Bloggang.com : haiku : รักนี้ชั่วนิรันดร์ ๑๑

รักนี้ชั่วนิรันดร์ ๑๑

จุนโซเก็บข้าวของ ๆ ยูมี จีวันเข้ามาเห็นก็ถามว่าทำอะไร
"เก็บของให้ยูมีครับ ถ้าวันนี้เธอมาฝากเธอเอากลับไปด้วยนะพี่"
"นายนี่ร้ายจังเลย แต่ฉันเข้าใจนะ แต่ว่า..."
"ผมไม่โทษพี่หรอกครับ ผมทรยศความไว้ใจทั้งของพ่อแม่ เพื่อน และคู่หมั้นของผม"
"นึกว่าสนุกนักหรือ"
"แต่ก็ช่างเถอะฮะ ผมไม่สนใจ ขอเพียงอึนโซยกโทษให้ผม"
"ว่าเข้าไปนั่น"

ยูมีนั่งลงที่หน้ากระจก มองหน้าตัวเอง พยายามข่มความเศร้าไว้ เร่งมือแต่งหน้าเพื่อไปพบคนที่ตนรักครั้งสุดท้าย แต่แล้วก็ทนฝืนความรู้สึกเสียใจที่ต้องสูญเสียจุนโซไปไม่ได้ ลดมือลงช้ า ๆ แววตาเศร้าหมอง

จุนโซออกมาวาดรูปที่หน้าบ้าน ยูมีขับรถมาถึง ลงจากรถ หญิงสาวมีท่าทีสงบลง เขามองเธออย่างนึกกังวลใจ

สองคนนั่งด้วยกันที่หลังบ้าน ยูมีบอกเขา
"ฉันจะมาเอาทุกอย่างกลับไปให้หมดค่ะ ของส่วนตัวทั้งหลายจากที่นี่ ความทรงจำที่เคยมีกับคุณ และหัวใจที่เคยมอบให้คุณก็จะเอาไปด้วย"
"ผมเสียใจ"
"ฉันไม่เป็นไรค่ะ ถึงยังไงฉันก็เข้าใจคุณ ฉันรู้นะคะ คุณก็คงคิดถึงอึนโซมากพอ ๆ กับที่ฉันเคยคิดถึงคุณเมื่อเรายังดีกัน ฉันเข้าใจนะคะ ฉันรู้ว่าคุณไม่ปล่อยเธอไป ถ้าคุณรู้สึกเหมือนฉันละก็ คุณคงจะไม่ปล่อยเธอไป ไม่ต้องเสียใจค่ะ ฉันไม่เคยรู้ว่าคุณมีด้านนี้ซ่อนอยู่ ด้านที่คุณรักใครสักคนมากจนยอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง ฉันคงคิดผิดกว่าฉันจะยอมรับได้ ว่าไม่ใช่ฉันหรอก"
"ผมคงถูกลงทัณฑ์เพราะเรื่องนี้ แต่ผมพูดได้แค่ว่า...ผมจำเป็นต้องทำแบบนี้ ผมเสียใจนะ"
"บอกแล้วว่าไม่ต้องไง ไม่รู้หรือว่าแปลว่าอะไร ในที่สุดฉันก็ตระหนักว่า...เราสองคนคงไม่ใช่เนื้อคู่"
"คุณจะพบรักของคุณ"
"ฉันรู้ค่ะ เพราะฉันเป็นคนดีใช่ไหม"
"ใช่จ๊ะ"
"ช่วยฉันยกกระเป๋าหน่อยนะ"

จุนโซขนของใส่ท้ายรถให้ยูมี บอกลาเธอ
"รักษาตัวด้วยนะ"
"ขอบคุณค่ะ" ยูมีเดินไปจะขึ้นรถ หันมาบอกจุนโซ
"กอดลาฉัน...สักหน่อยจะได้ไหมคะ" จุนโซเดินเข้าไปกอดเธอไว้ ยูมีหลับตาลง จดจำทุกขณะลมหายใจ
"ฉันจะจำกลิ่นคุณ ความรู้สึกในอ้อมแขนของคุณ...จำไม่มีวันลืม" หญิงสาวผละตัวออก พูดคำสุดท้ายน้ำตานองหน้า
"ขอให้มีความสุข"
"คุณก็เช่นกัน" ยูมีขับรถออกไป จุนโซมองตามรู้สึกผิดอยู่ไม่วาย แต่เขาถอยหลังกลับไม่ได้แล้ว

คิมเดินมากับอึนโซยื่นถุงของให้
"อะไรหรือคะเนี่ย"
"อ๋อ แม่ฉันน่ะซิส่งกิมจิมาตั้งเยอะแยะเลย ใครจะไปกินหมดได้"
"รู้ทันหรอกนะคะ ว่าอยากจะให้พี่จีวันใช่ไหม"
"ปละ...เปล่านะ ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อยนะ" คิมรีบปฏิเสธท่าทางเขิน ๆ
"จะเอาไปให้เองค่ะ" อึนโซหยิบถุงมาถือไว้ พอหันไปเห็นศจ.ยุนก็ดีใจ ยื่นถุงกลับให้คิม บอกให้รอเดี๋ยวแล้ววิ่งไปหาพ่อ
"พ่อคะ มาหาชีเน่หรือคะ"
"ไม่ใช่ วันนี้ชีเน่ไม่มาทำงาน"
"ทำไมล่ะคะ"
"แม่ของลูก...เค้าป่วยมาก"
"แม่ป่วยหรือคะ ป่วยมากหรือคะ" อึนโซตกใจตามพ่อกลับไปเยี่ยมแม่
จุนโซเข้าบ้านมาเห็นจีวันกับคิมช่วยกันทำงานศิลปะอยู่ก็ถามหาอึนโซ คิมบอกว่าศจ.ยุนพาอึนโซกลับไปบ้าน จุนโซเห็นท่าไม่ดีรีบตามไป

พ่อกับอึนโซเดินเข้ามาในบ้าน พ่อเห็นชีเน่ก็ถามถึงแม่
"แม่เค้าฟื้นแล้วหรือ" ชีเน่เห็นอึนโซก็ไม่พอใจ
"อึนโซมาทำไมที่นี่ พ่อคะ เพราะเค้านะแม่ถึงได้ป่วยน่ะ" พ่อไม่อยากพูดอะไรมาก
"ชีเน่ ขอตัวก่อน"
"พ่อคะ"
"ไปซิลูก" ชีเน่เดินหนีไปอย่างฉุนเฉียว

อึนโซขึ้นไปข้างบนเปิดประตูห้องเข้าไป เห็นแม่หลับอยู่ หญิงสาวเศร้าใจที่ตัวเองเป็นต้นเหตุให้แม่ทุกข์ใจจนล้มป่วย ลงคุกเข่าข้าง ๆ เตียงจับมือแม่ไว้ คุงฮารู้สึกตัวลืมตา เห็นลูกรักก็เอ่ยเรียกอย่างดีใจ อึนโซน้ำตาไหลถามแม่
"ทำไมแม่ถึงป่วยคะ เป็นเพราะหนูกับพี่จุนโซใช่ไหมคะ"
"ไม่หรอกจ๊ะ ไม่ ไม่ใช่เพราะหนูหรอก"
"แม่ขา..." คุงฮาค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง ท่าทางอ่อนระโหยเต็มที
"เพราะแม่...แม่ไม่ได้ป่วยเพราะลูกหรอกจ๊ะ อึนโซ เป็นความผิดของเราเอง ความผิดของแม่กับของพ่อเอง เราไม่ควรแยกจุนโซจากลูก ทำให้ลูกสองคนต้องปวดร้าวเพราะต้องแยกกัน แต่ว่าทุกอย่างมันผ่านพ้นไปหมดแล้วนะ แม่ผิด...แม่ผิดเองทั้งหมดอึนโซ...อึนโซ แม่...แม่ไม่ค่อยสบาย..." คุงฮาหายใจหอบทำท่าแย่ อึนโซตกใจเมื่อเห็นอาการของแม่
"แม่คะ...ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ ไม่เป็นไรนะคะ"

อึนโซลงมาข้างล่างนั่งลงคุยกับพ่อ พ่อพยายามเกลี้ยกล่อมอึนโซ
"พ่อมาคิดดูแล้ว พ่อว่าอึนโซกลับไปเรียนต่อดีไหมลูก ลูกจะไปเรียนต่อที่ยุโรปหรือที่อเมริกาก็ได้ทั้งนั้น พ่อไม่ได้จะส่งลูกไปปล่อยเกาะนะ เราจะไปกับลูก ทั้งพ่อทั้งแม่จะไปด้วย อยู่ด้วยกันสามคน" อึนโซก้มหน้าพูดเสียงเบา
"หนูเสียใจค่ะ"
"อึนโซ...อึนโซ"
"คะ?"
"ลูกโตขึ้นแล้วฟังดูเหินห่าง แต่ในใจของพ่อน่ะยังเห็นลูกเป็นเด็กซน ๆ อยู่เลย รู้ไหมลูก ไม่มีเลยสักคืนนึง ที่พ่อกับแม่จะเข้านอนโดยไม่ได้คิดถึงลูกน่ะ พ่อเสียใจที่ทำเรื่องให้ทุกคนต้องเสียใจ พ่อผิดเอง พ่อคนเดียว"
"พ่อคะ อย่าพูดอย่างนั้นเลยค่ะ"
"ถึงลูกไม่ใช่เลือดเนื้อก็ยังเป็นลูกพ่อ พ่อจะต้องเตือนตัวเองไว้เสมอ ลูกกับจุนโซเข้ากันได้ดีมากตอนยังเด็ก ๆ พ่อสุขใจมากที่ลูกสองคนเข้ากันได้ดี แต่ว่าลูกกับจุนโซน่ะ"
"หนูเสียใจค่ะ เสียใจจริง ๆ"
"เราไปอเมริกาด้วยกันนะ ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ลูกอาจจะพบใครคนใหม่ จะได้แต่งงาน"
"เธอจะแต่งงานกับผม!" เสียงจุนโซดังขึ้น พ่อหันไปเห็นลูกชายยืนอยู่ตรงประตู จุนโซเดินมายืนตรงหน้าพ่อ พูดอย่างหนักแน่น
"เราจะแต่งงานกันครับ ผมจะพาเธอไปอเมริกาเอง อึนโซจะอยู่กับผม"
"จุนโซ! ก็ลูกเป็นพี่น้องกันจะแต่งงานกันเข้าไปได้ยังไงกันเล่า" พ่อทั้งอ่อนใจทั้งโมโห
"พ่อไม่เคยยอมรับเมื่อผมบอกว่า เธอเป็นน้องสาวคนเดียว ถ้าเค้าไม่ใช่น้องสาวผม ทำไมผมจะรักอึนโซไม่ได้ล่ะครับ พ่อตัดเค้าไปตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อนโน้นแล้ว" จุนโซให้เหตุผลแต่พ่อก็โกรธเกินกว่าจะรับฟัง
"สามหาว!" พ่อตบหน้าจุนโซ อึนโซตกใจและเสียใจที่เป็นต้นเหตุให้พ่อกับพี่ชายทะเลาะกัน
"เราไม่ใช่พี่น้องกัน ถ้าเราสองคนรักกันจริง ๆ...มันผิดตรงไหนหรือครับพ่อ" จุนโซน้ำตากลบตา ตัดพ้ออย่างเจ็บช้ำ
"ไม่ว่าพ่อจะยอมรับหรือไม่ พ่อครับ...ยังไงเราสองคนก็จะแต่งงานกัน" พ่อเดือดสุดขีดเข้าคว้าคอเสื้อลูกชาย อึนโซเข้าห้าม แต่ก็ต้านแรงโกรธของพ่อและอารมณ์ที่กำลังเชี่ยวของพี่ชายไม่ไหว
"แก! จากนี้ไปฉันไม่นับแกเป็นลูกอีกต่อไปแล้ว"
"ถึงแม้พ่อจะตัดขาดผม...เราก็จะแต่งงานกัน" จุนโซจับมืออึนโซไว้
"ผมเคยปล่อยให้มือนี้หลุดไป ผมจะไม่ยอมปล่อยอีกแล้ว" พูดจบก็ดึงมืออึนโซเดินออกจากบ้านไป

สองคนนั่งด้วยกันที่ริมทะเลที่มักจะนัดพบกันบ่อย ๆ เงียบกันไปทั้งคู่ สีหน้าเป็นทุกข์ อึนโซเอ่ยปาก
"เดือดร้อนกันไปหมด"
"ไม่ใช่หรอก ทำไมพูดอย่างงั้น"
"พี่กับพ่อต้องมาทะเลาะกัน แม่ก็ล้มป่วย เราสองคนน่ะทำร้ายหัวใจของทั้งยูมีแล้วก็เทซกด้วย"
"อึนโซ มองในแง่มุมนี้ซิ เราทั้งสองคนช่วยกันข้ามพ้นอุปสรรคทั้งปวงได้แล้ว ทีนี้ก็มีแต่เรา"
"ไม่นะคะ เราสองคนทำผิด เกิดเรื่องแบบที่เราจะให้อภัยตัวเองไม่ได้"
"หยุดนะ" จุนโซห้าม แต่อึนโซยังรู้สึกผิด
"ต่อไปจะทำยังไงคะ เค้าเป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่อง เค้าผิดคนเดียว พี่คะ ถ้าเค้าไม่หวนกลับมาหาพี่ ถ้าเค้าไม่โผล่มาพบพ่อกับแม่อีก เรื่องทั้งหมดก็คงจะไม่เกิดขึ้น"
"อย่าพูดต่อนะ"
"พี่คะ ถ้าพี่ไม่มารักเค้า" อึนโซเฝ้าแต่โทษตัวเอง จุนโซต้องกอดเธอไว้
"พี่ดีใจที่ได้มาอยู่กับเธออีก พี่ไม่เคยฝันถึง...ความสุขที่ปราศจากเธอ"
"เหมือนกัน...เหมือนกันเลย ความสุขของเค้าต้องมีพี่..."

อึนโซช่วยจุนโซทำอาหาร จุนโซเห็นน้องค่อย ๆ หั่นผักก็บอก
"เอามานี่ซิ งุ่มง่ามกว่าพี่ซะอีกนะ นี่ แบบนี้ซิ" จุนโซซอยผักถี่ยิบ
"เค้าทำเองได้น่า"
จุนโซเอ่ยชวนเธอ
"เสาร์อาทิตย์นี้...กลับไปที่ไร่กันไหม"
"หนีไปอีกน่ะหรือค่ะ" อึนโซพูดยิ้ม ๆ
"คราวนี้ไม่มีใครขวางแล้ว เสียแต่...เราต้องรีบไปหน่อยนะ...อึนโซ...ย้ายไปอยู่ที่โน่นไหม" อึนโซไม่ตอบคำ
"อะไรหรือ"
"เปล่านี่ ไม่มีอะไรหรอก"
"งั้นไป...กันนะ" อึนโซยิ้ม ยื่นนิ้วก้อยให้สัญญา จุนโซเกี่ยวก้อยแล้วเอานิ้วโป้งแตะกัน

จุนโซและอึนโซขึ้นรถกำลังจะออกจากบ้าน จุนโซรับโทรศัพท์จากแม่ของยูมี บอกว่าลูกสาวฆ่าตัวตาย ทั้งคู่เร่งรุดมาโรงพยาบาล จุนโซเดินเข้าไปหาแม่ของยูมีที่นั่งก้มหน้าร้องไห้อยู่
"คุณน้าครับ" พอเห็นหน้าคนที่ทำให้ลูกสาวต้องฆ่าตัวตายก็ลุกขึ้นทุบตีอย่างแค้นใจ
"คนใจดำ ใจดำ ใจดำ"
"เค้าเป็นอะไรไปหรือครับ เค้าเป็นอะไรมากไหมครับคุณน้า" จุนโซถามอย่างร้อนรน แม่ของยูมีไม่ตอบ ทรุดตัวลงร้องไห้เป็นห่วงลูก หมอออกมาถามหาญาติของคนไข้
"ลูกสาวฉันเองค่ะ ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะหมอ"
"ครับ เธอปลอดภัยแล้วครับ แต่ยังอ่อนเพลียจากการเสียเลือดมากครับ เอ้อ! แล้วก็อีกอย่างนึง แขนซ้ายของเธอยังเป็นปกติดีอยู่นะครับ แต่ว่าแขนขวาน่ะ" คนฟังโล่งใจเมื่อได้ยินประโยคแรก แต่พอหมอเอ่ยคำสุดท้ายไม่ทันจบดี แม่ของยูมีหันไปบอกทันที
"ไม่นะคะ ไม่ได้ ลูกฉันเป็นศิลปิน เค้าต้องวาดภาพค่ะ จะให้เสียแขนไม่ได้นะคะหมอ"
"ขอเยี่ยมก่อนได้ไหมครับ ผมเป็นเพื่อนเธอครับ" พูดจบก็ถูกเกรี้ยวกราดใส่
"เธอกล้าดียังไง อยากจะเยี่ยมเค้าไปทำไม"
"คุณน้าครับ"
"ไม่รู้หรือว่าเค้าทำทำไม ความผิดของเธอนี่แหละ...เธอนี่แหละ" จุนโซว้าวุ่นใจหนัก อึนโซทนอยู่ไม่ไหว เดินหนีออกมาร้องไห้แล้วกลับไปรอพี่ชายที่บ้านเพียงลำพัง

จุนโซมาเยี่ยมยูมี ถามพยาบาลว่าพักที่ห้องไหน
"คุณแม่เธอห้ามไม่ให้บอกค่ะ"
"งั้นก็ถามคนไข้ไม่ได้หรือครับ" พยาบาลมองตากัน คนหนึ่งก้มหน้าพูด
"จิน ยูมียังมีอาการหนักอยู่นะคะ" จุนโซหมดหนทางได้แต่ถอนใจ
อึนโซทำงานอยู่ มี page มา เมื่ออ่านข้อความหญิงสาวมีสีหน้าไม่สบายใจ
ชายหนุ่มวนเวียนมาที่โรงพยาบาล จะขอเข้าเยี่ยมยูมีอย่างไร ก็ถูกแม่ของเธอไล่กลับ
ตั้งแต่ยูมีเข้าโรงพยาบาลอึนโซไม่ได้พบหน้าพี่ชายเลย จุนโซเข้าบ้านมา อึนโซก็กลับไปแล้ว

อึนโซทำความสะอาดที่ห้องเทซก ชายหนุ่มตั้งใจพาผู้หญิงมาด้วย หมายใจจะให้อึนโซเห็นว่าเขาไม่สนใจเธอแล้ว
"ต๊าย! น่าอยู่จัง ห้องคุณอยู่ทางนี้หรือไงคะ" เสียงผู้หญิงดังมาก่อนจะได้เห็นตัว อึนโซก้มลงไปมอง
"ใช่ ไปดูซิ" เทซกตอบคำ เงยหน้าขึ้นไปเห็นอึนโซ เธอค้อมศีรษะให้ เทซกเมินหน้าหันไปหาผู้หญิงที่เดินออกมา
"มีคุณพ่อรวยนี่ดีจังนะคะ"
"ห้องนอนอยู่ข้างบนน่ะจ๊ะ"
"อ๋อ! งั้นหรือคะ" หญิงสาวเดินขึ้นไปสวนกับอึนโซที่เดินลงมา เธอเดินเข้าใกล้เขา เอ่ยทัก
"เทซกคะ"
"เทซกหรือ เธอลืมเรียกฉันว่าท่าน ตั้งแต่นี้ไปเธอไม่ต้องมาใส่ใจฉัน ส่วนฉันก็จะไม่แลเธอเช่นกัน" เสียงพูดเหินห่าง ท่าทางหมางเมิน
"ขอโทษ...จริง ๆ ค่ะ"
"ขอโทษ! คนอย่างฉันไม่เคยรับคำขอโทษ แต่ว่าเรื่องแก้แค้นล่ะก็ไม่แน่ เพราะงั้น อย่ามาอยู่ในสายตาของฉัน" เสียงผู้หญิงข้างบนตะโกนเรียก เทซกรีบขานรับ
"จ๊ะ ไปแล้วจ๊ะ"
"งั้นต้องขอตัวนะคะท่าน สวัสดีค่ะ" อึนโซหน้าเศร้า ค้อมศีรษะให้แล้วเดินออกจากห้องไป เสียงเรียกชายหนุ่มดังลงมาอีก
"จ๊ะ จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะจ๊ะ" รับคำเสียงดังแต่สายตาก็มองตามอึนโซไปจนเสียงประตูปิดลง เทซกทรุดตัวลงนั่ง หลับตาลง ทุกคำพูดตรงข้ามกับความรู้สึกของเทซก เขาไม่เคยตัดอึนโซขาดจากใจได้เลย

จุนโซสบโอกาสเมื่อเห็นแม่ของยูมีเดินออกจากห้อง หลบเข้าไปดูอาการของเธอ
"ยูมี เป็นยังไงบ้าง"
"ยังเป็นห่วงฉันด้วยหรือคะ คงห่วงซินะ ฉันเสียใจ ไม่ตั้งใจจะให้คุณกังวล ฉันไม่เคยทำอะไรเข้าท่าเลย"
"ทำแบบนี้ทำไม"
"เปล่านะ" จุนโซมองแผลที่ข้อมือยูมี หญิงสาวรีบเอาแขนเสื้อปิดบาดแผลไว้
"ผมเสียใจ" "ฉันเสียใจ" เอ่ยปากพร้อมกัน
"ฉันอยากจะกลับไปที่นั่น กลับไปชายหาดที่คุณเคยวาดรูปหน้าฉัน อยากไปเหลือเกิน นึกว่าฉันจะได้หวนกลับไปหาผู้ชายคนที่ฉันเคยรู้จักเมื่อครั้งกระโน้น อยากไปเหลือเกิน"
"ผมขอโทษ จะให้ทำยังไง ผมจะช่วยอะไรได้"
"คุณจะช่วยอะไรได้หรือ ในเมื่อฉันพิการ และคงไม่มีวันจะวาดภาพได้อีกแล้ว จะช่วยอะไรฉันได้ จะช่วยอะไรฉันได้หรือคะ"
"ผมขอโทษ"
"ขอโทษค่ะ ฉันปลอดภัยแล้ว คุณไปซะเถอะ ฉันไม่อยากจะทรมานคุณ อย่ามาสนใจฉัน ไปซะ ไปมีความสุขกับอึนโซซะนะคะ ฉันเบื่อที่จะต้องคาราคาซังแบบนี้เต็มที ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก ไม่อยากให้คุณมาสงสารฉัน พอกันที อย่ากลับมาอีกนะ"
"พรุ่งนี้เจอกัน" จุนโซเอ่ยลาแล้วลุกเดินออกจากห้องไป

จุนโซกลับถึงบ้าน สีหน้าหมอง มองหน้าอึนโซ เธอยิ้มให้
"ไปเยี่ยมเธอมาหรือคะ" จุนโซพยักหน้า
"อึนโซ"
"นึกแล้วเชียว จริงไหมล่ะ เธอปลอดภัยหรือยังคะ เจ็บมากหรือเปล่า"
"ปลอดภัยแล้ว"
"ดีซินะ ดีเลย แต่ว่าเธอคงเศร้านะที่วาดภาพไม่ได้อีกแล้ว พี่คะ...จำได้ไหม พรุ่งนี้เราว่าจะไปไร่กันไงคะ" จุนโซนิ่งไป ก้มหน้า พูดเบา ๆ
"จำได้ซิ"
"ไปไม่ได้...แล้วใช่ไหม น่าผิดหวังจังเลย เสียใจล่ะซิ ไม่ต้องไปหรอก อย่ารู้สึกว่าถูกบีบคั้นนะ เฮ้อ! ต้องไปแล้วล่ะ อาหารค่ำอยู่บนโต๊ะกินให้หมดนะคะ" อึนโซลุกขึ้นออกเดิน จุนโซลุกตามจับแขนเธอไว้ ตัดสินใจไปกับน้อง
"อึนโซ ไปเถอะ พรุ่งนี้ไปนะ พี่ไม่อยากต้องบอกเธอว่าเสียใจ พี่พูดกับคนมากมายแต่ไม่อยากต้องเอ่ยกับเธอ ขอยกเว้นเธอ พรุ่งนี้เราไปกัน...นะจ๊ะ ไปนะ ไม่ว่าจะยังไง..."

จุนโซกำลังจะไปตามที่นัดไว้กับอึนโซ แม่ของยูมีโทรมาบอกว่าลูกสาวหายตัวไป จุนโซตกใจ รีบไปที่โรงพยาบาล เปิดประตูห้องเข้าไป แม่ของยูมีได้แต่ร้องไห้ทำอะไรไม่ถูก
"จุนโซ น้องหายไปแล้ว คิดซิ น้องจะหายไปไหนได้น่ะ ช่วยน้าคิดที"
อึนโซท่าทางแช่มชื่นมารอพี่ชายแต่เช้าตรงที่นัดกันไว้
จุนโซนึกถึงคำพูดที่ยูมีเอ่ยถึงชายหาดได้ ขับรถตามไป พบยูมีนั่งอยู่ที่ชายหาดอย่างที่คิดไว้ เดินเข้าไปหา ยูมีเหลือบเห็นเขาก็ลุกขึ้นเดินลงทะเล จุนโซตกใจวิ่งไปคว้าตัวไว้
"ปล่อยนะ ปล่อยฉัน"
"ยูมี อย่านะ ทำแบบนี้ไม่ได้นะ ไม่เอาน่า"
"ฉันอยากตาย ฉันอยากตาย อย่าทิ้งฉันไปนะ ไม่งั้นฉันขอลาตาย บอกซิ บอกซิว่าคุณจะไม่ทิ้งฉันน่ะ บอกมาเดี๋ยวนี้ อย่าทิ้งฉัน อย่าทิ้งฉันไปนะ" จุนโซอับจนหนทางไม่กล้าปล่อยตัวยูมี ได้แต่กอดเธอเอาไว้
อึนโซยังคงรอจุนโซท่ามกลางความมืดที่ค่อย ๆ โรยตัวลง
จุนโซขับรถพายูมีกลับ ยูมีเหลียวมองเขา จุนโซตามองตรง ขบกรามแน่น น้ำตาหยด หัวใจเจ็บปวด สีหน้าเต็มไปด้วยความอัดอั้นเจือด้วยความทุกข์ทรมาน

จนค่ำแล้วแต่อึนโซยังคงรอคอยพี่ชาย แม้จะยังไม่เห็นวี่แววว่าเขาจะมาตามที่นัดไว้
กลับถึงโรงพยาบาล จุนโซประคองยูมีให้นอนลงบนเตียง ห่มผ้าให้ นึกถึงอึนโซอย่างเสียใจที่ต้องผิดสัญญากับน้อง page ตามอึนโซอย่างวุ่นวายใจ
"อึนโซ น้องอยู่ที่ไหนน่ะ โทรกลับหาพี่ทันทีด้วยนะ ด่วนนะ"
อึนโซยก page ขึ้นอ่านโทรไปหา เสียใจที่เขาทำตามที่รับปากไม่ได้

จุนโซเดินเข้ามาในห้อง ทรุดตัวนั่งลงอย่างอ่อนแรง ก้มหน้านิ่ง ยูมีฟื้นขึ้นเห็นจุนโซนั่งอยู่ข้างเตียงเอ่ยเรียกเขา จุนโซรีบเช็ดน้ำตาหันไปมองเธอ
"จุนโซค่ะ กลัวจังเลยว่าลืมตาแล้วจะไม่เห็นคุณ"
"หลับซะนะ"
"คุณจะอยู่เฝ้าไหม ไม่ว่าคุณจะคิดยังไงก็ตาม อย่าไปนะ อย่าแอบหนีไปนะ" จุนโซปาดน้ำตา จำใจรับคำไม่กล้าทำร้ายความรู้สึกของยูมี
"จ๊ะ ผมจะอยู่นี่...ผมจะไม่ไปโดยไม่มีคุณ"
ท้องฟ้ามืดสนิท อึนโซยังนั่งรออยู่ที่เดิม หูยังแว่วเสียงจุนโซ
"อึนโซ...พี่คงมาไม่ได้...ไม่ต้องรอพี่...เสียใจจริง ๆ...พี่ขอโทษนะ" หัวใจอึนโซคล้ายถูกบาด ทำได้แค่หลั่งน้ำตาเงียบ ๆ แต่เพียงผู้เดียว

จุนโซพายูมีกลับมาพักที่บ้านของเขา
"แน่ใจนะว่าสบาย...ไหวนะ"
"ค่ะ จุนโซ แต่ขอร้องอย่างนึง"
อึนโซนอนซมอยู่ในห้อง ความป่วยไข้ของอึนโซเริ่มแสดงอาการอีก เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น จุนโซโทรมา อึนโซลุกขึ้นแต่งตัว ส่องกระจกเห็นหน้าซีดเซียวของตัวเอง
"หน้าตาดูไม่ได้เลย...วันนี้...จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว"
จุนโซมารับอึนโซที่บ้าน บอกว่ายูมีอยากพบ

เมื่อพบกันยูมีพร่ำขอโทษ
"อึนโซจ๊ะ ฉันต้องขอโทษ...จริง ๆ นะ ฉันเสียใจนะ ไม่ได้คิดว่าจะเป็นแบบนี้ ก็เลย..."
"ไม่เป็นไรค่ะ"
"แต่ว่าชีวิตฉันคงอยู่โดยขาดเขาไม่ได้อีกแล้ว ฉันทนเสียเขาไปไม่ได้ ไม่ได้แล้ว" อึนโซซ่อนรอยเศร้าเจ็บช้ำไว้ บอกยูมีสีหน้ายิ้มแย้ม
"ดีใจได้แล้วล่ะค่ะ พี่จะไม่มีวันจากคุณไปไหนอีก คนที่ควรเสียใจควรจะเป็นฉันซิคะ"

อึนโซออกจากห้องมา เห็นจุนโซนั่งอยู่ที่หน้าบ้าน เดินเข้าไปบอกลาพี่ชาย
"พี่...เค้าไปนะ"
"อึนโซ" จุนโซคว้ามือน้องไว้ แต่แล้วก็ต้องปล่อยลงช้า ๆ อย่างอาวรณ์ หัวคิ้วอึนโซขมวดมุ่น ใจหายที่ต้องจากกันแล้ว หญิงสาวกล้ำกลืนความรู้สึกหันมาเรียกพี่ชาย จุนโซพูดอย่างสะเทือนใจ
"พี่เสียใจ"
"เนี่ยนะ ใครว่าไม่อยากเอ่ยว่าเสียใจ แล้วพูดทำไมล่ะ" อึนโซตั้งใจเพียงจะเย้าพี่ชาย แต่ร้าวลึกในความรู้สึกของจุนโซ วงหน้าคนฟังก้มต่ำ
"ดูแลยูมีให้มีความสุขนะ"
"อึนโซ..."
"เค้าจะได้...พลอยมีความสุขด้วยไง" อึนโซยิ้ม ยื่นมือให้พี่ชายจับ จุนโซมองมือที่อยู่ตรงหน้า สีหน้าสะเทือนอารมณ์ล้ำลึก

"อึนโซ...ถ้าพี่จับมือเธอแล้ว...พี่คงปล่อยไปอีกไม่ได้..." ริมฝีปากอึนโซแย้มออก วางมือลงบนบ่าพี่ชาย
"คราวนี้เค้าอโหสิให้นะ...ลาก่อนพี่ชาย"
"ลาก่อนจ๊ะ..." จุนโซสะท้อนในอก บอกลาเสียงเศร้า แผ่วเบา มองภาพหญิงที่รักที่สุดในชีวิตเดินจากไป ความฝันที่จะได้อยู่ร่วมสูญสลาย
อึนโซมองหน้าพี่ชายเป็นครั้งสุดท้าย ทันทีที่หันหลังให้ ใบหน้าที่ฉาบด้วยรอยยิ้มต่อหน้า ไม่มีน้ำตาแม้สักหยดให้จุนโซเห็นก็เปลี่ยนไปในทันที อึนโซหลั่งน้ำตาอย่างสุดกลั้น เร่งฝีเท้าห่างออกไปไม่หันกลับไปมองแม้สักนิด

อาการป่วยของอึนโซยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ นอนกระสับกระส่าย ไอไม่หยุด รู้สึกหมดเรี่ยวหมดแรง
ชีเน่บอกเทซกว่ายูมีฆ่าตัวตายและเยาะว่าจุนโซกับอึนโซไม่มีวันแต่งงานกันได้แล้ว เทซก page เรียกอึนโซให้มาหา
"มีอะไรให้รับใช้คะท่าน"
"มีซิ ไปเอาเหล้ามาหน่อยซิ" อึนโซยังยืนเฉย เทซกพูดต่อ
"ไม่ต้องห่วงน่า รับรองว่าฉันน่ะไม่ฆ่าตัวตายเด็ดขาด จิน ยูมีแค่ฆ่าตัวตายก็ยังไม่สำเร็จ คนอะไร" อึนโซเดินหนี เทซกตะโกนไล่หลัง
"ฉันน่ะไม่ตายหรอก ฉันจะไม่ยอมตาย ไม่มีทางซะล่ะ จนกว่าจะเห็นพวกเธอตายไปทั้งคู่นั่นแหละ ก่อนตายจะขอดูว่าพวกเธอจะมีความสุขได้สักแค่ไหนกัน" อึนโซหันมาพูดอย่างเจ็บปวด

"อย่าให้เป็นอย่างนั้นเลยค่ะ เราสองคนมีความสุขแต่คุณต้องตายน่ะหรือคะ ช่างน่าเศร้าจริง ๆ นะคะ ไม่ต้องยกโทษให้เรา ไม่ต้องยกโทษให้ฉัน ขอตัวล่ะค่ะท่าน" อึนโซเดินไปไม่กี่ก้าวก็ล้มพับลง เทซกหันไปเห็นตกใจรีบอุ้มเธอพาไปหาหมอ ก่อนสตาร์ทรถยังนึกถึงจุนโซโทรไปบอก
จุนโซทำแผลให้ยูมี รับโทรศัพท์จากเทซก
"อึนโซล้มหมดสติเมื่อกี้นี้" จุนโซใจหาย เป็นห่วงน้อง
"ฉันจะพาไปส่งโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้แหละ" จุนโซถือโทรศัพท์นิ่งขึง ยูมีมองหน้าเขา
"จุนโซคะ"
"จุนโซ นายอยู่ไหม ว่าไงเล่า ยุน จุนโซ" จุนโซขบกรามแน่น ลืมตัวปล่อยมือของยูมีที่กำลังทำแผลให้ ไม่ใส่ใจเสียงร้องของเธอ สีหน้าชายหนุ่มอัดอั้น มองหน้ายูมีนิ่ง

บีจีและไลน์จากคุณญามี่

Free TextEditor

Create Date : 01 มิถุนายน 2553

Last Update : 18 กรกฎาคม 2565 5:14:40 น.

0 comments

Counter : 2807 Pageviews.