|
|
ชีวิตที่ล้มเหลว
สวัสดีครับ เราชื่อเต้ ตอนนี้เราอายุ 41 ปี เราไม่ได้ทำงานตั้งแต่ต้นปี 60 เพราะป่วยเป็นโรคทางจิตเวช เราเกิดและอาศัยอยู่ในกรุงเทพฯ ปัจจุบันเราอยู่กับพี่สาวที่ไม่ค่อยสนิทกัน
เพราะต่างฝ่ายต่างไม่ค่อยยอมกัน พี่สาวเราแต่งงานมีครอบครัวแล้ว ครอบครัวเขาอยู่ต่างจังหวัด
แต่งานที่ทำอยู่กรุงเทพฯ ทำให้วันจันทร์ถึงวันพฤหัสฯต้องอยู่บ้านที่กรุงเทพฯพอเย็นวันศุกร์
จึงกลับบ้านสามีที่ต่างจังหวัด
พ่อกับแม่เราเสียชีวิตหมดแล้ว เราไม่มีครอบครัวจึงอยู่คนเดียว เราเองก็อยากมีครอบครัว
มีเพื่อนฝูง มีการมีงาน มีสังคมเหมือนคนปกติ แต่ด้วยความที่เราเป็นคนมีร่างกายไม่ปกติแข็งแรงตั้งแต่ยังเด็กจึงทำให้เราเป็นคนปิดตัวเอง ไม่ค่อยกล้าเข้าหาคนอื่น เพราะเรากลัวและคิดต่างๆไปเองล่วงหน้า จึงทำให้เราต้องทำอะไรคนเดียว อยู่คนเดียวมาจนถึงปัจจุบัน
ช่วงวัยเด็ก เราเคยอยู่บ้านคนเดียวตั้งแต่เช้าจนถึงห้าทุ่มกว่าๆ สมัยนั้น(30 ปีที่แล้ว)
แถวบ้านที่พระราม 2 กรุงเทพฯ ตอนห้าโมง หกโมงทุกอย่างก็เงียบสงัด โทรศัพท์บ้านก็ยังไม่มี บ้านเรือนในซอยทั้งซอยก็มีอยู่ 4-5 หลัง ซึ่งตั้งอยู่ห่างกันออกไป ละแวกบ้านก็มีแต่หนองน้ำ
ต้นธูปฤษี พอสองทุ่มสถานีโทรทัศน์ก็ปิดหมด รอบบ้านก็มืดมิด
ความที่เรายังเป็นเด็กก็คิดว่าเมื่อไหร่พ่อ แม่ พี่สาวจะกลับจากที่ทำงาน
ตอนนั้นพ่อเราเปิดโรงพิมพ์อยู่ย่านพระประแดงจึงกลับดึก
ระหว่างที่เรารอพ่อ แม่ พี่ว่าเมื่อไหร่จะกลับถึงบ้าน ในใจก็หวาดกลัวก็ความเงียบสงัดรอบบ้าน
และเริ่มคิดไปเองต่างๆนานา จนเกิดเป็นความกลัวฟุ้งซ่านมันคิดอะไรต่างๆไม่หยุด ใจสั่น
หายใจลำบาก กว่าพ่อ แม่ พี่จะกลับก็ห้าทุ่มกว่าๆ
หลังจากนั้นมามันทำให้เราอยู่คนเดียวในที่มืดๆหรือเวลากลางคืนคนเดียวไม่ได้
ส่วนกลางวันอยู่ได้แต่ก็ไม่ดีเพราะมันเหงาไม่มีเพื่อนตามประสาเด็ก
ในใจเรามันเหมือนรอคอยใครบางคนที่เขาจะมาเติมเต็มส่วนต่างๆของเราที่มันขาดหายไป
มันจึงทำให้เราโตมาเป็นคนไม่ค่อยมีเป้าหมายและแบบแผนในการใช้ชีวิต
แต่โดยส่วนตัวเรามึความคิดรู้อะไรควร อะไรไม่ควร อะไรดี อะไรไม่ดีตั้งแต่เด็กๆ
จึงทำให้เรามีความคิดอายชั่ว กลัวบาปจนถึงตอนโต
ในวัยเริ่มทำงานเราก็พยายามหางานที่เหมาะกับสภาพร่างกายและคุณวุฒิ
เราจบมหาวิทยาลัยมาแต่ก็ทำงานได้ไม่กี่ที่
จนมาเกิดเหตการณ์แปลกประหลาดที่ทำให้เราป่วยเป็นโรคทางจิตเวชที่มีอาการเจ็บป่วยทางร่างกายร่วมด้วยเมื่อ ปี 57 แต่ด้วยปัจจัยต่างๆทำให้เราต้องลาออกจากงานเมื่อปี 60
เราลาออกมาอยู่บ้านกับแม่ 2 คน ในตอนกลางวัน(แม่เราเกษียณราชการมาสิบปี)ส่วนพี่สาวก็ทำงานตามปกติ แม่เราเสียชีวิตเมื่อปี 61
จากนั้นมาเราต้องอยู่คนเดียวกับโรคทางจิตเวชที่ทำให้เราชอบคิดมาก คิดอะไรไปล่วงหน้า
และมึอาการเจ็บป่วยทางร่างกายร่วมด้วย. มันทรมานเวลามีอาการทางความคิดและร่างกายร่วมกัน
เราอยากมีใครสักคนไว้เป็นเพื่อนคู่ใจ-กาย แต่เพราะการที่เราไม่มีงานทำ(แต่ก็พอมีเงินเข้ามาจากทางอื่นบ้าง)ที่พอจะมีเงินเลี้ยงดูตัวเองได้อย่างมั่นคงบวกกับร่างกายที่ไม่ปกติแข็งแรงตั้งแต่เด็ก
ป่วยทางจิตเวชอีก
เราจึงไม่กล้าทำความรู้จักใคร มันทำให้เรากลัวและคิดไปเองต่างๆนานา ชีวิตเราจึงเหมือนคนที่ล้มเหลวเหมือนมีชีวิตอยู่ไปวันๆเพื่อรอวันตาย เราเคยพยายามที่จะทำตัวเองให้เป็นเหมือนคนปกติหลายครั้ง หลายหน แต่ก็ล้มเหลวจนไม่รู้จะใช้ชีวิตอย่างไรดูมันจมดิ่งกับสารพันสิ่งในชีวิตที่ดูเหมือนไร้ทางออก
| Create Date : 10 มกราคม 2563 |
| Last Update : 10 มกราคม 2563 10:58:49 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 363 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
สวัสดีครับ เราชื่อเต้ เกิดและอาศัยอยู่ในกรุงเทพฯ เราไม่ได้ทำงานเพราะป่วยด้วยโรคจิตเวชทางความคิดจ เราไม่มีใครให้พูดคุย ปรึกษาหารือเวลาไม่สบายใจ ทั้งทีอยากมีใครสักคนเป็นเพื่อนคู่ใจแต่ก็ไม่มีเพราะเราเองที่คิดมากจนกลายเป็นคนขี้กลัว ขี้กังวลกับเรื่องต่างๆไปล่วงหน้า
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
