืดรอบตัวตัดกับแสงที่พุ่งตรงเข้าหากล้อง ภาพเลือนลางลง เห็นเพียงเงาสองเงาที่ยืนแนบชิดกัน และเงาของชิ้นงานในมือยูกะราวกับโทรุมีปีกติดอยู่ที่หลัง แม้จะเป็นรูปปีกหัก แต่ก็เป็นเหมือนความรักของยูกะได้ติดปีกให้โทรุได้โบยบิน

จุด peak ของเรื่องอยู่ที่ โทรุต้องเขียนข่าวเปิดโปงคนที่เป็นต้นเหตุของการฆ่าตัวตายของพ่อและแม่ คน ๆ นั้นค่อย ๆ เข้ามาพัวพันทั้งเขาและเธอ เมื่อได้ข้อมูลพอที่จะเขียนข่าว ยูกะมาขอร้องไม่ให้เขียน เพราะคนที่โทรุต้องเขียนถึงเป็นพ่อของเด็กที่เป็นเพื่อนกับเธอ ยูกะใช้คำพูดเดียวกับที่พูดกับเขาว่า
"ปีกของคุณโคตะกำลังจะหัก เหมือนปีกของคุณโทรุเลย" และที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใดคือ "หัวใจกับหัวใจค่ะ" คำสั้น ๆ แต่โทรุก็เข้าใจลึกซึ้งถึงคำนั้นได้ดี แต่ก็เพราะยูกะนั่นเองทำให้เขาต้องผิดคำพูดของตัวเอง จนต้องหลีกหนีไปจากชีวิตของยูกะ ก่อนไป โทรุให้ยูกะสัญญาว่าจะทำงานต่อไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม เรียวจังขอใหัยูกะลืมโทรุและบอกว่ารักเธอมาก เขาตัดสินใจไม่ไปโอซาก้า จะอยู่ข้าง ๆ คุ้มครองเธอตลอดไป

"ต่อไปนี้ทุกอย่างจะเป็นเหมือนเดิม"

ยูกะทำงานโดยไม่หยุดตามที่ให้สัญญากับเขาโดยบอกแม่ว่า
"เมื่อเสร็จแล้วจะทำให้กระดิ่งวิเศษดังแล้วเขาก็จะมาดู เพราะทุกครั้งจะเป็นอย่างนี้ คุณโทรุบอกว่าถึงอยากอยู่ด้วยกัน แต่บางเวลาที่อยู่ด้วยกันไม่ได้ก็มี และตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลานั้นค่ะ"
ยูกะปั้นรูปอย่างไรแต่งานที่ออกมาก็เป็นรูปปีกหักทุกครั้ง เจ้าตัวพยายามบอกกับตัวเอง

"นี่เป็นสัญญากับคุณโทรุ"

ยูกะนำรูปปีกหักทั้งหมดไปวางไว้ที่สนามหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า วันแล้ววันเล่าไม่ว่าฝนจะตกหรืออากาศแจ่มใส

ฟูจิกินำรูปถ่ายและแผนผังการจัดนิทรรศการผลงานของยูกะมาให้ และตามไปดูที่ ๆ ยูกะนำรูปปีกหักไปวางไว้ มาจิโกะกลับไปเยี่ยมบ้านได้พบกับโทรุโดยบังเอิญ รีบส่งข่าวให้เรียวจังรู้ ถามว่าจะบอกยูกะไหม เขาปฏิเสธเพราะต้องการให้ยูกะลืมโทรุ

ต่อมาฟูจิกิได้พบกับเรียวจัง เธอบอกเขาว่า
"คุณโทรุคิดอยู่นานกว่าจะเขียนข่าว แต่ก็ต้องทำเพื่อปกป้องพรสวรรค์ของตัวยูกะเอง ก่อนตัดสินใจเขียนก็ตกลงใจว่าจะหายไปจากชีวิตของยูกะ"
ฟูจิกิเล่าให้เรียวจังถึงเรื่องที่คุยกับโทรุก่อนที่เขาจะจากไป เธอถามโทรุว่า
"คุณทำเพื่อเธอไม่ใช่หรือ"
"ถ้าเธอรู้ว่าผมทำเพื่อตัวเขาล่ะก็ เขาจะทรมานใจมาก เพราะฉะนั้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม อย่าบอกเขา"
"คุณโทรุทำอย่างนี้ไม่สมกับกับเป็นคุณโทรุเลย"
"ไม่สมกับเป็นฉันหรือ เท่าที่ผ่านมา ฉันคิดว่าสายตาที่เย็นชาของฉันสามารถมองอะไรได้ทะลุปรุโปร่ง ถึงแม้จะทำร้ายใครก็ตามเพราะฉันคิดว่าความเป็นจริงเป็นสิ่งไม่ตาย แต่พอฉันได้รู้จักกับเด็กคนนั้น ฉันก็ไม่แน่ใจขึ้นมาว่าอะไรคือความจริง ตราบใดที่ยังไม่รู้ว่าอะไรคือความจริง ฉันคงทำอะไรให้เด็กคนนั้นไม่ได้ นกปีกหักน่ะทำอะไรไม่ได้หรอก ขอร้องนะ รับปากกับฉันซิ" พอเล่าจบก็บอกเรียวจังว่า
"ฉันตั้งใจว่าจะรักษาสัญญา แต่พอเห็นคุณยูกะทำชิ้นงานปีกหันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้วยความตั้งใจอย่างแรงกล้าที่จะรักษาสัญญาที่ให้กับคุณโทรุ ฉันก็เริ่มสงสัยว่าจะต้องยอมผิดสัญญาซะแล้วล่ะ นี่เป็นของที่คุณโทรุทิ้งไว้ ฉันก็ไม่ทราบว่าจะเก็บไว้ทำไม" ฟูจิกิวางเครื่อง page และลูกกวาดหลากสีลงบนโต๊ะแล้วพาเรียวจังไปที่ ๆ ยูกะนำรูปปีกหักไปวางไว้

แม่เตือนให้ยูกะกินข้าวแต่ลูกสาวไม่ยอม พอถูกขู่ว่าถ้าไม่กินข้าวแล้วจะไม่สบายแล้วทำงานไม่ได้ถึงได้ผล เรียวจังตัดสินใจไปตามโทรุกลับมา พอพบแล้ว เรียวจังบอกเขาว่า

"ยูกะทำงานต่อไปตามสัญญา แต่ทุกชิ้นเป็นรูปปีกหัก ยัยนั่นทำแต่รูปปีกหัก บอกว่าเพราะสัญญากับนายไว้ ก้มหน้าก้มตาทำอย่างหยุดหย่อน ฉันคิดแต่ว่าจะปกป้องคุ้มครองยูกะตลอดไป เพราะยูกะเป็นอย่างนี้เลยต้องปกป้องความจริงที่โหดร้าย การคิดว่าเพราะยูกะเป็นแบบนั้นเท่ากับเห็นยูกะแปลกแยกจากคนอื่น เพราะยูกะเข้าใจความรู้สึกคนอื่นได้ดีจึงซึมซาบได้ว่า ที่ฉันและคุณน้าพยายามปกป้องเขาก็เพราะหว่งใยในตัวเขา ก็เลยยอมมาตลอดโดยไม่พูดอะไรเลย แต่ในใจอาจจะนึกอึดอัดอยู่ก็ได้ แล้วบังเอิญตอนนั้นนายก็เดินเข้ามาในชีวิต ยูกะบอกว่านายเป็นคนดีบ่อย ๆ คิดว่านายคงไม่ได้คิดปกป้องยูกะหรอก เพียงแต่คลี่ความจริงที่พวกเราห่อหุ้มเอาไว้ออกมา แล้วจากนั้นคิดว่ายูกะคงดีใจมาก ๆ เลย เพราะว่าคนแรกที่มองยูกะเป็นคนธรรมดาสามัญคนหนึ่งก็คือนาย ฉันเองก็เพิ่งจะรู้ว่าสิ่งที่ยูกะต้องการไม่ใช่การปกป้องคุ้มครอง เพราะฉะนั้นคนที่จะช่วยยูกะได้ก็มีแต่นายเท่านั้น"

"ยกย่องกันมากเกินไปแล้ว ตราบใดที่ผมไม่มีความมั่นใจที่จะแสดงความจริงทุกอย่างให้เธอเห็นได้ล่ะก็ ผมขอบอกว่าผมไม่ใช่คนที่เข้มแข็งอย่างนั้นหรอกนะ...ไม่ใช่ เด็กคนนั้นรู้จักความรักที่มีแต่การให้ นั่นเป็นสิ่งที่ติดตัวเธอมาตั้งแต่เกิดแล้ว เป็นสิ่งที่คุณแม่ คุณพ่อ และคุณมอบให้ เพราะฉะนั้นผมจีงไม่สามารถตอบสนองเธอได้"

"นายกลัวอะไรอยู่ ในโลกนี้มีมนุษย์ที่เข้มแข็งถึงขนาดนั้นที่ไหนกันล่ะ ทุกคนมีความกลัวทั้งนั้นแหละ แต่ทุกคนก็กำลังพยายามเชื่อมั่นอะไรสักอย่างเพื่อหลีกหนีไปจากมัน เชื่อมั่นอะไรสักอย่าง" พูดแล้วน้ำตาก็หยด เรียวจังวางของที่ฟูจิกิมอบให้เขาลงตรงหน้าโทรุ

"ของพวกนี้..นายควรพกมัน ถ้าทำงานเสร็จแล้ว กระดิ่งวิเศษจะดัง แล้วนายก็จะมาดูงานของเธอ ยูกะจะทำงานต่อไปด้วยความที่เชื่อมั่นอย่างนั้น ไม่ว่าจะทำแล้วจะกลายเป็นรูปปีกที่หักก็ยังตั้งหน้าตั้งตาทำต่อไป เพื่อให้กระดิ่งวิเศษนี่มันดัง ไม่ว่านายจะหลีกหนีไปจากยูกะหรืออะไรก็ตาม ก็ช่วยมาดูหน่อยเถอะ ช่วยไปดูที่ ๆ นายเติบโตมาแล้วนายจะเข้าใจความรู้สึกของยูกะ ขอเพียงแค่นี้เอง ช่วยไปดูหน่อยเถอะ" เรียวจังพูดด้วยน้ำตากลบตา

โทรุตัดสินใจกลับไปหายูกะ ไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ตกตะลึงกับรูปปีกหักสีขาวสะอาดตาวางเรียงรายเต็มสนาม เขาหยิบรูปปีกหักชิ้นหนึ่งออกวิ่งไปหายูกะ กล้องถ่ายต้ดสลับกับฉากยูกะกำลังปั้นรูปปีกหัก ด้วยความรีบร้อนของโทรุ เขาถูกคนเดินชนรูปปีกหักที่หอบมาตกแตก ชิ้นส่วนเล็ก ๆ หล่นลงกับพี้น เขาก้มลงหยิบไว้ในมือ ช่วงที่ลุกขึ้นเชือกที่ผูกโครงเหล็กไว้ในที่สูงขาดลง เหล็กตกใส่โทรุ ยูกะพลั้งมือทำรูปปีกหักที่ปั้นตกแตก

"ว้า ! หักเสียแล้ว"

เหล็กตกใส่ตัวโทรุ ทับรูปปีกหักและลูกกวาดที่ติดตัวมาด้วย สีเขียวถูกทับจนบี้แบน สีแดงกลิ้งหลุน ๆ มาอยุ่ตรงกลางจอภาพ สีแดงของลูกกวาดเหมือนสีหัวใจของโทรุ ที่เจือจางความเข้มข้นลงจนมีสีแดงสด เหมือนความรู้สึกที่รู้จักรักใครสักคน เสียงกระดิ่งวิเศษดังขึ้นยาว...นาน...

แม่วิตกว่าจะบอกยูกะเรื่องอาการโคม่าของโทรุ
"ยูกะเฝ้าคอยคุณโทรุมาตลอดเวลา" เรียวจังห้ามไม่ให้บอก
"ไม่ได้หรอกครับ แค่เธอรู้ว่าเจ้านั่นบาดเจ็บก็หนักเกินไปสำหรับยูกะแล้ว อีกอย่างหากเจ้านั่นเกิดเป็นอะไรขึ้นมามันจะ..."
"แต่ว่า..."
"ผมจะไปคนเดียวนะ ไม่ต้องบอกยูกะนะครับ" เรียวจังอาสาไปดูอาการของโทรุก่อน ยูกะเดินออกมาจากห้องทำงานพอดี
"มีอะไรกันหรือ"เรียวจังท่าทางอึกอัก
"อ๋อ! เปล่า...งานเสร็จหรือยัง"
"ปีกหักอีกแล้วล่ะ แต่ว่าจะทำขึ้นมาใหม่" พอแม่ได้ยินคำนี้ก็นึกถึงคำพูดของโทรุ
"ทำไมไม่บอกความจริงเธอล่ะครับ" เรียวจังทำท่าจะออกไป แม่ยูกะลุกขึ้นคว้ามือเรียวจังไว้แล้วเอ่ยบอกลูกสาว น้ำตาเริ่มคลอ
"ยูกะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมไปข้างนอกสิ...ไปพบคุณซาวาโตริ กันเถอะ"
"คุณโทรุ..." ยูกะถามสีหน้างง
"ใช่...เร็วเข้าสิ...เร็วเข้า" หญิงสาวทำตามที่แม่บอก
"คุณน้า...ทำไมล่ะครับ..." เรียวจังพยายามห้าม เอ่ยถามสีหน้ากังวลใจ
"ไม่เป็นไร น้าจะพยายาม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่ายูกะจะจมอยู่ในความเศร้าสักเพียงไหน น้าก็จะพยายาม...จะพยายามในฐานะของคนที่เป็นแม่ ในฐานะที่เป็นผู้ให้กำเนิดเด็กคนนั้น น้าจะพยายาม"
"คุณน้า..." เรียวจังเอ่ยออกมาอย่างอ่อนแรง

ที่โรงพยาบาล ยูกะหอบเอารูปปีกสีขาวที่เพิ่งทำเสร็จมาด้วยเพือให้โทรุได้เห็น ฟูจิกิพบกับสองคนแม่ลูก แม่บอกว่ายังไม่ได้บอกเรื่องโทรุให้ยูกะฟัง ยูกะมองรูปปีกในมือแล้วพึมพำกับตัวเอง
"สงสัยว่าจะยังไม่ดังจริง ๆ ด้วย...กระดิ่งวิเศษ"
หมอออกมาบอกอาการของโทรุ
"อาการโคม่ามากครับ ถ้ามีใครอยากให้พบก็อย่าได้รีรอเลยครับ"
แม่บอกให้ยูกะเข้าไปพบโทรุ
"เข้าไปพบกับคุณซาวาโตริซะซิ ไปพบแล้วก็...คุยกับคุณโทรุตามที่ใจอยากเถอะ" ยูกะรับคำแล้วอุ้มรูปปีกหักเข้าไปในห้องคนป่วย โทรุนอนนิ่ง สายระโยงระยางติดที่แขน มีฝาครอบ oxygen ปิดที่ปาก ยูกะเอ่ยถาม
"คุณโทรุคะ...คุณโทรุเป็นอะไรคะ" หญิงสาววางชิ้นงานไว้บนโต๊ะข้าง ๆ เรียกเขาอีกครั้ง โทรุค่อย ๆ ลืมตาขึ้น มองหน้ายูกะ พูดอย่างแผ่วเบา
"นี่เธอ..."
"คุณโทรุ" โทรุดึงฝาครอบ oxygen ออก พูดอย่างอ่อนแรง
"ฉันมา...มาเพื่อจะพบเธอ...และฉัน...กำลังจะ...ตาย"
"ตาย...งั้นคุณโทรุก็จะกลายเป็นท้องฟ้าหรือคะ"
"ไม่ใช่...ไม่ได้กลายเป็นท้องฟ้า...ฉัน...ถึงแม้ฉันจะตาย...แต่ก็ยัง...มีชีวิต...อยู่ในหัวใจของเธอต่อไป..."
"อยู่ในข้างใน...หัวใจของฉัน" ยูกะทวนคำสุดท้ายของเขา
"ใช่..." แม้จะอ่อนแรงแต่โทรุก็ยังยึดแขนเสื้อยูกะให้เธอซบลงที่อก ให้ฟังเสียงแผ่วเบาของหัวใจตัวเอง ยูกะพูดเสียงเบา
"เสียงของหัวใจ"
"ถึงแม้ว่า...เสียงนี้จะขาดหายไป...ฉันก็ยัง...อยู่ข้างใน...หัวใจของเธอ...ตลอดเวลา..."
"ข้างในหัวใจ..."
"ใช่...จะอยู่...ตลอดไปไม่เสื่อมคลาย...เพราะฉะนั้น...ไม่ต้องทำให้...กระดิ่งวิเศษ...ดังอีกแล้วก็ได้..."

"ข้างในหัวใจ...ตุ๊บ ๆ ตุ๊บ ๆ..." ยูกะแนบหูกับอกโทรุ ฟังเสียงจังหวะอ่อนล้า เอ่ยตามเสียงเต้นของหัวใจเขา โทรุมองเศษปีกหักที่อยู่ในมือแล้วมองหญิงสาวที่ซบหน้านิ่งอยู่ แล้วยกชิ้นส่วนที่ถืออยู่ ทาบกับรูปปีกหักของยูกะที่วางไว้ข้างเตียง สายตาพร่าเลือน แม้ขนาดของปีกที่วางทาบกันจะต่างกันอย่างสิ้นเชิง หากภาพที่เห็นก็กลายเป็นปีกงดงามคู่หนึ่ง โทรุหลับตาลง น้ำตาหลั่งลงไม่ขาดสาย
"ตุ๊บ ๆ ตุ๊บ ๆ ตุ๊บ ๆ..."
"ขอบใจมากนะ..ยูกะ..." โทรุเอ่ยคำสุดท้าย
"ตุ๊บ ๆ ตุ๊บ ๆ ตุ๊บ ๆ" ยูกะยังเอ่ยตามเสียงที่ได้ยิน แล้วเสียงนั้นก็เงียบสนิทลง
"ไม่ได้ยิน...เสียงหัวใจคุณโทรุแล้วค่ะ" เธอหันไปมองดวงหน้าสงบ
"คุณโทรุคะ..." ยูกะรู้สึกงง ๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วซบลงที่หัวใจเขาอีกครั้ง

ในห้องทำงานของยูกะ หญิงสาวตะแคงหูกับโต๊ะแล้วพูดตามเสียงหัวใจเขา
"ตุ๊บ ๆ ตุ๊บ ๆ ตุ๊บ ๆ" แล้วเงยหน้าขึ้นมองฟ้า เอ่ยถามพ่อ
"พ่อไม่ได้อยู่ที่นั่นหรือคะ ใช่ไหมคะ"
แม่พูดกับหมอประจำตัวของยูกะ
"เด็กคนนั้นไม่มีน้ำตาสักหยด แล้วก็ไม่ได้คลุ้มคลั่งด้วยค่ะ รู้สึกว่ามันยากเกินไปที่จะทำให้แกเข้าใจความหมายของคำว่าตาย ทุก ๆ วันแกได้แต่นั่งเหม่อลอย"
"คุณนายครับ นี่เป็นเวลาที่จำเป็นสำหรับเด็กคนนั้น เพื่อที่จะทำความเข้าใจ และก็ยอมรับถึงความโศกเศร้าที่เกิดจากคำว่าตายได้ คอยเฝ้าดูเธอห่าง ๆ เถอะนะครับ เชื่อมั่นในความเข้มแข็งภายในจิตใจของเธอเถอะครับ"
"เวลาที่จำเป็นสำหรับยูกะ" ใบหน้าคนเป็นแม่ระบายด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

ฟูจิกิเก็บข้างของ ๆ โทรุ จับต้องข้าวของที่เขาเคยใช้อย่างอ่อนโยน เศร้าสร้อย น้ำตาไหลริน แล้วก็เหลือบไปเห็นจดหมายที่จ่าหน้าซองถึงยูกะจากโทรุ
เรียวจังลาแม่ของยูกะไปทำงานที่โอซาก้า
"ขอโทษนะครับที่จะไปในเวลาที่แย่ ๆ อย่างนี้ แต่ว่ายังไงล่ะครับ เริ่มต้นชีวิตใหม่น่ะครับ คิดว่าถึงเวลาแล้วล่ะครับ ก็ย่างเข้าฤดูใบไม้ผลิแล้วนี่ครับ"
"นั่นซินะ ฤดูใบไม้ผลิแล้วนะ"
"คุณน้าครับ ยูกะคงไม่เป็นไรใช่ไหมครับ"
"ไม่เป็นไร เด็กคนนั้นแสดงให้เราเห็นมาตั้งมากแล้วไม่ใช่หรือ ความเข้มแข็งที่เราไม่เคยรู้จัก น้าเชื่ออย่างนั้นจ๊ะ"

เรียวจังนึกภาพเก่า ๆ ของยูกะ คำพูดของเธอที่กล่าวในงานแนะนำศิลปินหน้าใหม่
"ฉันกำลังคอยให้ฤดูใบไม้ผลิมาถึงเร็ว ๆ ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ต่อไปนี้ก็จะพยายามค่ะ"
เขาเอ่ยคำสุดท้ายกับแม่ของยูกะ "ผมก็เชื่อเช่นกันครับ"

ยูกะนั่งอยู่ในห้องทำงาน เอ่ยกับตัวเอง
"ไม่ใช่บนท้องฟ้า ในหัวใจ ไม่ใช่บนท้องฟ้า" เธอยกมือข้างหนึ่งขึ้นทาบหัวใจ
"คุณโทรุอยู่ที่นี่..." แล้วยกมืออีกข้างวางทาบซ้อนกัน
"พ่อก็อยู่ที่นี่เหรอ" ยูกะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ๒ - ๓ ครั้ง

จดหมายของโทรุถึงมือยูกะ แม่วางจดหมายตรงหน้าลูกสาวเอ่ยบอก
"จากคุณซาวาโตริ"
"จากคุณโทรุหรือ" แม่พยักหน้าให้
"จากคุณโทรุ..."
"ถ้าไม่เข้าใจจริง ๆ ล่ะก็แม่จะช่วยอ่านให้ ยูกะลองพยายามอ่านเองดูก่อนนะ เพราะมันเป็นจดหมายถึงยูกะ"
"จดหมายถึงหนู ?"

ฟูจิกิตัดสินใจทำงานฝ่ายข่าวสังคมงานเดียวกับที่โทรุทำ เอ่ยบอกกับหัวหน้า
"ดิฉันไม่อาจมีชีวิตอย่างคุณโอริฮาร่า ยูกะได้ ทั้งพรสวรรค์ทั้งความเข้มแข็งอย่างเธอก็ไม่มีด้วย แต่ว่าอยากจะมีชีวิตอย่างที่เป็นตัวเองค่ะ เพราะฉะนั้นถึงอยากไปทำงานหนังสือพิมพ์ค่ะ"
เมื่อเรียวจังไม่อยู่แล้ว มาจิโกะก็ลาออกจากงานกลับไปอยู่ที่บ้านนอก

ยูกะดึงจดหมายออกจากซอง เอ่ยพูด
"จดหมายของคุณโทรุ" แล้วเปิดจดหมายออก ค่อย ๆ แกะตัวหนังสืออ่านทีละคำ
"ขอโทษ...ที่รักษา...สัญญา...ที่ให้ไว้...กับเธอ...ไม่ได้" เสียงของโทรุดังขึ้นมาแทน
"เธออยากจะเป็นนก ฉันพยายามคิดความหมายของประโยคนั้นมาตลอดเวลา บางทีเธออาจจะคิดว่าทุกๆคนที่อยู่รอบ ๆ ข้างเธอมีปีกกันทุกคน มีแต่ตัวเองเท่านั้นที่ไม่มี เพราะอย่างงี้ก็เลยบอกว่าอยากเป็นนก ในส่วนลึกของหัวใจเธอคงจะรู้สึกอยู่เสมอว่า ตัวเองน่ะแตกต่างไปจากคนอื่น ๆ เขา แล้วก็เลยอยากเป็นเหมือนคนอื่น ๆ เขาด้วย แต่ว่า...บนหลังของทุกคนนั้นไม่มีปีกอย่างที่เธอคิดหรอก เพราะว่าปีกน่ะ...อยู่ข้างในหัวใจ...รวมทั้ง...ในหัวใจของเธอด้วย เธอเองก็มีปีกเหมือนกัน"
"เธอเองก็...มีปีกเหมือนกัน" เสียงของยูกะเศร้าสร้อย น้ำตาเริ่มหยด เสียงอ่านของเธอขาดเป็นห้วง ๆ
"เธอเองก็...มีปีกเหมือนกัน...และปีก...ของเธอนั้น...ก็สร้างงานศิลปะ...และ...เธอก็...เป็นคนช่วยฉัน...เป็นคนช่วยฉัน เป็นคน..." เสียงของโทรุดังขี้นแทน
"เธอเป็นคนช่วยฉัน...ช่วยโอบอุ้มปีกที่หักของฉัน...ขึ้นมาประคองอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มกับผลงานของเธอ ทำให้ฉันรู้สึกถึงความรู้สึกที่อบอุ่นและอ่อนโยน (ภาพซ้อนด้วยปีกงามคู่หนึ่ง) เธอตั้งชื่อผลงานรูปปีกที่หักนั่นว่า "ความรัก" ใช่ไหม เธอช่วยสอนให้ฉันรู้จักถึงความรัก ช่วยรักษา...ปีกที่หักอยู่ข้างในหัวใจของฉัน..ขอบคุณมาก แล้วก็...ขอให้อย่าลืมสัญญานะ...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ไม่ว่าเวลาไหนก็ตาม ขอให้เธอสร้างงานศิลปะต่อ ๆ ไป...ยูกะ...สร้างงานศิลปะของเธอต่อไป...ถึงยูกะ จากซาวาโตริ โทรุ..." น้ำตายูกะหลั่งไหลไม่ขาดสาย อ่านทวนคำสุดท้ายด้วยเสียงสะอื้นไห้ หญิงสาวนั่งนิ่งมองจดหมาย ภาพความหลังตั้งแต่แรกพบกันผ่านเข้ามาในความคิดคำนึงเป็นฉาก ๆ

...ครั้งแรกที่ได้พบกันแล้วเขาช่วยเธอจากอันธพาลข้างถนน เขาพาเธอเดินข้ามถนน เธอเดินตามเขาไม่หยุดและพูดว่า
"คุณเป็นคนดีจังนะคะ"
...ยูกะส่งลูกกวาดให้โทรุ ยิ้มให้เขาแล้วบอก
"ลูกกวาดที่ทำให้ร่าเริงค่ะ"
...โทรุพายูกะไปเที่ยวสวนสัตว์ด้วยกัน
...ยูกะสร้างบ้านให้สุนัขข้างถนน แล้วออกไปดูมันด้วยความห่วงใย โทรุออกตามหาและคลุมเสื้อให้เธอ
...ยูกะและโทรุเกี่ยวก้อยสัญญากัน โทรุดึงตัวเธอเข้ากอดด้วยความรู้สึกที่ท่วนท้น
...รอยยิ้มอ่อนโยนของโทรุยามที่มองยูกะ
...ยูกะ ถามโทรุว่าความรักมีรูปร่างอย่างไร เขาตอบว่า
"ความรักไม่มีรูปแบบหรอกนะ"
...ยูกะอยากพบโทรุมาก เธอมาหาเขาที่อพาร์ตเมนท์ เขาถามว่ามีธุระอะไร เธอตอบว่า
"อยากพบคุณโทรุ อยากอยู่ใกล้ ๆ ค่ะ"และถามเขาอีกว่า "งานของฉันคืออะไรคะ"
"งานของเธอคือสร้างงานศิลปะ ใครที่ได้เห็นงานของเธอจะเกิดบางอย่างในหัวใจของเขา" โทรุมองยูกะด้วยรอยยิ้มฉายเต็มใบหน้า
...โทรุคว้ามือยูกะพาเดินกลับบ้าน
...และท้ายสุดที่โรงพยาบาล ยูกะซบฟังเสียงหัวใจของเขา โทรุหลับตาลงอย่างอ่อนล้าพร้อมน้ำตาที่หยดลง

แม่เดินมาแง้มประตูเห็นลูกสาวอ่านจดหมาย ยูกะยังคงนั่งนิ่ง เอ่ยคำพูดออกมาแผ่วเบาเจือเสียงสะอื้น
"หิมะสุดท้าย ย่างเข้าฤดูใบไม้ผลิแล้ว" ยูกะยกจดหมายขึ้นอ่านอีก
"ทำต่อ ๆ ไป ทำต่อ ๆ ไป อย่าหยุดนะ...ยูกะ สร้างงานของเธอต่อไป..." ยูกะแนบจดหมายกับอกอ่านข้อความในจดหมายทั้งน้ำตา ค่อย ๆ เข้าใจและรับรู้ถึงการสูญเสีย
"ขอบคุณมากค่ะ...ต่อไปนี้ก็จะพยายามค่ะ..." หญิงสาวจับจดหมายแน่น ปิดหน้าต่างที่เคยเปิดกว้างอยู่เสมอ เพื่อจะได้คุยกับพ่อในเวลาทำงานที่เธอรัก เธอนั่งนิ่งอยู่นานแล้วยกจดหมายขึ้นอ่านซ้ำแล้วซ้ำอีก สายหิมะโปรยปรายลงบางเบา

ฤดูดอกไม้งามในงานนิทรรศการ Yuka Orihara's World ผลงานของยูกะถูกนำไปจัดแสดง ส่วนใหญ่จะเป็นรูปปีกนกทั้งชิ้นเล็กและใหญ่, บ้านสุนัขที่ยูกะทำมาจากกล่องกระดาษ, รูปปีกหักที่เคยวางเรียงรายเต็มสนามของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า, รูปปีกที่สยายออกเต็มที่สองคู่วางซ้อนกัน ราวกับจะบอกให้ผู้คนได้รับรู้ถึงความรักของคนทั้งสอง ที่มั่นคงและจะอยู่คู่กันนานเท่านาน แม้อีกฝ่ายจะจากไปแล้วตลอดกาล, รูปถ่ายของยูกะที่โทรุถ่ายไว้, โหลลูกกวาดหลากสี เหมือนความรู้สึกสดใสของเธอที่มอบให้ผู้อื่นอยู่เสมอ จบเรื่องด้วยภาพของยูกะที่มุ่งมั่นทำงานต่อไป ตามที่โทรุขอร้องเธอไว้

ดาราที่แสดงในเรื่อง

Sawatari Toru (Tsutumi Shinichi) โทรุ

Orihara Yuka (Wakui Emi) ยูกะ

Kamizaki Ryo (Takahashi Katsunori) เรียวจัง

Fujiki Asako (Shinohara Ryoko) ฟูจิกิ

Terao Machiko (Takaoka Saki) มิชิโกะ

Orihara Takako (Fubuki Jun) แม่ของยูกะ

เนื้อเพลง

Song Name: Na mo naki uta
Artiste(s): Mr Children
Drama Title: Pure

Chotto gurai no yogore mono naraba
Nokosazu ni zen'bu tabete yaru
Oh darlin' kimi wa dare
Shin'jitsu wo nigiri shimeru

Kimi ga boku wo utagatterun' nara
Kono nodo wo kittekurete yaru
Oh darlin' boku wa NOOTARIN'
Taisetsu na mono wo ageru

Iradatsu youna machi nami ni tattatte
Kan'jou sae mo RIARU ni
Mote naku narisou dakedo

Kon'na fuchouwa na kurashi no naka de
Tamani joucho fuan'te ni naru darou?
Demo darlin' tomo ni nayan'dari
Shougai wo kimi ni sasagu

Aruga mama no kokoro de ikirarenu yowasa wo
Dare ka no sei ni shite sugoshiteru
Shiranu ma ni kizuiteta
Jibun' rashisa no ori no naka de
Mogaiteru nara
Boku datte sounan'da

Dore hodo wakari aeru doushi demo
Kodoku na yoru wa yattekurun' dayo
Oh darlin' kono wadakamari
Kitto kese wa shinai darou

Iron'na koto wo fumidai ni shite kita kedo
Nakushicha ikenai mono ga
Yatto mitsukatta ki ga suru

Kimi no shigusa kokkeina hodo
Yasashii kimochi ni narerun'dayo
Oh darlin' yume monogatari
Au tabi ni kikasetekure

Ai wa kitto ubau demo ataeru demo nakute
Ki ga tsukeba soko ni aru mono
Machi no kaze ni fukarete utai nagara
Myou na PURAIDO wa sutete shimaeba ii
Soko kara hajimaru sa

Zetsubou, shitsubou (Down)
Nani wo kusubutten'da
Ai, jiyuu, kibou, yume (yuuki)
Ashimoto wo goran'yo kitto korogatterusa

Nari yuki makase no koi ni ochi
Toki ni wa dare ka wo kitsu tsuketa toshitemo
Sono tabi kokoro itameru you na jidai janai
Dare ka omoi yarya adani nari
Jibun' no mune ni tsuki sasaru

Dakedo
Aruga mama no kokoro de iki you to negau kara
Hito wa mata kizu tsuite yuku
Shiranu ma ni kizuiteta
Jibun' rashisa no ori no naka de
Mogaiteru nara
Dare datte sou
Boku datte sou nan'da

Aijou tte yuu katachi no nai mono
Tsutaeru no wa itsumo kon'nan' dane
Dakara darlin' kono [na mo naki uta] wo
Itsu made mo kimi ni sasagu

ภาพจาก
คุณโจเซฟิน
jdorama.com
over-time.idv.tw
mydramalist.com
asianaddictsanonymous.com

บีจีจากคุณลักกี้

Free TextEditor

Create Date : 19 มีนาคม 2549

Last Update : 16 กรกฎาคม 2565 18:04:00 น.

17 comments

Counter : 3764 Pageviews.

ยังไม่ได้ดูเรื่องนี้เลย...

เจ้าของ blog ขยันมั่กๆๆๆๆ นับถือ นับถือค่ะ ^^

ซูฮก ซูฮก...จาก น้องขนม และท่านพี่ bigwores ค่า

โดย: น้องขนม IP: 203.188.1.62 วันที่: 20 มีนาคม 2549 เวลา:20:23:33 น.

โอ้...กรี๊ดค่ะกรี๊ด ดีใจจังที่รีวิวเรื่องนี้ได้สำเร็จ

เรื่องโปรดในดวงใจใช่ป่ะ จขบ.

โดย: โจเซฟิน

วันที่: 20 มีนาคม 2549 เวลา:23:24:18 น.

โห ดีใจเหลือหลาย คุณน้องขนมจูงมือท่านbigworesคนเก่งประจำห้องศิลป์มาเยือนบล็อคด้วย
เรื่องนี้ค่อนข้างเก่าแล้วแต่ยังพอหาvcdดูได้ ลองเข้าไปดูในlinkที่ให้ไว้ก็ได้ค่ะ

แฮะๆ แอบจิ๊กรูปจากบล็อคคุณโจเซฟินมาเฉยเลย ลองหาในgoogleแล้วก็ไม่ค่อยมีเลยค่ะ
ซีรีส์ในดวงใจก็ต้องเรื่องสวรรค์ลำเอียง แต่จะว่าไปแล้วซีรีส์เก่าๆนี่ก็จะชอบหมดเลยค่ะ

โดย: haiku

วันที่: 21 มีนาคม 2549 เวลา:6:12:02 น.

คุณ haiku เคยเข้า blog คุณ Lilly_kid รึเปล่าคะ blog เค้าซีรีส์ญี่ปุ่นเก่าๆเยอะดีค่ะ มี link ให้ด้วย

โดย: โจเซฟิน

วันที่: 23 มีนาคม 2549 เวลา:12:11:57 น.

ขอบคุณมากที่บอกนะคะ เข้าไปดูแล้วมีหลายเรื่องที่ชอบโดยเฉพาะเรื่องรักนั้นนิรันดรกับเรื่องยัยกระต่าย พระเอกหล่อมากทั้งสองเรืองเลย เรื่องแรกเคยดูเขาเล่นละครแนวซามูไรที่มาฉายทางubcเมื่อไม่นานมานี้เอง แต่คนหลังนี่หายไปเลย พูดแล้วก็คิดถึงอยากดูอีกจัง

โดย: haiku

วันที่: 24 มีนาคม 2549 เวลา:6:08:12 น.

กดตรงรูปโซ่ค่ะ

ก็วาง url ที่ต้องการ link อย่างในภาพ

จะขึ้นแบบนี้ค่ะก็ได้แล้ว

โดย: โจเซฟิน

วันที่: 26 มีนาคม 2549 เวลา:0:50:11 น.

วาง url เสร็จแล้วอย่าลืมกด "ใส่ link"ด้วยนะคะ

โดย: โจเซฟิน

วันที่: 26 มีนาคม 2549 เวลา:0:56:58 น.

ขอบคุณมากนะคะ จะลองทำดูค่ะ

โดย: haiku

วันที่: 26 มีนาคม 2549 เวลา:11:30:01 น.

อ่านะ เราทันดูเรื่องนี้ด้วยอ่ะ
แสดงว่าเราแก่แล้วจริงๆด้วย

โดย: สวนลอยแห่งบาบิโลน

วันที่: 11 เมษายน 2549 เวลา:21:40:48 น.

แหม ใครว่าแก่กันจ๊ะ แค่เกิดไวไปหน่อยแค่นั้นเอง 555

โดย: haiku

วันที่: 12 เมษายน 2549 เวลา:17:21:40 น.

มาแล้ว...สมาชิกชมรม
ละครเรื่องโปรดเช่นกัน

"หนูเข้าใจแล้วค่ะ คุณโทรุบอกหนูแล้ว"
"คุณโทรุบอกอะไรยูกะจ้ะ"

"...ความจริง... ค่ะ"

โดย: Lilly_kid

วันที่: 23 เมษายน 2552 เวลา:8:44:29 น.

ดีจัง ตัวเองก็ทำบล๊อคเรื่องนี้ด้วย อ่านแล้วชอบมากเลยอ่ะ

เรื่องนี้ดูทีแรกคิดว่าคงไม่ซึ้งเท่าไหร่ แต่ไป ๆ มา ๆ จับใจเราอยู่หมัด ยิ่งตอนที่พระเอกตาย ดูทีไรก็น้ำตาไหลทุกที คนเขียนบทเขาสรุปเรื่องได้ถูกใจดี

โดย: haiku

วันที่: 24 เมษายน 2552 เวลา:9:42:45 น.

วัดดีคับ ผมเป้นคนทีชอบเรืองนี้มากที่สุดเลยคับ ผมไม่เคยลืมหนังเรืองนี้เลย(ยกให้เป้นอันดับ1ในใจตลอดกาลเลยคับ) ได้เห้นภาพฉาก และเพลงประกอบไม่คิดว่าจะคนเก็บไว้ สมัยก่อนผมตามหาเทปเพลงประกอบเรืองนี้ เชื่อมัยผมคิดว่าเป้นเพลงอินดี้เพลงแรกๆของเอเชียเลยที่เดียว ส่วนเนื้อเรืองไม่ต้องพูดเลยผมยังไม่เคยเจอหนังเรืองนัยที่ดูแล้วได้ความรู้สึกแบบนี้เลย ขอบคูณมากๆคับ

โดย: โย IP: 10.0.2.253, 180.183.246.177 วันที่: 16 มิถุนายน 2554 เวลา:3:03:28 น.

ลืมไปคับ อีเมลผมยังใช้ sawatari2009@hotmail.com เลยคับอิอิ.

โดย: โย IP: 10.0.2.253, 180.183.246.177 วันที่: 16 มิถุนายน 2554 เวลา:3:18:20 น.

ขอบคุณคุณโยมากที่แวะมาคุยกันนะคะ ดีใจจังที่ได้เจอคนที่รักซีรีส์เรื่องนี้เหมือนกัน ชอบใจอีเมล์ของคุณอ่ะ เราชอบพระเอกมาก พี่แกบุคลิกเท่ห์ดีชะมัด

ปกติเราจะชอบแนวเรื่องหวาน ๆ เศร้า ๆ ถึงเรื่องนี้ไม่หวานเราก็ยังชอบมาก เรื่องจบแบบเศร้า แต่บทไม่ฟูมฟายดี มันเศร้าด้วยเนื้อเรื่องและบทพูดซึ่งเขียนดีมาก ๆ ตอนที่นางเอกอ่านจม.เป็นฉากที่เศร้าที่สุด อ่านข้อความในจม.ทีไร ก็ยังทำให้นำ้ตาซึมได้ทุกที

โชคดีมาก ๆ วันนี้คลิปเพลงเรื่องนี้พอดีเลยค่ะ หาแทบตายกว่าจะเจอ ดีใจมาก ๆ แปะไว้ในบล็อคเรียบร้อยแล้ว

มีคนโหลดคลิปเพลงจากซีรีส์ญี่ปุ่นเก่า ๆ ไว้หลายเรื่อง ถ้าคุณโยอยากรำลึกฟามหลังก็จิ้มลิงค์นี้เลยค่ะ youtube.com

โดย: haiku

วันที่: 17 มิถุนายน 2554 เวลา:18:55:04 น.

แล้วรู้หรือยังล่ะ "วันใดขาดฉันแล้วเธอจะรู้สึก"

อยากบอกอะไรก็จะรับรู้ไว้...ว่าฉันก็เป็นเหมือนเธอ..

อยากบอกให้เธอได้รู้ไว้เธออยู่ในใจฉันเสมอไม่เคยลืม

เวลาเจอก็ดีใจถึงแม้ว่าไม่ได้พูดได้คุยกับเธอก็ตาม

แต่อยากให้รู้ว่า "ยังรัก" เสมอ เช่นกัน

โดย: วินัย นักรบนพดล IP: 210.246.186.4 วันที่: 3 พฤศจิกายน 2555 เวลา:9:57:43 น.

ขอบคุณคุณวินัยที่แวะมาอ่านบล็อกนี้นะคะ ยินดีทีได้รู้จักกันค่ะ ^_^

โดย: haiku IP: 58.8.170.149 วันที่: 4 พฤศจิกายน 2555 เวลา:22:09:47 น.