Bloggang.com : haiku : มหาวิหารแห่งศรัทธา

มหาวิหารแห่งศรัทธา


	ชื่อภาพ : โบสถ์คริสต์ชาวปะด่อง สถานที่ : ห้วยเสือเฒ่า แม่ฮ่องสอน เทคนิค : สีน้ำบนกระดาษอาร์เช่ ๓๐๐ แกรม ขนาด : ๒๔ x ๓๒ เซนติเมตร มหาวิหารแห่งศรัทธา รูปทรงสถาปัตยกรรมที่โอ่อ่าอลังการและลวดลายกระเบื้องโมเสคสวยงามที่ตกแต่งประดับภายในมหาวิหารที่ตั้งประจัญหน้ากับ 'ปาโกดาซูเหล่พยา' อยู่นั้น ทำให้เขาถึงกับตื่นตะลึง ขณะเดียวกันก็ผุดภาพของโบสถ์ไม้เล็ก-เล็กในหมู่บ้านกะเหรี่ยงแถบแม่ลาหลวง, แม่ลาน้อย, ขุนยวม, ปางมะผ้า, ในสอย, แม่ฮ่องสอน ผุดขึ้นมาในมโนสำนึก รวมทั้งภาพของเหล่ามิชชันนารีผมทองตาสีน้ำข้าวในชุดกางเกงขายาวสีดำเสื้อแขนสั้นสีขาว ผูกเนคไทดำ ขี่จักรยานราเลย์คันใหญ่สีเดียวกับเครื่องแบบ ปั่นตะลอนขึ้นเขาลงห้วยไปตามหมู่บ้านกันดารของชาวเขา นั่นเป็นภาพที่เขาคุ้นตา เขาได้ยินมาว่าเด็กหนุ่มพวกนี้อาสามาด้วยศรัทธาอันแรงกล้า “ศรัทธาอันแรงกล้าเท่านั้นแหละ ถึงจะบันดาลความงามอลังการเหล่านี้ได้ ผมเคยเห็นโบสถ์ใหญ่สวยงามแบบนี้แถบริมแม่น้ำเจ้าพระยาและลุ่มน้ำแม่กลองบ้านเราเหมือนกันนะ..” เพื่อนกวีของเขาเอ่ย “อยากให้พวกพี่ได้เห็นมหาวิหารฮาเกีย โซเฟีย ที่อิสตันบูลจัง” ราชิด น้องนุ่งผู้เป็นคนสนับสนุนการเดินทางทริปนี้ของเขากับเพื่อนเอ่ยขึ้นบ้าง (ผู้จัดการสำนักพิมพ์หนุ่มเพิ่งกลับจากการท่องเที่ยวกรีซและตุรกี) “แล้วพี่จะรู้สึกว่าพระเจ้ามีจริง และแรงศรัทธาในพระเจ้า ดลบันดาลให้มนุษย์ตัวเล็กจ้อยสรรค์สร้างในสิ่งที่เหลือเชื่อ” ชายหนุ่มพูด *“นั่นแหละที่เรียกกันว่าปาฏิหาริย์...”* เพื่อนกวีพูด สายตาจับอยู่ที่ซุ้มโค้งอันวิจิตรเหนือแท่นบูชา เขาพยักหน้าเห็นด้วย แต่ในสายตาของเขาเวลานั้นกลับมองเห็นไม้กางเขนโย้เย้เหนือหลังคาสังกะสีบ้านพะตี้ ในหมู่บ้านหลังเขาปางมะผ้า ที่ถูกปรับให้เป็นโบสถ์ชั่วคราว อย่าพูดถึงแท่นบูชาหรือรูปประติมากรรมลอยตัววิลิศมาหราเลย สัญลักษณ์แห่งศรัทธาอันยิ่งใหญ่แรงกล้านั้น ตีปะกางเขนด้วยไม้ลัง อาศัยจั่วหลังคาสังกะสีเป็นที่สถิตย์เสถียร แต่ทุกวันอาทิตย์ก็จะมีคริสต์ศาสนิกชนชาวกระเหรี่ยงทั้งขาวและแดงมารับศีลฟังธรรมจากพระเจ้าองค์เดียวกันเนืองแน่น “นี่เป็นเรื่องแปลกหรือไม่แปลก” จู่ ๆ เขาก็ฉุกคิดในใจ “ปัจจุบันนี้ตามแถบชนบทแดนกันดาร นอกเหนือจากโบสถ์บ้าน-บ้านตามมีตามเกิด พระเจ้าก็ยังสถิตย์ในที่ต่าง ๆ คำเทศนาก็ไม่ได้ตรึงตราอยู่เฉพาะพระคัมภีร์ หากยังอยู่ในแผ่นพับกะทัดรัด หรือแสดงอภินิหารอยู่บนต้นไม้ใหญ่ริมทางบ้าง โบสถ์คริสต์ที่เขาประทับใจ เป็นของชาวปะด่อง(ปะด่าวน์)ที่ห้วยเสือเฒ่า -ชาวปะด่องก็คือชนพื้นเมืองกลุ่มน้อยของชาวรัฐฉาน เช่นเดียวกับชาวกะหยิ่น(กะเหรี่ยง)และกะฉิ่น แต่ถึงแม้พวกเขาสามชนเผ่าจะมีแค่ราว ๗ เปอร์เซนต์ของชาวบะหม่า ๔๙ ล้านคน พวกเขาก็มีรัฐก้อตู้เหล่ ของพวกเขาเอง เช่นเดียวกับชาวปะด่องที่มีรัฐกะยาอยู่อาศัย ก่อนที่จะขัดใจกับชนกลุ่มใหญ่ชาวบะหม่าจนต้องระเหระหนมาขอลี้ภัยตามตะเข็บชายแดนไทย-ชาวไทยเราเรียกขานว่าพวกกะเหรี่ยงคอยาว และมองพวกเขาราวกับเห็นสิ่งแปลกประหลาดที่มาจากต่างดาว เดินออกมาจากมหาวิหารเอมมานูเอล แบ๊บติส เขาคิดไปถึง โบสถ์ไม้ เล็ก-เล็กที่ห้วยเสือเฒ่าขึ้นมาอีกครั้ง “ชาวปะด่องที่นั่นก็คงต้องการปาฏิหาริย์ ไม่ต่างไปจากชาวคริสต์ในโบสถ์ใหญ่ ๆ ทั่วไปบนโลกใบนี้เช่นกัน” เขาคิด เรื่องและภาพ โดย พิบูลศักดิ์ ละครพล จากคอลัมน์ "ผ่านตามาตรึงใจ" นสพ.กรุงเทพธุรกิจวันอาทิตย์ ๙ พ.ย. ๒๕๕๗ เฟซบุคกรุงเทพธุรกิจวันอาทิตย์

คุณพิบูลศักดิ์ลงภาพสีน้ำงาม ๆ และถ้อยคำเพราะ ๆ ใน เฟซบุค
เห็นแล้วชอบมาก ๆ ขออนุญาตเอามารวมกับบล็อกนี้ด้วยกันค่ะ


	เหนื่อยและอยากจะหยุดพัก หยุดลงตรงที่รักอุ่น อยากกอดเธอไว้ โอบกอดเธอไว้ เท่านั้นก็ทำให้ใจหายเหนื่อย......ฯลฯ บ้านความรักคือเพลงโปรด ที่ฉันชอบร้องทุกครั้งที่ท้อใจ พบไพล์ภาพเก่าครั้งไปวาดภาพที่ตะกั่วป่า-ภูเก็ต และปกหนังสือกระท่อมดินทุ่งดาว-บ้านความรัก หลังที่คิดว่าสุดท้าย แต่แล้วก็พังสลายไม่เป็นท่า....อนิจจาหนอชีวิต.....


	Detoxi พ้องเสียงกับภาษาเหนือ ถอกในภาษาถิ่น หมายถึงปลิ้น,เท วันนี้วันที่๒ ที่- ปลิ้นความเลวมาเท อีกวัน รู้สึกสุขภาพดีและเชื่อมั่นในตัวเอง และซู่ซ่าชอบกล สาย-สายหลังดื่มน้ำลีดท็อกซ์ ที่มีส่วนผสมของดินภูเขาไฟ เจ้าเฟิ้มแดนอรัญก็โทรมารายงานตัวพร้อมชวนฝันถึงรวมเรื่องสั้นชุดใหม่ ๆร่วมครึ่งชั่วโมง ใช่,เราคือมืออาชีพ-ไม่ใช่ไอ้พวกขี้แพ้ (แต่ขี้โม้ he heดูภาพเขียนท้องทุ่งนี่สิ....) ภาพเขียน ในอ้อมกอดพฤศจิกา สีพาสเทลบนกระดาษ ขนาด 12 in. x 9 in.


	พอย้ายสำนักพิมพ์ ปกที่น้องนุ่งร่างไว้ก็พลอยเป็นแม่สายบัว แต่งตัวเก้อ (ต้องขอโทษความตั้งใจดีมากมายของผู้ออกแบบ) หลายไอเดียน่าเสียดาย นำลงมาให้แฟนๆดูเล่นๆ ขณะรอปกใหม่_หนังสือออกวางแผง (ห้ามน้อยใจ คิดมากนะครับ) ฉันคือสวนดอกไม่ในความเดียวดายของเธอ ในนาม แพรว สำนักพิมพ์ แฟนานุแฟน หยอดกระปุกออมสินไว้นะครับ


	ข่าว(ไม่)คาว ถึงแควน-แควน ฉันคือสวนดอกไม้ในความเดียวดายของเธอ ไม่ได้เป็นนวนิยาย หรือรวมเรื่องสั้น บทกวี หากแต่เป็นความเรียงที่ผมเขียนถึงดอกไม้ใบหญ้า ที่ผมผูกพัน เป็นงานชุดร่วม ห้า-หกสิบบท เดิมตั้งใจจะแบ่งเป้น ๒ เล่ม อีกเล่มคือ"เธอคือดอกไม้ในความเดียวดายของฉัน" ตอนนี้กำลังปรับให้เป็นเล่มเดียวจบ เพื่อความสะดวก-เหมาะสม ขณะรอยลโฉมรูปเล่มใหม่ ก็เอาภาพปกที่ร่างไว้มาชมพอเพลินขณะรอ ขอบคุณไอเดียดี-ดี ของนักออกแบบปกและขอโทษท่านผู้อ่าน ที่รอแล้วรอเล่า ยาวนาน (ช้า-ช้า ได้พร้าเล่มงามครับ)

บล็อกนี้อยู่ในหมวดศิลปะค่ะ

บีจีจากคุณเนยสีฟ้า กรอบจากคุณsomjaidean100

Free TextEditor
`

Create Date : 14 พฤศจิกายน 2557

Last Update : 14 พฤศจิกายน 2557 21:28:38 น.

0 comments

Counter : 1617 Pageviews.